၂၁ ရာစု ႏုိ႔ဆီတစ္ဘူးႏွင့္ တင္တင္၀င္း

          

            "ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္ၿပီလား" ဟူေသာ ေမးခြန္းကုိ ေမးေလ့ရွိသည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ သူမ မၾကာခဏ သတိရတတ္ပါသည္။ မေတြ႔ရသည္မွာ ႏွစ္အတန္ငယ္ၾကာသြားၿပီျဖစ္ေသာ ထုိသူငယ္ခ်င္းမႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ၿပီဆုိလွ်င္ ရွံဳ႕မဲ့မဲ့မ်က္ႏွာထားျဖင့္ "အမေလး အခုမွ ဘ၀က ပုိဆုိးလာတာ" ဟု အေျဖေပးမိေပလိမ့္မည္။ သူငယ္ခ်င္းမကေတာ့ "တင္တင္၀င္းရယ္ နင္ဟာေလ ဒီေလာက္ျပည့္စုံတဲ့ဘ၀မွာေတာင္ စိတ္တုိင္းက်ေအာင္ မေနႏုိင္ေသးဘူးလား" ဟု အျပစ္တင္စကားဆုိေလမွာဘဲ။ သူမ ဘယ္အခ်ိန္တုန္းကမွ စိတ္တုိင္းက်သည့္ဘ၀ မေရာက္ခဲ့သလုိ စိတ္တုိင္းက်ဘ၀ဆုိတာ ဘယ္အခ်ိန္မ်ိဳး ျဖစ္လိမ့္မလဲဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ျခင္းလည္း မရွိ။

သူ၏ခ်စ္သူ

(၁)

          တစ္စုံတစ္ရာ ႀကိဳတင္ၾကားသိမထားဘဲ ရုတ္ခ်ည္းျမင္ေတြ႔လုိက္ရေသာ ဧည့္သည္ေၾကာင့္ ကၽြန္မ အံ့ၾသမွင္သက္သြားမိသည္။

          "အံ့ၾသသြားလား"

          "အစ္ကုိေဇာ္"

          သူ၏ အစဥ္အၿမဲၿပံဳးေနတတ္ေသာ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ႏွစ္လုိေႏြးေထြးေသာ အၿပံဳးတုိ႔ ေ၀ဆာလ်က္ ကၽြန္မကုိ ေငးစုိက္ၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ဆက္လုိက္ျခင္းျဖစ္၏။ ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့။ သူႏွင့္ ကၽြန္မ ေ၀းကြာခဲ့သည္မွာ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ အစ္ကုိေဇာ္ဟု ကၽြန္မကေခၚေနက်ျဖစေသာ သူသည္ ကၽြန္မႏွင့္ အလြန္အမင္း ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ေသာ ေယာက္်ားေလး မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ တကၠသုိလ္တက္စဥ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္ ေလးႏွစ္လုံးတြဲခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းျဖစ္၏။ တကယ္ေတာ့ သူႏွင့္ကၽြန္မ တကၠသုိလ္ခ်င္းမတူၾက။ ၿပီးေတာ့ သူက ကၽြန္မထက္ အသက္ေလးႏွစ္နီးပါးပုိႀကီး၏။ သုိ႔ေပမဲ့ ကၽြန္မႏွင့္သူ အတန္းႏွစ္တန္းသာ ကြာျခား၏။ ကၽြန္မ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ သူက တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္သာ ရွိေသး၏။ သူ႔အေျပာကေတာ့ "ကုိယ္တုိ႔က ေတာသားေတြမုိ႔ အသက္ႀကီးၿပီး အတန္းမေရာက္တာပါကြာ။ လယ္ထဲယာထဲဆင္းေနရတာနဲ႔ ပညာေရးကုိ သိပ္အားမေပးၾကေတာ့ ေတာ္ရုံလူ ပညာတတ္ျဖစ္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး" ဟု သူေျပာဖူးတာ ကၽြန္မ သတိရေနမိသည္။

ပန္း၏အဆိပ္

(၁)

မိ၀ါ…

          နင္ ငါ့ကုိ စိတ္ဆုိးေနမယ္ဆုိတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ငါ ဘာမွလုပ္မေပးႏုိင္ေတာ့ဘူး မိ၀ါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ရဲ႕ တရားခံဟာ ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲလုိ႔ ငါ နားလည္လက္ခံထားပါတယ္။ မေလးနဲ႔ ငါ့ကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ဆုံေပးဖုိ႔ နင္ မႀကိဳးစားပါနဲ႔ေတာ့ဟာ။ ငါ ဘယ္တုန္းကမွ အမိန္႔ေပးလုိ႔မရတဲ့ နင့္ကုိ ငါ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္လုိက္တာပါ။

          နင့္အမုန္းကုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့…

                                                                                                                   ဖုိးၾကာ

အသည္းႏုသည္၊ ဆူးမစူးေစႏွင့္

          "ဒီေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနရင္လည္း ႀကိဳသိရေအာင္ အာထရာေဆာင္း ရုိက္ၾကည့္လုိက္ေပါ့ နီရယ္" ဟူေသာ ခင္ပြန္းသည္၏စကားကုိ နီ ေခါင္းခါျငင္းပယ္ခဲ့မိေလသည္။ နီ စိတ္လႈပ္ရွားေနရတာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္၏။ တကယ္ေတာ့ တတိယေျမာက္ကုိယ္၀န္ကုိ ေဆာင္ထားရသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ နီ ဤမွ် စိတ္လႈပ္ရွားေနဖုိ႔ မေကာင္းပါ။ ပထမအႀကိမ္ သားဦး ကုိယ္၀န္ေဆာင္စဥ္ကပင္လွ်င္ နီ ဒီေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းမျဖစ္ခဲ့ဘဲ၊ သမီးႀကီးကုိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေမြးဖြားခဲ့ေပၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒုတိယေျမာက္သမီးကေလး။ ေျပာပေလာက္ဖြယ္ အခက္အခဲႏွင့္ ဒုကၡမရွိခဲ့။ သဘာ၀ကေပးေသာ မိခင္ေလာင္းတစ္ေယာက္၏ သတၱိႏွင့္ အင္အားအျပည့္ နီ႔ဆီမွာ ရွိခဲ့သည္။ နီ ဘာကိုမွ ေၾကာက္လန္႔မေနခဲ့။

တုိင္တည္ခြင့္

ယု…

            ကုိယ့္လက္ေရးကုိ မင္းျမင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ တုန္လႈပ္သြားလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ မယုံၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသသြားေလမလားဘဲ။ ကုိယ္ မင္းဆီကုိ စာေရးဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဆုိတာထက္ ဒုကၡ သုကၡေတြကုိ မင္းဆီမွာ ဖြင့္ဟေျပာဖုိ႔ဆုိတာ မင္းအတြက္ မတရားဘူးလုိ႔ထင္တယ္။ ကုိယ္ဟာ မင္းကုိ အဖန္ဖန္တလဲလဲ နာက်င္မႈေတြ ေပးေနတဲ့သူ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ အနည္းဆုံးေတာ့ ကုိယ္ ၿမိဳသိပ္ထားႏုိင္ရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ယုရယ္၊ ခုခ်ိန္ခါမွာ ကုိယ္ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာခ်င္ေနတယ္။ ယုမဟုတ္တဲ့ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေျပာခ်င္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။

            ယုမ်က္ႏွာကုိၾကည့္ၿပီး ေျပာဖုိ႔ဆုိတာ၊ ကုိယ္ ေတြးၾကည့္မိခဲ့ပါေသးတယ္ ယု။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကုိယ္ စာရြက္နဲ႔ ေဘာပင္ကုိပဲ ေကာက္ကုိင္ခဲ့မိတယ္။ ကုိယ္ေရးေနက် ေဖာင္တိန္ကုိ ယု မႀကိဳက္တာ ကုိယ္ သတိရေနဆဲပါ။ "ယုဆီကုိ စာေရးရင္ ေဘာပင္နဲ႔ပဲေရးပါ ကုိ၊ မင္စုိဆုိရင္ ေရထိမခံဘူး။ မ်က္ရည္ထိရင္ပဲ စာေတြက ပ်က္ကုန္ေရာ၊ ကုိ႔ကုိလြမ္းရင္ ယုက ကုိေရးတဲ့စာေတြ ခဏခဏ ျပန္ဖတ္ျဖစ္လုိ႔ပါ"

သတၱမေျမာက္ေန႔

          ကၽြန္မ တကယ္မယုံခ်င္ပါဘူး။ ေဒါသေသြးေတြ ဆူေ၀ၿပီး ရဲရဲနီေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ အလြန္အမင္း ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ သိသိသာသာႀကီး ပ်က္ယြင္းသြားခဲ့တာ တကယ္ကုိ သနားစရာေကာာင္းလွပါတယ္။

          "သင္သင္… သင္သင္…"

         

စူးနစ္ခဲ့ေသာ ျမားခ်က္မ်ားစြာတုိ႔ႏွင့္

စာစု (၁)

          မနက္ျဖန္ သူ ျပန္လာေတာ့မည္။ ဌာနဆုိင္ရာ တာ၀န္တစ္ခုႏွင့္ ဂ်ပန္သုိ႔ ႏွစ္လတာ ခရီးထြက္ခြာသြားေသာ ကၽြန္မ၏ခ်စ္သူ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေတာ့မည္။ သူ႔ကုိ ကၽြန္မ မေတြ႔ျမင္ရသည္မွာ လအတန္ငယ္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ တကယ္ဆုိ သူႏွင့္ ကၽြန္မ ေ၀းကြာမႈက ႏွစ္လတာ အခ်ိန္မွ်သာ ျဖစ္သင့္သည္။ ငါးလ။ ေတြးၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ ငါးလဆုိေသာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုတုိင္ ကၽြန္မအား စာႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ဖုန္းႏွင့္လည္းေကာင္း မည္သုိ႔မွ် အဆက္အသြယ္မလုပ္ဘဲ ပစ္ပယ္ထားခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မ သြားေတြ႔သင့္ပါရဲ႕လားဆုိတာ။

ၾကာတစ္ပြင့္ႏွင့္ ေပးဆပ္သူ၏ ရင္တြင္းအကၡရာ (သုိ႔မဟုတ္) စာေရးဆရာမ ယုဒါ

၀တၳဳတုိနဲ႔ မဂၢဇင္း ၀တၳဳရွည္ေတြကုိ အေလးဂရုျပဳၿပီး ဖတ္ၾကတဲ႔ စာေပပရိသတ္ေတြကေတာ့ 'ယုဒါ' ဆုိတဲ႔ နာမည္ကုိ အနည္းနဲ႔အမ်ား ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဆရာမယုဒါဟာ မေဟသီ၊ မဂၤလာ၊ ရုင္ရွင္ေတးကဗ်ာ၊ ေရႊေအာင္လံ အစရွိတဲ႔ မဂၢဇင္းေတြမွာ ၀တၳဳတုိနဲ႔ အခန္းဆက္၀တၳဳရွည္ေတြကုိ ခပ္စိပ္စိပ္ေရးဖြဲ႔ခဲ႔တဲ႔ စာေရးဆရာမတစ္ဦးဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဒီ Fashin မဂၢဇင္းမွာကုိ ဆရာမယုဒါရဲ႕ ၀တၳဳေလးေတြ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ထားပါေတာ့။

အိပ္မက္ေပ်ာက္သူ

စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိျမင္ရုံႏွင္႔ လူတစ္ေယာက္ကုိ နင္႔နင္႔သည္းသည္း လြမ္းသြားရမိေအာင္ တစ္ေယာက္ေသာသူက ကၽြန္မအတြက္ အမွတ္တရစာအုပ္တစ္အုပ္ ခ်န္ထားခဲ႔ဖူးသည္။ စင္စစ္ထုိသူက ကၽြန္မအတြက္ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေစေလာက္ေအာင္ေပးအပ္ခဲ႔ေသာ စာအုပ္သည္ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ေရးသားထား သည္႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ပါ၀င္ေသာ မဂၢဇင္းစာအုပ္တစ္အုပ္သာျဖစ္ေလသည္။

ၾကာေတာ႔ျဖင္႔ၾကာခဲ႔ေပျပီ။ သူ႔ကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ္စတင္သိကၽြမ္းသည္႔ေန႔က ကၽြန္မတုိ႔အလုပ္ခြင္သုိ႔ သူစတင္ေရာက္ရွိလာေသာေန႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ထုံးစံအတုိင္း အလုပ္ခြင္သုိ႔ စတင္ေရာက္ရွိလာသည္႔ လူသစ္တစ္ေယာက္အတြက္ ကုိယ္ေရးရာဇ၀င္ႏွင္႔ လုိအပ္ေသာအခ်က္အလက္မွတ္တမ္းတုိ႔ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ဌာနမွ ျပဳစုထိန္းသိမ္းေပးျခင္းျဖင္႔ သူႏွင္႔ရုိးရွင္းစြာပင္ သိကၽြမ္းခဲ႔ရသည္။ ေယာက္်ားေလး၀န္ထမ္းသစ္ဆုိေတာ႔ မိန္းကေလးေတြက ကြက္ၾကည္႔ကြက္ၾကည္႔လုပ္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ႔ သူသည္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ စိတ္၀င္တစားၾကည္႔ရေလာက္ေသာ ရုပ္ရည္မ်ိဳးရွိသူမဟုတ္။ အရပ္မနိမ္႔မျမင္႔ ပိန္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ခႏၶာကုိယ္ႏွင္႔ သာမန္ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳေယာက္်ားတစ္ေယာက္သာျဖစ္ေလသည္။