စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိျမင္ရုံႏွင္႔ လူတစ္ေယာက္ကုိ
နင္႔နင္႔သည္းသည္း လြမ္းသြားရမိေအာင္ တစ္ေယာက္ေသာသူက ကၽြန္မအတြက္ အမွတ္တရစာအုပ္တစ္အုပ္
ခ်န္ထားခဲ႔ဖူးသည္။ စင္စစ္ထုိသူက ကၽြန္မအတြက္ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေစေလာက္ေအာင္ေပးအပ္ခဲ႔ေသာ
စာအုပ္သည္ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ေရးသားထား သည္႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ပါ၀င္ေသာ မဂၢဇင္းစာအုပ္တစ္အုပ္သာျဖစ္ေလသည္။
ၾကာေတာ႔ျဖင္႔ၾကာခဲ႔ေပျပီ။ သူ႔ကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ္စတင္သိကၽြမ္းသည္႔ေန႔က
ကၽြန္မတုိ႔အလုပ္ခြင္သုိ႔ သူစတင္ေရာက္ရွိလာေသာေန႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ထုံးစံအတုိင္း အလုပ္ခြင္သုိ႔
စတင္ေရာက္ရွိလာသည္႔ လူသစ္တစ္ေယာက္အတြက္ ကုိယ္ေရးရာဇ၀င္ႏွင္႔ လုိအပ္ေသာအခ်က္အလက္မွတ္တမ္းတုိ႔ကုိ
ကၽြန္မတုိ႔ဌာနမွ ျပဳစုထိန္းသိမ္းေပးျခင္းျဖင္႔ သူႏွင္႔ရုိးရွင္းစြာပင္ သိကၽြမ္းခဲ႔ရသည္။
ေယာက္်ားေလး၀န္ထမ္းသစ္ဆုိေတာ႔ မိန္းကေလးေတြက ကြက္ၾကည္႔ကြက္ၾကည္႔လုပ္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ႔
သူသည္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ စိတ္၀င္တစားၾကည္႔ရေလာက္ေသာ ရုပ္ရည္မ်ိဳးရွိသူမဟုတ္။ အရပ္မနိမ္႔မျမင္႔
ပိန္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ခႏၶာကုိယ္ႏွင္႔ သာမန္ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳေယာက္်ားတစ္ေယာက္သာျဖစ္ေလသည္။
၀န္ထမ္းထုံစံအတုိင္း အျပာေရာင္ကြက္စိပ္ပုဆုိးႏွင္႔
အျဖဴေရာင္လည္ကတုံးအက်ၤ ီလက္ရွည္ကုိ ၀တ္ဆင္ထားျခင္းျဖင္႔ အနည္းငယ္ျဖဴ၀င္းေသာအသားအရည္ေၾကာင္႔သာ
ဥပဓိရုပ္ေကာင္းသူဟု သူ႔အားထင္မွတ္ႏုိင္ေလသည္။ သူ၏ က်ယ္ျပန္႔ေသာနဖူးႏွင္႔ မထင္မရွားမ်က္ခုံးတစ္စုံက
အလွႀကိဳက္တတ္ေသာ မိန္းမတုိ႔ကုိ ရုတ္ခ်ည္းစြဲေဆာင္ႏုိင္ေလာက္ေသာ ရုပ္လကၡဏာမဟုတ္ခဲ႔။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မတုိ႔၀န္ထမ္းမ်ားအားလုံး သူ႔ေပၚစိတ္၀င္တစားရွိခဲ႔ၾကေလသည္။
"အသစ္ေရာက္လာတဲ႔ ေကာင္ေလးက လင္းလင္းေအာင္တဲ႔။
နာမည္ကေတာ႔ မိန္းမလုိလုိ ေယာက္်ားလုိလုိနဲ႔။ ပညာအရည္အခ်င္းကေတာ႔ ဘီအီးဘြဲ႔ရျပီးသားတဲ႔။
အရင္ေက်ာင္းဆရာလုပ္ဖူးတယ္လည္းၾကားတာပဲ။"
သူ႔အေပၚ ကၽြန္္မတုိ႔စိတ္၀င္စားေလာက္သည္႔
အရည္အခ်င္းမွာ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ရဆုိသည္႔ ဂုဏ္အင္တစ္မ်ိဳးေၾကာင္႔သာျဖစ္ေလသည္။ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔တစ္ခု
ရထားျပီးျဖစ္လ်က္ ေန႔စားေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းအလုပ္ကုိ ၀င္လုပ္ေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အျဖစ္
ကၽြန္မအံ႔ၾသခဲ႔ရေလသည္။ သူဘာရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင္႔ သူႏွင္႔မသက္ဆုိင္ေသာလုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုဆီသုိ႔
ေရာက္ရွိခဲ႔တာပါလိမ္႔။ သူရရွိထားေသာဘြဲ႔ႏွင္႔ ေလ်ာ္ကန္သည္႔အလုပ္ ကၽြန္မတုိ႔ဌာနတြင္းမွာမရွိ။
တစ္ဆင္႔ျမင္႔တက္လွမ္းရေလာက္ေအာင္ ေလွကားထစ္မ်ားလည္း ထုိအလုပ္ခြင္ကေပးအပ္လိမ္႔မည္မဟုတ္။
သုိ႔ေသာ္သူသည္ ကၽြန္မတုိ႔ဌာနတြင္း ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ႔သည္။
ကၽြန္မ၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ႔သည္။ သူသည္ ေဘးလြယ္အိတ္တစ္လုံးကုိ ရုံးလာသည္႔အခ်ိန္မွစ၍
ျပန္သည္႔အခ်ိန္ထိမခ်တန္းလြယ္ထားေလ႔ရွိ၏။ သူက ကြန္ပ်ဴတာစာစီစာရုိက္အလုပ္ကုိ အမ်ားဆုံးလုပ္ရေသာ
၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ သူအလုပ္လုပ္ေနသည္႔ တစ္ခ်ိန္လုံး ထုိေဘးလြယ္အိတ္ကုိ ရင္ခြင္တြင္ပုိက္လ်က္ပင္
အလုပ္လုပ္ေလ႔ရွိ၏။ "လင္းလင္းရယ္ နင္႔အိတ္ႀကီး ေဘးခ်ထားလုိ႔မရဘူးလား" ဟု ကၽြန္မကေျပာလွ်င္
သူျပံဳးရယ္ေနတတ္ၿပီး "ကၽြန္ေတာ္အက်င္႔ပါေနလုိ႔ အမရ။ ဒီအိတ္ကုိ ရင္ခြင္ထဲထည္႔မထားရရင္
မျပည္႔စုံဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဟာတာတာနဲ႔။ အိမ္မွာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ညီေတြနဲ႔ ပစၥည္းအတူထားရေတာ႔
သူတုိ႔ဖြလုိ႔မရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ျမတ္ႏုိးတဲ႔ပစၥည္းကုိ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိယ္နဲ႔မကြာ သိမ္းထားရတာေလ"
ဟု ဆုိတတ္ေလသည္။
သူက အလုပ္လုပ္ရင္း ကြမ္းစားတတ္သူျဖစ္သည္။
ေနာက္ေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္ကစ၍ ကြမ္းအလြံအကၽြန္စားတတ္သြားမွန္း မသိလုိက္မိဘဲ တစ္ခ်ိန္လုံး
ကြမ္းစားေနသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္မသတိထားလာမိေလသည္။ ေနာက္ေတာ႔ သူအရက္ေသာက္တတ္မွန္း ကၽြန္မသိလာခဲ႔သည္။
သူ႔ေဘးတြင္ ကၽြႏ္မကပ္ထုိင္၍ အလုပ္လုပ္မိခ်ိန္မ်ားတြင္ အရက္နံ႔ႏွင္႔ကြမ္းနံ႔ေရာေသာ ခပ္ျပင္းျပင္းခ်ဥ္စူးစူးအနံ႔တုိ႔
ေရာေပါင္းလ်က္ ႏွာေခါင္းရွံဳ႕ထားမိသည္႔ အေနအထားေရာက္ေအာင္ သူေျပာင္းလဲလာခဲ႔ေလသည္။ သူရယ္လုိက္လွ်င္
ယခင္ကေတြ႔ခဲ႔ဖူးေသာ သြားျဖဴျဖဴတုိ႔ကုိ လုံး၀မျမင္ရေတာ႔။ ကြမ္းခ်ိဳးမ်ားစြဲထင္ေနျပီျဖစ္ေသာ
သြားမ်ားကလည္း နီညိဳညိဳအေရာင္မွ မဲတူးတူးအေရာင္သုိ႔ ေျပာင္းလာခဲ႔ေလသည္။ သူဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္
ေျပာင္းလဲသြားခဲ႔ရတာပါလိမ္႔။ သုံးေလးငါးႏွစ္ကာလအတြင္း သူႏွင္႔အရိပ္အမုိးတစ္ခုေအာက္တြင္
အလုပ္လုပ္ခဲ႔ရလ်က္ ကၽြန္မ ဂဃနဏ ေသခ်ာမသိခဲ႔။
ကၽြန္မသူ႔ကုိ ဂရုစုိက္ၾကည္႔ခဲ႔မိေသာအခ်ိန္တြင္
သူသည္အရက္ကုိ ပုံမွန္နီးပါးေသာက္ေနတတ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေလျပီ။ တစ္ခါတစ္ရံက်ျပန္ေတာ႔
ကြမ္းခ်ိဳးမ်ားစြဲေနေသာ သြားမ်ားကုိ သြားေဆးခန္းတြင္ ေသခ်ာစြာသန္႔ရွင္းေရးလုပ္လ်က္
ျဖဴစင္ေသာသြားစြယ္တန္းမ်ားျဖင္႔ ကၽြန္မကုိ သူျပံဳးျပတတ္ေလသည္။
"လင္းလင္း နင္႔သြားေတြေလဆာနဲ႔
ခၽြတ္လုိက္တာလား။ ၾကည္႔ေကာင္းသြားတယ္။ အဲလုိေလးေနစမ္းပါ လင္းလင္းရယ္"
ကၽြန္မသူ႔ကုိၾကည္႔ကာ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ပမာ
သေဘာထားမိလ်က္ တကယ္ပင္ ၀မ္းသာအယ္လဲ ေျပာမိေလသည္။
"အစ္မ… ခုလုိဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္႔ေကာင္းေသးတယ္မုိ႔လား"
"ေအး။ ဒီလုိေနႏုိင္ရင္ ေကာင္းတာေပါ႔။
နင္က အရက္ကလည္းေသာက္ေသး။ ကြမ္းကလည္းတစ္ခ်ိန္လုံးစားေနေတာ႔ ဘယ္လုိလုပ္ၾကည္႔ေကာင္းမွာလဲဟယ္။
ဒီလုိပဲေနစမ္းပါ။ ၾကည္႔ေကာင္းတယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔အစ္မ။ ကၽြန္ေတာ္႔ရည္းစားလာမယ္ဆုိလုိ႔
ကြမ္းျဖတ္ထားတာ"
နယ္မွာ သူ႔ေကာင္မေလးရွိေၾကာင္း ကၽြန္မကုိ
ေျပာျပဖူးသည္။ သူအၿမဲတမ္းလြယ္ထားသည္႔ အိတ္ႀကီးထဲတြင္ သူ႔ခ်စ္သူ၏ဓာတ္ပုံႏွင္႔ ရည္းစားစာမ်ားရွိေၾကာင္းလည္း
ကၽြန္မကုိ သူေျပာျပတတ္ေသးသည္။ ေကာင္မေလးက ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္လ်က္ သူလည္းေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ႔ဖူးေၾကာင္း
ကၽြန္မသိထားျပီးျဖစ္ပါသည္။ သူ႔မိဘမ်ား ရန္ကုန္သုိ႔ေျပာင္းေရႊ႕လာသျဖင္႔ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကုိထြက္ကာ
သူကရရာအလုပ္၀င္လုပ္ရင္းျဖင္႔ ကၽြန္မတုိ႔အလုပ္ခြင္တြင္ ၿမဲေနျခင္းျဖစ္ေလသည္။
"လင္းလင္းရယ္။ ငါေတာ႔ နင္႔ကုိဒီမွာေရရွည္မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။
နင္နဲ႔စပ္အပ္မဲ႔ အလုပ္ေတြအမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္ဟာ။ နင္အရာရွိစာေမးပြဲေတြ ၀င္ေျဖစမ္းပါ။
နင္အဂၤလိပ္စာလည္း ေတာ္ရဲ႕သားနဲ႔"
ကၽြန္မအားမလုိအားမရႏုိင္စြာေျပာမိတုိင္း
သူၿပံဳးေနတတ္သည္ခ်ည္း။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မကုိ ျပန္ေျပာဖူးေသးသည္။ "အစ္မကေရာ မဟာဘြဲ႔ရၿပီး
ဘာလုိ႔ဒီမွာလုပ္ေနတာလဲ။ တက္လမ္းလည္းမရွိဘဲနဲ႔" ဟု ဆုိတတ္ေလသည္။ သူႏွင္႔ကၽြန္မ
ရပ္တည္မႈျခင္း၊ အေျခအေနျခင္း မတူညီေၾကာင္း ကၽြန္မ,မေျပာျဖစ္ခဲ႔။
"အစ္မက ျပင္မရေအာင္ေရြးခ်ယ္မႈ
မွားသြားခဲ႔လုိ႔ပါ။ အစ္မတုိ႔ အလယ္တန္းဆင္႔တုန္းက ရွစ္တန္းေအာင္ရင္ ၀ိဇၨာသိပၸံခြဲျပီး
ကုိးတန္းကုိတက္ရတယ္။ အစ္မက ရွစ္တန္းကုိ သိပၸံနဲ႔ေအာင္တယ္။ ေျပာရရင္ သိပၸံနဲ႔ေအာင္တယ္ဆုိတာကုိ
ေတာ္တယ္လုိ႔ ခပ္လြယ္လြယ္သတ္မွတ္ၾကတယ္။ မွားယြင္းတဲ႔အယူအေပါ႔။ ဒီေတာ႔ အစ္မကုိးတန္း သိပၸံတန္းမွာတက္ရတယ္။
တကယ္က၀ါသနာပါတာျမန္မာစာပါ။ ဒီလုိနဲ႔ ကုိယ္၀ါသနာပါတဲ႔ ျမန္မာစာကုိ ေျပာင္းရေကာင္းမွန္းလည္းမသိ။
၀ိဇၨာတြဲဆုိတာ သိပၸံထက္နိမ္႔တယ္လုိ႔ ေျပာသူကေျပာ၊ မိဘေတြကလည္း ၀ါသနာနဲ႔အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳရမယ္႔ပညာ
တြဲမိဖုိ႔လုိတယ္ဆုိတာ ညႊန္ျပမေပးတတ္ၾကေတာ႔ စာေတြအလြတ္က်က္ရင္းနဲ႔ပဲ အတန္းေတြတစ္တန္းၿပီးတစ္တန္း
ေျပာင္းတက္ရင္း အစ္မတစ္ေလွ်ာက္လုံး လြဲလာခဲ႔တဲ႔အလုပ္ကုိ မာစတာတန္းျပီးခါနီးမွ သိေတာ႔တယ္။
…. အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ရာၾကေတာ႔ အစ္မ၀ါသနာမပါတဲ႔ပညာရပ္နဲ႔ထပ္ၿပီး
အခ်ိန္မကုန္ခ်င္ေတာ႔လုိ႔ အစ္မပညာေရးလုိင္းကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္တာပါ။ ဒီအလုပ္ကေတာ႔ အစ္မအလုပ္ႏွစ္ခု
သုံးခု တြဲလုပ္လုိ႔ရတယ္ေလ"
ကၽြန္မရွင္းျပေတာ႔ သူေတြးေတြးဆဆနားေထာင္ရင္း
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစ္မ၀ါသနာပါတဲ႔ စာေရးဆရာျဖစ္လာတာပဲ ေတာ္ေသးတာေပါ႔" ဟုေျပာရင္း
သူအရာရွိစာေမးပြဲမ်ားေျဖခဲ႔ဖူးသည္ကုိ ေျပာျပေလသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ဘီအီးဘြဲ႔ရထားလုိ႔ အရာရွိတန္းျဖစ္မွ
အလုပ္လုပ္မယ္ဆုိရင္ မိသားစုေတြ ထမင္းငတ္ေသကုန္ေတာ႔မွာေပါ႔"
သူ႔မိသားစုတြင္ သူကအႀကီးဆုံးသားျဖစ္သည္။
သူ႔ေအာက္ ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔ ညီမေလးတစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ သူက မိသားစုတြင္ ပညာအတတ္ဆုံးသားျဖစ္ေလ၏။
ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္က ဆယ္တန္းက်သျဖင္႔ ရရာအလုပ္၀င္လုပ္ေနၾကသူေတြျဖစ္သည္။
ညီမငယ္ေလးအလယ္တန္းေက်ာင္းသူ။ သူ႔အေဖက လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုတြင္ စာရင္းအင္းကြာျခားမႈျဖင္႔
အလုပ္ျပဳတ္၍ အိမ္မွာထုိင္ေနသူျဖစ္သည္။ စိတ္ဓာတ္က်၍ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ္ေလာင္းကစားထီထုိးျခင္းျဖင္႔
အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ မိခင္က ဘာမွမလုပ္တတ္မကုိင္တတ္ အိမ္ရွင္မစစ္စစ္။ ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း
လူပ်ိဳေလးေတြျဖစ္သျဖင္႔ ေန႔စဥ္ရသည္႔ ပုိက္ဆံကုိ လုိခ်င္တာ၀ယ္သုံးျဖဳန္းၿပီးမွ မိခင္ကုိအနည္းအက်ဥ္းေလာက္သာ
ေငြအပ္ၾကသူျဖစ္သည္။ ဒီေတာ႔ သူ႔မိသားစုတစ္စုလုံးကုိ ေခါင္းခံ၍ သူတစ္ေယာက္သာ ျပည္႔ျပည္႔၀၀ရွာေဖြေကၽြးေမြးေနျခင္း
ျဖစ္ေလသည္။
သူႏွင္႔တစ္ေန႔တျခား ေမာင္ႏွမရင္းပမာခင္မင္ရင္းႏွီးလာမိလ်က္
သူ႔အေၾကာင္းကုိ ကၽြန္မစိတ္၀င္တစားျဖစ္မိခ်ိန္တြင္ သူကားအရက္ကုိ ေန႔ေရာညပါေသာက္တတ္သည္႔
လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။
"လင္းလင္းရယ္ နင္က၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ေလ။
အညြန္႔တလူလူတက္ေနရမယ္႔ အရြယ္ပဲရွိေသးတယ္။ အိမ္ေထာင္လည္းက်ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္႔ဘာသာေရစုန္ေမွ်ာပစ္ဖုိ႔
စိတ္မကူးပါနဲ႔ေမာင္ေလးရယ္"။
သူ႔ရည္းစားေကာင္မေလးက သူ႔ကုိ မိသားဖသားပီပီ
ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္ဖုိ႔ ပူဆာေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မသိထားခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။ အခု ဟုိေကာင္မေလးက
ကန္႔သတ္ခ်ိန္ေက်ာ္လြန္သြားျပီျဖစ္တဲ႔အတြက္ သူ႔ကုိ အဆက္ျဖတ္ကာ မိဘသေဘာတူေပးစားမည္႔လူႏွင္႔
လက္ထပ္ဖုိ႔ဆုံးျဖတ္လုိက္ျပီဟုဆုိသည္။ ဒီေတာ႔ ေကာင္ကေလး အသည္းကြဲရရွာေလသည္။
သူက
သားႀကီး ၾသရသျဖစ္သည္႔ၾကားထဲ တစ္မိသားစုလုံးကုိရွာေဖြေကၽြးေမြးေနရသူျဖစ္သည္မုိ႔ ႏွလုံးေရးရာကိစၥအတြက္
ပုိ၍ခက္ခဲရေလသည္။ ထုိအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သူ႔ထံ၌ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ တင္႔ေတာင္႔တင္႔တယ္ လက္ထပ္ယူဖုိ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္က
တစ္စတစ္စေ၀းလာခဲ႔သည္။ ဒီေတာ႔ တစ္လတစ္လ အိမ္လခႏွင္႔ အေထြေထြစားေသာက္စရိတ္ေတြၾကားမွာ
နလံမထူႏုိင္ေတာ႔ဘဲ အသည္းႏွလုံးကုိ စေတးလုိက္ရျခင္းက အရက္ကုိအေဖာ္ျပဳရျခင္း၏အေၾကာင္းအရင္းခံျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။
ေျခာက္လတစ္ႀကိမ္ အိမ္လခေပးဖုိ႔ သူခက္ခက္ခဲခဲရွာေဖြရတာ ကၽြန္မတုိ႔လူရင္းေတြအသိပင္ျဖစ္သည္။
လကုန္ရက္မွာ လစာထုတ္ဖုိ႔ထက္ ႀကိဳတင္ယူေၾကးေငြမ်ားျပန္ဆပ္ဖုိ႔၊ ေၾကြးသစ္ထပ္ယူဖုိ႔သာ
လုံးခ်ာလည္ေနရသည္႔အျဖစ္အတြက္ သူ႔ဦးေႏွာက္ေတြ ခ်ာခ်ာလည္ေနရတတ္သည္။ သူက မိသားစုေမာင္ႏွမသားခ်င္းအေပၚ
အင္မတန္ငဲ႔ကြက္သူျဖစ္ျခင္းေၾကာင္႔လည္း ပုိ၍ေခါင္းခဲရေပလိမ္႔မည္။
သုိ႔ေပမယ္႔ လူမွန္သမွ် ကုိယ္႔အပူႏွင္႔ကုိယ္ဆုိေတာ႔
သူ႔အခက္အခဲကုိ ဘယ္သူမွျပည္႔စုံေလာက္ေအာင္ မကူကယ္ႏုိင္ၾက။ ၀ါၾကန္႔ၾကန္႔ျဖစ္လာေသာ အက်ၤ
ီျဖဴႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြကုိၾကည္႔ကာ ခင္မင္ၾကသူေတြက သူ႔ကုိ အက်ၤ ီအျဖဴသန္႔သန္႔ေလးေတြ ပံ႔ပုိးေပးၾကဖူးသည္။
သုိ႔ေပမယ္႔ သူကအရက္ကုိ စြဲလန္းစြာ ေသာက္သုံးေနသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္မုိ႔ ျဖဴစင္သန္႔ျပန္႔မႈေတြကုိ
အျဖဴေရာင္အက်ၤ ီလက္ရွည္က ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္းစြမ္းမရွိေတာ႔။ သူ႔ကုိနီးကပ္စြာၾကည္႔ျမင္ရေလေလ
ကၽြန္မစိတ္ႏွလုံးမ်ား နာက်င္ရေလေလ ျဖစ္ခဲ႔သည္။
တစ္ခါက ကၽြန္မေပးလုိက္သည္႔ လက္ပတ္နာရီကုိ
သူ႔ညီေလးေတာင္း၍ ေပးလုိက္သည္ဆုိေတာ႔အခါ ကၽြန္မအလြန္ေဒါသထြက္ခဲ႔ရသည္။ "နင္ကရုံးျပင္ကနားမွာ
လုပ္ေနတာမုိ႔ နာရီလုိလုိ႔ေပးတာကုိမ၀တ္ဘဲ ေပးပစ္တယယ္။ နင္႔ညီေတြက သူတုိ႔၀တ္ဖုိ႔စားဖုိ႔ေလာက္သာ
သိတဲ႔ေကာင္ေတြ မဟုတ္ဘူးလား"
ကၽြန္မစိတ္တုိေဒါသထြက္မိလ်က္ ကုိယ္ေပးမိသည္႔ ပစၥည္းအေပၚစိတ္မျပတ္ႏုိင္စြာ အတၱစိတ္ျဖင္႔
ဆူပူမိေတာ႔ သူမ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင္႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပန္သည္။ ကၽြန္မလုိပင္ သူ႔ကုိခ်စ္ခင္နားလည္ၾကသူေတြက
သူ႔အတြက္လုိအပ္ရာ ပစၥည္းေလးေတြ တတ္ႏုိင္သမွ်၀ယ္ေပးၾကသည္။ လေပါင္းမ်ားစြာ မေလွ်ာ္ဖြတ္ဘဲ
ေပြ႔ပုိက္ထားခဲ႔ေသာ ေဘးလြယ္အိတ္ႀကီး ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပဲလာျခင္းေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္မသူ႔ကုိ
ေဘးလြယ္အိတ္အသစ္တစ္လုံး ၀ယ္ေပးခဲ႔ဖူးသည္။ ပ်က္လုနီးနီးသေရဖိနပ္စုတ္စုတ္ကုိ ၾကည္႔မိျပီး
သူ႔အတြက္ သားေရစိမ္းဖိနပ္တစ္ရန္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ႔သည္႔ေန႔ကေတာ႔ သူအေတာ္ပင္၀မ္းသာခဲ႔ေလသည္။
"အစ္မကလူေတြကုိ အေသးစိတ္လုိက္ၾကည္႔ေနတတ္တယ္ေနာ္။
ကၽြန္ေတာ္ဖိနပ္ပ်က္ေတာ႔မွာမုိ႔ ၀ယ္ဖုိ႔ပါပဲအစ္မရယ္။ မနက္ကတင္ ညီမေလးက ညေနပုိင္းမွာ
အသားတုတုိ႔ ပဲျပားတုိ႔ တုတ္ထုိးလုပ္ေရာင္းၾကည္႔မယ္ေျပာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပုိက္ဆံေပးလုိက္ရတာနဲ႔
ဖိနပ္ဘက္မလွည္႔ႏုိင္ဘူးျဖစ္သြားတာ"။ သူ႔မိသားစုတစ္ေယာက္ေယာက္၀င္ေငြရသည္႔ အလုပ္လုပ္မည္ဆုိေတာ႔
ကၽြန္မစိတ္ခ်မ္းသာသြားရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတစ္ေယာက္တည္းအေပၚ အပုံအပင္လုိက္ဖိခ်ထားေသာ
၀န္ထုပ္၀န္ပုိးေတြက သူ႔ဘ၀ကုိမြမြေၾကေစခဲ႔ျပီပဲ။
တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔လည္း အရက္နံ႔တေထာင္းေထာင္းထကာ
သူအလုပ္လုပ္ေနလွ်င္ ေပ်ာ႔ညံ႔ေသာေယာက္်ားတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူ႔ကုိအျမင္ကပ္လာမိလ်က္ တစ္ခါတစ္ရံက်ျပန္ေတာ႔
သူ႔ဘ၀ကုိ နားလည္မိသလုိလုိျဖစ္ရလ်က္ စိတ္တုိတုိႏွင္႔ ဆူမူပစ္မိသမွ်အတြက္ ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္သည္။
မိသားစုစား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေခါင္းခံဖန္တီးေပးေနရသည္႔ သူ႔ဘ၀ကုိစာနာစြာ ငါးပိတစ္ထုပ္၊ ကုလားပဲတစ္ျပည္၊
အာလူးတစ္ပိႆ တတ္ႏုိင္သမွ် မၾကာမၾကာ၀ယ္ျခမ္းေပးတတ္ေသာကၽြန္မကုိ သူကအစ္မတစ္ေယာက္ႏွယ္
သေဘာထားလ်က္ "အစ္မက ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြအေပၚ အေသးစိတ္ဂရုစုိက္တတ္ေတာ႔ လုိအပ္တာျမင္ရင္
တတ္ႏုိင္သမွ်ျဖည္႔ဆည္းေပးတတ္တာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ အစ္မကၽြန္ေတာ႔ကုိလည္း အဆင္ေျပေစခ်င္တာယုံပါတယ္
အစ္မရယ္။ ဒါေပမဲ႔ ၾကာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကုိ ကၽြန္ေတာ္ရွက္မိတယ္ အစ္မရာ"။
ကၽြန္မ, မေတြးထင္ခဲ႔မိေသာ သူ႔ရင္ထဲကနာက်င္မႈအတြက္
ကၽြန္မမ်ားစြာ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းခဲ႔ရပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ဘ၀ကုိ ကယ္တင္ႏုိင္ဖုိ႔ ကၽြန္မကေရာ
ဘယ္ေလာက္ျပည္႔စုံခ်မ္းသာေနသည္႔လူမုိ႔လုိလဲ။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မမွာလည္း ကၽြန္မအခက္အခဲႏွင္႔ကၽြန္မ
လုိအပ္မႈေတြက အစဥ္အၿမဲႀကိဳေစာင္႔ေနတတ္သည္သာ။ လူတစ္ေယာက္ဘ၀ကုိ ကူကယ္ဖုိ႔ဆုိတာ သူ႔အရည္အခ်င္းႏွင္႔
ကုိက္ညီေသာ လစဥ္၀င္ေငြေကာင္းသည္႔အလုပ္တစ္ခု ရွာေဖြေပးႏုိင္ျခင္းကမွ သဘာ၀က်ေပလိမ္႔ဦးမည္။
သုိ႔ေသာ္ ထုိအေတြးကုိ ကၽြန္မရရွိေသာအခ်ိန္တြင္ သူကမည္သူမွ မကယ္ႏုိင္ေတာ႔ေသာ အရက္၏ေက်းကၽြန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ႔ေလျပီ။
"လင္းလင္းေအာင္ ေနမေကာင္းလုိ႔ လုပ္သက္ခြင္႔တပတ္တင္ေပးခုိင္းထားတယ္"။ ၿမိဳ႔သစ္ေလးတစ္ခုရွိ
သူ႔အိမ္ရွိရာ စြန္အဖ်ားရပ္ကြက္ဆီ ေရာက္ရွိသြားေတာ႔ သူကအိမ္အတြင္း ေျမသားျပင္ေပၚက ခပ္ပါးပါးပ်ဥ္ခ်ပ္တစ္ခုေပၚတြင္
တစ္ေယာက္တည္း ေကြးေကြးေလးလဲေလ်ာင္းေနခဲ႔သည္။ ဒါက သူေန႔စဥ္အိပ္စက္ရာေနရာတစ္ခုျဖစ္ပါသည္တဲ႔။
သူ႔ မိသားစုကုိယ္ပုိင္အိမ္မဟုတ္ေသာ အငွားအိမ္ကေလးက တကယ္႔ ပါခ်ည္ပါခ်ဲ႕ကေလးကစားစရာ တဲသာသာေလးမွ်သာျဖစ္၏။
ထုိအိမ္စုတ္ကေလးတစ္လုံးမွာ မိသားစုေနႏုိင္ဖုိ႔ပင္
သူဘယ္ေလာက္စိတ္ဒုကၡႀကီးစြာ ရွာေဖြခဲ႔ရပါသလဲ။ သူ႔စိတ္ထား၊ သူ႔အရည္အခ်င္းႏွင္႔မထုိက္တန္ေလာက္ေသာ
ေနရာတစ္ခုမွာ သူေနထုိင္ရပ္တည္ေနရျခင္းအေပၚ ကၽြန္မရင္ေတြနာက်င္ရလုိက္တာ။
သူေျဖဆုိဖူးခဲ႔သည္႔ အလုပ္စာေမးပြဲတစ္ခုခုေလာက္သာ
ေအာင္ျမင္ခဲ႔လွ်င္ သူ႔အတြက္ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀မ္းသာစရာျဖစ္ခဲ႔မွာပါလိမ္႔။ ကၽြန္မသာ ထုိစာေမးပြဲကုိ
အဆုံးအျဖတ္ေပးႏုိင္သည္႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔လွ်င္ ဆင္းရဲသားမိသားစု၏ တစ္ဦးတည္းေသာ
ပညာတတ္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ျခင္းအခ်က္တစ္ခုေၾကာင္႔ပင္ သူ႔ကုိ အလုပ္တစ္ေနရာခန္႔ထားေပးအပ္ႏုိင္ခဲ႔ပါလိမ္႔မည္။
သုိ႔ေသာ္ သူသည္သူႏွင္႔ ၿပိဳင္ဘက္ စာေမးပြဲေျဖဆုိသူမ်ားကုိ မေက်ာ္လႊားႏုိင္ခဲ႔သျဖင္႔
သူ႔ဖခင္ႏွင္႔ဆက္ႏြယ္ရာ လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုသုိ႔ ျဖစ္သလုိ၀င္ေရာက္ခဲ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ႔
သူက အဂၤလိပ္စာအေရးအသားမညံ႔ေသာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ သုိ႔ေပမယ္႔ သူက သူေရာက္ရွိသင္႔သည္႔ေနရာတစ္ခုဆီ
အေရာက္လွမ္းမသြားႏုိင္ေအာင္ အားအင္မဲ႔ခဲ႔ေလသည္ကုိး။
ကၽြန္မတုိ႔လာေတာ႔ သူကရွက္ကုိးရွက္ကန္းႀကိဳးစားထ၍
ႏႈတ္ဆက္ရွာသည္။ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ကား တုံခ်ိခ်ိယုိင္နဲ႔နဲ႔ႏွင္႔ လဲက်လုနီးနီးေပ်ာ႔ေခြလ်က္။
သူ႔အတြက္ အာဟာရမ်ားႏွင္႔ ေငြေၾကးအနည္းအပါးေပးကာ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ား စိတ္လက္မသာမယာႏွင္႔
ျပန္ခဲ႔ၾကရသည္။ ဆယ္ရက္ေလာက္ေနေတာ႔ သူလုပ္ငန္းခြင္ျပန္၀င္ခဲ႔သည္။ ပင္ကုိယ္ကပိန္ႏြဲ႔ေသာ
ခႏၶာကုိယ္သည္ ေသရည္ေသရက္တုိ႔၏ အရွိန္ေၾကာင္႔ ေယာင္ကုိင္းလ်က္ ေဖာ္သြတ္သြတ္ျဖစ္လာခဲ႔ျပီး
သူမၾကာခဏအေၾကာမ်ားတက္ကာ ရုန္းကန္ေနရတတ္၏။ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေဆးပူမ်ားလိမ္းေပးရင္း၊
နင္းရင္းႏွိပ္ရင္း၊ အရက္တုိက္ရင္း ေျဖေဆးေပးၾက၏။ ကၽြန္မတုိ႔ မိန္းကေလးေတြက မၾကည္႔ရက္ႏုိင္ၾက။
စုတ္တသပ္သပ္ျဖစ္ၾကရသည္။ လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုလုံး သူ႔ကုိအျပစ္ဆုိသူမရွိသေလာက္ရွားလွသည္။
အရက္သမားလင္းလင္းေအာင္ကုိ ဘ၀တူေတြက စာနာနားလည္ႏုိင္ၾကေလသည္။
တကယ္ေတာ႔ သူအရက္ေသာက္တတ္ခဲ႔တာက ကၽြန္မတုိ႔
အလုပ္ခြင္ထဲေရာက္မွျဖစ္သည္။ ကၽြန္မႏွင္႔သိျပီး သုံးေလးႏွစ္သူအရက္မေသာက္ေသး။ ထုိေနာက္ပုိင္းကာလမ်ားမွ
သူအရက္ကုိ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ေသာက္တတ္လာျခင္းျဖစ္၏။ ဒီေတာ႔ သူအရက္ေသာက္ခဲ႔သည္႔ကာလက ပုံမွန္အရက္သမားတစ္ေယာက္
အရက္ေၾကာင္႔ ေသေစႏုိင္ေလာက္သည္႔ကာလအပုိင္းအျခား တစ္ခုဆီ မေရာက္ေသး။ သုိ႔ေစလ်က္ သူ႔ကုိၾကည္႔ရသည္မွာ
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မရွိေတာ႔သည္႔ ေရာဂါသည္တစ္ေယာက္ပမာ ျဖစ္ေနခဲ႔ေလၿပီ။
"လင္းလင္းေအာင္ၾကည္႔ရတာ သိပ္မၾကာေတာ႔ဘူးထင္တယ္"
ဟု ေျပာသံၾကားရလွ်င္ ကၽြန္မေဆာက္တည္ရာမဲ႔စြာ ေၾကကြဲသြားမိလ်က္ "လင္းလင္းရယ္ နင္အရက္ျဖတ္ၾကည္႔စမ္းပါေတာ႔လား"
ဟု သူ႔ကုိ ထပ္တလဲလဲေျပာေနမိဆဲ။
"ကၽြန္ေတာ္က အရက္ကုိျဖတ္ခ်င္ရင္ေတာင္
အရက္က ကၽြန္ေတာ္႔ကုိမျဖတ္ႏုိင္ဘူးျဖစ္နျပီ အစ္မရယ္။ အစ္မ… ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္စမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ။
လူ႔ဘ၀ႀကီးကေန ကၽြန္ေတာ္လုိလူေတြ ေစာေစာစီးစီးထြက္ခြင္႔ရေတာ႔လည္း အစ္မလုိလူေတြ စိတ္သက္သာရာရတာေပါ႔"။
သူ႔စကားက ကၽြန္မကုိ စိတ္သက္သာရာမရေစဘဲ မ်က္ရည္၀ဲေအာင္
ေဆြးျမည္႔နာက်င္ေစခဲ႔ပါသည္။ ကၽြန္မအလုပ္ခြင္တြင္း၌ စာေၾကာင္းေပေၾကာင္းေဆြးေႏြးလုိ႔ေကာင္းသည္႔
ေယာက္်ားဆုိ၍ သူတစ္ေယာက္သာရွိခဲ႔သည္႔အတြက္ သူ႔ကုိ ကၽြန္မတန္ဖုိးထားခ်စ္ခင္မိျခင္းေပလား။
သူ၏ ျဖဴေျဖာင္႔ေသာ စိတ္ေနစိတ္ထားကုိႏွစ္သက္မိ၍ သူ႔ကုိေလးစားမိျခင္းေပလား ကၽြန္မမသိ။
အရက္သမားလူတန္းစားတြင္ ကၽြန္မႏွင္႔နီးကပ္စြာအကၽြမ္းတ၀င္ ဆက္ဆံဖူးေသာ ေယာက္်ားဆုိ၍ သူတစ္ေယာက္သာရွိခဲ႔သည္။
ကၽြန္မကသူ႔ကုိ ျဖဴစင္စြာပင္သေဘာက်ႏွစ္သက္မိသည္။
မိန္းမတုိ႔အေၾကာင္းကုိ ကြယ္ရာတြင္ စကားတင္းဆုိပုံမရေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အျဖစ္၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိၾကည္႔လွ်င္
အေရာင္မထည္႔ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာၾကည္႔တတ္ေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အျဖစ္၊
အခ်စ္ကုိ သစၥာေစာင္႔သိေသာေယာက္်ားတစ္ေယာက္အျဖစ္၊ အလုပ္လုပ္စရာရွိလွ်င္ သူ႔အလုပ္ကုိယ္႔အလုပ္မခြဲျခားတတ္ဘဲ
သူလုပ္ႏုိင္သမွ် အစြမ္းကုန္အားထည္႔ကူညီလုပ္ကုိင္ေပးတတ္ေသာ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အျဖစ္၊
ေငြမရွိေသာ္လည္း ေငြမ်က္ႏွာကိုမၾကည္႔ဘဲ အလုပ္လုပ္တတ္ေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္မသူ႔ကုိ
ခ်စ္ပါသည္။ ပ်ိဳပ်ိဳအုိအုိေယာက္်ားေတြႏွင္႔ နီးစပ္စြာဆက္ဆံရတုိင္း ထုိေယာက္်ားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆီမွ
ရတတ္သည္႔ အမည္မတပ္ႏုိင္ေသာအရိပ္ေငြ႔တစ္ခုအတြက္ ကၽြန္မစိတ္စႏုိးစေနာင္႔ျဖစ္ရတတ္သည္။
ႏွစ္ၿမိဳ႕မႈမရွိစြာ စိတ္ထဲမၾကည္မလင္ျဖစ္ရတတ္ေလသည္။
သူႏွင္႔ကၽြန္မလုပ္ငန္းခြင္အတြင္း အကၽြမ္းတ၀င္နီးကပ္စြာေျပာဆုိဆက္ဆံရေသာ္လည္း
သူ႔ထံမွ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ဖြယ္အရိပ္အေရာင္၊ အေငြ႔အသက္တစ္စြန္းတစ္စမွ ကၽြန္မ,မခံစားရဖူးခဲ႔။
သူအရက္ကုိ စြဲစြဲလန္းလန္းမေသာက္ခင္ လူရည္သန္႔ဘ၀ျဖင္႔ ရပ္တည္စဥ္ကာလကလည္း သူႏွင္႔ရင္းႏွီးစြာေနထုိင္ဆက္ဆံရျခင္းအေပၚ
ကၽြန္မစိတ္ထဲရွင္းသန္႔ေနခဲ႔သည္။ အရက္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည္႔တုိင္လည္း ႏွာေခါင္းရွံဳ႕ဖြယ္အနံ႔အသက္တုိ႔ႏွင္႔မလုိက္ဖက္ေသာ
သူ၏ပကတိျဖဴစင္မႈကုိ ကၽြန္မေလးစားစြာ အသိအမွတ္ျပဳခ်စ္ခင္ႏုိင္ခဲ႔သည္။ အရက္သမားကုိမ်ား
အေရးတယူလုပ္စကားေျပာေနတယ္ဆုိေတာ႔ အေျပာမ်ိဳးအေပၚလည္း ကၽြန္မမည္သုိ႔မွ သေဘာမထားဘဲ သူ႔ကုိဆက္ဆံၿမဲဆက္ဆံႏုိင္ခဲ႔သည္။
ဒါက သူ၏ ေယာက္်ားပီသေသာ ေယာက်္ားစိတ္ဓာတ္ကုိ ကၽြန္မတန္ဖုိးထားခဲ႔၍ ျဖစ္ပါသည္။
"အစ္မက ေယာက်္ားေတြကုိ မုန္းေနတာလား"
ဟု သူေမးခဲ႔ဖူးတာ ကၽြန္မသတိရမိေသးသည္။
"နင္ကေရာ ေယာက္်ားမဟုတ္ဘူးလား"
ဟု ကၽြန္မသူ႔အေမးကုိ အံ႔ၾသစြာ တုံ႔ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ေတာ႔ "အင္းေနာ္။ အစ္မမုန္းတဲ႔
ေယာက္်ားထဲ ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔မပါဘူးကုိး" ဟုဆုိရင္း သူေက်ေက်နပ္နပ္ ၿပံဳးသြားခဲ႔ဖူးသည္။
သူက ကၽြန္မေရးေသာစာေတြကုိ ႀကိဳက္သည္ဟုဆုိခဲ႔ဖူးသည္႔အတြက္ ကၽြန္မသူ႔ကုိ ေလးစားခ်စ္ခင္ခဲ႔ျခင္းျဖင္႔မဟုတ္။
မိန္းမေတြအေပၚ အေလးအျမတ္ထားရုိေသေလးစားတတ္ေသာ သူ၏ ရုိးသားမႈကုိ ကၽြန္မက ျမတ္ႏုိးခဲ႔မိျခင္းသာျဖစ္သည္။
သုိ႔ေပမယ္႔ သူတန္ဖုိးထားခဲ႔သည္႔ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္ကုိေတာ႔ သူစြန္႔လႊတ္ခဲ႔ရသည္ေလ။
သူႏွင္႔ကၽြန္မ အခ်စ္အေၾကာင္းေဆြးေႏြးၾကလွ်င္
ေတာက္ပ၀င္းလက္ေနေသာ သူ႔မ်က္လုံးေတြကုိ ကၽြန္မဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ႏုိင္ခဲ႔။ "ကၽြန္ေတာ္႔အေၾကာင္းကုိ
အစ္မ၀တၳဳေရးခ်င္ေနတာလား။ ခုမေရးပါနဲ႔ဦး။ ခုေရးရင္ ျပည္႔စုံမွာမဟုတ္ေသးဘူးအစ္မရဲ႕"
ဟု ေျပာခဲ႔ဖူးတာကုိ ပုိ၍သတိရမိ၏။
"အစ္မက အခ်စ္ကုိလည္း နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္းမခံစားဖူးဘဲနဲ႔
အခ်စ္၀တၳဳေရးခ်င္ရေသးတယ္။ အစ္မ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ေရးတာပဲ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္" ဟုလည္း
ကၽြန္မကုိ ေ၀ဖန္ခ်က္ေပးခဲ႔ဖူးသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါကေတာ႔ ကၽြန္မ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ပါသည္႔
မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ကုိ ကၽြန္မအတြက္ သူလက္ေဆာင္ေပးခဲ႔သည္။ ကၽြန္မ၀တၳဳပါသည္႔ ထုိစာအုပ္ကၽြန္မတြင္မရွိေတာ႔ေၾကာင္း
ေျပာျပမိသျဖင္႔ သူသိမ္းထားသည္႔စာအုပ္ကုိ ယူလာေပးျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိစာအုပ္သည္သူက ကၽြန္မကုိေပးခဲ႔ဖူးသည္႔
တစ္ခုတည္းေသာလက္ေဆာင္ျဖစ္ေလသည္။ လြန္ခဲ႔သည္႔ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလတ္ခုက စာအုပ္ျဖစ္သျဖင္႔
ကၽြန္မအတြက္အလြန္တရာ အေလးအျမတ္ထားလက္ခံယူမိသည္႔ လက္ေဆာင္စာအုပ္ျဖစ္ခဲ႔သည္။
ထုိစာအုပ္ပါ၀တၳဳကုိ သူအလြန္ႀကိဳက္သျဖင္႔
၀ယ္ထားသည္ဆုိျခင္းေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္မပုိ၍ ေက်နပ္ခဲ႔ရသည္။ ခုေတာ႔ထုိစာအုပ္ေလးသည္ ကၽြန္မထံပါး၌
သူႏွင္႔ပတ္သက္ေသာ အမွတ္တရအျဖစ္ဆုံးပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္ သူေျပာခဲ႔ဖူးသည္႔ စကားလုံးမ်ားႏွင္႔အတူ
က်န္ရစ္ခဲ႔ေလျပီ။
"အစ္မကအခ်စ္ကုိ ဘယ္ေလာက္နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္းကုိးကြယ္ခံစားတတ္သလဲဆုိတာေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္မသိႏုိင္ပါဘူး။ မိန္းမေတြရဲ႕စိတ္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္သိပ္ေတာ႔ နားမလည္ႏုိင္ဘူးထင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကေတာ႔ အခ်စ္ထက္အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ပုိျမတ္ႏုိးတယ္လုိ႔ထင္တယ္။
အခ်စ္အေၾကာင္းကုိ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က အစ္မနဲ႔ေဆြးေႏြးသေလာက္ေတာင္ မေဆြးေႏြးခဲ႔ဖူးဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သူ႔ကုိခ်စ္ေနမွာပါပဲ။ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္စိတ္လည္းမနာႏုိင္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ထဲ သူရွိမေနႏုိင္ေတာ႔ဘူးဆုိတဲ႔ ခံစားမႈကသာ ကၽြန္ေတာ႔ကုိ နာက်င္ေစတာ။ ဘ၀ဆုိတာက
အိပ္မက္ေပ်ာက္သြားရင္ ေရမရွိေတာ႔ဘဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသြ႔ေျခာက္ေနတဲ႔ ေရအုိင္တစ္အုိင္နဲ႔တူတယ္ေနာ္အစ္မ။
ဒါေပမဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔မရွိတဲ႔ဘ၀မွာ ဘာကုိမွ မေၾကာက္ေတာ႔ပါဘူး"။
ယခုေတာ႔ ေသြ႔ေျခာက္ေနေသာ ထုိေရအုိင္ေလးတစ္အုိင္
ဤကမၻာေျမျပင္ေပၚကပင္ အၿပီးတုိင္ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ႔ေလၿပီ။ သုိ႔ေပမယ္႔ သူႏွင္႔ပတ္သက္သမွ်
တစ္စုံတစ္ရာကုိၾကားမိလွ်င္၊ ျမင္မိလွ်င္ ကၽြန္မသူ႔ကုိ ယေန႔တုိင္သတိရေနမိစဲ။ ဘ၀ကုိလြယ္လြယ္အရွံဳးမေပးနဲ႔ဟူေသာ
စကားမ်ိဳးကုိၾကားရလွ်င္ပင္ ဘ၀ကုိ ခက္ခက္ခဲခဲအရွံဳးေပးသြားရသည္႔ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ
မွတ္မွတ္ထင္ထင္ လြမ္းဆြတ္သြားမိၿမဲ။ ၾကာေတာ႔ျဖင္႔ၾကာခဲ႔ေပၿပီ။ လြန္ခဲ႔သည္႔ေလးႏွစ္ေက်ာ္ကာလတစ္ခုက
သူဆုံးပါးသြားခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။
ေမတၱာျဖင္႔
ယုဒါ
မွ
- တစ္ဆယ္႔ေလးေဖေဖၚ၀ါရီ ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္
12-8-2016 (8:25 PM)
No comments:
Post a Comment
အားေပးမႈအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္...
ေမတၱာျဖင္႔...
ယုဒါ