ကြက္လပ္ျဖည္႔ပါ

ဘယ္ကေန စ,ေျပာရမလဲဆုိတာေတာင္ ခပ္ခက္ခက္ပဲဗ်ာ။ ေျပာမွေတာ႔ျဖစ္မယ္၊ ေျပာခ်င္ေနတာလည္း ၾကာလွၿပီမုိ႔လား။ တကယ္ဆုိ က်ဳပ္ဆုိတဲ႔ေကာင္က စကားမ်ားမ်ားေျပာတတ္တဲ႔ေကာင္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါေပမယ္႔ က်ဳပ္ အိမ္ေထာင္က်တဲ႔အခ်ိန္မွာ အသက္ ၂၂ ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။ စကားနည္းၿပီးတစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေနတတ္တဲ႔ က်ဳပ္ ေစာေစာစီးစီး မိန္းမရခဲ႔တာကုိ တစ္ရြာလုံးအံ႔ၾသၾကရတာေပါ႔။ ၿပီးေတာ႔ က်ဳပ္မိန္းမ မတင္မိဆုိတာက အင္မတန္စကားေျပာႏုိင္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေနတာကုိး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ သူ႔ကုိခ်စ္လုိ႔ လက္ထပ္ယူခဲ႔တာပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ေထာင္ေရးက အဆင္ေျပပါတယ္။ လယ္နဲ႔ယာနဲ႔၊ လွည္းနဲ႔ႏြားနဲ႔။ စီးပြားေရးလည္းေကာင္းတယ္ဆုိပါေတာ႔။ သားႏွစ္ေယာက္၊ သမီးေလးေယာက္နဲ႔ မိသားစုသုိက္သုိက္၀န္း၀န္းႀကီးေနခဲ႔ရတယ္။ ဒီသားသမီးေျခာက္ေယာက္ကုိ က်ဳပ္လုိေတာသားတစ္ေယာက္က ၿမိဳ႕မွာ၀င္ဆံ႔ႏုိင္ေအာင္ တာ၀န္ယူျဖည္႔ဆည္းေပးခဲ႔ရတာ လြယ္လွတယ္ေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။

က်ဳပ္တုိ႔ရြာမွာ ေခတ္ပညာတတ္ သားသမီးေတြကုိ စုစုရုံးရုံးေမြးထုတ္ေပးခဲ႔တာ က်ဳပ္တုိ႔လင္မယား စတာပဲ။ ဒီ႔အရင္ က်ဳပ္တုိ႔ရြာမွာ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းထိေရာက္တာဆုိ လက္ခ်ိဳးေရၾကည္႔လုိ႔ရတယ္။ တစ္အိမ္တစ္ေယာက္ ပညာထြန္းေပါက္တယ္ဆုိတာေတာင္ မရွိသေလာက္ဘဲ။ ရြာမွာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ မူလတန္းေက်ာင္းေပါ႔ေလ။ ဒီေတာ႔ကာ ေလးတန္းေအာင္ၿပီဆုိရင္ ပညာေရးက ဂိတ္ဆုံးၿပီ၊ ဆင္းေတာ႔ဆုိတဲ႔ အေျခအေနေရာက္တာပဲ။ ထုံးစံအတုိင္းေပါ႔ဗ်ာ။ ရြာဦးေက်ာင္းက ထြက္လာၿပီဆုိရင္ေတာ႔ ေတာသဘာ၀ဆုိင္ရာပုိင္ရာ လုပ္ငန္းခြင္ေတြထဲ အသီးသီး၀င္ၾကရတာေပါ႔။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ရြာနဲ႔အလွမ္းေ၀းတဲ႔ၿမိဳ႕က တန္းျမင္႔ေက်ာင္း ဆက္သြားၾကတာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ႔လူကပဲ ခပ္ရွားရွား။ ၿမိဳ႕လုပ္ၿမိဳ႕ကုိင္နဲ႔ က်ဳပ္ သားသမီးေတြလုိ ေပါက္ေပါက္ေျမာက္ေျမာက္ျဖစ္သြားတဲ႔သူဆုိတာ ရွားမွရွား။

က်ဳပ္ကေတာ႔ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္းေလးကလည္းရွိတယ္။ ဒီထဲမွ က်ဳပ္က စာေလးေပေလးဖတ္ေတာ႔ အသိဥာဏ္က်ယ္တယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ အဓိကကေတာ႔ က်ဳပ္က က်ဳပ္ကုိ ထမင္းေကၽြးတဲ႔အလုပ္အေပၚ သစၥာရွိတယ္၊ ခ်စ္တယ္၊ ၀ီရိယစုိက္ထုတ္ၿပီး အခ်ိန္အားမရွိ အလုပ္လုပ္တယ္ဗ်ာ။ လယ္ခ်ိန္၊ ကုိင္းခ်ိန္ၿပီးလုိ႔ သူမ်ားေတြ နားေနတဲ႔အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာင္ က်ဳပ္က မနားဘူး၊ ၿမိဳ႕ေပၚတက္တယ္ လက္လွမ္းမီသမွ် ေလ႔လာတယ္။ ေငြရင္းေလးရွိတယ္ဆုိရင္ နည္းနည္းမ်ားမ်ား အေရာင္းအ၀ယ္ေလး လုပ္လုိက္တာပဲ။ ဒီေတာ႔ လူကလည္း မ်က္စိပြင္႔နားပြင္႔ျဖစ္လာသလုိ စီးပြားေရးလည္း တက္လာတယ္ဆုိပါေတာ႔ဗ်ာ။ ဒီလုိနဲ႔ က်ဳပ္ ၿမိဳ႕မွာ အိမ္ကေလးတစ္လုံး ၀ယ္လုိက္ႏုိင္တယ္။ က်ဳပ္ကအရွည္ကုိ ေမွ်ာ္ၾကည္႔တာဗ်။ က်ဳပ္ကေလးေတြ ရြာမွာေနၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚေက်ာင္းသြားတက္ရတာ အလြန္ကုိ ဒုကၡေရာက္တာကလား။ ဒီေတာ႔ ၿမိဳ႕ေပၚမွာပဲေန၊ ေဆြထဲမ်ိဳးထဲက ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကုိင္ေပးမယ္႔ အုပ္ထိန္းသူတစ္ေယာက္ကုိ ထားေပး။ က်ဳပ္တုိ႔လင္မယားကလည္း တစ္လွည္႔စီေစာင္႔ေရွာက္ေပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းမႈေတြ အရာထင္ခဲ႔ရတာပဲေပါ႔။ က်ဳပ္သားသမီးေျခာက္ေယာက္မွာ ေလးေယာက္က ဘြဲ႔ရခဲ႔တယ္။ သားအငယ္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ဆယ္တန္းမေျဖဘဲ တပ္ထဲ၀င္သြားလုိ႔ ဘြဲ႔မရခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဒီေကာင္႔အတြက္ က်ဳပ္စိတ္ေအးရပါၿပီ။ ခုဆုိ တပ္ထဲမွာပဲ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တပ္ၾကပ္ႀကီးစာေရးေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ က်ဳပ္ေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔အတုိင္း က်ဳပ္သားသမီးေတြအတြက္ စိတ္တုိင္းက်ခဲ႔ရတယ္ဆုိပါေတာ႔။ ျခြင္းခ်က္တစ္ခုေတာ႔ ရွိလာခဲ႔တယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္သမီး ႏုိ႔ညွာမ ကုိးတန္းနဲ႔လင္ရသြားခဲ႔တာ က်ဳပ္ ဘယ္မွာလာေက်နပ္ႏုိင္မွာတုန္း။ ကုိးတန္းမေအာင္လုိ႔ ေတာသားနဲ႔ရခဲ႔တာလား၊ ေတာသားနဲ႔ရဖုိ႔ ကုိးတန္းမေအာင္ခဲ႔တာလား။ တစ္ခုခုပဲေပါ႔ဗ်ာ။

ေျပာမယ္႔သာေျပာပါတယ္။ ႏုိ႔ညွာမ ၿမိဳ႕ႀကီးသူျဖစ္မလာခဲ႔တာကုိပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမွာ။ က်ဳပ္ သား,သမီး ေျခာက္ေယာက္ထဲမွာ မိဘနဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ က်န္ရစ္တာဆုိလုိ႔ ႏုိ႔ညွာမတစ္ေယာက္ပဲရွိတာကုိး။ ဒါေတာင္ က်ဳပ္တုိ႔အိမ္မွာ အတူေနႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔အိမ္နဲ႔သူေနတာပါ။ အငယ္ဆုံးမက ေက်ာင္းဆရာမ၊ က်ဳပ္တုိ႔ရြာနဲ႔မေ၀းလွတဲ႔ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ သူ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔သူ။ ၿမိဳ႕ေပၚက ကုန္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်တာကုိး။ အေရးအေၾကာင္းရွိရင္ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။

သားအငယ္ေကာင္က တပ္ထဲမွာလူပ်ိဳပဲရွိေသးတယ္။ က်န္တဲ႔သုံးေယာက္က ရန္ကုန္မွာ သမီးတစ္ေယာက္ သားတစ္ေယာက္။ ပုသိမ္မွာက တတိယေျမာက္သမီး။ အားလုံး သူ႔အုိးသူ႔အိမ္နဲ႔။ ရြာကုိတစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ ျပန္လာလည္ႏုိင္သူလည္းရွိရဲ႕။ သုံးေလးႏွစ္မွ တစ္ေခါက္လာႏုိင္သူလည္းရွိရဲ႕။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ခရီးေ၀းတစ္ေခါက္ထြက္ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာလည္း မလြယ္လွဘူးေလ။ အခ်ိန္ပုိေလးလည္းရွိဦးမွ။ ေငြပုိေငြလွ်ံေလးလည္း ရွိဦးပါမွ။ သူတုိ႔မွာလည္း တစ္ခါတစ္ခါလာရင္ မသက္သာလွပါဘူး။ ရြာဆုိတာက သိတဲ႔အတုိင္းပဲေလ။ တစ္ရြာလုံးနီးပါး ဟုိဘက္နဲ႔ေတာ္၊ ဒီဘက္နဲ႔ေတာ္၊ ေဆြမ်ိဳးကလွည္႔ပတ္ေတာ္ေနတာ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္မကင္းေတြဆုိသလုိ ျဖစ္ေနေတာ႔ ဟိုလူ႔ခ်န္ထားမေကာင္း၊ ဒီလူ႔ခ်န္ထားမေကာင္းနဲ႔ လက္ေဆာင္ပဏၰာေလးေတြကလည္း မ်ားမ်ားစားစား လုိေသးတာမဟုတ္လား။ က်ဳပ္ကေတာ႔ ေျပာထားပါတယ္။ ဘာမွအေထြအထူး ၀ယ္ျခမ္းမလာခဲ႔နဲ႔။ ေပးရတာက တစ္ေယာက္တည္း ၀န္ပိတယ္လုိ႔။ သူတုိ႔ကမေပးလည္း ဘယ္သူကမွ အျပစ္တင္ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္တုိ႔မိဘေတြကေတာ႔ ကုိယ္႔သားသမီးေျမးျမစ္ကေလးေတြကုိ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ႔ လာေစခ်င္တာေပါ႔ဗ်ာ။ တစ္ပတ္တန္သည္၊ တစ္လတန္သည္ သားေတြေျမးေတြနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ေနခ်င္တာေပါ႔ဗ်ာ။ မတင္မိကေတာ႔ ပုိဆုိးတယ္။ နဂုိကမွ စကားမ်ားမ်ား မိန္းမဆုိေတာ႔ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေတာင္ ျဖစ္ရေတာ႔တာေပါ႔။

'သားႀကီးမလာတာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည္႔ေတာ႔မယ္။ သားငယ္ ခြင္႔မျပန္တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ အႀကီးက ဒီႏွစ္ေႏြ လာမွလာႏုိင္မလားဘဲ။ သူ႔သားအႀကီးေကာင္ ဒီႏွစ္ ဆယ္တန္းတက္မွာ။ ေႏြရာသီကတည္းက ေဘာ္ဒါ စ,ထားမွာတဲ႔။ သုံးသိန္းေတာင္ ေပးရမွာတဲ႔ေတာ္။ သုံးသိန္းေပးၿပီး စာေမးပြဲက်တဲ႔ ကေလးေတာင္ ရွိေသးသတဲ႔ ကုိသိန္းေဆာင္ရဲ႕။ သူငယ္တန္းေက်ာင္းထားတာကုိပဲ သိန္းခ်ီကုန္ေသးတာတဲ႔။ ေက်ာင္းက အေတာ္႔ကုိ ေကာင္းတာေနမွာ။ က်ဳပ္ကေတာ႔ ရြာမွာပဲ ေခၚထားလုိက္ခ်င္ပါ႔ေတာ္။ ရြာမွာဆုိ ေလးတန္းအထိ အသာေလးပဲ။ အသြားအလာလည္း စိတ္ခ်ရတယ္။ ဟုိမွာက ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္သူမ်ားကားနဲ႔ လုိက္ခုိင္းတာကုိပဲ တစ္ေယာက္ေပးရတာတဲ႔။ ႏွေျမာစရာႀကီးပါေတာ္။

သားႀကီး သမီးကေတာ႔ ဆယ္တန္းေအာင္ထားရုံရွိေသး။ အေတာ္အလုပ္ျဖစ္ေနၿပီတဲ႔။ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းမွာ ဆရာမေတာင္ လုပ္ေနၿပီတဲ႔။ ပုိက္ဆံလည္း အေတာ္ရဆုိပဲ။ ဒီလုိဆုိေတာ႔လည္း ပုိက္ဆံ အကုန္ခံရက်ိဳးနပ္တာေပါ႔ေတာ္"

"ကုိသိန္းေဆာင္၊ ေတာ္ အေပၚထပ္က မန္က်ည္းရြက္မႈိက္ေတြ ရွင္းေတာ႔မယ္ဆုိ လုပ္ဦးေနာ္။ အလတ္မက သူလာလုိ႔ အိမ္ထဲ ဖုန္ေတြ အမႈိက္ေတြနဲ႔ဆုိ အေမာဆုိ႔ဆုိ႔သြားသတဲ႔။ ရွင္မလုပ္ႏုိင္လည္း ေအးၾကည္မတုိ႔ ေခၚအရွင္းခုိင္းလုိက္။ က်ဳပ္က ေျမာက္ပုိင္းေၾကြးေတာင္းသြားရဦးမွာ။ ေၾသာ္… ဖုိးနီလာရင္ ပုိက္ဆံသုံးရာ ယူထားလုိက္ေနာ္။ မယ္တင္ျမေတာ႔ လာေပးမယ္မထင္ပါဘူး။ ေကာင္မ…ေနႏွင္႔ဦး။ ဘုရားပြဲနီးမွ ဟုိဟာေလး၀ယ္ခ်င္လုိ႔၊ ဒီဟာေလး၀ယ္ခ်င္လုိ႔ လုပ္ရင္ေတာ႔လား တစ္ျပားမွကုိ ထုတ္မေပးဘူး။ မိပုတုိ႔မ်ား လာရင္ေတာ႔ ႏွစ္ရာေလာက္ေပးလုိက္စမ္းပါေတာ္၊ သူ႔အေမႀကီး မမာေနတာ ၾကာၿပီတဲ႔။ စားခ်င္တာေလးရွိ က်ဳပ္ ခ်က္ေကၽြးခ်င္ေသးတယ္။ ကဲ… က်ဳပ္ သြားလုိက္ဦးမယ္။

ေၾသာ္… ကုိသိန္းေဆာင္ ေတာ္ ဆာရင္စားႏွင္႔။ ငါးက်ည္းေျခာက္ ဆီျပန္ခ်က္တယ္၊ မန္က်ည္းရြက္ ဆန္ေလွာ္ဟင္းခ်ိဳခ်က္လုိ႔ ငါးပိလည္းေထာင္းၿပီးသား၊ ေနျမင္႔ၿပီေတာ႔ က်ဳပ္ သြားဦးမွ။

ေမ႔လုိ႔ ကုိသိန္းေဆာင္ေရ… ေဒၚလွပုိလာရင္ ထန္းလ်က္ ႏွစ္ပိႆာယူထားလုိက္ဦး။ မနက္ျဖန္ခါ အငယ္မဆီ သြားပုိ႔ရဦးမယ္။ အိမ္မွာ ထန္းလ်က္ေတြရွိေသးတယ္ဆုိၿပီး မယူဘဲေနမွာစုိးလုိ႔။ ေတာ္ ထမင္းစားခါနီး ေရခ်ိဳးလုိက္ေပါ႔ေတာ္၊ ညေနမွ ေရခ်ိဳးတာ ဥပဒ္ေရာက္တယ္၊ အသက္ရလာေတာ႔ ေရခ်ိဳးမုိးခ်ိဳး ဆင္ျခင္ပါမွ။"

က်ဳပ္မိန္းမ မတင္မိက အဲဒီလုိမိန္းမ။ အိမ္ေပၚကဆင္းၿပီး လမ္းေၾကာင္းေရာက္ေနတာေတာင္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည္႔လာၿပီး ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေျပာမိေျပာရာေတြ တသီႀကီး ေျပာေနတတ္ေသးတာ။ က်ဳပ္က ေခါင္းအသာညိတ္ၿပီး ေအးပါကြာ၊ ေအးပါကြာနဲ႔ ေနာက္ကေန တြန္းတြန္းထုိးထုိး လုပ္လြန္းခါမွ သူသြားမယ္႔အရပ္ကုိ ေျခဦးျပန္လွည္႔သြားတာ။ အိမ္မွာထုိင္ေနလုိ႔ကေတာ႔ ဘာေျပာသလဲမေမးနဲ႔။ ရပ္ေၾကာင္းရြာေၾကာင္း၊ သားေၾကာင္း သမီးေၾကာင္း၊ ေဆြေၾကာင္းမ်ိဳးေၾကာင္း၊ ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာေရာ စုံလုိ႔စုံလုိ႔။ က်ဳပ္ျဖင္႔ နားကုိၿငီးေရာ။

ဒါေတြကေတာ႔ မတင္မိရွိစဥ္ကေပါ႔ဗ်ာ။ ခု သူမရွိတဲ႔အခ်ိန္က်မွ သူေျပာခဲ႔တဲ႔စကားသံေတြဟာ က်ဳပ္အတြက္ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ႔ အာဟာရဓာတ္စာေတြ ျဖစ္ေနမွန္းသိရေတာ႔တာ။ မတင္မိက စကားသာမ်ားမယ္႔မ်ားတာ။ ဘုရားတရား အလုပ္ အလြန္လုပ္ႏုိင္တဲ႔မိန္းမ။ ပဌာန္းအက်ယ္ရြတ္ရမလား၊ ဓမၼစၾကာရြတ္ရမလား မတင္မိက ေရွ႕ဆုံးက။ ပုတီးလည္း စိတ္လုိက္တာပဲ။ တရားလည္းထုိင္လုိက္တာပဲ။ က်ဳပ္လုိမဟုတ္ဘူး။

က်ဳပ္ ဘုရားမရွိခုိးလုိ႔ သူ႔မွာ ပူညံပူညံလုပ္လုိ႔ကုိ မၿပီးဘူး။ က်ဳပ္ ခုလုိစီးပြားေရးေျပလည္ေနတာက သူ႔ေၾကာင္႔တဲ႔။ သူ ဘုရားတရားလုပ္လုိ႔တဲ႔ေလ။ က်ဳပ္ ဘာသာေရးဘက္မွာ အားနည္းတာကုိ အျပစ္တင္လုိ႔ကုိ မဆုံးႏုိင္ဘူး။

"က်ဳပ္ေတာ႔ ေနာင္ဘ၀ရွင္နဲ႔ ျပန္ဆုံရေတာ႔မယ္မထင္ပါဘူး။ ေတာ္ ငါးပါးသီလလုံတယ္သာေျပာတယ္၊ တစ္လရွိလုိ႔ ဘုရားကုိ တစ္ခါကန္ေတာ႔ဖူးလုိ႔လား။ က်ဳပ္က နတ္ျပည္ေရာက္မွာ၊ ရွင္ပဲ ဒုကၡေရာက္ က်န္ရစ္လိမ္႔မယ္" အဲသလုိ မတင္မိေျပာတုန္းက ရွင္ပဲ ဒုကၡေရာက္က်န္ရစ္လိမ္႔မယ္ဆုိတဲ႔စကားကုိ က်ဳပ္ ဘယ္လုိမွ မခံစားခဲ႔ရဘူး။ နားေအးၿပီးေရာဆုိၿပီး 'သြားပါကြာ၊ သြားပါကြာ မင္းပဲ နတ္ျပည္အရင္တက္ႏွင္႔ပါ၊ ေနာက္မွပဲ ငါ လာခဲ႔ပါမယ္' လုိ႔ ျပန္ျပန္ေျပာေနက်။ သူမရွိရင္ က်ဳပ္ ဒီေလာက္ထိ ဒုကၡေရာက္က်န္ရစ္ရလိမ္႔မယ္လုိ႔ ေတြးကုိမေတြးမိတာ။ မတင္မိကေတာ႔ က်ဳပ္ကုိ နည္းနည္းမွ စိတ္ခ်တာမဟုတ္ဘူး။

'က်ဳပ္ေတာ႔အရင္မေသခ်င္ဘူးေတာ္႔။ ေတာ္ ဒုကၡေရာက္မွာစုိးလုိ႔။ ကုိသိန္းေဆာင္ရယ္ ရွင္ေသၿပီးမွပဲ က်ဳပ္ ေသခ်င္ပါတယ္ေတာ္၊ က်ဳပ္အရင္ေသရင္ ရွင္ ဒုကၡမ်ားရမွာ' မတင္မိက က်ဳပ္အေပၚ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ေတြးၿပီး ပူပန္ခဲ႔တာ။

'က်ဳပ္ေသရင္ ရွင္မိန္းမထပ္ယူမေနနဲ႔ဦး၊ သမီးႀကီးနဲ႔သြားေန၊ က်ဳပ္ျဖင္႔ေတာ္႔ကုိ စိတ္မခ်ပါဘူးေတာ္။ ေတာ္႔အဘုိးက မိန္းမသုံးေယာက္ေနာ္၊ အေဖကလည္း ႏွစ္ေယာက္၊ ဟင္း… က်ဳပ္ေတာ႔ ေတြးတာေတာင္ အသက္ရွဴက်ပ္လာေပါ႔၊ ေတာ္ပဲ ဒုကၡမ်ားမွာ ကုိသိန္းေဆာင္ သိရဲ႕လား။ က်ဳပ္ေသရင္ ေနာက္မိန္းမ ထပ္မယူဘူးလုိ႔ ကတိေပးစမ္းပါ'

'ေအးပါကြာ၊ ေအးပါ'

'ဘာေအးပါလဲ၊ မယူမွာလား၊ ယူမွာလား'

'မယူပါဘူးကြာ'

'က်ဳပ္ကေတာ႔ မယုံပါဘူး' က်ဳပ္မိန္းမက က်ဳပ္ဆုိတဲ႔ေကာင္ကုိ တကယ္မယုံခဲ႔တာထင္တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ပဲ၊ သူ႔ကုိေပးခဲ႔တဲ႔ကတိတည္ခဲ႔တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အင္းေလ… ကတိဆုိတာကလည္း က်ဳပ္သေဘာနဲ႔က်ဳပ္ ေပးႏုိင္လုိ႔၊ ေပးခ်င္လုိ႔ ေပးထားခဲ႔တာမွမဟုတ္ဘဲ။ သူလုိခ်င္လုိ႔ သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေပးခဲ႔ရတဲ႔ ကတိဥစၥာ။ ဒီလုိကတိမ်ိဳးကုိ ခ်ိဳးေဖာက္မိတာ က်ဳပ္အျပစ္ေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ က်ဳပ္အျပစ္… က်ဳပ္အျပစ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနၿပီဗ်ာ။ က်ဳပ္မွာ ေခါင္းေတာင္မေဖာ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လက္ညွိဳးေငါက္ေငါက္ထုိးၿပီး အျပစ္ေျပာခံေနရတာ။ မတင္မိသာ ျမင္မယ္ဆုိရင္ ႏွစ္ခါျပန္လဲေသခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားလိမ္႔မယ္။ ေသသြားတဲ႔မတင္မိက က်ဳပ္ကုိ အျပစ္တင္မယ္ မတင္ဘူးရယ္ေတာ႔ မသိဘူး။

ခု က်ဳပ္ကုိ အျပစ္တင္ေနၾကတဲ႔လူေတြကေတာ႔ တစ္ရြာလုံး၊ တစ္ေဆြတစ္မ်ိဳးလုံးပါပဲ။ ခုဆုိ က်ဳပ္နာမည္ သိန္းေဆာင္ေတာင္မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ျမ၀တီရုပ္ျမင္သံၾကားက တရုတ္ဇာတ္လမ္းတြဲေတြရဲ႕ ေကာင္းမႈေပါ႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္နာမည္ စီးဖုခ်န္းတဲ႔။ တကယ္ ရက္စက္ၾကပါတယ္ဗ်ာ။ မေတာ္ က်န္ေက်ာင္းဆုိလည္း ဟုတ္ေသး။ ေပါင္ခ်ိန္ဆုိလည္း ထားပါေတာ႔။ ခုေတာ႔ က်ဳပ္က စီးဖုခ်န္းတဲ႔ဗ်ာ။ စီးဖုခ်န္းဆုိတာ ။တရုတ္ဇာတ္လမ္းတြဲတစ္ခုထဲမွာပါတဲ႔ ဇာတ္လုိက္မင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ေလ၊ အိမ္တစ္အိမ္တည္းမွာ မိန္းမသုံးေယာက္စလုံးကုိ အတူထားတဲ႔ သူေဌးႀကီးေပါ႔။ အငယ္ဆုံးမိန္းမက ငယ္ငယ္ ေခ်ာေခ်ာလွလွေလး။

ဆုိလုိတာကေတာ႔ က်ဳပ္ကလည္း မယားငယ္ငယ္ေလးကုိ ယူလုိက္တဲ႔ သိန္းေဆာင္တစ္ျဖစ္လဲ စီးဖုခ်န္းေပါ႔။ တစ္ရြာလုံးနဲ႔တစ္ေယာက္ဆုိသလုိျဖစ္ေနေတာ႔ က်ဳပ္မွာ မေျပာသာဘူးေပါ႔။ တကယ္ဆုိ က်ဳပ္က မယားႀကီးငုတ္တုတ္နဲ႔ မယားငယ္ေနတဲ႔ေကာင္လည္း မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ မယားငယ္ကုိ အိမ္ေပၚေခၚတင္လာခဲ႔တဲ႔ေကာင္လည္း မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္က က်ဳပ္မိန္းမဆုံးၿပီး ႏွစ္,ႏွစ္ေက်ာ္မွ မိန္းမယူခဲ႔တဲ႔လူပါဗ်။ ဒါကုိပဲ က်ဳပ္မွာ စီးဖုခ်န္းျဖစ္ရေသးတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္တကယ္ ရင္နာတယ္။ ခံျပင္းတယ္။ ေဒါသလည္း ထြက္မိတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကံက ဆုိးပါတယ္။ ထြက္လာတဲ႔ေဒါသကုိေတာင္ လူျမင္ေအာင္ ျပခြင္႔မရတဲ႔ အေျခအေနမ်ိဳးထဲမွာ က်ဳပ္ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတာပါ။ က်ဳပ္ေဒါသထက္ပုိၿပီး အင္အားႀကီးတဲ႔ က်ဳပ္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြရဲ႕ ေဒါသေတြကုိ အရွံဳးေပးထားရတယ္ဆုိပါေတာ႔။

က်ဳပ္ မိန္းမယူလုိက္ၿပီဆုိေတာ႔ တစ္ဖက္ရြာေရာက္ေနတဲ႔ က်ဳပ္ႏွမက ေအာ္ေအာ္ငုိလုိက္တာ သတိလစ္ေမ႔ေျမာေတာ႔မလုိပဲ။ က်ဳပ္ႏွမက သူ႔ေယာက္မမတင္မိကုိ သိပ္ခ်စ္တဲ႔သူမဟုတ္လား။ ေျပာမနာဆုိမနာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးလည္း ျဖစ္ေနေသးတာကုိး။ မတင္မိေသတုန္းကလည္း ေအာ္ႀကီးခ်က္မႏွင္႔ငုိ၊ ခု က်ဳပ္မိန္းမယူျပန္ေတာ႔လည္း ခ်ံဳးပြဲခ် ငုိျပန္ပါေရာ။ ငုိပုံကုိလည္း ၾကည္႔ပါဦး။

"လင္ထိတာနဲ႔ ရင္မခ်ိေအာင္နာတတ္တဲ႔ အစ္မတင္မိရဲ႕ ျမင္ၾကည္႔လွည္႔ပါဦး၊ အစ္မလင္ႀကီး သိန္းေဆာင္ကုိ ထိန္းမႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ေနရၿပီ အစ္မတင္မိရဲ႕။ အရွက္မရွိတဲ႔ မ်က္ခြက္ေတြနဲ႔ ရက္စက္ႏုိင္ၾကပါေပတယ္ေတာ္။ အမေလး က်ဳပ္တုိ႔မွာ ရင္နာရလြန္းလုိ႔ ျမင္သာတဲ႔ေနရာက လာၾကည္႔လွည္႔စမ္းပါဦး အစ္မတင္မိရဲ႕"

အဲသလုိ ငုိေျပာေျပာၿပီး မတင္မိလြမ္းခ်င္းေတြဖြဲ႔တာက က်ဳပ္ႏွမ။ တစ္ရြာတည္းေနတဲ႔ တူ,တူမေတြ ၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမေတြကလည္း တခ်ိဳ႕က ဆူညံပူညံေအာ္ဟစ္၊ တခ်ိဳ႕က မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ။ က်ဳပ္ ေျမးေလာက္ရွိတဲ႔ ကေလးေတြကအစ က်ဳပ္ကုိ မဲ႔ကာရြဲ႕ကာ ေစာင္းကာခ်ိတ္ကာ ေ၀ဖန္ၾက။ ကဲ႔ရဲ႕ျပစ္တင္ၾက။ က်ဳပ္တုိ႔ရြာက ခုဆုိ မတရားေခတ္မီေနၿပီဆုိေတာ႔ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ဘာေတြေခတ္စားေနသလဲ အကုန္သိ။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာေတာင္ မပ်ံ႕ႏွံ႕ေသးတဲ႔ သတင္းမ်ိဳးကအစ က်ဳပ္တို႔ရြာက ကာလသားသမီးေတြပါးစပ္ထဲ ေရာက္ႏွင္႔ၿပီးသား ျဖစ္ေနတာ။ 'ဘႀကီးသိန္းေဆာင္က ရယ္ဒီမိတ္ႀကီးမုိ႔ မႏုၾကည္က အမိဖမ္းလုိက္တာေနမွာ' တဲ႔။ 'ဘႀကီးသိန္းေဆာင္တုိ႔မ်ား ႀကီးေကာင္ႀကီးမားက်မွ ဖြန္ေၾကာင္ေနေသးတယ္' တဲ႔။ 'ပဲမ်ားလုိက္တာလည္း လြန္လုိ႔၊ ဒါေတာင္ ဘုိးႀကီးအုိျဖစ္ေနလုိ႔သာေပါ႔'။

'မယူလုိ႔လည္း မျဖစ္ေတာ႔ဘူးေနမွာေပါ႔။ ဟုိတစ္ေလာက ဘႀကီးသိန္းေဆာင္ ေနမေကာင္းျဖစ္လုိ႔ မႏုၾကည္ပဲ လာျပဳစုေပးေနတာ အျမင္ပဲ။ သူ႔သမီးကလည္း ဗုိက္ႀကီးေနလုိ႔ ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္ေနတာနဲ႔ မလာႏုိင္တာၾကာၿပီ'

က်ဳပ္နဲ႔ႏုၾကည္ရဲ႕အေၾကာင္းက ေနာက္ဆုံးေပၚ သတင္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္ သူတုိ႔မွာ ဒီ႔အျပင္ ေျပာစရာစကား ရွိပုံမေပၚဘူး။ ဟုိနားသြားလည္းက်ဳပ္အေၾကာင္း၊ ဒီနားသြားလည္း က်ဳပ္အေၾကာင္း၊ က်ဳပ္မသိဘဲ ေနမလားဗ်ာ။ ဒါ အမ်ားေျပာစရာကိစၥ ျဖစ္ေနလိမ္႔မယ္လုိ႔ က်ဳပ္ေတြးမိၿပီးသားပါ။ ဒီကိစၥကုိ က်ဳပ္ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွ လုပ္ခဲ႔တာပါဗ်။

က်ဳပ္ကေတာ႔ က်ဳပ္မွားတယ္လုိ႔မထင္ဘူး။ စဥ္းစားၾကည္႔ၾကစမ္းပါဗ်ာ၊ က်ဳပ္ဒုကၡကုိ က်ဳပ္ပဲ သိတယ္ဗ်။ မတင္မိ ဆုံးသြားၿပီးတဲ႔ေနာက္ က်ဳပ္ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္ေနခဲ႔ရတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔လည္းအျမင္သားပဲ။ တစ္ရြာတည္းအတူရွိေနတဲ႔ ႏုိ႔ညွာမကေတာင္ က်ဳပ္အိမ္ကုိ တစ္ေန႔တစ္ေခါက္ မွန္မွန္ေရာက္တာမဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕ေပၚက အငယ္မဆုိတာလည္း တစ္ပတ္တစ္ခါ၊ တစ္လတစ္ခါမွ အႏုိင္ႏုိင္ရယ္။ တျခားၿမိဳ႕ေတြက သားသမီးေတြကေတာ႔ ေ၀းပါေသးရဲ႕။

သားႀကီးဆုိအလုပ္မအားလုိ႔ သူ႔အေမဆုံးတုန္းကေတာင္ ခ်က္ခ်င္းေရာက္မလာႏုိင္ခဲ႔ဘူး။ တစ္လျပည္႔သြားမွ ေရာက္လာခဲ႔တာ။ မတင္မိဆုံးခါစကေတာ႔ သားသမီးေတြက က်ဳပ္ကုိဂရုစုိက္ၾကပါတယ္။ ႏုိ႔ညွာမကလည္း ေန႔တုိင္းထမင္းဟင္း လာခ်က္ေပးတယ္။ အငယ္မကလည္း သုံးေလးရက္တစ္ခါေျပးေျပးလာတယ္။ ဖေအအုိႀကီးကုိ သူတုိ႔ပစ္မထားဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ဗ်ာ သူတုိ႔ဘယ္ေလာက္အပင္ပန္းခံႏုိင္မွာလဲ။ တစ္လလား၊ ႏွစ္လလား။ က်ဳပ္နားလည္ပါတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္လည္း အသက္၂၂ႏွစ္နဲ႔အိမ္ေထာင္ျပဳလာခဲ႔သူပဲ။ က်ဳပ္မိဘကုိ က်ဳပ္ဘယ္ေလာက္ေပးဆပ္ႏုိင္ခဲ႔လုိ႔လဲ။ က်ဳပ္သိၿပီးသားပါ။

ႏွစ္လသုံးလရွိေတာ႔ သူတုိ႔က်ဳပ္ဒုကၡကုိ ကူမခံႏုိင္ေတာ႔ဘူးေလ။ က်ဳပ္က အျပစ္မေျပာပါဘူး။ နည္းနည္းမွကုိ အျပစ္မတင္ခဲ႔တာပါ။ သူတုိ႔မွာလည္း သူ႔လင္သူ႔သားနဲ႔ျပဳစုရမယ္႔ ၀တၱရား၊ လုပ္ရမယ္႔အလုပ္ေတြက နိစၥဓူ၀ရွိေနတာမဟုတ္လား။ 'နင္တုိ႔ ငါ႔ဆီလာလာကူမေနၾကနဲ႔။ ငါ႔ဘာသာခ်က္စားမယ္။ ရြာကေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း ဟင္းေလးဘာေလး ခ်က္ေပးၾကပါတယ္။ ကုိယ္႔အိမ္မွာကုိယ္႔တာ၀န္သာ ႏုိင္ေအာင္ယူၾက' ဆုိၿပီး ျပန္လႊတ္လုိက္တယ္။ က်ဳပ္နဲ႔တစ္အိမ္တည္း တစ္၀ုိင္းတည္း အတူေနလုိ႔ က်ဳပ္ကုိ ျပဳစုေပးတာဆုိရင္ အပန္းမႀကီးဘူး၊ ခုေတာ႔ ေနရာက တျခားစီ။ က်ဳပ္က ရြာအ၀င္အေရွ႕ပုိင္းမွာ။ ႏုိ႔ညွာမက ရြာအစြန္ဟုိးအေနာက္ပုိင္းမွာ။ အငယ္မဆုိ ကားနဲ႔လာရတာ။ ကားဆုိတာလည္း က်ဳပ္တုိ႔ရြာထိ ေရာက္တာမဟုတ္ဘူး။ ရြာနဲ႔ ၅ ဖာလုံေလာက္ေ၀းတဲ႔ တာလမ္းမေရာက္ရင္ ဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာရတာ။ ဖုန္ထူထူ ေနပူပူမွာ က်ဳပ္သမီးငယ္ေလး က်ဳပ္အတြက္အပင္ပန္းခံေနရတာကုိ အေဖတစ္ေယာက္ရင္ထဲ ဘယ္မွာလာေကာင္းႏုိင္မွလဲ။  ခဏတစ္ျဖဳတ္ က်ဳပ္ကုိအေဖာ္လုပ္၊ သူ ခ်က္ျပဳလာတာေလး ေပးၿပီးရင္ ခမ်ာ ေနပူေခါင္ေခါင္ႀကီးထဲ ျပန္ရေလေရာ။ က်ဳပ္ေျပာခဲ႔ပါေရာလား၊ သူ႔မွာလည္း လင္နဲ႔သားနဲ႔လုိ႔။

က်ဳပ္ကုိေခၚပါတယ္၊ အငယ္မက သူနဲ႔လာေနပါတဲ႔။ က်ဳပ္သုံးေလးရက္ သြားေနဖူးပါတယ္၊ မလြတ္လပ္ဘူးဗ်။ အေနအထုိင္  က်ဥ္းက်ပ္တယ္။ အငယ္မအိမ္က ေအာက္ထပ္မွာ ဆီလက္လီလက္ကားေရာင္းတယ္။ အိမ္တစ္ပုိင္း ပြဲရုံတစ္ပုိင္းဆုိသလုိ ရွဳပ္ယွက္ခတ္ေနတာ။ ၿပီးေတာ႔ ေစ်းလမ္းမ၊ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ႀကီးမွာ ျခံမရွိ ၀င္းမရွိ။ က်ဳပ္က အားအားရွိ အိမ္အေပၚထပ္မွာ တီဗြီတစ္လုံးနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ေငါင္စင္းစင္းႀကီး။

က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္လည္း ေျမႀကီးနဲ႔ လုပ္စားေနတဲ႔ စုိက္ပ်ိဳးေရးသမားျဖစ္ေပမယ္႔ စီးပြားေရးကုိနားလည္ပါတယ္။ ခက္ေနတာက က်ဳပ္က ေတာသားမဟုတ္လား၊ ဒီေတာ႔ က်ဳပ္က ေျမႀကီးကုိ အင္မတန္ျမတ္ႏုိးတာ။ ေျခေထာက္နဲ႔ေျမႀကီး အနီးကပ္ ထိစပ္ခြင္႔မရတဲ႔ေနရာမ်ိဳးမွာ က်ဳပ္မေနႏုိင္ဘူးဗ်။ အငယ္မအိမ္မွာက အေညာင္းေျပလမ္းဆင္းေလွ်ာက္စရာ ေျမႀကီးကုိမရွိတာ။

က်ဳပ္ မေပ်ာ္ဘူးေပါ႔ဗ်ာ၊ ဒီအရြယ္ေရာက္လာမွ ေပ်ာ္စရာေနရာရွာရဦးမလား ေျပာခ်င္ၾကလိမ္႔မယ္။ ဒါ မိနဲ႔ဖနဲ႔ သားနဲ႔မယားနဲ႔ ရွိတုန္းမုိ႔ ေျပာနိုင္ၾကတာဗ်။ ေပ်ာ္စရာေနရာရယ္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ေလ။ က်ဳပ္ စိတ္ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိမယ္႔ေနရာေလးမွာပဲ ေနခ်င္တယ္။ အဲဒီေနရာက က်ဳပ္ရြာ၊ က်ဳပ္အိမ္ပဲဗ်။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ငါစြဲႀကီးတယ္ပဲ ေျပာေျပာ က်ဳပ္ရြာကုိပဲ က်ဳပ္ခ်စ္တယ္ဗ်ာ။ ရြာကုိ က်ဳပ္မခြဲႏုိင္ဘူး။ အံ႔ၾသစရာသိပ္ေကာင္းတဲ႔ အျဖစ္လုိ႔ဆုိရမလားဘဲ က်ဳပ္သားသမီးေတြကုိေတာ႔ ရြာကုိခြဲခြာႏုိင္ေအာင္ က်ဳပ္ လုပ္ေပးခဲ႔တယ္။ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္က်ေတာ႔ ရြာကုိမခြဲႏုိင္ခဲ႔ဘူး။

မတင္မိလည္း ဒီရြာမွာပဲ ေမြးခဲ႔တယ္၊ ေသခဲ႔တယ္။ က်ဳပ္လည္း ဒီရြာမွာပဲ ေမြးတယ္၊ ဒီရြာမွာပဲ ေနတယ္၊ ဒီရြာမွာပဲ ေသခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ခြက်ေနတာက က်ဳပ္ဟာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ ကုိယ္႔ထမင္းကုိယ္ခ်က္စားၿပီး တစ္ေယာက္တည္းေနေနရတာ ဘယ္လုိမွအဆင္မေျပဘူးေလ။ ဒါကုိသိေတာ႔ သမီးႀကီးကလည္း သူနဲ႔လာေနဖုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ရြာနဲ႔ေန႔ခ်င္းျပန္သြားလာလုိ႔ရတဲ႔ အငယ္မအိမ္မွာေတာင္ မေနႏုိင္တဲ႔က်ဳပ္က ရန္ကုန္က သမီးႀကီးရဲ႕ တုိက္ခန္းမွာသြားေနဖုိ႔ဆုိတာ ေ၀းလွတာေပါ႔။

ဒီေတာ႔ က်ဳပ္အေကာင္းဆုံးလမ္းကုိ ေရြးခ်ယ္လုိက္တယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ ထပ္ယူလုိက္တယ္ဗ်။ က်ဳပ္ထက္ အသက္ ၄၀နီးပါးပုိငယ္တဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။ က်ဳပ္ ယာထဲကုိင္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ မိန္းကေလးေပါ႔။ က်ဳပ္က မိန္းကေလးလုိ႔ပဲေခၚတဲ႔ ႏုၾကည္ဆုိတဲ႔ ကေလးမ။ တစ္၀မ္းတစ္ခါးအတြက္ သူ႔ဘာသာ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနရတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေပါ႔။ အရင္က ရြာထဲမွာ သူ႔တူမေလးေတြနဲ႔ အတူေနတယ္။ ခုေတာ႔ က်ဳပ္နဲ႔အတူေပါ႔။

က်ဳပ္က အသက္ ၇၀ထဲမွာ၊ ႏုၾကည္က ၃၀ထဲမွာ။ 'ႏြားအုိျမက္ႏုႀကိဳက္'၊ 'ေျခတစ္ဖက္က သခ်ၤ ိဳင္းကုန္းလွမ္းေနၿပီ မဂၤလာက ယူခ်င္ေနတုန္း'၊ 'ေသခါနီး ရိကၡယူတာ' စသျဖင္႔ ေျပာၾကတာေပါ႔ေလ။ က်ဳပ္ေျပာခဲ႔ၿပီပဲ။ က်ဳပ္ဒုကၡကုိ က်ဳပ္ပဲသိတယ္လုိ႔။ တကယ္ဆုိ က်ဳပ္ မိန္းမယူတယ္ဆုိတာ ဟုိကိစၥ ဒီကိစၥ မကင္းႏုိင္လုိ႔ ယူခ်င္လြန္းလုိ႔ ယူရတာမဟုတ္ပါဘူး။ မျဖစ္သာလြန္းလုိ႔ပါ။ က်ဳပ္လည္း ဘုရားတရားနဲ႔ ပုတီးေလးကုိင္ၿပီး ေနခ်င္တာေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါက ေျပာဖုိ႔သာလြယ္တာဗ်။ က်ဳပ္က ခုခ်ိန္ထိ ဥပုသ္တစ္ရက္ရေအာင္ ေစာင္႔ခဲ႔ဖူးတဲ႔လူမွမဟုတ္ဘဲ။

မတင္မိရွိစဥ္ကေပါ႔။ သူ ဇြတ္ေခၚလုိ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခါတေလေရာက္ပါရဲ႕။ ရွစ္ပါးသီလကေတာ႔ ခံလာတာပဲ။ အခါတြင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်ဳပ္ ဥပုသ္ရေအာင္ မေစာင္႔ဖူးခဲ႔ဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္က အဆာမခံႏုိင္ေတာ႔ ဘယ္မွာလာ ဥပုသ္ရပါေတာ႔မလဲ။ ၿပီးေတာ႔ က်ဳပ္က တစ္သက္လုံးစုိက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ စီးပြားေရးကုိပဲ တစုိက္မတ္မတ္လုပ္လာခဲ႔တဲ႔ေကာင္။ ဘာသာေရးနဲ႔ေ၀းခဲ႔သူေပါ႔။ နီးလ်က္နဲ႔ကုိ ေ၀းခဲ႔တာ။

ဘုရားတရားအလုပ္ လုပ္တယ္ဆုိတာကလည္း စိတ္အားထက္သန္ဦးမွကုိး။ ထမင္းမစား ဟင္းမစားနဲ႔ တရားခ်ည္းထုိင္ေနလုိ႔ ရတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဘုရားေတာင္မွ အမွီရွိမွ ပြင္႔တယ္ဆုိ မဟုတ္လား။ ဆုိေတာ႔ကာ ပါရမီျဖည္႔ဖက္ေလးေတာ႔ လုိတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။

က်ဳပ္တုိ႔ေယာက္်ားေတြဆုိတာ ငယ္စဥ္က မိဘရဲ႕ ျပဳစုယုယမႈေအာက္မွာ အရြယ္ေရာက္လာရတဲ႔လူ။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ ဇနီးမယားရဲ႕ ျပဳစုယုယမႈေအာက္မွာ အရြယ္ရလာတဲ႔လူေတြမဟုတ္လား။ က်ဳပ္ဆုိတဲ႔ေကာင္က တစ္သက္လုံး အေမ႔လက္ရာ၊ မိန္းမလက္ရာ ထမင္းေကာင္း ဟင္းေကာင္းေလး စားလာခဲ႔သူဗ်။ မတင္မိဆုိတာ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ က်ဳပ္အတြက္ ဆားဘူးအဆင္သင္႔၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ အဆင္သင္႔ျပင္ၿပီး ထမင္းပူပူကုိ ဆီရႊဲရႊဲဆမ္း ပဲျပဳတ္ႏုိင္ႏုိင္နယ္ၿပီး ေစာင္႔ေကၽြးတတ္တဲ႔သူ။

က်ဳပ္ ေရခ်ိဳးေနၿပီဆုိ ၀တ္ဖုိ႔အ၀တ္အစား အသင္႔ျပင္ၿပီးသား။ က်ဳပ္လမ္းထြက္ေတာ႔မယ္ဆုိ ဦးထုပ္နဲ႔၊ လက္ကုိင္ပ၀ါနဲ႔ ခရီးစရိတ္အေသးသုံး ပုိက္ဆံကအစ အိမ္ေထာင္ထဲထည္႔ၿပီးသား။ လြယ္အိတ္ယူမယ္႔လမ္းဆုိ လြယ္အိတ္ျပင္ၿပီးသား။ ေနရာတကာမွာ က်ဳပ္က အျပဳစုခံလာရတဲ႔ေကာင္ဗ်ာ။ က်ဳပ္က ေယာက္်ားပီသစြာ၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီးပီသစြာ ေငြရွာေပးခဲ႔သူပါ။ ဒီလုိ အေသးစိတ္အလုပ္အကုိင္ကေလးေတြကုိေတာ႔ ကုိယ္တုိင္ မလုပ္တတ္ဘူးဗ်ာ။

က်ဳပ္ မတင္မိကုိ သတိရတယ္။ လြမ္းတယ္။ မၾကာခဏ မ်က္ရည္က်မိပါတယ္။ ဒါနဲ႔မ်ား ေနာက္မိန္းမထပ္ယူရေသးတယ္လုိ႔ ဆုိခ်င္ၾကမွာေပါ႔။ မတင္မိကုိ သတိရတာက တစ္ပုိင္း၊ ႏုၾကည္ကုိ ယူရတာကတစ္ပုိင္း။ အပုိင္းက႑ခ်င္းက မတူႏုိင္ဘူးေလ။ ကုိယ္ခ်င္းစာၾကည္႔ေစခ်င္ပါတယ္။ က်ဳပ္မွာ ေပးစရာ ဥပမာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။

ေျမာက္ပုိင္းက ဘႀကီးထြန္းဇံကုိ ၾကည္႔ဗ်ာ။ အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ၿပီ။ ရြာမွာဆုိ တကယ္႔ေရွးလူႀကီးေပါ႔။ တစ္ရြာလုံးက ဘႀကီးထြန္းဇံကုိ ေလးစားၾကတာပဲ။ သီတင္းကၽြတ္ၿပီဆုိရင္ ဘထြန္းဇံအိမ္မွာ လူအင္မတန္စည္တာ။ ဘထြန္းဇံကုိ လာကန္ေတာ႔ၾကတဲ႔ စားေသာက္စရာအသီးအႏွံေတြ၊ မုန္႔ေတြ ရြာဓေလ႔အတုိင္း ဟုိဟာနည္းနည္း ဒီဟာနည္းနည္း စုံလုိ႔ပါပဲ။ ဘထြန္းဇံကုိ လာကန္ေတာ႔တဲ႔လူေတြထဲမွာ သားသမီးအရင္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါသလဲ ၾကည္႔လုိက္ပါ။ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပါရင္ပဲ ကံေကာင္း။

ေျပာရင္ ယုံခ်င္မွယုံမယ္။ ဘထြန္းဇံမွာ သားသမီး ဆယ္႔တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဆယ္႔တစ္ေယာက္ေသာ သားသမီးေတြရဲ႕ ဖခင္ ဘထြန္းဇံ ဘယ္ေလာက္မ်ားအထီးက်န္လုိက္သလဲ။ တစ္ရြာလုံးအျမင္ပါပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ႀကီးထုိင္ၿပီး မ်က္ရည္က်ေနတဲ႔ ဘထြန္းဇံကုိ က်ဳပ္ မၾကာခဏ ေတြ႔ဖူးေနတာပဲ။

ခုခ်ိန္မွာ ဘထြန္းဇံအနားမွာ ဘယ္သားသမီးမွ မရွိေတာ႔ဘူးမဟုတ္လား။ ၾကာခဲ႔ပါၿပီ။ ဘထြန္းဇံတစ္ေယာက္တည္း ဘ၀ကုိ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံရင္ဆုိင္ေနခဲ႔တာ ဆယ္ႏွစ္မကေတာ႔ပါဘူး။ ဘယ္သားသမီးမွလည္း တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ မွန္မွန္လာမကန္ေတာ႔ႏုိင္ဘူးေလ။ က်ဳပ္ ဘထြန္းဇံလုိ မခံစားခ်င္ဘူးဗ်ာ။

ေနာက္ၿပီးခဲ႔တဲ႔ႏွစ္က ဆုံးသြားတဲ႔ ကုိဘုိေတာက္။ သူ႔မွာလည္း သားသမီးငါးေယာက္ရွိတာပဲ။ သုံးေယာက္က က်ဳပ္တုိ႔ရြာမွာပဲ အိမ္ေထာင္က်တာ။ ဒါေပမယ္႔ ကုိဘုိေတာက္မိန္းမဆုံးေတာ႔ သူတစ္ေယာက္တည္း ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၿပီးေနခဲ႔ရတယ္။ သူ႔မွာက က်ဳပ္လုိ စီးပြားေရးမေတာင္႔တင္းေတာ႔ တစ္ေန႔စာတစ္ေန႔ ရွာေဖြစားေသာက္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္းအထီးက်န္ ေသဆုံးခဲ႔ရတာ။ ဒီေတာ႔ က်ဳပ္ သူခုိး ေသေဖာ္ညွိခ်င္မိတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။

ရြာလယ္က ကုိေအာင္ခင္ကုိၾကည္႔ဗ်ာ။ မိန္းမ မမာဘူးဆုိကတည္းက ခ်ိန္ထားၿပီးသားျဖစ္ေနေတာ႔ မိန္းမလည္းဆုံးေရာ ခ်က္ခ်င္းေကာက္ယူလုိက္တာပဲ။ ကုိေအာင္ခင္တုိ႔က က်ဳပ္လုိ ဘာမွ ထည္႔တြက္ငဲ႔ကြက္ေနတာ မဟုတ္ေတာ႔ မိန္းမေသၿပီး ႏွစ္လမျပည္႔ခင္ ေနာက္မိန္းမယူလုိက္တာပဲေလ။ ျပတ္ကေရာမဟုတ္လား။ ရြာထဲကလူေတြဆုိ ဒီအေၾကာင္းကုိ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ေျပာလုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔လည္း ရပ္သြားတာပဲ။ ခုဆုိ ကုိေအာင္ခင္နဲ႔ သူ႔ေနာက္မိန္းမ အဆင္ကုိေျပလုိ႔။

သန္းေမာင္က်ေတာ႔တစ္မ်ိဳး။ မယားငယ္ငယ္ေလးယူၿပီးမွ ဆုံးသြားလုိ႔ သူ႔ႀကီးေတာ္ေလာက္ႀကီးတဲ႔ မိန္းမနဲ႔ ထပ္ရျပန္တာ။ ေခ်ာင္းနိမ္႔ထဲက ကုိညိဳႀကီး။ သူကမွ တကယ္႔ စီးဖုခ်န္းအစစ္။ ဒါေပမယ္႔ သူက တရုတ္ကားေတြ ေခတ္မစားခင္ကတည္းက ျဖစ္ၿပီးသားဇာတ္ဆုိေတာ႔ ဘယ္သူမွ မေျပာသာေတာ႔ဘူး။ ကုိညိဳႀကီးက မိန္းမသုံးေယာက္နဲ႔ တစ္အိမ္တည္းေနတာ။ ဘာအလုပ္မွလည္းမလုပ္ရဘူး။ မိန္းမသုံးေယာက္က လုပ္ကုိင္ေကၽြးေနတာ၊ မယုံမရွိနဲ႔။ က်ဳပ္တုိ႔ရြာလာၾကည္႔လွည္႔။ ေဆးလိပ္ေဟ႔ဆုိရင္ မီးညွိၿပီးသား။ ေရေႏြးငွဲ႔ေပးရင္ အဆင္သင္႔ေသာက္ႏုိင္ေအာင္ အေအးခံ မႈတ္ေပးေသးတာ။ ဒါေတာင္ ကုိညိဳႀကီးက စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလုိ မိန္းမသုံးေယာက္ကုိ တန္းစီရုိက္လုိက္ေသးရဲ႕။

ကုိညိဳႀကီးမိန္းမသုံးေယာက္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ပဲ။ မယားႀကီးက ကေလးမေမြးေတာ႔ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကေလးေတြကုိထိန္းေပးတယ္။ ဘယ္လုိ၀ဋ္ေၾကြးနဲ႔ ဘယ္လုိကံတရားေၾကာင္႔ ျဖစ္လာတဲ႔ဇာတ္လည္း မသိဘူး။ ကုိညိဳႀကီးကုိ ေ၀ဖန္မယ္႔သူဆုိလုိ႔ လုံးလုံးကုိမရွိတာ။ အားလုံးက 'ကုိညိဳႀကီးတုိ႔ေတာ႔ ဟန္ပါ႔ကြာ' ဆုိၿပီး အားက်သလုိေတာင္ ေျပာတတ္ၾကေသး။

ကုိယ္႔ထမင္းကုိယ္ရွာစားရတဲ႔ က်ဳပ္က်မွ လူေတြက မေကာင္းေျပာခ်င္ေနၾကတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္က သူမ်ားမယား ၾကာခုိတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ သူမ်ား သားပ်ိဳသမီးပ်ိဳ ဖ်က္ဆီးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မိန္းမေသၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ မျဖစ္သာလြန္းလုိ႔ သင္႔ေတာ္တဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ရပ္ရြာအသိအမွတ္ျပဳလက္ထပ္ယူလုိက္တာ။ က်ဳပ္မိန္းမယူတာ ဘယ္သူ႔ကုိထိခုိက္လုိ႔လဲဗ်ာ။ ေျပာေနၾကတဲ႔ စကားေတြကေတာ႔ ျခံဳၾကည္႔လုိက္ရင္ တစ္မ်ိဳးတည္းပါပဲ။ အသက္ႀကီးလွပါၿပီ။ ဘုိးႀကီးအုိျဖစ္ေနတာေတာင္ ဒီစိတ္က မကုန္ခ်င္ေသးဘူး။ ေသခါနီးပဲေပါ႔ မိန္းမနားကပ္ခ်င္တုန္း။ တရားမရွိလုိ႔ေပါ႔တဲ႔။ ဘုရားတရားဘက္ စိတ္ပါေနရင္ ဒါမ်ိဳးလုပ္မလားတဲ႔။

ဒီအခ်ိန္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားၿပီး တရားထုိင္ေနဖုိ႔ေကာင္းတာ။ ဒါမွ ကုိယ္႔ေနာက္ပါမယ္။ သူ႔ဒုကၡသူရွာတာ။ ဒုကၡလွလွႀကီးေတြ႔ဦးမယ္။ စကားေတြကေတာ႔ စုံလုိ႔စုံလုိ႔။ က်ဳပ္ကုိ က်ိန္ဆဲၾက၊ ေမတၱာပုိ႔ၾကေပါ႔ဗ်ာ။ ေျပာလုိက္တဲ႔စကားေတြထဲမွာ တရား၊ တရားဆုိတာေတြက ညံေနတာပဲ။ တရားဆုိတဲ႔စကားလုံးကုိ နားနဲ႔မဆံ႔ေအာင္ မတရားေျပာေနတာကေရာ တရားသလားဗ်ာ။

က်ဳပ္ အရက္မေသာက္ဘူး၊ ဖဲမရုိက္ဘူး၊ သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ အသက္ေမြးတယ္။ သုိ႔ေသာ္ က်ဳပ္ ဘာသာေရးလုိက္စားမႈ အားနည္းတာအမွန္ပဲ။ က်ဳပ္ တရားမထုိင္ဖူးေပမယ္႔ သူမ်ားကုိ မတရားမလုပ္ဖူးဘူးဗ်။ အလကားေနရင္း သူမ်ားကုိမက်ိန္ဆဲဖူးဘူး။ က်ဳပ္ တရားထုိင္တဲ႔လူေတြကုိ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ ပုတ္ခတ္မေျပာဖူးဘူး။ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက တရားထုိင္သည္ျဖစ္ေစ၊ တရားမထုိင္သည္ျဖစ္ေစ တရားဖုိ႔ေတာ႔လုိတယ္ဗ်ေနာ္။ ခုကိစၥမွာ လူေတြတရားသလား၊ မတရားသလားဆုိတာ ေစ႔ေစ႔ငုငုေတြးၾကည္႔။

က်ဳပ္ကုိ အသားလြတ္ မ်က္မုန္းက်ိဳးေနၾကတာ။ ႏုၾကည္ကုိ ရွာေကၽြးမွာ က်ဳပ္ပါ၊ သူတုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္မကင္းေတြကေတာင္ ဒီေလာက္ေျပာဆုိေနမွေတာ႔ က်ဳပ္သားသမီးအရင္းေခါက္ေခါက္ေတြဆုိတာ ဘယ္႔ႏွယ္ေနမလဲ။ တကယ္႔ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းပါပဲဗ်ာ။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ မွန္မွန္ေရာက္မလာတတ္တဲ႔ က်ဳပ္သားသမီးေတြ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၾကတယ္။ ရင္ဘတ္စည္တီး ငုိႀကီးခ်က္မနဲ႔ေပါ႔။ မတင္မိေသတုန္းကေတာင္ ေသာေသာမညံခဲ႔တဲ႔အိမ္၊ က်ဳပ္ မိန္းမယူမွပဲ ပြက္ေလာရုိက္ေတာ႔တယ္။ ရန္ကုန္က သမီးႀကီးနဲ႔ ပုသိမ္က သမီးလတ္ကုိ ဒီမွာရွိေနတဲ႔ သမီးႏွစ္ေယာက္က က်ဳပ္အေၾကာင္းေတြ ေျပာၾက၊ ငုိၾက။

သားႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေယာက္်ားသားေတြမုိ႔ က်ဳပ္ကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာႏုိင္ၾကတယ္ထင္ပါတယ္။ သားငယ္က သူ႔အစ္မေတြ အေရးတႀကီး လွမ္းေခၚလုိ႔ အားခ်င္းေရာက္လာတာ။ ခြင္႔မရလုိ႔ဆုိၿပီး တစ္ညအိပ္ပဲေနႏုိင္တယ္။ က်ဳပ္ကုိလည္း အျပစ္တင္စကား တစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ ေအးေအးေဆးေဆးျပန္သြားခဲ႔တာ။ မေအးေဆးႏုိင္ၾကတာေတာ႔ က်ဳပ္သမီး ေလးေယာက္ပဲ။

အႀကီးဆုံးမကအစ ထိန္းမႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနေတာ႔ က်ဳပ္ ဘာကုိမွ မေျပာသာေတာ႔ဘူး။ 'အေဖမုိ႔ လုပ္ရက္တယ္၊ အေဖမို႔ လုပ္ရက္တယ္' ဆုိတဲ႔စကားဟာ က်ဳပ္ အသည္းႏွလုံးကုိ ဖဲ႔ေျခြပစ္လုိက္သလုိပါပဲဗ်ာ။ 'အေဖ အရွက္မရွိဘူးလား၊ အေမ႔မ်က္ႏွာ မေထာက္ရင္ေတာင္ သမီးတုိ႔မ်က္ႏွာေထာက္ပါဦးလား အေဖရဲ႕။ ဒါ သမီးတုိ႔ကုိ အေဖ သက္သက္အရွက္ခြဲလုိက္တာမဟုတ္လား။ ရွက္စရာေကာင္းလွခ်ည္႔ရဲ႕၊ အေမေရ လာၾကည္႔လွည္႔ပါဦး။ အေဖလုပ္ပုံေတြကုိ ၾကည္႔လွည္႔ပါဦး'

က်ဳပ္ တကယ္စိတ္ထိခုိက္ရတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကုိ သူတုိ႔ နားမလည္ႏုိင္ပါလားဆုိတာ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔ ခံစားလုိက္ရတာ။ က်ဳပ္သမီးေလးေယာက္ေပါင္းၿပီးေသာင္းက်န္းလုိက္ၾကတာ က်ဳပ္မွာေနစရာကုိ မရွိေတာ႔ဘူး။ သူတုိ႔ေရာက္လာမွေတာ႔ ဟုိမိန္းကေလးလည္း ဘယ္႔ႏွယ္႔လုပ္ အိမ္မွာေနႏုိင္လိမ္႔မလဲ။ အေျခအေနခ်င္းကလည္း ကြာတာကုိး။ ႏုၾကည္ဆုိတာက က်ဳပ္သမီးေတြအတြက္ ေရထမ္း၊ ဆန္ေရြး၊ မီးေမႊး ေအာက္ေျခသိမ္းလုပ္ကုိင္ေပးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကေလးမ၊ သူတုိ႔ခုိင္းဖတ္မဟုတ္လား။ သူ႔ခမ်ာ ေခါင္းကုိမေဖာ္ႏုိင္ရွာပါဘူး။ က်ဳပ္သမီး အႀကီးမ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္ဗ်ာ၊ ေလးေယာက္စလုံးမထူးပါဘူးေလ။ ဟုိကေလးမကုိ လက္ညွိဳးေငါက္ေငါက္ထုိးၿပီး ပုိးစုိးပက္စက္ ေျပာဆုိေနတာ။

တကယ္ပဲဗ်ာ။ သူတုိ႔ကုိ ေခတ္ပညာေတြ ဒီေလာက္အပင္ပန္းခံ သင္ၾကားေပးခဲ႔ပါလ်က္ ခုေလာက္ရုိင္းပ်ေမာက္မာတာ က်ဳပ္ရင္နာတယ္။ 'ငါတုိ႔အေဖ အုိရြတ္တြႀကီးကုိ ညည္းက ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေပါင္းရမွာမုိ႔လဲ။ ညည္းမုိ႔ ၾကံတတ္ပေလတယ္။ အေဖ႔စည္းစိမ္ေတြကုိ ဒီလုိနည္းနဲ႔ ယူခ်င္လုိ႔ရမွာတဲ႔လား။ အံ႔ၾသလုိ႔မဆုံးဘူး။ ကုိယ္႔အေဖ ကုိယ္႔အဘုိးအရြယ္ႀကီးကုိ သူမုိ႔ လင္လုပ္ႏုိင္တယ္၊ ေအာင္မေလး အရပ္ကတုိ႔ရဲ႕ ၾကည္႔ၾကစမ္းပါဦး'

'ညည္းအတြက္ လင္ဒီေလာက္ေတာင္ ရွားေနသလား၊ ငါတုိ႔အေဖကလြဲရင္ ညည္းမွာလင္ရစရာ မရွိေတာ႔လုိ႔လား၊ ေျပာစမ္းပါဦး ႏုၾကည္မရဲ႕။ လုိခ်င္ရင္ ငါတုိ႔္ရွာေပးစမ္းပါမယ္။ ညည္းစိတ္ႀကိဳက္ မဂၤလာေဆာင္ေပးႏုိင္ပါေသးတယ္။ ငါတုိ႔အေဖက ႏြားအုိျမက္ႏုၾကိဳက္ဦးေတာ႔ ညည္းက ျငင္းလုိက္ပါေတာ႔လား၊ ျငင္းလုိက္ပါေတာ႔လား၊ ညည္းကုိယ္တုိင္ပါလုိ႔ ဒီဇာတ္လမ္းျဖစ္လာတာပါ ႏုၾကည္မရဲ႕'

က်ဳပ္ကေတာ႔ သူတုိ႔ေျပာသမွ် မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္ပဲ။ ဟုိကေလးမ ဘယ္အခ်ိန္က ထြက္သြားတယ္ဆုိတာလည္း က်ဳပ္ မသိလုိက္ဘူး။ ထြက္ေတာ႔သြားၿပီ။ ဒါ မျဖစ္သင္႔ပါဘူးဗ်ာ။ တကယ္ဆုိ က်ဳပ္တုိ႔က ရပ္သိရြာသိ လင္မယားျဖစ္ေနၿပီပဲဟာ။ သူ႔ခမ်ာလည္း အရွက္နဲ႔သိကၡာနဲ႔ပဲ။ အေၾကာင္းမလွလုိ႔ က်ဳပ္လုိအဘုိးႀကီးနဲ႔ယူရတာ တစ္ပုိင္းေပါ႔။ လူ,လူခ်င္း ဒီေလာက္ထိ ပုိးစုိးပက္စက္ေျပာဖုိ႔ မေကာင္းဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္ သိပ္စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ သူတုိ႔က က်ဳပ္ကုိ အေဖတစ္ေယာက္ရယ္လုိ႔ ရုိေသမႈကုိမရွိေတာ႔တာ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ယူမိတဲ႔ျပစ္ခ်က္နဲ႔ က်ဳပ္တစ္သက္လုံး ရွာေဖြလုပ္ကုိင္ေကၽြးေမြးခဲ႔သမွ် တကယ္႔ကုိ သဲထဲေရသြန္ပါပဲ။

သူတုိ႔က က်ဳပ္ေနာက္မိန္းမယူလုိက္ေတာ႔ က်ဳပ္ပုိင္ဆုိင္သမွ်ေတြကုိ ကေလးမခ်ည္း ရသြားမွာစုိးတာကုိး။ အမွန္ဆုိ မတင္မိဆုံးကတည္းက ေရႊေတြအားလုံး သားသမီးေတြကုိ ခြဲေ၀ေပးၿပီးသား။ က်ဳပ္ လက္ရွိေနေနတဲ႔ အိမ္၊ လယ္၊ ယာ၊ ဥယ်ာဥ္ ဆုိတာေတြကေတာ႔ အလြယ္တကူေရာင္းဖုိ႔ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔လည္း ဆက္ခံႏုိင္တာမွမဟုတ္ဘဲ။ ဒါကုိ မက္ေနဖုိ႔မသင္႔ဘူးလုိ႔ က်ဳပ္ထင္တာပဲ။ သူတုိ႔ကုိ အုိးအိမ္အတည္တက်နဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ က်ဳပ္တတ္စြမ္းသမွ် ပံ႔ပုိးေပးခဲ႔ၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ က်ဳပ္ပုိင္ဆုိင္သမွ်ကုိ ေနာက္ထပ္ ေ၀ခြဲေပးဖုိ႔လည္း စိတ္ကူးထားၿပီးသားပါ။

ႏုၾကည္ကုိေပးထားတာဆုိလုိ႔ ဆြဲႀကိဳးေလးတစ္ကုံးပဲရွိပါေသးတယ္။ ဒါလည္း မတင္မိပစၥည္းမဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ခုမွ က်ဳပ္၀ယ္ထားတဲ႔ တစ္က်ပ္သားႀကိဳးေလးပါ။ ဒါကုိ သူ႔အေမပစၥည္း ေပးရပါ႔မလားဆုိၿပီး ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္တဲ႔လူကခုန္။ မတင္မိဆုံးၿပီးေတာ႔ က်ဳပ္မွာေရႊဆုိလုိ႔ ၀တ္ထားတဲ႔ ပတၱျမားလက္စြပ္ တစ္ကြင္းပဲက်န္တာ။ အားလုံး သူတုိ႔ယူၿပီးသား။ ဒါကုိပဲ က်ဳပ္ကုိ ရန္လုပ္ေနေတာ႔ မခက္လားဗ်ာ။

ရွက္စရာေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္နဲ႔ တကယ္ေတာ႔ က်ဳပ္မိန္းမယူတာက ရွက္စရာ တယ္မေကာင္းလွပါဘူး။ သူတုိ႔ ၀ုိင္းေသာင္းက်န္းၾကတာမွ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းျဖစ္ရတာ။ က်ဳပ္ကလည္း ခပ္ေအးေအးသမားဆုိေတာ႔ သူတုိ႔ကေလးေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ၿပီး ဘာမွမေျပာလုိေတာ႔ဘူး။ အရွိန္နဲ႔သြားၾကပါေစဦး၊ ေမာေလာက္ရင္ ပြဲၿပီးသြားမယ္လုိ႔ က်ဳပ္က တြက္တာကုိး။ မၿပီးဘူးဗ်ာ။ မေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္ဘဲ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားရတဲ႔ ႏုၾကည္ကုိ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မလာနဲ႔လုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ၾကျပန္ေရာ။ ရြာလူႀကီးကုိ သြားတုိင္လား တုိင္ရဲ႕၊ ရြာလူႀကီးကလည္း သူတုိ႔ ဘႀကီး၀မ္းကြဲမုိ႔လား။

သူတုိ႔ေျပာခ်င္ရာေတြ အားမနာ ပါးမနာေျပာၾကတာေပါ႔။ ႏုၾကည္နဲ႔ က်ဳပ္ကုိ ျပန္ကြဲေပးဖုိ႔ သူတုိ႔က ေတာင္းဆုိတယ္။ သူတုိ႔ကသာ အေဖျဖစ္တဲ႔က်ဳပ္ဘက္က ခံစားခ်က္ကုိ လုံး၀နားမလည္ဘဲ ထင္ရာစုိင္းေနၾကတာ။ က်ဳပ္ကေတာ႔ သူတုိ႔ခံစားခ်က္ကုိ နားလည္ေပးပါတယ္။ 'ငါ လူမရုိေသခ်င္စရာ အလုပ္လုပ္မိလုိ႔ ဒီလုိျဖစ္ရတာ' လုိ႔ တြက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ျဖစ္ၿပီးခဲ႔ၿပီေလဗ်ာ၊ ျပန္ျပင္လုိ႔ မရႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ က်ဳပ္လုိလားလုိ႔ ယူထားတဲ႔ မိန္းမကုိ ျပန္ကြဲရမယ္ဆုိတာေတာ႔ဗ်ာ။

သူတုိ႔က သူတုိ႔နဲ႔လုိက္ေန၊ အေဖႀကိဳက္တဲ႔ အိမ္မွာလုိက္ေန၊ ဒီမိန္းမနဲ႔မေပါင္းရင္ေတာ္ၿပီတဲ႔။ အေတာ္ခြက်တဲ႔ကိစၥပဲ။ တစ္ဖက္မိန္းကေလးအတြက္ကုိ သူတုိ႔လုံး၀ကုိ ထည္႔မတြက္တာ။ ေလ်ာ္ေၾကးေပးမယ္တဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ ေလ်ာ္မယ္တဲ႔။ ကဲ… ၾကည္႔ၾကစမ္းပါဦး။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ယူခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ေကာက္ယူၿပီး မယူခ်င္ေတာ႔ဘူးဆုိၿပီး ေလ်ာ္ေၾကးေပးကြဲရမတဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ဆုိးလုိက္သလဲ။ မိန္းမခ်င္း သူတုိ႔မုိ႔ ကုိယ္ခ်င္းမစာနာ၊ ခက္တာက အဲဒါ က်ဳပ္ႏွမေတြ က်ဳပ္သမီးေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။

ေျပာရမယ္ဆုိရင္ တစ္ဖက္မိန္းကေလးကလည္း က်ဳပ္တုိ႔လုပ္သမွ် နာခံရမွာပဲ။ နာခံမယ္႔သူဆုိပါေတာ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ အဲဒီေလာက္ေတာ႔ မယုတ္ညံ႔ဘူးဗ်ာ၊ က်ဳပ္ အသက္ႀကီးမွ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတာ အျပစ္ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ အဲဒီအျပစ္ဟာ ယူၿပီးသားမိန္းမကုိ တရားလက္လြတ္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးကြဲလုိက္တဲ႔အျပစ္ေလာက္ ႀကီးမယ္မထင္ဘူး။ က်ဳပ္ သူတုိ႔ကုိေတာ႔ သနားပါတယ္။ ငုိရလြန္းလုိ႔ မ်က္လုံးေတြလည္း ေဖာင္းေရာင္ေနၾကၿပီ။ သူတုိ႔အေမေသတုန္းကေတာင္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ငုိၿပီး ၿပီးသြားၾကတာ။ ခုက်မွ ေန႔ရွိသေရြ႕ ငုိလုိ႔ကုိမဆုံးႏုိင္ဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔မိသားစု ျပႆနာကုိ သူတုိ႔ဘႀကီးလည္း ဘယ္လုိကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းေပးရမွန္းမသိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေအာင္မယ္ သူတုိ႔က ဘႀကီးကုိေတာင္ အျပစ္ေျပာရန္လုပ္ေနၾကေသးတာ။ ဘႀကီးက အသိအမွတ္ျပဳ လက္ထပ္ေပးလုိ႔သာ က်ဳပ္ မိန္းမရတယ္ေပါ႔ေလ။ သူတုိ႔ဘႀကီးက က်ဳပ္ကုိ နားလည္ႏုိင္တယ္။ ရြာထဲက လူႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေယာက်္ားသားေတြေပါ႔ေလ က်ဳပ္ကုိ နားလည္ၾကတယ္။

က်ဳပ္ကုိ နားမလည္ႏုိင္တာက မိန္းမေတြ။ ၿပီးေတာ႔ ခပ္ငယ္ငယ္ေကာင္ကေလးေတြ။ အဆုိးဆုံးကေတာ႔ က်ဳပ္ႏွမ၊ တူမေတြနဲ႔ သမီးေတြေပါ႔ဗ်ာ။ ျပႆနာအေတ္ာႀကီးကုိ ခက္ခဲတဲ႔အပုိင္းကုိ ေရာက္လာတယ္။ သားငယ္က တစ္ရက္နဲ႔ျပန္သြားၿပီး သားႀကီးက ေလးရက္ေျမာက္တဲ႔ေန႔မွာ ျပန္သြားတယ္။ အလုပ္ေတြကုိ ပစ္ထားခဲ႔ရတာမဟုတ္လား။ အိမ္မွာက်န္ရစ္တာက ညီအစ္မသုံးေယာက္ပဲေပါ႔။ ႏုိ႔ညွာမကလည္း တစ္ရြာတည္းဆုိေပမယ္႔ ေယာကၡမႀကီးရွိေနေတာ႔ အိမ္ကုိပစ္ထားလုိ႔ မရဘူးေလ။ ႏုိ႔ညွာမရဲ႕ ေယာကၡမႀကီးက အသက္ ၈၀ ထဲေရာက္ေနၿပီ။ သူပဲ ျပဳစုေပးေနတာ။

ဒီေတာ႔ က်ဳပ္အိမ္ေပၚမွာ သမီးအႀကီးမ၊ အလတ္မနဲ႔ အငယ္ဆုံးမ သုံးေယာက္ေပါင္းၿပီး အႀကံထုတ္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ ေဒၚႀကီးေထြး၊ ဦးႀကီး ဘေထြးေတြနဲ႔ တုိင္ပင္လုိ႔ေပါ႔ေလ။ က်ဳပ္နဲ႔ႏုၾကည္ ကြဲေရး တြဲေရးကိစၥကုိ အက်ယ္တ၀င္႔ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးေနၾကတယ္ ဆုိပါေတာ႔။ က်ဳပ္ သေဘာကုိ နားလည္တဲ႔ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း လူႀကီးေတြကေတာ႔ သူတုိ႔ နား၀င္ေအာင္ နားခ်တာေပါ႔ေလ။

'ညည္းတုိ႔ ဒီေလာက္တင္းမာေနဖုိ႔ မေကာင္းဘူး။ ကုိယ္႔အေဖလည္း အသက္ႀကီးလွၿပီ။ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားဖုိ႔ပဲ ရွိေတာ႔တယ္' ဘာညာ က်ဳပ္ဘက္ကေနၿပီး ေျပာေပးၾကတာေပါ႔ဗ်ာ။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ သူတုိ႔ကလည္း ဘူးပဲ။ အသက္ႀကီးလုိ႔ပဲ မိန္မးငယ္ မယူေစခ်င္တာေပါ႔တဲ႔။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပႆနာက ဒီလုိ တုိးလုိးတန္းလန္းႀကီးထားလုိ႔ မရဘူး။ ျဖတ္ရေတာ႔မယ္။ ေျပာမယ္႔သာေျပာတယ္။ အႀကီးမကလည္း က်ဳပ္အိမ္မွာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေနႏုိင္မွာလဲ။ ရန္ကုန္မွာ က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔ မိသားစုအတြက္ ပူပန္လာရၿပီ။ အငယ္ဆုံးမကေတာ႔ သြားလုိက္ ျပန္လုိက္ လုပ္ေနႏုိင္ေသးရဲ႕။

က်ဳပ္ အသာၿငိမ္ေနလုိက္တယ္။ က်ဳပ္သမီးေတြကုိၾကည္႔ၿပီး ၀မ္းနည္းသလုိ၊ ၀မ္းသာသလုိလုိနဲ႔ ခံစားမႈေတြကုိက ရွဳပ္ေထြးေနတာ။ အလတ္မကလည္း ပုသိမ္မွာ ေစ်းဆုိင္ဖြင္႔ထားတဲ႔လူဆုိေတာ႔ သူ႔ဆုိင္အေၾကာင္းကုိ ေျပာေနၿပီ။ က်ဳပ္အေၾကာင္းကုိခ်ည္း ေခါင္းထဲထည္႔ စဥ္းစားေနတဲ႔သမီးေတြ၊ ခုေတာ႔ ဘယ္လုိမွေဘးဖယ္ ေမ႔ေလ်ာ႔ထားလုိ႔မရတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ေတြးေနၾကၿပီ။ က်ဳပ္ကိစၥကုိ သူတုိ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ျဖတ္ထားခ်င္ၿပီေပါ႔။

"ကဲ… ဘႀကီး ဆုံးျဖတ္ေပးပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ကေတာ႔ မေပါင္းေစခ်င္ဘူး။ အေဖ႔ကုိ ေခၚသြားခ်င္တယ္" တဲ႔။ ဘႀကီးကလည္း 'ေမာင္သိန္းေဆာင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ မင္းဇာတ္ကုိ မင္းသိမ္း' ေပါ႔ေလ။ ဘႀကီးကလည္း က်ဳပ္တုိ႔မိသားစု အရွဳပ္ေတာ္ပုံႀကီးထဲမွာ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ျဖစ္ေနရတာကုိး။

'က်ဳပ္ သူတုိ႔နဲ႔ အေပးအယူလုပ္မယ္'

'ဘယ္လုိအေပးအယူလဲ'

'ဒီေလာက္ေတာင္ က်ဳပ္ကုိ မိန္းမမယူေစခ်င္တာ က်ဳပ္ မယူေတာ႔ဘူး၊ ဒါေပမယ္႔ က်ဳပ္ေသတဲ႔အထိ က်ဳပ္အိမ္မွာ သူတုိ႔ထဲက သမီးတစ္ေယာက္ေယာက္ က်ဳပ္နဲ႔အတူေနရမယ္။ က်ဳပ္ကေတာ႔ ဘယ္သားသမီးအိမ္မွာ လုိက္မေနႏုိင္ဘူး။ က်ဳပ္ ဒီရြာမွာပဲေနမယ္။ ဒီအိမ္မွာပဲ ေသမယ္'

က်ဳပ္သမီးေတြ တုိင္ပင္ၾကတယ္၊ တစ္ေယာက္တစ္လွည္႔စီ ေနၾကရေအာင္လုိ႔ အငယ္မကေျပာတယ္။ အစ္ႀကီးမက ဒီလုိေတာ႔လည္း မျဖစ္ဘူးတဲ႔။ သူ႔သမီးငယ္က ဒီႏွစ္ဆယ္တန္းတက္မွာဆုိေတာ႔ အနီးကပ္ေစာင္႔ၾကပ္ေပးမရမွာတဲ႔။ အလတ္မကေတာ႔ ဘယ္လုိမွကုိ မျဖစ္ႏုိင္တာတဲ႔။ ႏုိ႔ညွာမကုိ တစ္ရြာတည္းမုိ႔ အေဖနဲ႔အတူေနေပးပါ ေတာင္းဆုိၾကတယ္။ ႏုိ႔ညွာမကလည္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သူ႔ေယာကၡမႀကီးကို ပစ္ထားလုိ႔မရဘူးတဲ႔။ အိမ္မွာ ကၽြဲေတြႏြားေတြကလည္း ရွိေသးေတာ႔ ပုိၿပီးေတာင္ မျဖစ္ေသးတာတဲ႔။

သူတုိ႔ခ်င္း ဘယ္လုိမွ တုိင္ပင္လုိ႔မရေတာ႔ က်ဳပ္ဘက္ကုိ ျပန္လွည္႔လာတယ္။ 'အေဖ သက္သက္မယ္႔ေျပာေနတာပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔အေဖနဲ႔ အတူေနမေပးႏုိင္တာသိလုိ႔ တမင္ကတ္ေျပာတာ။ တကယ္ဆုိ အေဖ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ေတြမွာ တစ္လွည္႔စီေန၊ ႀကိဳက္တဲ႔အိမ္ေန ရတဲ႔ဥစၥာ။ ကၽြန္မတုိ႔မွာက ကုိယ္႔အိမ္ေထာင္နဲ႔ကုိယ္ဟာ ဘယ္႔ႏွယ္လုပ္ ရြာမွာ အေဖနဲ႔ လာေနေပးႏုိင္ေတာ႔မွာလဲ'

'ဒါေပါ႔၊ လူဆုိတာ အခ်ိန္တန္ရင္ ကုိယ္႔လမ္းကုိယ္ေလွ်ာက္ရတာပဲ။ ကုိယ္႔အိမ္ေထာင္နဲ႔ကုိယ္ ျဖစ္လာတဲ႔အခါ ကုိယ္႔လင္ ကုိယ္႔သားထက္ပုိၿပီး ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဦးစားမေပးႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ ဒါ လူ႔သဘာ၀ေတြပဲ။ သိန္းေဆာင္ကလည္း ဒါကုိ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ သူလည္း သူ႔လမ္းသူေလွ်ာက္တာပဲ။ ခုဆုိ သူလည္း သူ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔သူပဲမုိ႔လား။ ညည္းတုိ႔အေဖကိစၥကုိ ကုိယ္႔နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ေတြးၾကည္႔ဖုိ႔လုိတယ္။

အႀကီးမ… အားလုံးထဲမွာ ညည္းက အႀကီးဆုံး၊ ညည္းပဲ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည္႔ပါဦး။ ခုေနခါမွာ ညည္းေယာက္်ားက ညည္းကုိ မေပါင္းခ်င္ေတာ႔ဘူး၊ ပစ္ထားခဲ႔မယ္ဆုိရင္ ညည္း ဒီအတုိင္း ၿငိမ္ခံေနမလား'

'ဒါကေတာ႔ လူခ်င္းေရာ အေျခအေနခ်င္းေရာ တူမွမတူတာဘဲ ဘႀကီးရဲ႕'

'ကဲပါေလ ဒါဆုိလည္း ညည္းတုိ႔အေဖသေဘာအတုိင္း ညည္းတုိ႔သူနဲ႔ အတူေနႏုိင္ မေနႏုိင္သာေျပာပါ။ ညည္းတုိ႔မွ ေနမေပးႏုိင္လုိ႔ကေတာ႔ ႏုၾကည္နဲ႔ ျပန္ေပါင္းခုိင္းရမွာပဲ။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ ဘႀကီးလည္း ရြာလူႀကီးတစ္ေယာက္လုပ္ေနၿပီး မတရားရာက်မယ္။ ကုိယ္႔ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမုိ႔ သူမ်ား သားပ်ိဳ သမီးပ်ိဳကုိ ႏုိင္႔ထက္စီးနင္းလုပ္တာေတာင္ ခြင္႔လႊတ္ထားတယ္လုိ႔ ေအာက္ေမ႔ၾကမယ္။ ညည္းတုိ႔ ဘာမွေျပာမေနၾကနဲ႔ေတာ႔။ ညည္းတုိ႔ ေက်နပ္သည္ျဖစ္ေစ မေက်နပ္သည္ျဖစ္ေစ သိန္းေဆာင္နဲ႔ အေဖာ္လုပ္မေပးႏုိင္ရင္ ႏုၾကည္နဲ႔ ျပန္ေပါင္းရမယ္ ဒါပဲ'

ဘႀကီးက အဲဒီအတုိင္း ဆုံးျဖတ္ေပးတယ္။ သူတုိ႔ မေက်နပ္ေပမယ္႔ ဘာမွမတတ္ႏုိင္တဲ႔အဆုံး ၿငိမ္သြားၾကတယ္။ သေဘာကေတာ႔ က်ဳပ္ ႏုၾကည္နဲ႔ ျပန္ေပါင္းခြင္႔ရၿပီေပါ႔။ တစ္ရပ္လုံး တစ္ရြာလုံး စိတ္၀င္တစားေစာင္႔ၾကည္႔ေနၾကတဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ ဇာတ္လမ္းအဆုံးသတ္ၿပီေပါ႔။

က်ဳပ္တုိ႔ဇာတ္လမ္းဆုံးသြားၿပီဆုိေပမယ္႔ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ မရွင္းလွဘူး။ တစ္ခုခုတင္က်န္ရစ္ခဲ႔သလုိ ခံစားရတယ္။ ႏုၾကည္နဲ႔ျပန္ေပါင္းရမွာမုိ႔ က်ဳပ္ထူးၿပီး ေပ်ာ္မေနခဲ႔ဘူး။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ကုိယ္လုပ္စရာရွိတဲ႔အလုပ္တစ္ခု၊ တာ၀န္တစ္ခု လုပ္ၿပီးသြားသလုိပဲ ခံစားလုိက္ရတယ္။ ျပႆနာေတြ ဆုံးၿပီဆုိေတာ႔ က်ဳပ္သမီးေတြလည္း ကုိယ္႔အိမ္ကုိယ္႔ယာဆီ ျပန္သြားၾကၿပီ။ က်ဳပ္သြားမေခၚေသးလုိ႔ ႏုၾကည္ျပန္မေရာက္ေသးေတာ႔ အိမ္မွာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းေပါ႔။

က်ဳပ္ ဘယ္သူ႔ကုိ သတိရေနတယ္ထင္လဲ။ မတင္မိ၊ က်ဳပ္ကုိ သိပ္ခ်စ္ခဲ႔တဲ႔ မတင္မိကုိေပါ႔။ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ငူငူေငါင္ေငါင္ႀကီး ထုိင္ေတြးေနမိတယ္။ က်ဳပ္ တရားရသြားလုိ႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာကႀကီးကုိ စိတ္ကုန္သြားသလုိပဲ၊ စိတ္ဓာတ္က်သြားတဲ႔သေဘာ ျဖစ္မလားဘဲ။ က်ဳပ္သမီးေတြကအစ မိန္းမေတြကုိလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ကုန္လာၿပီ။ ေနာင္တရေနတာမဟုတ္ေပမယ္႔ ပ်ိဳးမိတဲ႔မီးအတြက္လည္း က်ဳပ္ ရင္ေလးေနရၿပီ။

'ရွင္႔ကုိ ေသေစခ်င္လုိ႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး ကုိသိန္းေဆာင္ရယ္၊ ကၽြန္မေလ ရွင္႔အရင္ မေသခ်င္ဘူး၊ ရွင္ေသၿပီး ေနာက္ရက္မွပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မေသခ်င္တယ္။ ကၽြန္မ မရွိရင္ ရွင္ ဒုကၡေရာက္က်န္ရစ္မွာ ကၽြန္မသိပ္စုိးရိမ္တာပဲ ကုိသိန္းေဆာင္ရယ္'

သူမရွိရင္ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ဒုကၡေရာက္က်န္ရစ္မွာကုိ စုိးရိမ္ႀကီးခဲ႔တဲ႔ မတင္မိ။ က်ဳပ္ဒုကၡေတြကုိ ေရာက္ေလရာ ဘ၀တစ္ခုခုက လွမ္းျမင္ေတြ႔ခဲ႔ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀မ္းနည္းပက္လက္ရွိလိမ္႔မလဲ။ က်ဳပ္ မတင္မိရဲ႕ သနပ္ခါးဖုန္ဖုန္လိမ္းထားတဲ႔ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေတာက္ေတာက္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ဇယ္ဆက္သလုိ လႈပ္ရွားေနတတ္တဲ႔ ဟန္ေတြကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ မိန္းမေတြဟာ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား အေတာ္နည္းပါးတယ္လုိ႔ ထင္ေနမိတဲ႔ က်ဳပ္၊ မတင္မိပုံရိပ္ေတြကုိ ျမင္ေယာင္မိေတာ႔ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ မတင္မိအေပၚ လင္ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ၀တၱရားေက်ခဲ႔တာကလြဲရင္ သိပ္ၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဂရုမစုိက္ခဲ႔မိတဲ႔ က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ ျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည္႔လုိက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ မိန္းမေတြရဲ႕ သံေယာဇဥ္ႏြယ္ေနတဲ႔ ေမတၱာတရားဆုိတာကုိ က်ဳပ္ျမင္သြားတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ ႏုၾကည္ကုိ ျပန္သြားေခၚရဦးမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ က်ဳပ္ မတင္မိကုိ သတိရေနတယ္ဗ်ာ။

* * *

ေမတၱာျဖင္႔ - ယုဒါ

05112015 (9:39 PM)