(၁)
မိ၀ါ…
နင္ ငါ့ကုိ
စိတ္ဆုိးေနမယ္ဆုိတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ငါ ဘာမွလုပ္မေပးႏုိင္ေတာ့ဘူး မိ၀ါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ရဲ႕
တရားခံဟာ ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲလုိ႔ ငါ နားလည္လက္ခံထားပါတယ္။ မေလးနဲ႔ ငါ့ကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ဆုံေပးဖုိ႔
နင္ မႀကိဳးစားပါနဲ႔ေတာ့ဟာ။ ငါ ဘယ္တုန္းကမွ အမိန္႔ေပးလုိ႔မရတဲ့ နင့္ကုိ ငါ အႏူးအညြတ္
ေတာင္းပန္လုိက္တာပါ။
နင့္အမုန္းကုိ
ခံႏုိင္ရည္ရွိဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့…
ဖုိးၾကာ
"ေတာက္…"။
ကၽြန္မရဲ႕ ေတာက္ေခါက္သံဟာ အသံလုံေနတဲ့ အေဆာင္တုိက္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ပဲ့တင္ရုိက္ခတ္သြားတဲ့အထိ
က်ယ္ေလာင္သြားတယ္။ ဖုိးၾကာေျပာတဲ့ စိတ္ဆုိးတယ္ဆုိတဲ့စကားက ကၽြန္မအတြက္ မလုံေလာက္ေသးပါဘူး။
ကၽြန္မ စိတ္ဆုိးသြားခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ေဒါသထြက္သြားခဲ့တာ။ ႀကိတ္မႏုိင္ ခဲမရ ေသြးပြက္ပြက္ဆူသြားခဲ့တာ။
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အင္းစိန္ကုိ ခုခ်က္ခ်င္း ထလုိက္သြားလုိက္ခ်င္တာ။ ကၽြန္မ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္
ေတြ႔လုိက္ခ်င္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ပက္ပက္စက္စက္ က်ိန္ဆဲပစ္လုိက္ခ်င္တယ္။
ၿပီးေတာ့… ေယာက္်ားမဆန္တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပါးကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ရုိက္ခ်ပစ္ခ်င္ေနတယ္။
ဒါဟာ မင္းၾကာညိဳဆုိတဲ့လူတစ္ေယာက္
ထည္၀ါ၀င့္ဆုိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အေပၚထားတဲ့ နားလည္မႈတဲ့လား။ ေလာကမွာ နင့္ရဲ႕စိတ္ကုိ
နားအလည္ႏုိင္ဆုံးလူဟာ ငါပါပဲလုိ႔ သူ ေျပာခ်င္ဦးမွာလား။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကုိ နာနာက်င္က်င္
ဖိကုိက္ၿပီး ဖုိးၾကာရဲ႕စာကုိ လုံးေခ်ပစ္လုိက္မိတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာပဲ ေဟမာေန၀င္းရဲ႕
"ယုံလား" သီခ်င္းကုိ တစ္ေဆာင္လုံးၾကားေအာင္ ေအာ္ဆုိလာတဲ့ ဇာဇာ့အသံကုိ ကၽြန္မ
ၾကားလုိက္ရတယ္။ ဇာဇာေက်ာင္းကျပန္လာၿပီ။ မေလး ဘာလုိ႔ ေက်ာင္းျပန္ေနာက္က်ေနရတာပါလိမ့္။
ကၽြန္မရယ္၊
ဇာဇာရယ္၊ မေလးရယ္ သုံးေယာက္က ညီအစ္မရင္းေတြလုိ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ အခန္းေဖာ္ေတြပါ။
ဇာဇာနဲ႔ ကၽြန္မက ကုိးတန္းႏွစ္ကတည္းက တြဲခဲ့ၾကတာ ခု ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေရာက္တဲ့အထိပဲ။ မေလးကုိေတာ့
တကၠသုိလ္ပထမႏွစ္စတက္မွ ခင္မင္ခဲ့တာဆုိေပမယ့္ အခန္းေဖာ္ေတြျဖစ္ေနေတာ့ လပုိင္းေလးအတြင္း
ရင္းႏွီးသြားခဲ့ရျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မေလးက ကၽြန္မတုိ႔နဲ႔ စရုိက္မတူဘူး။ တကယ့္ရုိးရုိးေလး။
သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ကေလး။ ကၽြန္မတုိ႔လုိ သြက္သြက္ခါေတြမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွတဲ့
ေရွးေရစက္ေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔သုံးေယာက္ဟာ ခြဲမရေအာင္ တြဲျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
စကားမ်ားလြန္းတဲ့
ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ မေလးဟာ နားေထာင္သူသက္သက္၊ ရယ္ေမာသူ သက္သက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မေလးက
ကၽြန္မတုိ႔လုိ႔ ဗရြတ္ရႊတ္တနုိင္သူ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔လုိ အလွျပင္သူလည္း မဟုတ္ဘူး။
တကယ္ေတာ့ မေလးက လွတယ္လုိ႔ ေျပာရေလာက္တဲ့ ေခတ္မီမီေကာင္မေလးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့
မေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ မေလးမ်က္လုံးေလးေတြက အလုိလုိေနရင္း ၿပံဳးလက္ေနတာ။ မေလးက အၿမဲတမ္း
အေကာင္းျမင္၀ါဒကုိ လက္ကုိင္ထားႏုိင္တဲ့သူ။ ဒါေၾကာင့္လည္း မေလး ႏွလုံးသားရဲ႕ အရိပ္ျဖစ္တဲ့
မ်က္လုံးေလးေတြက ၾကည္စင္ေတာက္ပေနတာေပါ့။ ခုေရာ အစဥ္အၿမဲ ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေနတတ္တဲ့ မေလး
ၿပံဳးႏုိင္ဦးမွာတဲ့လား။ မေလးရဲ႕ ၾကည္လင္တဲ့ အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ သာယာေအးခ်မ္းေနတဲ့ ဘ၀ေလးကုိ
အေမွာင္ရိပ္ထုိးၿပီး ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တာ ကၽြန္မလား၊ ဇာဇာလား၊ မင္းၾကာညိဳလား။
(၂)
တအင့္အင့္ရႈိက္ငုိေနတဲ့
ဇာဇာ့ကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ ရယ္မလုိ ငုိမလုိ ျဖစ္သြားတယ္။ မေလးေရးထားခဲ့တဲ့ စာေလးကုိဖတ္ၿပီး
ဇာဇာ ဟီးခ်ငုိေတာ့တာပဲ။ သူမ်ားကုိ စ,ရေနာက္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္တတ္လြန္းတဲ့
ဇာဇာဟာ ထစ္ခနဲဆုိရင္ အငုိသန္တတ္သူ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။
၀ါေလး - ဇာဇာ …
မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕မွာေနရတာ
ကုိယ္မ်က္ႏွာပူလြန္းလုိ႔ အိမ္ခဏျပန္သြားတယ္။ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ၾကနဲ႔ေနာ္။ မင္းတုိ႔ကုိ
မေလး လြမ္းေနမွာပါ။
မေလး
အဲဒါ ကၽြန္မနဲ႔
ဇာဇာ ေက်ာင္းကျပန္မေရာက္ခင္ မေလး ေရးထားခဲ့တဲ့စာ။ မေလးက ပဲခူးကေန ေက်ာင္းလာတတ္တဲ့သူမုိ႔
စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိ ပဲခူးျပန္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဇာဇာတုိ႔ စည္းရုံးမႈေၾကာင့္
ႏွစ္ပတ္သုံးပတ္ရွိမွ တစ္ေခါက္ပဲ ျပန္တတ္တဲ့အက်င့္ ျဖစ္ေနတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ မေလး ပဲခူးျပန္ရင္
ႏွစ္လတစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ပါသြားေနက်။ ခုေတာ့ မေလးက ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးကုိ
တစ္စုံတစ္ရာမေျပာဘဲ တိတ္တိတ္ကေလး ထြက္သြားခဲ့တာ။ ခုတစ္ေလာ မေလး မ်က္ႏွာမေကာင္းတာ ကၽြန္မတုိ႔
သတိထားမိေပမယ့္ ကၽြန္မတုိ႔ ဟာသလုပ္သမွ်ေတြကုိ ရယ္ေမာေနဆဲမုိ႔ ဒီေလာက္ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး
ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့တဲ့ ျပႆနာကုိ ေနာက္က်ၿပီးမွ ကၽြန္မတုိ႔ သိခဲ့ရတာ။
မေလးဟာ
သူ႔အတြက္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မထိခုိက္ေစခ်င္တဲ့လူမ်ိဳးပါ။ ခုလည္းၾကည့္ သူခံစားခဲ့ရတာေတြကုိ
ဘာတစ္ခုမွမေျပာဘဲ ေအာင့္အီးခံေနခဲ့တာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီျပႆနာရဲ႕ တရားခံဟာ ကၽြန္မနဲ႔ ဇာဇာပဲ။
ေဟာၾကည့္… ကုိယ္ကေတာ့ ဇာဇာ့ကုိ အေဖာ္ဆြဲထည့္ေနျပန္ၿပီ။ အမွန္ကုိ ၀န္ခံရဲတယ္ဆုိရင္ ဒီကိစၥရဲ႕
တရားခံဟာ ထည္၀ါ၀င့္ဆုိတဲ့ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းသာ မဟုတ္လား။
ကၽြန္မတုိ႔သုံးေယာက္ရဲ႕
ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလွတဲ့ ဘ၀ေလးကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တာ ကၽြန္မ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ သူပါ။ မင္းၾကာညိဳဆုိတဲ့
ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပါ။ ဖုိးၾကာဟာ ကၽြန္မနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးမွ မေလးကုိ သိခဲ့ရတာ။ ကၽြန္မနဲ႔
ဖုိးၾကာက ေက်ာင္းစတက္တဲ့ ကေလးဘ၀ကတည္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းသူငယ္ခ်င္းေတြ။
ရွစ္တန္းႏွစ္မွ ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစု နယ္ကေန ရန္ကုန္ေျပာင္းလာလုိ႔ ကြဲသြားခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္
ကုိးတန္း ဆယ္တန္းအထိ စာခ်င္းအဆက္အသြယ္ရွိၾကၿပီး ဆယ္တန္းေျဖခါနီးမွာ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားခဲ့တယ္။
ေနာက္ပုိင္း ကၽြန္မ ဒုတိယႏွစ္ စတက္တဲ့အခ်ိန္မွာက်မွ ျပန္ဆုံခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ဖုိးၾကာက ဂ်ီတီအုိင္ ပထမႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ဖုိးၾကာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႀကီးထဲမွာ
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျပန္ေတြ႔ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မေနတဲ့ အျပင္ေဆာင္ကုိ ဖုိးၾကာ မၾကာမၾကာ လာေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။
ဖုိးၾကာနဲ႔
ျပန္ဆုံရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ အတုိင္းမသိ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ကၽြန္မအေပၚ ဖုိးၾကာေလာက္
သည္းခံေပါင္းတဲ့ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္း ေနာက္ထပ္ မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ဖုိးၾကာက
စကားနည္းနည္း ခပ္ေအးေအး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ရုပ္ကေလးက ေခ်ာေခ်ာေလးေပမယ့္ ခပ္ရုိးရုိးပဲ
ေနတတ္ထုိင္တတ္တယ္။ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဆုိရင္ ႏုတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတဲ အစားထဲကေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကုိေတာ့ သူ အေတာ္ေလး သံေယာဇဥ္ႀကီးပါတယ္။ ဖုိးၾကာဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက
ကၽြန္မရဲ႕ ခုိင္းဖက္ပဲ။ ဖုိးၾကာနဲ႔ ကၽြန္မ အတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးက ရွမ္းျပည္ေတာင္ပုိင္းက
ဗထူးဆုိတဲ့ ခ်စ္စရာၿမိဳ႕ေလးေပါ့။ ဗထူးမွာ ကၽြန္မတုိ႔ အတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းက သိပ္စည္းကမ္းႀကီးတာ။
အဲဒီေက်ာင္းရဲ႕ ထူးထူးျခားျခား ေပၚလစီက မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက္်ားေလး တူတူထုိင္ရတာပဲ။ မူလတန္း
အဆင့္ေတြမွာေပါ့။
ဖုိးၾကာနဲ႔
ကၽြန္မက အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္ျဖစ္သလုိ အတန္းထဲမွာလည္း တစ္ခုံတည္းတြဲထုိင္ရျပန္ေတာ့ မရင္းႏွီးဘဲ
ရွိပါေတာ့မလား။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မ ႏုိင္စားသမွ်ကုိ ဖုိးၾကာ ေကာင္းေကာင္းခံခဲ႔ရတယ္။ ထစ္ခနဲဆုိ
ကၽြန္မက ဖုိးၾကာေခါင္းကုိ သံကြန္ပါဘူးနဲ႔ ေခါက္ထည့္လုိက္၊ ခဲတံရွည္နဲ႔ ေတာင္ခနဲျမည္ေအာင္
ရုိက္ပစ္လုိက္ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ အႏုိင္က်င့္ခဲ့တာ။ ေက်ာင္းမွာ ၀ါ၊စိမ္း၊နီ၊ျပာ အသင္းေလးသင္းဖြဲ႔ၿပီး
သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ခုိင္းေတာ့ ဖုိးၾကာနဲ႔ ကၽြန္မ ကြဲသြားတာ။ ကၽြန္မ အသင္းအလွည့္က်ရင္
ေက်ာင္းေစာေစာလာၿပီး သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္ခ်င္လုိ႔ ဖုိးၾကာကုိပဲ ကုိယ္စား ခုိင္းခဲ့တာ။
ကၽြန္မခုိင္းတာမလုပ္ရင္
ကၽြန္မသူ႔ကုိရုိက္လုိ႔ ႏွက္လုိ႔ အိမ္ကုိ ျပန္တုိင္ရင္ "နင္နဲ႔ငါ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ
မေခၚေတာ့ဘူး။ နင္တုိ႔ကားနဲ႔လည္း မလုိက္ေတာ့ဘူး" ဆုိၿပီး ကၽြန္မကပဲ ဦးေအာင္ဆႏၵျပေသးတာ။
ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့အျဖစ္ေတြေပါ့။ သူ႔ကားကုိ ကပ္စီးၿပီး ကၽြန္မွဗုိလ္က်ခဲ့ပုံေတြကု
သူ အမွတ္တရျပန္ေျပာလုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ျပန္ရယ္မိၾကေသးတယ္။ ဖုိးၾကာအိမ္ကကားနဲ႔ ကၽြန္မဘာသာ
ေက်ာင္းမလုိက္ဘဲ ေနခဲ့ၿပီး ဖုိးၾကာက သူ႔ကားနဲ႔မလုိက္နဲ႔လုိ႔ ေျပာတယ္ဆုိၿပီး တုိင္ေျပာလုိက္တာ
ဖုိးၾကာတစ္ေယာက္ အက်င့္ပုပ္လွခ်ည္ရဲ႕လုိ႔ သူ႔အိမ္က အခန္းတံခါးပိတ္ အရုိက္ခံခဲ႔ရပါေရာလား။
ထည္၀ါ၀င့္ဆုိတာ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အဲသလုိဆုိးခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးေပါ့။
ဖုိးၾကာနဲ႔
ကၽြန္မ ကြဲကြာသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတုိ႔ အပ်ိဳေပါက္၊ လူပ်ိဳေပါက္ေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကေပမယ့္
ရွက္ကုိးရွက္ကန္း ျဖစ္သြားတာတုိ႔ ဘာတုိ႔ မရွိခဲ့ဘူး။ ျပန္ေတြ႔ေတာ့လည္း ဒီအတုိင္းပဲ။
"ဟယ္… ဖုိးၾကာစုတ္ ရန္ကုန္ေရာက္ေနတာ ငါ့ကုိလုိက္မရွာဘူး။ ခုမွပဲ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါ
နင့္ေၾကာင့္" ဆုိၿပီး ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ဖုိးၾကာနဖူးကုိ ကၽြန္မတအားထုခ်လုိက္မိတာ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္
အံ့အားသင့္ခဲ့ရတယ္။ ဖုိးၾကာကုိ ျပန္ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္
ေပ်ာ္သြားရတာကုိး။ အဲဒီကစလုိ႔ အင္းစိန္မွာ ဂ်ီတီအုိင္ တက္ေနတဲ့ ဖုိးၾကာ ကၽြန္မအေဆာင္ကုိ
ေရာက္ေရာက္လာေတာ့တာပဲ ဆုိပါေတာ့ေလ။
(၃)
ကၽြန္မသိခဲ့ပါတယ္။
ဖုိးၾကာ ကၽြန္မဆီကုိ ဘာလုိ႔ မပ်က္မကြက္လာေနခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ။ ဘယ္ေလာက္ရုိးသားတဲ့ ေယာက္်ားျဖစ္ပါေစ
သူတုိ႔ မ"အ"ၾကဘူးဆုိတာ ကၽြန္မ သိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီက ထည္၀ါ၀င့္ပဲေလ။ ခပ္ထူထူမိန္းမမွ
မဟုတ္ခဲ့တာ။ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက နားရြက္လိမ္ဆြဲၿပီး ေခါင္းေခါက္ခဲ့တဲ့သူမဟုတ္လား။
ေရွ႕တစ္လွမ္းတုိးဖုိ႔ မႀကိဳးစားနဲ႔ဦး မင္းၾကာညိဳ။ ထည္၀ါ၀င့္ဟာ သူမ်ားနဲ႔မတူဘူးဆုိတာ
သိေနသားမဟုတ္လား။
ကၽြန္မအေဆာင္ကုိ
လာၿမဲတုိင္း လာေတြ႔ေနဆဲအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအၾကံတစ္ခုရသြားတယ္။ ဇာဇာ့ကုိ တုိင္ပင္ၾကည့္တယ္။
ဇာဇာကလည္း အုိေက စိန္လုိက္တဲ့။ ကၽြန္မနဲ႔ ဇာဇာ ႏွစ္ေယာက္သား စီမံကိန္းတစ္ခု ဆြဲလုိက္ၾကတယ္။
မေလး မသိေအာင္ မေလးမရွိတဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာရယ္၊ မေလး ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ေတြမွာရယ္
ႏွစ္ေယာက္သား က်ိတ္ၾကံခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအစီအစဥ္ဆြဲၿပီးတဲ့ေနာက္ ဖုိးၾကာ ကၽြန္မတုိ႔အေဆာင္ကုိလာရင္
ကၽြန္မနဲ႔ဇာဇာ တုိင္ပင္ထားတဲ့အတုိင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ့တာပဲ။ ဖုိးၾကာ ကၽြန္မကုိလာေတြ႔ရႈ္
မေလးကုိ အရင္ထြက္ေတြ႔ခုိင္းလုိက္တယ္။ ထည္၀ါ၀င့္ ဧည့္သည္ဆုိတဲ့အသံၾကားမွ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၊
အိမ္သာထဲေျပး၀င္ၿပီး ခဏေရွာင္ပုန္းတဲ့နည္းကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ ပထမဦးဆုံး ဗ်ဴဟာေပါ့။
ရုိးသားတဲ့ မေလးကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ကုိယ္စား ရုိးရုိးသားသားပဲ ဧည့္သည္ကုိ ထြက္ေတြ႔ေပးရွာပါတယ္။
ဘာမွမသိရွာတဲ့
ဖုိးၾကာကလည္း အရင္ဆုံးထြက္ေတြ႔တဲ့ မေလးနဲ႔ စကားေျပာၿပီး ကၽြန္မထြက္အလာကုိ ပုံမွန္အတုိင္း
ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီကေန ဒုတိယတစ္ဆင့္တက္လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ႀကိဳးစားၾကျပန္တယ္။ ဖုိးၾကာလာၿပီဆုိတာနဲ႔
မေလးကုိ "ဖုိးၾကာနဲ႔ မေလး ေရႊႏွလုံးသားမွာ သြားေစာင့္ေနဟာ၊ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ဖုိးၾကာ
ရပ္ေစာင့္ေနရတာ သနားပါတယ္။ ပါလာလည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ ဟုိလူကၾကည့္၊ ဒီလူကၾကည့္နဲ႔။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာဆုိေတာ့
ဣေျႏၵရတာေပါ့ မေလးရယ္" ဆုိၿပီး ႏွစ္ေယာက္တြဲ ပ,ထုတ္လုိက္ၾကတယ္။ ဖုိးၾကာလာရင္ ကၽြန္မတုိ႔
သုံးေယာက္နဲ႔ ဖုိးၾကာ လွည္းတန္းက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ တစ္ဆုိင္ဆုိင္ျဖစ္ျဖစ္၊ အင္းလ်ားျဖစ္ျဖစ္
သြားတတ္ၾကတယ္။ မေလးနဲ႔ ဇာဇာကလည္း ဖုိးၾကာကုိ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေတာ္ေတာ္ေလး
ခင္မင္ရင္းႏွီးေနၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဇာဇာက မေလးနဲ႔ ဖုိးၾကာကုိ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ထက္
ပုိသြားေစခ်င္တာ မဟုတ္လား။
အလွျပင္ရင္
သိပ္ၾကာတဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဇာဇာအေၾကာင္းကုိ ဖုိးၾကာေရာ မေလးပါ သိၾကၿပီးသားေလ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္
အလွျပင္လုိ႔ ၾကာေနတယ္ပဲ ေအာက္ေမ့ၿပီး တစ္ေနရာရာကေန မေလးတုိ႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲမွာ ဖုိးၾကာနဲ႔ မေလး တစ္နာရီေက်ာ္ ထုိင္ေစာင့္ေနတဲ့ေန႔ေတြလည္း
ရွိတယ္။ အခ်ိန္သိပ္ၾကာသြားလုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ေပၚမလာရင္ မေလးကုိ အေဆာင္ျပန္ပုိ႔ၿပီး ဖုိးၾကာ
ျပန္သြားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီအခါ ကာယကံရွင္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မေရာက္မလာလုိ႔ စိတ္ဆုိးလာတဲ့ မေလးကုိ
"မေလးရယ္ မိ၀ါအိမ္က ဖုန္းလာလုိ႔ေတာ့။ မိ၀ါအေမရယ္ ေတာ္ေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနသတဲ့။
ခု… မိ၀ါႀကီး ငုိေနတယ္" ဆုိတာမ်ိဳး၊ "မေလးေရ… ဇာဇာ ေရခ်ိဳးရင္း ေခ်ာ္လဲတာ
ေျခေထာက္ ေထာက္လုိ႔မရဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ မိ၀ါျဖင့္ မေလးကုိလည္းအားနာ၊ ဇာဇာကုိလည္း ထားခဲ့လုိ႔မရနဲ႔
စိတ္ကုိညစ္ေရာ။ ဖုိးၾကာျပန္သြားၿပီလား" ဆုိတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ မ်က္ကလဲဆန္ပ်ာ
လုပ္ျပလုိက္ေတာ့ မေလးကေတာင္ တစ္ျပန္ သနားစိတ္ေတြ ၀င္သြားလုိ႔ေပါ့။ ရုိးစင္းလွတဲ့ မေလးဟာ
ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လွိမ့္သမွ် အဟုတ္ႀကီး ထင္ေနခဲ့တယ္ေလ။
ဒါေပမဲ့လုိ႔
ဖုိးၾကာနဲ႔ မေလး ႏွစ္ေယာက္လုံးဟာ အင္မတန္ ရုိးေအးတဲ့သူေတြျဖစ္တာရယ္၊ သူတုိ႔ စိတ္ကုိက
သူငယ္ခ်င္းစိတ္ထက္ မပုိတာရယ္ေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ တြန္းပုိ႔တြန္းပုိ႔ ဘာတစ္ခုမွ
ထူးျခားေျပာင္းလဲ မလာခဲ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဇာဇာ ေခါင္းခ်င္းရုိက္ၾကရျပန္တယ္။
ဖုိးၾကာကုိ ေပၚတင္ဖြင့္ေျပာဖုိ႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ေဆြးေႏြးလုိက္တယ္။ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရသူကေတာ့
ကၽြန္မေပါ့။ ဖုိးၾကာက ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္လား။
အံ႔ၾသတႀကီးျဖစ္သြားတဲ့
ဖုိးၾကာမ်က္လုံးေတြကုိ ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ ျမင္ေယာင္မိပါေသးတယ္။ "မေလးနဲ႔ နင့္ကုိ
ငါတုိ႔ သေဘာတူထားတယ္ဟ၊ နင္က သိပ္ရုိးေတာ့ ခပ္လည္လည္မိန္းမနဲ႔ ေတြ႔သြားမွာစုိးလုိ႔။
နင္သိတဲ့ အတုိင္းပဲ ခုေခတ္ေကာင္မေလးေတြ ဘယ္ေလာက္လည္တယ္ဆုိတာ ေယာက္်ားေကာင္းေကာင္းေတာ့
လုိခ်င္ၾကတယ္၊ အိမ္ေထာင္မႈကုိ ဘာမွ ႏုိင္နင္းတာမဟုတ္ဘူး။ မေလးကေတာ့ ငါတုိ႔ကုိလည္း ခ်စ္တယ္၊
ေတာ္လည္းေတာ္တယ္၊ စိတ္ရင္းလည္းျဖဴတယ္၊ နင္နဲ႔အကုိက္ဆုံးပါပဲ။ ဒါပဲေနာ္ ဖုိးၾကာ နင္
မေလးကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မႀကိဳက္ရဘူး။ မေလးကုိ နင္ ႀကိဳက္ရမယ္"
ကၽြန္မရဲ႕
အက်ပ္ကုိင္စကားကုိၾကားေတာ့ ဖုိးၾကာ အေတာ္ႀကီးကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားခဲ့တာ။
"မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဟာ" ဆုိတဲ့ စကားကုိသာ ထပ္တလဲလဲ ေျပာေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကလည္း
လုံး၀မေလွ်ာ့ဘူး။ "နင္ ငါ့အေဆာင္ကုိလာရင္ ေလးစႏၵာလုိ႔ ေခၚရမယ္။ မဟုတ္ရင္ နင္နဲ႔ငါ
မေခၚဘူး။ နင္ ငါ့ဆီ လုံး၀မလာနဲ႔ေတာ့" လုိ႔ ကၽြန္မ အရဲစြန္႔ျခိမ္းေျခာက္လုိက္တာနဲ႔
ဖုိးၾကာ သုံးေလးပတ္ဆက္တုိက္ ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ ဇာဇာကေတာ့ ဖုိးၾကာ ေပၚမလာေတာ့လုိ႔
"နင္႔အမိန္႔ႀကီးက ျပင္းထန္လြန္းပါတယ္ ဟာ၊ ခုၾကည့္… ဖုိးၾကာ မလာေတာ့ ငါတုိ႔ ဘာမွ
ဆက္မလႈပ္ရွားႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အလကားဆုံးရတာပဲရွိတယ္" ဆုိၿပီး
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေသးတယ္။
ဘာမွမသိတဲ့
မေလးကေတာ့ "မိ၀ါနဲ႔ ဖုိးၾကာ ရန္ျဖစ္ထားၾကျပန္ၿပီလား၊ ခုတစ္ေလာ ဖုိးၾကာ မလာပါလား"
တဲ့ … ေမးရွာတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေျပာသာေျပာလုိက္ရေပမယ့္ ဖုိးၾကာမလာေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲေနမိတယ္။
ဖုိးၾကာ ျပန္လာပါေစဆုိၿပီး ဆုေတာင္းရတာလည္း အေမာပါပဲ။ တစ္လေက်ာ္ေတာ့ ဖုိးၾကာ ျပန္ေပၚလာပါေလေရာ။
သူဇာႏုိင္ဆုိတဲ့ ဇာဇာ့အမည္ကုိတပ္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔အေဆာင္ကုိ ေရာက္လာခဲ့တာ။ ဇာဇာနဲ႔ ကၽြန္မဆုိတာ
ေပ်ာ္လုိက္ရတာေလ အရမ္းပါပဲ။ "ဖုိးၾကာရယ္ ဒီတစ္ခါ နင့္မ်က္ႏွာကုိေတြ႔ရတာ မင္းသားရန္ေအာင္ကုိ
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရတာထက္ေတာင္ ေပ်ာ္ေသးတယ္" လုိ႔ ဇာဇာေျပာေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဖုိးၾကာ
ၿပံဳးေနခဲ့တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဖုိးၾကာ ကၽြန္မကုိ ပစ္ပယ္စြန္႔ခြာမထားႏုိင္ဘူးဆုိတာ ပုိသိလာတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ေက်နပ္သြားတယ္။
ဖုိးၾကာကုိ ကၽြန္မ အဆုံးရွံဳးမခံႏုိင္ဘူးေလ။ ဖုိးၾကာအေပၚ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လုိ ကၽြန္မ
ဘယ္လုိမွ ခ်စ္လုိ႔မရဘူး။ သံေယာဇဥ္ရွိတာတစ္ခုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဖုိးၾကာရဲ႕ အရည္အခ်င္းကုိ ကၽြန္မ
အထင္ႀကီးတယ္။ ဖုိးၾကာရဲ႕ ကုိယ္က်င့္တရားနဲ႔ စိတ္ကုိ သေဘာက်တယ္၊ ဖုိးၾကာလုိ ရုိးသားျဖဴစင္တဲ့
ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ ရဖုိ႔ မလြယ္ဘူးဆုိတာ ကၽြန္မသိတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မခ်စ္တဲ့
မေလးနဲ႔ ကၽြန္မ သံေယာဇဥ္ႀကီးတဲ့ ဖုိးၾကာကုိ ျဖစ္သြားေစခ်င္ခဲ့တာ။ ဒီကိစၥမွာ ကၽြန္မ
တရားတယ္၊ မတရားဘူးဆုိတာ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးေပးမယ့္သူတစ္ေယာက္မွ မရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္မဖန္တီးတဲ့ဇာတ္လမ္းဟာ
ရုပ္လုံးေပၚလာခဲ့ျပန္တယ္။ တစ္သက္လုံး ကၽြန္မကုိ အေလွ်ာ့ေပး အရွံဳးခံလာတဲ့လူတစ္ေယာက္ကုိ
ကၽြန္္မ ႏုိင္ထက္စီးနင္း ဗုိလ္က်ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အနာဂတ္ ပီျပင္လာခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။
(၄)
ရွက္ကုိးရွက္ကန္း
ရယ္ေမာေနတဲ့ မေလးကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မနဲ႔ဇာဇာ အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ရယ္ေမာခဲ့ၾကတယ္။ ဖုိးၾကာက
မေလးကုိ ရည္းစားစကား ေျပာလုိက္တယ္ဆုိတပဲ။ ဇာဇာနဲ႔ ကၽြန္မဟာ မ်က္ႏွာေတြ နီရဲေနတဲ့ မေလးကုိ
အားမနာပါးမနာ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖုိးၾကာရဲ႕ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကုိ
ကၽြန္မတုိ႔ ေမဂ်ာက ျပဌာန္းစာအုပ္ ေျခာက္အုပ္စာေလာက္ရွိေအာင္ ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးမြမ္းေပးလုိက္ၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္အထိ မေလးဟာ ဖုိးၾကာအေပၚ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ရုိးရုိးသားသား ခင္မင္ခဲ့တာ။
ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္လုိပဲ
ခ်စ္ႏုိင္ပါတယ္ဟယ္လုိ႔ ဆုိေနတဲ့ မေလးကုိ ညစဥ္ညတုိင္း စာမက်က္ဘဲ ဖုိးၾကာ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင္း၊
ရည္းစားဘယ္လုိထားသင့္ေၾကာင္းေတါ လက္ခ်ာရုိက္ေပးသူေတြကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဇာဇာ ႏွစ္ေယာက္တည္းေပါ့။
"မေလးရယ္ နင္ ကံေကာင္းလြန္းလုိ႔ သိလား၊ နင္နဲ႔ ဖုိးၾကာကုိ ငါတုိ႔က သေဘာတူေနတာဟာ၊
စိတ္ထဲကေပါ့ဟာ၊ ခုေတာ့ ငါတုိ႔ေတာင္ ေျပာစရာမလုိေတာ့ဘူး၊ နင္မုိ႔လုိ႔ ဖုိးၾကာက ႀကိဳက္တာမေလးရဲ႕။
ဇာဇာ့ကုိႀကိဳက္ရင္လည္း မိ၀ါက သေဘာမတူပါဘူး။ မေလးေနာ္ ဖုိးၾကာကုိ ျပန္ႀကိဳက္လုိက္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့
ဇာဇာက ျဖတ္ခုတ္ပစ္လုိက္မွာပဲလုိ႔" ဇာဇာက ေဘးတီးေပးလုိက္၊ ကၽြန္မက…
"မေလးေနာ္
မိ၀ါသူငယ္ခ်င္းကုိ ျငင္းရဲျငင္းၾကည့္ မေလးသေဘာမတူတဲ့ ေလာဖုိင္နယ္က ဟုိ… ရုပ္ဆုိးဆုိးေကာင္ကုိ
မိ၀ါ အဟုတ္ျပန္ႀကိဳက္ပစ္လုိက္မွာ" လုိ႔ ျခိမ္းေျခာက္လုိက္နဲ႔ မေလးတစ္ေယာက္ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ျဖစ္လာေအာင္
၀ုိင္းၿပီး ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ မေလးတုိ႔ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က
ကၽြန္မကုိ အသည္းအသန္ႀကိဳက္ေနတာ ရွိတယ္ေလ။ ဆံပင္ေကာက္ေကြးနဲ႔ ကာတြန္းရုပ္နဲ႔တူတဲ့ အဲဒီလူ
ကၽြန္မကုိမွ ႀကိဳက္ရပါ့မလားဆုိၿပီး မေလးဆုိ ေဒါသမထြက္စဖူး ထြက္ၿပီး ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ေနခဲ့တာ။
ကၽြန္မ မေလးစာသင္ခန္းရွိတဲ့ ရာမညေဆာင္အေပၚထပ္ကုိသြားရင္ အခန္းျပင္ကုိ မေလး အေျပးအလႊားထြက္လာေတာ့တာပဲ။
အဲဒီလူ ကၽြႏ္မကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္တာေတာင္ မေလးက မခံႏုိင္လြန္းလုိ႔တဲ့။ မေလးဆုိတာ ကၽြန္မအေပၚ
ဒီေလာက္ခ်စ္တဲ့လူ။
ဇာဇာလည္း
ကၽြန္မကုိ ခ်စ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ မေလးေလာက္ေတာ့ သည္းခံစိတ္မရွည္ႏုိင္ဘူး။ ကၽြန္မ ခါးကုိက္လုိ႔၊
ကုိယ္လက္ေတြ ေညာင္းညာေနလုိ႔ဆုိရင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နင္းေပးတတ္ေသးတာ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
နင္းရပါေစ တစ္ခ်က္မညည္းညဴဘူး။ ဇာဇာ့ကုိမ်ား နင္းခုိင္းလုိက္ရင္ လမ္းေလွ်ာက္သလုိ တက္နင္းခ်ေတာ့တာပဲ။
မေလးထက္ ပုိပိန္တဲ့ ဇာဇာ့အနင္းကုိ ကၽြန္မ မခံႏုိင္ဘူး။ ဇာဇာက စိတ္မရွည္တတ္ဘူးေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ကၽြန္မတုိ႔သုံးေယာက္ၾကားမွာ မနာလုိတာ၊ ၿပိဳင္ဆုိင္တာ လုံး၀မရွိဘဲ တူညီတဲ့စိတ္ထားေတြနဲ႔
ေပါင္းခဲ့ၾကတာမုိ႔ အားလုံး စိတ္ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရခဲ့ၾကတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔မွာ
ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ ကြဲသြားၾကရင္ဆုိၿပီး ေတြးမိရင္ေတာင္ မ်က္ရည္က်ရတဲ့အထိ ျဖစ္ၾကရတာ။
ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အေပၚ
မေလး ဘယ္ေလာက္ထိ အေလးထားခ်စ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ သိသာပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ေပးတဲ့
ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ လက္ခံတဲ့အထိပဲေလ။ မိ၀ါနဲ႔ ဇာဇာ မေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္ဆုိရင္ပဲ
မေလး ေက်နပ္လွပါၿပီတဲ့။ အဲဒီကာလေတြမွာ ကၽြန္မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆုံးကာလေတြေပါ့။
ေလးစႏၵာ ဧည့္သည္ဆုိတဲ့ အသံၾကားရင္ ကၽြန္မနဲ႔ဇာဇာ ၀မ္းသာအားရျဖစ္ၾကရတယ္။ ထည္၀ါ၀င့္ဆုိတဲ့အမည္ကုိေခၚရင္
ခ်က္ခ်င္း ထြက္မေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မဟာ ေလးစႏၵာအမည္ၾကားရတဲ့အခါ ၿပံဳးစိစိမ်က္ႏွာနဲ႔ မေလးေနာက္ကလုိက္ၿပီး
ဖုိးၾကာကုိ ထြက္ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္။ တကယ္ဆုိ အဲဒီကတည္းက ဖုိးၾကာရဲ႕ မ်က္လုံးေတြကုိ အဓိပၸါယ္ဖတ္ၾကည့္ခဲ့ဖုိ႔
ေကာင္းတာေပါ့။ အင္းေလ။ မင္းၾကာညိဳရဲ႕မ်က္လုံးထဲမွာ ဘာေတြရွိခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ ကၽြန္မ သိခဲ့လ်က္နဲ႔ပဲ…။
(၅)
မေလး
ပဲခူးျပန္သြားတဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ ဖုိးၾကာ ကၽြန္မတုိ႔အေဆာင္ကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ေလးစႏၵာ ဧည့္သည္လုိ႔ အေဆာင္သူတစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္ေပးေတာ့ မေလးအစား ကၽြန္မထြက္ေတြ႔ခဲ့တယ္။
ဖုိးၾကာလုိ႔ ကၽြန္မ ထင္မထားခဲ့မိတဲ့အတြက္ေလ။ မေလး အိမ္ျပန္သြားတာ ဖုိးၾကာ သိေနတာပဲ
မဟုတ္လား။ ဖုိးၾကာကုိေတြ႔လုိက္ရေတာ့ ကၽြန္မ အံ့ၾသသြားခဲ့တယ္။ "မေလး မရွိဘူး ဖုိးၾကာ"
လုိ႔ ကၽြန္မ ေျပာမိေတာ့ "ငါ သိပါတယ္" တဲ့၊ ကၽြန္မစိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီးခံစားလုိက္ရတယ္။
"ငါက ထည္၀ါ၀င့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလား၊ ေလးစႏၵာရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလားဆုိတာ နင္ မခြဲျခားေတာ့ဘူးလား
မိ၀ါ" လုိ႔ သူေျပာေတာ့ "ထည္၀ါ၀င့္ သူငယ္ခ်င္း ေလးစႏၵာ ရည္းစားေလ" လုိ႔
ကၽြန္မ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ ဖုိးၾကာ ၿပံဳးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဲ့ၿပံဳးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က
ကၽြန္မနဲ႔ ဖုိးၾကာ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ပုဂၢလိကအေဆာင္မွာ
ပါလာမရွိတဲ့အတြက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာပဲ စကားထုိင္ေျပာၾကရတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔အေဆာင္နဲ႔ သိပ္မေ၀းလွတဲ့
အင္းစိန္လမ္းမႀကီးေပၚက 'Spectrum' (အရင္တုန္းက Peace House) ဆုိတဲ့ ဆုိင္ေလးထဲမွာေပါ့။
ဇာဇာက သူ႔အေဒၚအိမ္ ညအိပ္ထြက္သြားလုိ႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ဖုိးၾကာ ဘာေတြေျပာမွာပါလိမ့္ဆုိၿပီး
ရင္ထိတ္ေနတဲ့ ကၽြန္မဟာ ဖုိးၾကာကုိ မေၾကာက္စဖူး ေၾကာက္ေနခဲ့မိတယ္။
"
နင္ ေပ်ာ္ေနလား မိ၀ါ " ဆုိတဲ့ ဖုိးၾကာရဲ႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏုိင္လွတဲ့ အေမးကုိ
"ေပ်ာ္တယ္၊ နင္နဲ႔ မေလး ေျပလည္သြားကတည္းက ငါ အၿမဲေပ်ာ္ေနတာပဲ" လုိ႔ လြယ္လြယ္ကူကူ
ျပန္ေျဖလုိ္ကတယ္။ "ငါကလည္း နင့္ကုိ အၿမဲေပ်ာ္ေနေစခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ နင္ ေပ်ာ္ရဖုိ႔
တစ္ခုအတြက္နဲ႔ အျပစ္မဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ကုိ ငါ မရက္စက္ခ်င္ေတာ့ဘူး မိ၀ါ။ ငါ မေလးကုိ ဆက္ၿပီး
ဟန္ေဆာင္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး"
"နင္…
နင္ ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ ဖုိးၾကာ။ နင္ ငါ့ကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္ဆုိ။ နင့္ကုိ မေလး
လက္ခံေအာင္ ငါ ဘယ္ေလာက္စည္းရုံးခဲ့ရတယ္ဆုိတာ နင္သိသားနဲ႔ ဖိုးၾကာရယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥဟာ
ေပ်ာ္ဖို႔သက္သက္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး ဖုိးၾကာရဲ႕။ နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံးအေပၚ
ေစတနာ ေမတၱာအျပည့္ထားၿပီး လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ကိစၥပါ။ ခု မေလးက နင့္ကုိ တကယ္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း
ခ်စ္သြားၿပီဆုိတာ နင္ မသိဘူးလားဟင္"
"သိတယ္၊
သိပ္သိတာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ ငါ ဟန္မေဆာင္ခ်င္ေတာ့တာ။ သိပ္ၿပီး အျပစ္ကင္းျဖဴစင္တဲ့
လူတစ္ေယာက္အေပၚ ဒီထက္ပုိၿပီး ငါ မရက္စက္ခ်င္ေတာ့လုိပဲ မိ၀ါ"
"အုိး…
နင္မရက္စက္ခ်င္တာက ပုိၿပီး ရက္စက္ရာက်သြားမွာေပါ့။ ငါတုိ႔ သူ႔ကုိ ၀ုိင္းလိမ္ခဲ့ၾကတယ္လုိ႔
သူ ထင္သြားေတာ့မွာေပါ့ ဖုိးၾကာရဲ႕"
ကၽြန္မအသံေတြက
ငုိခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ထိန္းလုိ႔မရေအာင္ တုန္ေနခဲ့တယ္။ "ေအးေလ ခုလည္း… ၀ုိင္းလိမ္ေနၾကတာပဲ
မဟုတ္ဘူးလား" လုိ႔ ဖုိးၾကာျပန္ေျပာေတာ့ ကၽြန္မမ်က္၀န္းက မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာေတာ့တာပဲ။
ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ မေလးကုိ ၀ုိင္းလိမ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဟင့္အင္း… မဟုတ္ဘူး။ ေစတနာ ေစတနာနဲ႔
ေျပာခဲ့ၾကတာပါ။ ကၽြန္မ ဖုိးၾကာစကားေတြကုိ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္ နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။
ဖုိးၾကာအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္မ ေျပာျပရင္ မ်က္လုံးေလး၀ုိင္းၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလး ၿငိမ္နားေထာင္တတ္တဲ့
မေလးမ်က္ႏွာ သြယ္သြယ္ေလးကုိပဲ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲမွာပဲ
ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတြ တားမရေအာင္ စီးက်လာေတာ့ ဖုိးၾကာ ပ်ာယာခတ္သြားတယ္။ မင္းၾကာညိဳဟာ ထည္၀င့္၀ါရဲ႕
မ်က္ရည္ေတြကုိ ဇိမ္ခံၾကည့္ေနႏုိင္သူမဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကၽြန္မ သိပါတယ္။ "သြားမယ္"
လုိ႔ ဗလုံးဗေထြးေျပာၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲကေန ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။
လမ္းမေပၚေရာက္တာနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကုိ ကၽြန္မ ေဒါသတႀကီးသုတ္ၿပီး ဖုိးၾကာကုိ ရန္ေတြ႔ေတာ့တာပဲ။
ေယာက္်ားမပီသတဲ့ေကာင္၊ လူယုတ္မာ၊ ေခြးေကာင္စုတ္၊ သစၥာေဖာက္ ဆုိတဲ့ စကားလုံးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
ဖုိးၾကာကုိ ကၽြန္မ စိတ္တုိင္းက် ဆဲဆုိပစ္လုိက္တယ္။
ဒါေပမဲ့
ဖုိးၾကာကုိ ဘယ္လုိေျပာလုိ႔မွ ကၽြန္မ အားမရႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဖုိးၾကာကေတာ့ ကၽြန္မ
ေျပာသမွ် ၿငိမ္ခံလာတာပါပဲ။ မေလးကုိ ဖုိးၾကာ ပစ္ပယ္ထားခဲ့မွာကုိ ေသရမေလာက္ေၾကာက္ေနတဲ့
ကၽြန္မဟာ ႏႈတ္သီးေကာင္းလွ်ာပါး ရန္စကားဆုိၿပီး တစ္ခါ ငုိခ်မိျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္သုတ္ရင္း
သက္ျပင္းအခါခါခ်ေနတဲ့ ဖုိးၾကာကုိ အႏုနည္းသုံးၿပီး ရွိခုိးမတတ္ ေတာင္းပန္ေနမိျပန္တယ္။
"ဖုိးၾကာရယ္…
မေလး သနားပါတယ္။ နင္ မရက္စက္ပါနဲ႔ေနာ္။ ဟန္ေဆာင္လက္စနဲ႔ ဆက္ၿပီး ဟန္ေဆာင္လုိက္ပါေတာ့ေနာ္။
မေလးက နင့္ကုိ သိပ္ခ်စ္တာ ဖုိးၾကာရဲ႕။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နင္လည္း မေလးကုိ ခ်စ္သြားမွာပါ။
မေလး ငါ့ကုိအထင္လြဲေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ ဖုိးၾကာရယ္။ နင္က ငါ့ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း အၿမဲတမ္း
ျဖစ္ေနမယ္ဆုိ။ ငါ့ကုိသနားရင္ နင္ မေလးကုိ မရက္စက္ပါနဲ႔ေနာ္"
ဖုိးၾကာရဲ႕
သက္ျပင္းခ်သံေတြ ပုိၿပီး က်ယ္ေလာင္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မတုိ႔အေဆာင္ ျခံ၀င္းထိပ္ထိ
ကၽြန္မကုိ ျပန္ပုိ႔ေပးခဲ့တဲ့ ဖုိးၾကာဟာ တစ္လမ္းလုံး စကားတစ္ခြန္းမွ ေျပာမသြားခဲ့ဘူးထင္ပါတယ္။
(၆)
ကၽြန္မအေဆာင္ကုိ
ဖုိးၾကာ သိသိသာသာ အလာနည္းသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ပ်ာယာခတ္ေနရတဲ့လူက ဖုိးၾကာရည္းစား ေလးစႏၵာမဟုတ္ဘဲ
ထည္၀ါ၀င့္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ မေလးက "ဖုိးၾကာ စာေမးပြဲနီးလုိ႔ စာက်က္ေနတယ္" လုိ႔
ေပါ့ေပါ့ေလးေျပာႏုိင္ေပမယ့္ အေၾကာင္းသိေနတဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ စိတ္ေတြေလးေနခဲ့တယ္။ ဖုိးၾကာတုိ႔က
ႏွစ္၀က္စာေမးပြဲေျဖရသူေတြ။ တကယ္ဆုိ မၾကာခင္ကမွ ႏွစ္၀က္စာေမးပြဲေျဖထားရတာမုိ႔ စာကုိ
ဒီေလာက္ သဲသဲမဲမဲ က်က္ေနစရာမလုိတာ ကၽြန္မသိတာေပါ့။ ဖုိးၾကာမလာတာဟာ စာက်က္ေနရလုိ႔မဟုတ္ဘဲ
တမင္မလာခ်င္လုိ႔ မလာတာဆုိတာ ကၽြန္မ သိေနခဲ့တယ္။
အင္းစိန္
ဂ်ီတီအုိင္၀င္းထဲမွာေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အတြက္ လွည္းတန္း ေဇယ်ာသီရိလမ္းထဲမွာေနတဲ့
ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ဆီ သုံးေလးရက္တစ္ခါ လာေတြ႔ဖုိ႔ကိစၥဟာ ခက္ခဲတဲ့အလုပ္ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘဲ။
စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ပဲခူးျပန္ဖုိ႔ စီစဥ္ထားတဲ့ မေလးဟာ ဖုိးၾကာလာမယ္အထင္နဲ႔
အိမ္မျပန္ဘဲ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ညေနေစာင္း ကၽြန္မနဲ႔ ဇာဇာ အျပင္ထြက္ ထမင္း၀ယ္ရင္ေတာင္
မလုိက္ဘဲ ဖုိးၾကာကုိ ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ။ ႏွစ္ပတ္ဆက္တုိက္ ဖုိးၾကာေပၚမလာေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဇာဇာ
စုိးရိမ္စိတ္ေတြ ႀကီးထြားလာရတယ္။
ဒါနဲ႔
မေလးမသိေအာင္ ဖုိးၾကာတုိ႔ေက်ာင္းကုိ ကၽြန္မတုိ႔ လုိက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဂ်ီတီအုိင္ေက်ာင္းထဲကုိ
သြားရတဲ့အလုပ္ဟာ ကၽြန္မတုိ႔အဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေၾကာင္စီစီႏုိင္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာ
ျဖစ္ေနတာရယ္၊ ေယာက္်ားေလးအမ်ားစုၾကားထဲမွာ ျဖစ္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကရတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဂ်ီတီအုိင္ေက်ာင္းေရွ႕က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ဖုိးၾကာကုိ သြားေတြ႔ခဲ့တယ္။
တစ္ေက်ာင္းလုံးကလူေတြ ကၽြန္မတို႔ကုိ ၀ုိင္းၾကည့္ေနသလုိ ခံစားရေပမယ့္ ကုိယ့္အပူနဲ႔ကုိယ္
ျဖစ္ေနတာမုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ရွက္ရမွန္းလည္း မသိခဲ့ၾကဘူးေလ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲက ၀ုန္း၀ုန္းဒုိင္းဒုိင္း
ဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းသံေၾကာင့္ ဖုိးၾကာကုိ ကၽြန္မတုိ႔ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိခြင့္ရခဲ့တယ္
ဆုိပါေတာ့။
မင္းၾကာညိဳဆုိတဲ့
ေကာင္ေလးကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း စကားမ်ားမ်ား မဆုိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ ေခ်ာ့တစ္လွည့္
ေျခာက္တစ္လွည့္လုပ္ေနတာကုိ ဣေျႏၵရရပဲ နားေထာင္ေနခဲ့တာ။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္သာလာခဲ့ၾကတယ္။
ကၽြန္မတုိ႔လုိခ်င္တဲ့ ကတိစကားကုိ ဖုိးၾကာဆီက မရခဲ့ၾကဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ
"ဖုိးၾကာ လာသြားတယ္" လုိ႔ မေလးေျပာတဲ့အခါ ကၽြန္မတုိ႔ သိပ္အံ့ၾသသြားၾကရတာေပါ့။
ဒီေန႔အဖုိ႔ ဖုိးၾကာ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ မေလးဆီကုိ ေရာက္မလာႏုိင္တာ ကၽြန္မတုိ႔ သိေနသားပဲ
မဟုတ္လား။ ဒါဆုိရင္ ဖုိးၾကာမလာဘဲနဲ႔ လာတယ္လုိ႔ မေလး ဘာေၾကာင့္ ညာေျပာခဲ့ရတာလဲ။ မေလးရင္ထဲကုိ
ထုိးေဖာက္ၾကည့္မိလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကုိယ္ မခံစားရဖူးတဲ့ ေၾကကြဲမႈမ်ိဳးနဲ႔
ေၾကကြဲသြားရတယ္။ မေလးက ကၽြန္မနဲ႔ဇာဇာတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈအတြက္ မလိမ္စဖူး လိမ္ညာခဲ့တာကုိး။
ညဖက္
ကၽြန္မတုိ႔ အေဆာင္အေပၚထပ္မွာ တီဗြီတက္ၾကည့္ၾကေတာ့ မေလး မလုိက္ဘဲ က်န္ရစ္တယ္။ ဇာတ္လမ္းတြဲၿပီးလုိ႔
ကၽြန္မတုိ႔ ျပန္ဆင္းလာေတာ့ မေလးက ျခင္ေထာင္ခ်ၿပီး အိပ္ေနၿပီေလ။ မေလးျခင္ေထာင္ကုိ ကၽြန္မ
အသာေလးမ,ၾကည့္ေတာ့ တေစာင္းေလးအိပ္ေနတဲ့ မေလးပါးျပင္ေပၚမွာ ေျခာက္ေသြ႔စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့
မ်က္ရည္စေတြနဲ႔။ ဘုရားေရ… မေလး ငုိေနခဲ့ပါေရာလား။ ကၽြန္မနဲ႔ ဇာဇာ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္
ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းရႈိက္လုိက္မိၾကတယ္။ ကဲ… ဘယ္လုိလဲ ေဒၚထည္၀ါ၀င့္ ျမားနတ္မယ္ လုပ္ခ်င္လွတဲ့ရွင္
ဒီကိစၥကုိ ဘယ္လုိဆက္လုပ္ေပးဖုိ႔ စဥ္းစားထားသလဲဆုိတာ ေျပာပါဦး။ တစ္စုံတစ္ေယာက္က လွမ္းေမးသံလုိလုိ
ကၽြန္မ ၾကားလုိက္ရလုိ႔ ဇာဇာ ဘာလဲဟင္လုိ႔ေတာင္ ေမးမိသြားတယ္။ ဇာဇာက မ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔
ကၽြန္မကုိ ေမးမိသြားတယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္မနဲ႔ဇာဇာ ညလုံးေပါက္ ထုိင္စကားေျပာေနျဖစ္ခဲ့တယ္။
မနက္လင္းပုိင္းေရာက္မွ အိပ္ျဖစ္ၾကလုိ႔ ေန႔လယ္စာစားဖုိ႔ မေလးႏုိးေတာ့မွ အိပ္ရာထျဖစ္ခဲ့ၾကတာ။
ကၽြန္မတုိ႔
အိပ္ရာက ႏုိးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မေလးတစ္ေယာက္ ညက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့တဲ့ပုံနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔အတြက္
ထမင္းပြဲကုိ စာၾကည့္စားပြဲ ႏွစ္လုံးဆက္ၿပီး သူ႔ခုတင္ေပၚမွာ ျပင္ထားျပီးခဲ့ၿပီ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာျဖစ္ျဖစ္၊
စိတ္ကူးရရင္ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတုိ႔ ထမင္းတစ္လွည့္စီ ခ်က္စားေလ့ရွိတယ္။ တစ္လွည့္စီဆုိေပမယ့္လည္း
ကၽြန္မတုိ႔အလွည့္က ေရာက္လာတယ္ဆုိတာ မရွိသေလာက္ ဆုိေတာ့ မေလးတစ္ေယာက္သာ ဒုိင္ခံေပါ့။
မေလးခ်က္ေကၽြးတာကုိခ်ည္း စားေနရတာ အားနာေပမယ့္ မေလးလက္ရာက သိပ္ေကာင္းေနတာရယ္၊ မေလးကုိယ္တုိင္က
ထမင္းဟင္းခ်က္ ၀ါသနာပါၿပီး ေစတနာရွိရွိ ခ်က္ေကၽြးခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ဟန္က်ေနခဲ့တယ္။
အေဆာင္မွာ
ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ အစ္မႀကီးဟာ မေလးပဲ။ အိမ္မွာလည္း အငယ္ဆုံးမုိ႔ ဗုိလ္က်ခြင့္ရတဲ့ ကၽြန္မဟာ
အေဆာင္မွာလည္း အငယ္ဆုံးမုိ႔ ဗုိလ္က်ခြင့္ရခဲ့ျပန္တယ္။ ဒါကေတာ့ မေလးရဲ႕ ေနရာတကာအေလွ်ာ့ေပးတတ္တဲ့
အစ္မႀကီးစိတ္ေၾကာင့္ ဒီလုိအခြင့္ရေနတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ငယ္တယ္ဆုိတာ တစ္ခုနဲ႔ အေလွ်ာ့ေပးသည္းခံသူ
မရွိတဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာ ဘယ္လုိလုပ္ ဗုိလ္က်ႏုိင္မတဲ့လဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ ဇာဇာရဲ႕ အ၀တ္ေတြပုံေနရင္
ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ေလွ်ာ္ေပးထားတတ္တဲ့၊ မီးပူတုိက္ေပးထားတတ္တဲ့၊ သူနဲ႔ လုံး၀မသက္ဆုိင္တဲ့စာေတြကုိ
မညည္းမညဴ ကူးေပးတတ္တဲ့၊ မနက္ ငါးနာရီမထုိးခင္ အိပ္ရာထၿပီး ဘုရားရွိခုိး တရားထုိင္ေလ့ရွိတဲ့၊
နာမည္ရ တရားသူႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ကူးေနတဲ့ စိတ္ႏွလုံးျဖဴစင္လွတဲ့
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖဴထည္သက္သက္ဘ၀ေလးကုိ ကၽြန္မတုိ႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေဆးေရာင္ျခယ္ခဲ့မိပါလိမ့္။
စာေမးပြဲရက္နီးျပီျဖစ္တဲ့
ကၽြန္မဟာ မေလးတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဗ်ာမ်ားေနခဲ့တယ္။ ေသခ်ာသြားခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မ ဘယ္လုိမွ
ေစ့စပ္ေပးလုိ႔မရတဲ့ လုပ္ရပ္တစ္ခုနဲ႔ ဖုိးၾကာဟာ ကၽြန္မ ဇာတ္ညႊန္းေရး၊ ဒါရုိက္တာလုပ္ခဲ့တဲ့
မၿပီးဆုံးေသးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကေန ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ။ ဇာဇာကေတာ့ မေလးကုိ သနားလုိ႔ဆုိၿပီး
ငုိခ်ည္းေနခဲ့တယ္။ "ဖုိးၾကာကုိေတြ႔ရင္ နင္ ပါးရုိက္ျပစ္လုိက္စမ္းပါ" ဆုိၿပီး
ကၽြန္မကုိ လူမုိက္ငွားေနျပန္တယ္။ တကယ္ဆုိ ကၽြန္မက နဂုိကတည္းက မုိက္ခဲ့မိတဲ့လူပါ။ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ
တာ၀န္အရွိဆုံးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ကုိယ္မပုိင္ခဲ့တဲ့ မင္းသားတစ္လက္ရဲ႕ ျပတ္သားမႈအေပၚ
စြဲခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးတင္ၿပီး ရတက္ေပြေနရတုန္းေပါ့။
"မိ၀ါအျပစ္ပါပဲ
မေလးရယ္၊ မိ၀ါ တုိက္တြန္းခဲ့လုိ႔ ဖုိးၾကာကုိ မေလး လက္ခံလုိက္ရတာပါ" လုိ႔ မေလးကုိ
ကၽြန္မ ေတာင္းပန္ေတာ့ မေလးက "မိ၀ါ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ မေလး ဆႏၵပါမွ လုပ္လုိ႔ရတဲ့ကိစၥပါ။
မေလးက သူ႔ကုိ ခ်စ္သြားမိခဲ့မွကုိး။ ဒါ မေလးကံနဲ႔ပဲ ဆုိင္ပါတယ္။ မိ၀ါတုိ႔က မေလးအေပၚ
ေစတနာထားၿပီး တုိက္တြန္းခဲ့ၾကတာပဲ။ မေလး ဒီလုိျဖစ္ေစေတာ့ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကတာမွ
မဟုတ္ဘဲ။ မိ၀ါတုိ႔နဲ႔ မဆုိင္ပါဘူးကြယ္" လုိ႔ ကၽြန္မကုိ တစ္ျပန္ ေျဖသိမ့္ေနခဲ့တယ္။
ၾကည့္စမ္းပါ။ ဘယ္ေလာက္ အေကာင္းျမင္၀ါဒ ရွိလုိက္တဲ့ မိန္းမလဲဆုိတာ။
ကၽြန္မတုိ႔သုံးေယာက္ဟာ
မင္းၾကာညိဳဆုိတဲ့ နာမည္တစ္ခု ပါမလာေအာင္ စကားေျပာဆုိရင္း စာေမးပြဲအတြက္ လုံးပန္းရေတာ့တယ္။
စာေမးပြဲေျဖဖုိ႔က တစ္လေတာင္ မလုိေတာ့တဲ့အခ်ိန္ကုိ ေရာက္လာခဲ့ၿပီေလ။ တစ္ပြဲတုိးသမားေတြျဖစ္တဲ့
ကၽြန္မနဲ႔ ဇာဇာကေတာ့ တစ္ခန္းတည္းအတူေနရင္း ေအာ္ဟစ္ၿပီး စာက်က္ၾကတယ္။ မေလးက စိတ္ထဲက
က်က္တတ္သူမုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔လုိ ေနရာလုရန္ျဖစ္တဲ့ အထဲ မပါရဘူးေလ။ ကၽြန္မနဲ႔ ဇာဇာကေတာ့
ေနရာခြဲ စာက်က္လုိက္၊ တစ္ေယာက္က်က္ေနတဲ့ေနရာကုိ တစ္ေယာက္က မေနႏုိင္မထုိင္ႏုိင္ လုိက္လာလုိက္နဲ႔ပဲ
စာထဲမွာစိတ္ကုိ အျပည့္ျမွဳပ္ႏွံရင္း မင္းၾကာညိဳဆုိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ၾကတယ္။
အင္းေလ… ထည္၀ါ၀င့္နဲ႔ သူဇာႏုိင္က ကုိယ္တုိင္ခံစားလုိက္ရသူေတြမွ မဟုတ္ေပဘဲကုိး။ စာေမးပြဲနီးရင္
ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားေတြျဖစ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ မေလးက အားေပးစကားေတြ ဆုိေနေတာ့
မေလးလည္း ဖုိးၾကာကုိ ေမ့ၿပီထင္ပါရဲ႕လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ထင္မိၾကတယ္။ ဒါက ကၽြန္မတုိ႔အထင္ေလ။
တကယ္တမ္း ဖုိးၾကာကုိ မေလး မေမ့ႏုိင္ဘူးဆုိတာ ကၽြန္မတုိ႔ သိခြင့္ရခဲ့ေတာ့မွ ကၽြန္မတုိ႔ဘာသာ
မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကရတယ္။
စာက်က္ရင္း
မေလးေရးထားတဲ့ မင္းၾကာညိဳဆုိတဲ့ စာလုံးေလးေတြကုိ စာမ်က္ႏွာအျပည့္ ကၽြန္မတုိ႔ ဖတ္ၾကည့္မိၾကတယ္။
မင္းစာေမးပြဲေျဖႏုိင္ပါေစလုိ႔ မေလး ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္။ မင္းထားရစ္ခဲ့တဲ့ဘ၀မွာ မေလး
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး က်န္ရစ္ေနပါ့မယ္။ မေလး တစ္ခါက ေျပာခဲ့ဖူးသလုိပဲ မေလးကုိ ထားရစ္ခဲ့ဖုိ႔
မင္း အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးစရာမလုိဘူးဆုိတဲ့စကား မင္းတကယ္ပဲ လုိက္နာခဲ့တာလား… ဆုိတဲ့ ဟုိတစ္ေၾကာင္း
ဒီတစ္ေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ မေလးရဲ႕ ခံစားခ်က္အပုိင္းအစေတြကုိ ေကာက္ယူဆက္စပ္ၾကည့္မိတဲ့အခါ
ကၽြန္မ ပစၥဳပၸန္ထဲမွာ ခဏတာ လဲက်ေသဆုံးသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခုိင္ခုိင္မာမာခ်လုိက္မိတယ္ေလ။
(၇)
ဇာဇာ့ကုိမတုိင္ပင္ဘဲ
ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့တာ။ စာအျပင္းအထန္က်က္ေနတဲ့ ဇာဇာ့ကုိ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္
မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ။ ဖုိးၾကာတုိ႔ စာေမးပြဲေျဖၿပီးတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ေပါ့။ ကၽြန္မကုိျမင္ေတာ့
ဖုိးၾကာ မ်က္လုံးေတြ ခ်က္ခ်င္း အေရာင္ေတာက္ပသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခဏေလးပါပဲ။ ေခါင္းငုိက္စုိက္က်ၿပီး
မႈန္၀ါး၀ါးျဖစ္သြားတဲ့ မ်က္လုံးေတြကုိသာ ကၽြန္မရင္ဆုိင္လုိက္ရတာ။ လွ်ပ္စစ္မီးမႈန္မႈန္ေလးေတြ
ထြန္းစျပဳေနျပီျဖစ္တဲ့ အင္းစိန္ရြာမရဲ႕ ဘူတာေစ်းတန္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးတစ္ခုမွာ ကၽြန္မနဲ႔
ဖုိးၾကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္ခဲ့ၾကတယ္။
"နင္
ငါ့ပါးကုိရုိက္ဖုိ႔လာခဲ့တာဆုိရင္လည္း ငါခံမွာပါ မိ၀ါ။ ဒါေပမယ့္ စာေမးပြဲသိပ္နီးေနၿပီဆုိတာေတာ့
နင္ သတိရဖုိ႔ ေကာင္းတယ္" ဖုိးၾကာရဲ႕ စကားသံမွာ ေစတနာ ကရုဏာေတြ ေပ်ာ္၀င္ေနမွန္း
သိေပမယ့္ ႏႈတ္ခမ္းကုိ အစြမ္းကုန္မဲ့ပစ္မိတယ္။ "မလုိပါဘူး၊ ငါ စာေမးပြဲနီးေပမယ့္
နင္ စာေမးပြဲၿပီးသြားၿပီပဲ။ ငါတုိ႔ ေက်ာင္းကစာေတြက နင္တုိ႔ေက်ာင္းက စာေတြေလာက္ မခက္ခဲပါဘူး"
"ကဲ…
ေျပာ… နင္ဘာေတြေျပာခ်င္လုိ႔လဲ။ ငါ နားေထာင္ေပးမွာပါ"
"နားေထာင္ရုံသက္သက္ေတာ့
မရဘူး ဖုိးၾကာ၊ နင္တစ္ခုခုလုပ္ေပးရမယ္။ နင္ ငါ့သူငယ္ခ်င္းအေပၚ သိပ္ကုိရက္စက္လြန္းတယ္
ဖုိးၾကာ"
"နင္
မွားေနၿပီ မိ၀ါ၊ နင့္အယူအဆေတြ မွားေနၿပီ၊ ငါ ေျပာခဲ့ၿပီပဲ မိ၀ါ။ ငါ မေလးကုိ မရက္စက္ခ်င္လုိ႔
ထားခဲ့တာ။ နင္ သိခဲ့သားပဲ မိ၀ါရယ္။ ငါ မေလးကုိ…"
ဖုိးၾကာ
စကားမဆုံးခင္မွာ "မၾကားခ်င္ဘူး၊ အဲဒါေတြ ဆက္မေျပာနဲ႔၊ နင္တုိ႔ေယာက္်ားေတြဆီမွာရွိတဲ့
အခ်စ္ဆုိတာ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလုိ႔ရတယ္ဆုိတာ ငါသိၿပီးသား" လုိ႔ ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔
ကၽြန္မေအာ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖုိးၾကာက ကၽြန္မကုိ ဒီတစ္ခါေတာ့ အေလွ်ာ့မေပးခ်င္ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔
ရယ္ေမာေနခဲ့တယ္။
"ေနပါဦး
ဆရာမႀကီးရဲ႕။ အခ်စ္ဆုိတာကုိ ဒႆနဖြင့္ၿပီး သရုပ္ခြဲေနရေအာင္ နင့္ရင္ထဲမွာ အခ်စ္ဆုိတာေရာ
ရွိခဲ့လုိ႔လား"
ကၽြန္မ
ဖုိးၾကာစကားကုိ ဆတ္ဆတ္ခါနာသြားရတယ္။ ဘာဆုိင္သလဲ။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္သူရည္းစားအျဖစ္
မခ်စ္ဖူးတာနဲ႔ ကၽြန္မ မွားရမတဲ့လား။ ကၽြန္မ မမွားဘူး။ မွားျခင္းမွား မင္းၾကာညိဳကသာ
မွားမွာ။
"နင္
ငါ့ကုိ ဘာမွခနဲ႔ေနစရာမလုိဘူး ဖုိးၾကာ။ ဒီကိစၥဟာ ငါ့ရင္ထဲမွာ အခ်စ္ရွိတာ၊ မရွိတာနဲ႔
ဘာမွမဆုိင္ဘူး။ ဒါကုိ နင္ထည့္ေျပာေနစရာမလုိပါဘူး"
"ေဆာရီး
မိ၀ါ၊ နင့္ကုိ ငါ တမင္ခနဲ႔လုိက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ ခံစားရတာကုိ ေျပာခ်င္တာ ေလာႀကီးသြားလုိ႔ပါ။
နင္ မသိပါဘူး မိ၀ါရယ္။ နင္ နားလည္ထားတဲ့အခ်စ္နဲ႔ ငါ ခံစားနားလည္ထားတဲ့အခ်စ္ဆုိတာ ပုံစံခ်င္းမတူပါဘူး။
နင္တုိ႔မိန္းကေလးေတြက ေယာက္်ားေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတာကုိ ေမ့လြယ္ ေပ်ာက္လြယ္ ေျပာင္းလဲလြယ္တဲ့အရာလုိ႔
ပုံေသကားက် သတ္မွတ္ထားၾကတာကုိး။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိတ္ခံစားမႈခ်င္း မတူႏုိင္ၾကပါဘူး
မိ၀ါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္အေျခခံ၊ ဗီဇရယ္၊ အေျခအေန အခ်ိန္အခါေပၚမွာရယ္ မူတည္ၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတာလည္း
အေရာင္အေျပာင္းအလဲရွိတာ ငါ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ အခုိင္အမာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့
အခ်စ္ဆုိတာႀကီးကုိ ထုတ္ပစ္ဖုိ႔ဆုိတာေတာ့ မလြယ္ပါဘူးဟာ။ ငါ မေလးကုိ ဒီထက္ပုိၿပီး ဟန္ေဆာင္ေနရင္
အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သူ ပုိခံစားလာရလိမ့္မယ္။ ငါ သူ႔ကုိ သနားတဲ့စိတ္နဲ႔ပဲ ခ်စ္ၾကည့္ပါေသးတယ္။
မရဘူး မိ၀ါရယ္။ မေလးကုိ အစ္မတစ္ေယာက္လုိ၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လုိ၊ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လုိထက္
ပုိခ်စ္လုိ႔ မရႏုိင္ဘူး။ ဒါကုိေတာ့ နင္ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္ဟာ"
ကၽြန္မကုိ
စုိက္ၾကည့္လာတဲ့ ဖုိးၾကာမ်က္လုံးေတြနဲ႔ မဆုံရေအာင္ ညေနေစာင္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ဖုိ႔
ထြက္လာတဲ့ လမ္းမေပၚက ဂ်ီတီအုိင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကုိ ေငးၾကည့္ေနလုိက္တယ္။ စာေမးပြဲၿပီးစမုိ႔
ထင္ပါရဲ႕၊ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေလးေတြက သိသာလုိက္တာ။
"နင့္
ရင္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္အေပၚ ခ်စ္တဲ့စိတ္ နည္းနည္းေလးမွ မရွိဘူးဆုိရင္ အဲဒီလူကုိ နင္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ
လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား မိ၀ါ။ နင္က အဲသလုိ ေခါင္းမာႏုိင္သူဆုိတာ ငါသိပါတယ္။ ကံမေကာင္းတဲ့
ငါဆုိတဲ့ေကာင္သာ အဲဒီလုိ ေခါင္းမာမျပႏုိင္ခဲ့တာ။ ေခါင္းမာဖုိ႔အတြက္လည္း ငါ့ႏွလုံးသားက
ခြင့္မေပးခဲ့ဘူးေလ။ ငါက နင္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္မွာကုိ ေသမေလာက္ ေၾကာက္ခဲ့မိတာကုိး။
အဲဒီအတၱေၾကာင့္ ကံဆုိးခ်င္တဲ့ မေလးက အေခ်ာင္ဓားစာခံ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ငါ မေလးကုိ မခ်စ္ႏုိင္ဘဲနဲ႔
ဒုကၡမေပးခ်င္ေတာ့ဘူး မိ၀ါ။ မေလးဟာ သိပ္ၿပီးျဖဴစင္တဲ့ မိန္းကေလး။ သူလုိလူမ်ိဳးရဲ႕ စိတ္ကုိ
အေရာင္ဆုိးေပးတာ ပုိအျပစ္ႀကီးပါတယ္ မိ၀ါရယ္"
ေလသံေအးေအးနဲ႔
ေျပာေနတဲ့ ဖုိးၾကာစကားေတြကုိ ကၽြန္မ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ နားေထာင္လာႏုိင္ခဲ့တယ္။ သူ႔ပါးကုိ
စိတ္ရွိလက္ရွိ ရုိက္ခ်ပစ္ခ်င္စိတ္ေတြလည္း ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ဆုံးကုန္တယ္။
"ဒီဇာတ္လမ္းမွာ
အျပစ္အႀကီးဆုံးလူဟာ ငါပဲလုိ႔ ငါ့ကုိယ္ငါ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ နင္ျဖစ္ေစခ်င္တာကုိ ဇြတ္မွိတ္ၿပီးလုပ္ေပးမိခဲ့တဲ့
ငါသာတရားခံပါ။ ငါ့ေၾကာင့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ထိခုိက္နစ္နာသြားရတဲ့အတြက္ ငါ့ကုိယ္ငါ အၿမဲမေက်မနပ္
ျဖစ္ေနရဦးမွာပါ။ ငါ့ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါလုိ႔လည္း မေတာင္းပန္ေတာ့ပါဘူး မိ၀ါ။ နင္တုိ႔စာေမးပြဲ
သိပ္နီးေနၿပီမဟုတ္လား။ အနည္ထုိင္စျပဳေနတဲ့ အမႈန္ေလးေတြ လႈပ္ခတ္သြားေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့
မိ၀ါရယ္။ နင္ စိတ္ဆင္းရဲမခံပါနဲ႔ေတာ့ဟာ။ မေလးက နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုိ တစ္ပြဲတုိးသမားမဟုတ္ပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ နင့္လုိ ေသြးဆူလြယ္သူလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူ ငါ့ကုိ နားလည္သြားပါလိမ့္မယ္"
ကၽြန္မမွာ
ဖုိးၾကာကုိ ျပန္ေျပာစရာ စကားတစ္ခြန္းမွ မရွိေတာ့သလုိ ျဖစ္သြားတယ္။ ဖုိးၾကာနဲ႔ မေလးမ်က္ႏွာကုိ
တစ္လွည့္စီျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မပါးျပင္ေပၚကုိ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာခဲ့တယ္။
ဖုိးၾကာက သူကုိင္ထားတဲ့ ေမြးပြလက္ကုိင္ပ၀ါေလး ကမ္းေပးတယ္။ ကၽြန္မ မယူျဖစ္ဘဲ လက္ခုံနဲ႔
ပြတ္သုတ္လုိက္မိတယ္။
"မုိးခ်ဳပ္ေနၿပီ
မိ၀ါ။ အေဆာင္ပိတ္သြားလိမ့္မယ္။ ငါ ကားငွားေပးလုိက္မယ္။ ငါ လုိက္ပုိ႔ဖုိ႔လုိေသးလား။
နင္ ျပန္ရဲရဲ႕လား"
"ရတယ္၊
ျပန္ရဲပါတယ္၊ သြားၾကရေအာင္ေလ"
ရြာမလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးထဲက
ျပန္ထြက္လာတဲ့ ကၽြန္မဟာ အလာတုန္းက ထည္၀ါ၀င့္မဟုတ္ေတာ့သလုိပဲ ျဖစ္သြားရတယ္။ ေစာေစာက
ရွိေနခဲ့တဲ့ အခဲမေက်ႏုိင္တဲ့ေဒါသေတြ ကၽြန္မရင္ထဲက ေျပးထြက္ကုန္ၿပီ။ လတ္တေလာ ကၽြန္မရင္ထဲကုိ
၀င္လာတာေတြကေတာ့ ႀကိတ္မႏုိင္ခဲမရ နာက်င္မႈေတြရယ္၊ ဘယ္လုိမွ ေျဖမဆည္ႏုိင္မႈေတြရယ္ေပါ့။
"ကၽြန္ေတာ့္
ညီမေလးကုိ လွည္းတန္း ေဇယ်ာသီရိလမ္းကုိ ပုိ႔ေပးလုိက္ပါ ဦးေလး"
အငွားကားေမာင္းတဲ့လူႀကီးကုိ
ကားခေပးၿပီး ကၽြန္မကုိ ဖုိးၾကာ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ "ကားနံပါတ္မွတ္ထားလုိက္တယ္။ သြားေတာ့ေနာ္။
စာေမးပြဲေအာင္ေအာင္ေျဖ၊ ဘုရားစာရြတ္သြား" လုိ႔ မွာေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အၿမဲတမ္း သူငယ္ခ်င္းကုိ
ကၽြန္မငုိခ်င္လ်က္နဲ႔ ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေလာက္ ကၽြန္မအေပၚေကာင္းတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ
ကၽြန္မခြင့္လႊတ္သင့္ၿပီမဟုတ္လား။ အေတြး တသီတတန္းႀကီးနဲ႔ အင္းစိန္-ရြာမကေန လွည္းတန္း
ေဇယ်ာသီရိလမ္းကုိ တစ္ေယာက္တည္းျပန္လာခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္လုိ႔မရတဲ့
ေနာင္တေတြနဲ႔ေလ။
တကယ္ေတာ့
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလုံးသားေရးရာ ကိစၥတစ္ခုကုိ ရင္ထဲကလာတဲ့ ေကာင္းေစလုိ႔တဲ့ ေစတနာ ေမတၱာအရင္းခံသက္သက္နဲ႔ပဲ
ျဖစ္ျဖစ္၊ ရင္ထဲကမပါတဲ့ ေခ်ာက္က်ေစလုိတဲ့ စိတ္မုိက္စိတ္ရုိင္းမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ အတင္းအက်ပ္
အားေပးအားေျမွာက္မျပဳအပ္ဘူးဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ အရာအားလုံး
ၿပီးဆုံးသြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ အႏုိင္မရခဲ့တဲ့ပြဲတစ္ပြဲမွာ စေတးခံလုိက္ရတဲ့
ႏွလုံးသားတစ္ခုကေတာ့ ထည္၀ါ၀င့္ဆုိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ေနာက္ကုိ အရိပ္မည္းႀကီးတစ္ခုလုိ
မခြဲမခြာ ကပ္ပါလုိက္ေနဆဲရယ္ေလ။
(ခြင့္လႊတ္တတ္သူသုိ႔ အမွတ္တရ…)
၁၉၉၈ ဒီဇင္ဘာလထုတ္၊ ျမားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္း
၁၉၉၉ ဇန္န၀ါရီလထုတ္၊ ျမားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္း
(၂ လဆက္)
ေမတၱာျဖင့္
ယုဒါ
12-10-2016 (WED)
No comments:
Post a Comment
အားေပးမႈအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္...
ေမတၱာျဖင္႔...
ယုဒါ