ဖိနပ္စီးၾကသူမ်ား

ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္တတ္စအရြယ္တြင္ စိတ္အ၀င္စားဆုံးအရာမွာ ဖိနပ္မ်ားျဖစ္ခဲ႔၏။ ဖိနပ္မ်ားကုိ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကတည္းက ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားခဲ႔ျခင္းျဖစ္၏။ လမ္းထြက္လွ်င္ ဖိနပ္စီးရမည္ဟူေသာအသိကုိ မည္သူကမွသင္ၾကားမေပးဘဲ လူႀကီးမ်ားကုိ ျမင္ေတြ႔ေနျခင္းျဖင္႔ အလုိလုိသိရွိခဲ႔၏။ ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္တတ္စအရြယ္ကတည္းက ေမေမအျပင္ထြက္မည္ဆုိလွ်င္ ကၽြန္မဖိနပ္ကုိ ကၽြန္မဘာသာစီးလ်က္ ေမေမႏွင္႔အတူလုိက္ပါဖုိ႔ အသင္႔ျဖစ္ေနတတ္သည္တဲ႔။

အျပင္ထြက္တုိင္း ဖိနပ္စီးဖုိ႔ ဘယ္အခါမွသတိေပးစရာမလုိေသာကေလးမမွာ ကၽြန္မျဖစ္၏။ အိမ္၌ ရွိ,ရွိသမွ် လူအားလုံး၏ဖိနပ္မ်ားကုိ မတန္မရာစီး၍ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည္႔တတ္ေသာ ကေလးမမွာ ကၽြန္မျဖစ္၏။ အသက္ငါးႏွစ္အရြယ္ေလာက္ကပင္ ေဒါက္ျမင္႔ဖိနပ္စီးခ်င္လြန္း၍ မိဘႏွစ္ပါးကုိ တက်ည္က်ည္ပူဆာခဲ႔ေသာ ကေလးမမွာ ကၽြန္မျဖစ္၏။

ပိက်ိပိက်ိအသံထြက္ေသာ ႏွိပ္ေစ႔တပ္ၾကိဳးသုိင္းဖိနပ္ေပါက္စေလးကုိ စတင္စီး၍ ဖိနပ္မ်ားႏွင္႔ ကၽြန္မ တစ္စတစ္စ ကၽြမ္း၀င္လာခဲ႔၏။ ၿပီးေတာ႔ ေနာက္ႀကိဳးသုိင္း၊ သားေရေျခညွပ္ဖိနပ္မ်ား၊ ပလတ္စတစ္ႀကိဳးသုိင္းဖိနပ္မ်ား၊ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္၊ ကၽြဲရုိင္းဖိနပ္၊ ေက်ာက္မဲခုံဖိနပ္၊ ဂြက္ဂြက္ဖိနပ္ဟုေခၚသည္႔ ေကာ္မာဖိနပ္မ်ား၊ ကတၳီပါဖိနပ္၊ ယင္းမာဖိနပ္၊ ခ်ယ္ရီဖိနပ္၊ စိန္ဓားေမာက္ဖိနပ္ စသည္႔ ျမန္မာျပည္ခ်ဳပ္ သားေရဖိနပ္မ်ိဳးစုံတုိ႔ကုိ ေခတ္အလုိက္ ေျပာင္းလဲစီးရင္း ကၽြန္မ၏ေျခအစုံကုိ ကမၻာေျမႀကီးေပၚ၌ ေနရာယူေစခဲ႔၏။

ကၽြန္မ ႏွစ္,ႏွစ္သမီးအရြယ္မွ ယခုအခ်ိန္ထိစီးခဲ႔ေသာဖိနပ္မ်ားကုိ ျပန္လည္ေရတြက္ၾကည္႔လွ်င္ အနည္းဆုံး အရန္သုံးဆယ္ေက်ာ္ေပလိမ္႔မည္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ႔ဖိနပ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ လူ႔သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးကုိ ဖိနပ္မလဲဘဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္ႏုိင္သည္မွ မဟုတ္ေပဘဲ။

***

ကၽြန္မ၏ ႏွစ္ဆယ္႔ငါးႏွစ္တာ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္မစီးခဲ႔ေသာဖိနပ္မ်ားအနက္ ဖိနပ္တစ္ရန္၏ တန္ဖုိးတုိင္းသည္ ျမန္မာက်ပ္ေငြတစ္ရာထက္ ပုိမေပးခဲ႔ရ။ ငယ္စဥ္က ဖိနပ္ပုံစံလွလွေလးမ်ားကုိ စိတ္၀င္တစားလုိခ်င္မက္ေမာခဲ႔ေသာ ကၽြန္မသည္ အသက္အရြယ္ရလာေသာအခါ ကုိယ္႔ေျခေထာက္ႏွင္႔ထုိက္တန္သည္႔ ဖိနပ္မ်ားကုိသာ ေရြးခ်ယ္စီးတတ္သည္႔ အေလ႔အက်င္႔တစ္ခု ရလာခဲ႔၏။ ထုိအက်င္႔ကုိ လည္ရွည္ေတာစီးဖိနပ္မ်ားသာ အမ်ားဆုံးစီးေလ႔ရွိေသာ ေဖေဖက ျပဳစုေလ႔က်င္႔ေပးခဲ႔ျခင္းျဖစ္၏။

ေဖေဖသည္ ဖိနပ္တစ္ရန္ႏွင္႔ ဖိနပ္ပုိင္ရွင္တုိ႔အၾကားရွိ စိတ္ဓာတ္ေရးရာတုိ႔ကုိ ကၽြန္မသိနားလည္ေအာင္ ေကာင္းစြာသင္ၾကားေပးခဲ႔၏။ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ ရင္ဆုိင္ႀကံဳေတြ႔ခဲ႔ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွလည္း ဖိနပ္တစ္ရန္၏တန္ဖုိးကုိ မွန္းဆဆုံးျဖတ္တတ္လာခဲ႔၏။ ကၽြန္မ မူလတန္းေက်ာင္းသူဘ၀က ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ရွိ မူလတန္းေက်ာင္းေလးတစ္ခု၌ ကၽြန္မအလြန္ေလးစားခ်စ္ခင္ေသာ ဆရာႀကီးတစ္ဦးရွိခဲ႔၏။ ဆရာႀကီးသည္ မီးခုိးေရာင္တုိက္ပုံအက်ၤ ီေဟာင္းႀကီးကုိ ၀တ္ဆင္လ်က္ လြယ္အိတ္အၿမီးျပတ္ကုိလြယ္ကာ အေရာင္လြင္႔ေနၿပီျဖစ္ေသာ ထီးေကာက္ႀကီးကုိ ခ်ိဳင္းၾကားညွပ္၍ ေနာက္ၿမီးေပါက္ေနသည္႔ အျပာေရာင္ေရာ္ဘာဖိနပ္စုတ္ႀကီးႏွင္႔ ေက်ာင္းသုိ႔ ေစာစီးစြာလာေလ႔ရွိ၏။ ဆရာႀကီး၏ ရုပ္ပုံလႊာကုိ ဓာတ္ပုံရုိက္ထားသကဲ႔သုိ႔ ကၽြန္မမ်က္လုံးအိမ္၌ ယေန႔တုိင္စြဲထင္ ျမင္ေယာင္ဆဲပင္ျဖစ္၏။

ကၽြန္မတုိ႔ငယ္စဥ္က ဆီးသီးထုပ္၊ မုန္႔ထုပ္မ်ား၌ပါသည္႔ ေကာ္ရုပ္ေပါက္စေလးမ်ားကုိ ေျမႀကီးတြင္ေထာင္လ်က္ ဖိနပ္ႏွင္႔ပစ္ေပါက္လွဲေသာကစားနည္းကုိ ကစားေလ႔ရွိရာ ဆရာႀကီးက ေနပူထဲ၌ ဖိနပ္မစီးဘဲမကစားဖုိ႔ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေလ႔ရွိ၏။ ထုိအခါ ကၽြန္မတုိ႔ကေလးမ်ားက 'ဆရာႀကီးဖိနပ္ကျဖင္႔ ဖင္ၿမီးေတာင္ျပတ္ေနၿပီ၊ ေနပူထဲသြားရင္ ဆရာႀကီးေျခေထာက္ေတြလည္း ပူတာပါပဲ၊ ငါတုိ႔ ဖိနပ္မစီးတာကုိပဲ အျပစ္လုပ္ၿပီး ေျပာ,ေျပာေနတယ္' ဟု အခ်င္းခ်င္း တီးတုိးေ၀ဖန္မႈျပဳခဲ႔ၾက၏။

ကၽြန္မတုိ႔ ေနပူထဲကစားေနလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဖိနပ္မပါဘဲ ေျပးလႊားေနရင္ေသာ္လည္းေကာင္း ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ဆူပူေလ႔ရွိေသာ ဆရာႀကီးသည္ ေနာက္ၿမီးတုိဖိနပ္ေလးကုိ စီးလ်က္ပင္ ဖိနပ္မပါဘဲ ေက်ာင္းလာရေသာ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ကုိ ဖိနပ္သစ္တစ္ရန္ အလ်င္အျမန္၀ယ္ေပးခဲ႔ေလ၏။ သူကုိယ္တုိင္က ေနာက္ၿမီးတုိဖိနပ္စုတ္ကုိစီးလ်က္ တပည္႔မ်ားေျခပူမွာ၊ ဆူးစူးမွာကုိ စုိးရိမ္ႀကီးစြာ ေမတၱာထားခဲ႔ေသာ ဆရာႀကီး၏ ေစတနာ၊ ကရုဏာတုိ႔ကား ေမ႔ေလ်ာ႔ႏုိင္စရာမရွိေတာ႔ေခ်။

ကြယ္ရာ၌ 'ထီးစုတ္ႀကီးနဲ႔ဆရာႀကီး' ဟု လည္းေကာင္း၊ 'ဖိနပ္ၿမီးတုိနဲ႔ဆရာႀကီး' ဟုလည္းေကာင္း ေခၚေ၀ၚျခင္းခံရေသာ ဆရာႀကီးသည္ ႏြမ္းပါးခ်ိဳ႕တဲ႔လြန္းေသာ တပည္႔ေလးမ်ားအတြက္ လုိအပ္သမွ် တတ္စြမ္းသေလာက္ျဖည္႔ဆည္းေပးဖုိ႔ႏွင္႔ စာေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ခဲတံ၊ေပတံ၊စာအုပ္ စသျဖင္႔ သူ႔ ကုိယ္ပုိင္ေငြေလးမွ ခြဲေ၀ဆုခ်ဖုိ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ေလ်ာ႔။ ဆရာႀကီးအေၾကာင္းကုိ ေဖေဖ႔အား ကၽြန္မေျပာျပေတာ႔ ေဖေဖက 'အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြကုိ သမီး အၿမဲအမွတ္ရေနရမယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ဓာတ္နဲ႔ လုပ္ရပ္ကုိ ဘာတစ္ခုမွမေလ႔လာဘဲ အေပၚယံအျပင္အဆင္ကုိၾကည္႔ၿပီး တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႔မရဘူးဆုိတာကုိ သမီးမွတ္ထား။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဖိနပ္ေနာက္ၿမီးဟာ ပါးခ်င္ပါးမယ္၊ ေပါက္ခ်င္ေပါက္မယ္၊ ဆရာႀကီးေဆာင္းတဲ႔ထီးဟာလည္း ၿပဲခ်င္ၿပဲမယ္၊ စုတ္ခ်င္စုတ္မယ္။ ေအး… ဒါေပမယ္႔ ဆရာႀကီးရဲ႕ စိတ္ထားျမင္႔ျမတ္မႈဟာ ဘယ္အခါမွေလ်ာ႔ပါးသြားမွာမဟုတ္ဘူး။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ရုိးသားတဲ႔ဂုဏ္နဲ႔ ျဖဴစင္တဲ႔ေစတနာ၊ ေမတၱာေတြဟာလည္း ဘယ္ေတာ႔မွယုတ္ေလ်ာ႔စုတ္ျပတ္သြားမွာမဟုတ္ဘူး'ဟု စံနမူနာျပ၍ ေျပာဆုိဆုံးမခဲ႔ဖူး၏။

ကၽြန္မတုိ႔သည္ ဆရာႀကီး၏ေက်ာင္းအရိပ္ကုိ ေအးျမစြာခုိလႈံရင္း ဆရာႀကီးသင္ၾကားေပးလုိက္ေသာ အေျခခံပညာမ်ား၏ တန္ဖုိးျဖင္႔ ေလာကအလယ္တြင္ ရဲ၀ံ႔စြာေျခခ်ႏုိင္ခဲ႔ေလၿပီ။ တကယ္ေတာ႔ အဖုိးတန္ဖိနပ္တစ္ရန္ စီးထားရုံျဖင္႔ ေလာကအလယ္၌ ကၽြန္မတုိ႔ ေနရာေကာင္းရ ေျခခ်ႏုိင္သည္မွမဟုတ္ဘဲ။

***

လူမ်ားစြာတုိ႔၏ေျခေထာက္အစုံမွ ဖိနပ္မ်ားကုိ အေလးထားၾကည္႔မိသည္႔အက်င္႔ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ကကၽြန္မစ၍ ရခဲ႔သည္ေတာ႔မသိ။ လူတစ္ေယာက္ကုိျမင္သည္ႏွင္႔ ဖိနပ္ကုိဦးစြာ ၾကည္႔မိတတ္သည္ကေတာ႔ ကၽြန္မအတြက္ အေလ႔အထတစ္ခုျဖစ္ေနေလ၏။ ဖိနပ္မ်ားအားလုံးကုိ ကၽြန္မစိတ္၀င္စား၏။ ဖိနပ္ခ်ည္းသက္သက္ေရာင္းေသာ ဖိနပ္ဆုိင္မ်ားစြာမွ ဖိနပ္ေတြ၊ စတုိးဆုိင္မ်ား၌ တင္ေရာင္းေလ႔ရွိေသာ ဖိနပ္ေတြ၊ စူပါမားကတ္ႀကီးမ်ား၌ ခမ္းနားစြာ ေနရာေပးခင္းက်င္းထားေသာ ဖိနပ္ေတြ၊ နံပါတ္မ်ိဳးစုံေသာလုိင္းကားမ်ားေပၚရွိ လူမ်ားစြာ၏ ေျခေထာက္မ်ားေအာက္က ဖိနပ္ေတြ၊ ေခ်ာေမြ႔သန္႔ရွင္းေသာ ႏုိင္လြန္ကတၱရာလမ္းမႀကီးမ်ား၌ေသာ္လည္းေကာင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္႔လူတုိ႔၏ ေျခေထာက္မ်ားေအာက္က ဖိနပ္ေတြ… ဖိနပ္မ်ားအားလုံးကုိ ကၽြန္မ အေလးထားၾကည္႔မိတတ္သည္ခ်ည္း။

ကၽြန္မက ဖိနပ္တစ္ရန္၏တန္ဖုိးကုိ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ရင္း ဖိနပ္ပုိင္ရွင္၏တန္ဖုိးႏွင္႔အရည္အခ်င္းကုိ မွန္းဆၾကည္႔ဖုိ႔ ၀ါသနာပါလွ၏။ နာမည္ႀကီးေမာ္ေတာ္ကားျပင္အလုပ္ရုံပုိင္ရွင္ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္စီးသည္႔ အနက္ေရာင္ကားတာယာဖိနပ္ကုိ ကၽြန္မစိတ္၀င္စား၏။ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးျဖင္႔ လတ္လ်ားလတ္လ်ား လမ္းသလားေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္စီးသည္႔ ေသာင္းေက်ာ္တန္ရွဴးဖိနပ္တစ္ရန္ကုိ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စား၏။ ဆယ္ဘီးကားႀကီးေျခာက္စီးပုိင္ဆုိင္ေသာ ပြဲစားႀကီးတစ္ေယာက္စီးသည္႔ ေနာက္ၿမီးခြက္ေနေသာ အနီေရာင္သည္းႀကိဳးတပ္ စင္ၾကယ္ဖိနပ္တစ္ရန္ကုိ ကၽြန္မစိတ္၀င္စား၏။

အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္စီးသည္႔ ေလးညွင္းေရာင္ကတၳီပါသည္းႀကိဳးတပ္ နာမည္ႀကီးမႏၱေလးဖိနပ္တစ္ရန္ကုိ ကၽြန္မစိတ္၀င္စား၏။ စကတ္ႏွင္႔အေပၚ၀တ္ကုန္အက်ၤ ီတြဲဖက္၀တ္ဆင္ရေသာ ကုမၸဏီတစ္ခုမွ အမ်ိဳးသမီး၀န္ထမ္းတစ္ဦးစီးေသာ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ဦးခၽြန္ထိပ္ပိတ္ ခဲတံေဒါက္ျမင္႔ဖိနပ္ကုိ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စား၏။ အစုိးရရုံးတစ္ရုံးမွ အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ေယာက္စီးေသာ ျမန္မာျပည္ခ်ဳပ္ အနက္ေရာင္ခုံျမင္႔ဖိနပ္တစ္ရန္ကုိ ကၽြန္မစိတ္၀င္စား၏။ ဆုိက္ကားသမားဦးေလးႀကီးစီးသည္႔ ပလတ္စတစ္ကြင္းထုိးဖိနပ္တစ္ရန္ကုိ ကၽြန္မစိတ္၀င္စား၏။

ဖိနပ္တစ္ရန္စီ၌ ဖိနပ္ပုိင္ရွင္၏ ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း အရိပ္ထင္လ်က္ရွိတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ သုိ႔ေပမယ္႔ လူတစ္ေယာက္စီးထားသည္႔ ဖိနပ္တစ္ရန္၏တန္ဖုိးကုိတြက္ဆကာ ထုိသူ၏တန္ဖုိးကုိ ပုံေသကားက် ပုိင္းျဖတ္ခြဲျခားလုိ႔ေတာ႔ မရႏုိင္ဘူးေပါ႔။ ကၽြန္မ၌ တန္ဖုိးႀကီးဖိနပ္မ်ားအေပၚ အထင္ႀကီးမက္ေမာေသာစိတ္ ဘယ္တုန္းကမွမရွိခဲ႔။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္မစီးေသာဖိနပ္မ်ား၌ ေငြေၾကးတန္ဖုိးႀကီးမားသည္႔ ဖိနပ္အမ်ိဳးအစားမ်ား မပါ၀င္ခဲ႔ေပ။

ေက်ာင္းတက္စဥ္ကလည္း သည္းႀကိဳးေခ်ာင္ကာ အေတာ္ကေလးအေရာင္လြင္႔ေနၿပီျဖစ္ေသာ ျမန္မာျပည္ျဖစ္ ဖိနပ္တစ္ရန္ကုိ မစြန္႔ပစ္ႏုိင္စြာ လအတန္ၾကာ စီးေနခဲ႔သည္႔အတြက္ (စီး၍ရေသးသျဖင္႔) ကၽြန္မ အေပါင္းအသင္းတစ္ခ်ိဳ႕၏ မေက်မခ်မ္း ေ၀ဖန္ျပစ္တင္မႈေတြကုိ ခံခဲ႔ရဖူး၏။

"နင္ဟာေလ လြန္ကုိလြန္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ မတတ္ႏုိင္တာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ အေပါစားဖိနပ္ကကုိ မတက္ေတာ႔ဘူး၊ တစ္ခါတေလမ်ား ဖိနပ္အေကာင္းစားေလးဘာေလး ၀ယ္စီးဖုိ႔ စိတ္ကူးပါဦး" ဟူေသာ အေျပာမ်ိဳးကုိလည္း ခံခဲ႔၏။ တကယ္ေတာ႔ သူတုိ႔ခံယူသတ္မွတ္သည္႔ အေပါစားဆုိတာက ေငြေၾကးတန္ဖုိးနည္းျခင္းသာျဖစ္ၿပီး အေကာင္းစားဆုိတာက မတန္တဆ ေငြေပး၀တ္ရသည္႔အရာကုိ ေခၚတာပါပဲ။

တစ္ရာတန္ဖိနပ္တစ္ရန္၏ခုိင္ခံ႔မႈႏွင္႔ တစ္ေထာင္တန္ဖိနပ္တစ္ရန္၏ခုိင္ခံ႔မႈ၊ အရည္အေသြးေကာင္းမြန္သမွ်တုိ႔ အတူတူပဲဆုိလွ်င္ တစ္ရာတန္ဖိနပ္ရဲ႕အရည္အခ်င္းက အေပါစားျဖစ္သင္႔ရဲ႕လား။ သုိ႔ေပမယ္႔ လူေတြက ေငြေၾကးတန္ဖုိးမ်ားစြာေပး၀ယ္ရသည္႔ ပစၥည္းတုိ႔ကုိ သုံးစြဲရျခင္းျဖင္႔ အလုိလုိေနရင္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ကာ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနတတ္တာ သဘာ၀တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနေတာ႔လည္း မခက္လားေနာ္။

တန္ဖုိးႀကီးပစၥည္းမ်ား ၀ယ္ယူသုံးစြဲရျခင္းအေပၚ ဂုဏ္ယူတတ္လြန္းေသာလူတစ္ခ်ိဳ႕၏ စိတ္ထားမ်ားကုိ ကၽြန္မကေတာ႔ တိတ္တခုိးက်ိတ္၍ ရယ္ေမာမိတတ္၏။ ကၽြန္မမိတ္ေဆြအေပါင္းအေဖာ္ေတြထဲ၌ပင္ အဲဒီလုိလူမ်ိဳးေတြ အမ်ားအျပားရွိေသး၏။ ေက်ာင္းသူဘ၀က အျဖစ္ေလးတစ္ခုကုိ ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ အသင္႔ခ်ဳပ္ၿပီးသား ရွစ္ရာတန္အက်ၤ ီသစ္ကုိ၀တ္ကာ ေက်ာင္းတက္ခဲ႔၏။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တန္ဖုိးေမးေသာအခါ ကၽြန္မကလည္း အမွန္အတုိင္းပင္ ရွစ္ရာေပးရေၾကာင္း ေျပာျပခဲ႔၏။ ထုိအက်ၤ ီ၏ အမွန္တကယ္တန္ဖုိးမွာ ေပၚခါစကလည္း ရွစ္ရာ ကၽြန္မ၀ယ္၀တ္သည္႔အခ်ိန္အထိလည္း ရွစ္ရာသာျဖစ္၏။

ဒါကုိပင္ သူငယ္ခ်င္းမသည္ "ဟဲ႔ ရွင္႔အက်ၤ ီက ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လား။ ကၽြန္မ၀ယ္တုန္းက တစ္ေထာင္႔ငါးရာေတာင္ ေပးရတာ၊ ေပၚခါစမုိ႔ထင္ပါရဲ႕ေနာ္၊ ကၽြန္မလည္း ေပၚတယ္ဆုိခ်က္ခ်င္း၀တ္ခ်င္တာ။ ခုေတာ႔လည္း ေစ်းက်သြားလုိက္တာတအားပဲ။ ၀တ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိေတာ႔ဘူး" တဲ႔။ ကဲ…ၾကည္႔လုိက္စမ္း။ ဘယ္ေလာက္ရယ္ေမာစရာေကာင္းလုိက္သည္႔ လူ႔သေဘာလဲဆုိတာ။ ေငြက်ပ္ရွစ္ရာထက္ တစ္ျပားမွ ပုိမေပးသင္႔သည္႔ ပစၥည္းတစ္ခုကုိ တစ္ေထာင္႔ငါးရာေပးကာ ၀ယ္ခဲ႔သည္႔ သူ၏ည႔ံဖ်င္းမႈ၊ မုိက္မဲမႈ၊ အသုံးမက်မႈတုိ႔ကုိ ေတြးေခၚဆင္ျခင္ႏုိင္စြမ္းမရွိဘဲ တန္ဖုိးႀကီးပစၥည္းကုိ ေပၚဦးေပၚဖ်ားသုံးစြဲႏုိင္သူအျဖစ္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနျခင္းက ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ ရယ္ေမာစရာေတြပဲ ျဖစ္ေလ၏။ အဲဒီလုိ လူမ်ိဳးေတြကုိေတာ႔ သနားေသာအားျဖင္႔ ေျဗာင္က်က် သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္လုိစိတ္ကုိခ်ိဳးႏွိမ္ကာ 'ဟုတ္မွာ ဟုတ္မွာ၊ ေပၚခါစဆုိေတာ႔ေစ်းႀကီးေပးရမွာေပါ႔။ ကုိယ္ကေတာ႔ ေစ်းက်မွပဲ ၀ယ္ႏုိင္ေတာ႔တာပဲ။ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ရင္ ကုိယ္က စိတ္ကုိမကူးရဲဘူး' ဟူေသာစကားမ်ိဳးျဖင္႔ တစ္ဖက္လူေက်နပ္သြားေအာင္ ႏွစ္သိမ္႔ေျပာဆုိကာ စိတ္ထဲကက်ိတ္လုိ႔ ရယ္ေမာရေလ၏။ ကုန္ပစၥည္းေတြ မတန္တဆ ေစ်းတက္ေနတဲ႔အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ အဲဒီလုိလူမ်ိဳးေတြ ေပါေပါမ်ားမ်ားရွိေနျခင္း အခ်က္တစ္ခ်က္လည္း ပါသည္ထင္ရဲ႕ေနာ္။

ကၽြန္မလုပ္ငန္းခြင္၀င္ေသာအခါ၌လည္း ေက်ာင္းတက္တုန္းကလုိပင္ ကၽြန္မ၏ဖိနပ္မ်ားကုိ တန္ဖုိးျဖတ္ေ၀ဖန္တတ္ေသာ လူမ်ားႏွင္႔ ႀကံဳရျပန္၏။ ေငြတစ္ရာက်ပ္ပင္မေပးရေသာ ဖိနပ္တစ္ရန္ကုိ လအေတာ္ၾကာစီးေနသည္႔အတြက္ တစ္ရုံးတည္းေနအမ်ိဳးသမီးတစ္စု၏ စကားတင္းဆုိမႈေတြကုိ ခံရျပန္၏။ ဘြဲ႔ယူစဥ္အခ်ိန္ကလည္း ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ခုံျမင္႔ဖိနပ္မစီးသည္႔အတြက္ အံ႔ၾသမဆုံးျဖစ္ကာ ေ၀ဖန္ရွဳတ္ခ်လုိေသာ မ်က္လုံးမ်ားေအာက္၌ ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ခဲ႔ရဖူး၏။

ျမန္မာျပည္ခ်ဳပ္ခုံျမင္႔ဖိနပ္မ်ားမွာ ကၽြန္မ၀ယ္စီးႏုိင္သည္႔ တန္ဖုိးပမာဏအတြင္းရွိေသာ္လည္း အရပ္ျမင္႔မားေသာ ကၽြန္မအတြက္ ခုံျမင္႔ဖိနပ္မ်ားမလုိအပ္သျဖင္႔ မစီးခဲ႔ျခင္းျဖစ္၏။ အမွန္က ခုံျမင္႔ဖိနပ္စီး၍ သတိႀကီးစြာထားလ်က္ ဟန္ေရးျပလမ္းေလွ်ာက္ေနရျခင္းထက္ ဖိနပ္ပါးေလးစီးကာ ဣေျႏၵရရ ခပ္သြက္သြက္ လမ္းေလွ်ာက္ရျခင္းက ပုိ၍ အလုပ္ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား။

***

ဖိနပ္တစ္ရန္ကုိ လူတစ္ေယာက္စီးရသည္႔ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေျခဖဝါးအစုံအား အႏၱရာယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ အကာအကြယ္ေပးရန္အတြက္သာ ျဖစ္၏။ ကားတာယာဖိနပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေရာ္ဘာဖိနပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ သားေရတု ဖိနပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ အေကာင္းစားသားေရစစ္စစ္ဖိနပ္ျဖစ္ျဖစ္ ဖိနပ္တစ္ရန္ရဲ႕ ျဖည္႔ဆည္းေပးႏုိင္မႈဟာ ေျခဖဝါးတစ္စုံသာပါပဲ။

လူ႔တစ္ကုိယ္လုံးရဲ႕ ေအာက္ဆုံးေျခဖဝါးမွာ ခ်နင္းခံရတဲ႔ ဖိနပ္တစ္ရန္ရဲ႕တန္ဖုိးအနည္းအမ်ားဟာ လူတစ္ေယာက္၏ ဂုဏ္သိကၡာမဟုတ္ဟု ကၽြန္မယုံၾကည္၏။ ဖိနပ္ေပၚက ေျခေထာက္အစုံရဲ႕အရည္အခ်င္းသာလွ်င္ ထုိသူ၏ ဂုဏ္သိကၡာကုိ ျမွင္႔တင္ေပးႏုိင္လိမ္႔မည္။ တကယ္တမ္း အစစ္အမွန္ လုိအပ္တာက ကုိယ္႔ေျခေထာက္ေပၚမွာ ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ မားမားမတ္မတ္ရပ္ႏုိင္သည္႔ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖုိ႔သာမဟုတ္လား။

ၿပီးခဲ႔သည္႔လအတန္ၾကာက နာမည္ႀကီးစူပါမားကတ္တစ္ခုရွိ ဖိနပ္မ်ားခ်ည္းသက္သက္ ခင္းက်င္းထားေသာ မွန္ဗီရုိႀကီးမ်ားေရွ႕တြင္ရပ္ကာ ဖိနပ္တန္ဖုိးမ်ားကုိ ဖတ္ၾကည္႔လ်က္ ကၽြန္မရင္သပ္ရွဳေမာျဖစ္ခဲ႔ရ၏။ ဖိနပ္တစ္ရန္၏ တန္ဖုိးတုိင္းသည္ ကၽြန္မရေသာ တစ္လတြက္လစာေငြ၏ ႏွစ္ဆအထက္မွ ဆယ္ဆေက်ာ္အထက္၌သာ ရွိေန၏။ ကၽြန္မႏွင္႔ အတူလာသူတစ္ရုံးတည္းေန သူငယ္ခ်င္းက ဖိနပ္မ်ားကုိ မက္ေမာစြာေငးၾကည္႔ရင္း "ကုိယ္တုိ႔ေတာ႔ ဒီတစ္သက္ ဒီလုိဖိနပ္မ်ိဳးေတြ စီးရမယ္မထင္ေတာ႔ပါဘူး" ဟု ဝမ္းနည္းကာ ဆုိခဲ႔၏။ သူငယ္ခ်င္းမကုိ ႏွစ္သိမ္႔ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မစကားတစ္ခြန္း ရုတ္တရက္ ဆုိမိခဲ႔၏။

"ကုိယ္ေတာ႔ ဒီေလာက္တန္ဖုိးႀကီးတဲ႔ဖိနပ္ေတြ မစီးခ်င္ပါဘူး။ ေငြေတြသိပ္ေပါေနရင္ေတာင္ တျခားေနရာမွာပဲ သုံးခ်င္တယ္။ ဖိနပ္တစ္ရန္ကုိ အဆမတန္ေငြေတြေပးၿပီးစီးရတာ ကုိယ္႔လုပ္အားေတြကုိ ေျခေထာက္နဲ႔ခ်နင္းပစ္လုိက္တာနဲ႔ တူတူပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္တန္ဖုိးႀကီးတဲ႔ဖိနပ္ျဖစ္ျဖစ္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံးကုိ ျဖတ္သန္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္ေတာ႔ အသုံးမဝင္ႏုိင္ပါဘူးကြာ"

ကၽြန္မစကားကုိ သူငယ္ခ်င္းမက နားလည္ရခက္ေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင္႔ နားေထာင္ေနခဲ႔၏။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း တစ္ရုံးလုံးမွလူမ်ားက ကၽြန္မစီးေသာဖိနပ္မ်ားအား ခါတုိင္းထက္ပုိ၍ စိတ္ဝင္စားလာၾကေလသည္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ႔ လူေတြဟာ ဟန္ေဆာင္တာကုိ တကယ္႔အစစ္အမွန္သဘာဝလုိ႔ထင္ၿပီး စစ္မွန္တဲ႔သဘာဝအရွိတရားကုိ အတုအေယာင္ဟန္ေဆာင္ေနျခင္းဟု ျမင္တတ္ၾကျပန္သည္မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကေတာ႔ ကၽြန္မႏွင္႔ထုိက္တန္ေသာ ဖိနပ္မ်ားကုိ ေရြးခ်ယ္စီးနင္းကာ ကၽြန္မလမ္းကုိကၽြန္မ ဆက္ေလွ်ာက္သြားမွာပဲျဖစ္၏။

ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ရွိ ဆရာႀကီးမ်ားအား အစဥ္ဂါရဝျပဳလ်က္ - 

ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာရသစုံမဂၢဇင္း

ဇူလုိင္လ၊ ၁၉၉၈

ေမတၱာျဖင္႔ - ယုဒါ

31072015 (11:11 AM)