အမွတ္မရွိၾကသူမ်ား

(၁)

မမဦးဆီမွအိမ္ေထာင္ျပဳေတာ႔မည္ဟူေသာစကားၾကားရေသာအခါညိဳအႀကီးအက်ယ္တုန္လႈပ္သြားရေလသည္။ မမဦးသည္ညိဳ႕ထက္အသက္သုံးနွစ္ႏွင္႔ငါးလေက်ာ္ပုိႀကီးသူျဖစ္၏။ ၿပီးခဲ႔ေသာလကမမဦးအသက္၃၆ႏွစ္ျပည္႔ခဲ႔ေလျပီ။

အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ႔ဟုဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားျပီးျဖစ္ေသာညိဳသည္မမဦးအိမ္ေထာင္ျပဳမည္႔ကိစၥကုိမကန္႔ကြက္လုိေသာ္လည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏုိင္ေခ်။လြန္ခဲ႔သည္႔ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကဆုိလွ်င္ထားပါေတာ႔။မမဦးလက္ထပ္မည္႔သူကုိလည္းၾကည္႔ပါဦး။ အသက္သုံးဆယ္ပင္မျပည္႔ေသးေသာမလည္မ၀ယ္စီးပြားေရးသမားေပါက္စ။

ညိဳသည္မမဦး၏က်က္သေရရွိစြာေခ်ာေမာလွပေသာမ်က္ႏွာႏွင္႔အေရာင္တလက္လက္ေတာက္ေနသည္႔မ်က္လုံးမ်ားကုိ ၾကည္႔ကာကရုဏာသက္စြာျဖင္႔-"မမဦးသေဘာေပါ႔ေလ။ကုိယ္႔ၾကမၼာကုိယ္သာဖန္တီးၾကရတာပါပဲ"ဟုအေျဖေပးလုိက္ေလ၏။
ၿပီးေတာ႕ညိဳသည္မမဦးလက္ထပ္ျပီးလွ်င္သီလရွင္၀တ္၍တရားစခန္းသုံးလေလာက္၀င္မည္႔အေၾကာင္းခြင္႔ေတာင္းလုိက္ေလ၏။မမဦးသည္ညိဳ၏တင္ပါးဖုံးေအာင္ရွည္လ်ားေသာ ဆံပင္ထုႀကီးကုိၾကည္႔လ်က္-"တရားစခန္းပဲ၀င္ခ်င္၀င္ပါလားညီမေလးရယ္။ ေခါင္းတုံးပစ္ရမွာႏွေမ်ာစရာ။သီလရွင္၀တ္ျပီးရင္ေခါင္းတုံးႀကီးျဖစ္ေနမွာ။ ၿပီးေတာ႔သီလရွင္၀တ္တယ္ဆုိရင္အပ်ိဳႀကီးမုိ႔လင္မရလုိ႔၀တ္သလုိလုိပတ္၀န္းက်င္ကမဟုတ္မဟတ္ေ၀ဖန္တတ္ၾကေသးတာ"

ညိဳသည္မမဦး၏စကားေၾကာင္႔႕ေထာင္းခနဲေဒါသထြက္သြားေလ၏။

"လင္မရလုိ႔သီလရွင္၀တ္တယ္၊ဘိကၡဳနီမလုပ္တယ္ဆုိတာဘယ္ကမၻာမွာမွမရွိခဲ႔ဘူး။လင္မလုိခ်င္လုိ႔သာရွိတယ္။ လင္ကုိစက္ဆုပ္ရြံရွာလာလုိ႔သာရွိတယ္။ယုတ္ညံ႔တဲ႔သူေတြေျပာတဲ႔အမနာပစကားမ်ိဳးကုိညိဳဂရုမစိုက္ဘူးမမဦး" ဟုညိဳ႔ကုိေ၀ဖန္ၾကမည္ဆုိေသာပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးကုိ ေျပာဆုိလုိက္ရပုံမ်ိဳးျဖင္႔မမဦးကုိခပ္တင္းတင္းျပန္ေျပာပစ္လုိက္ေလ၏။

ညိဳသည္ပတ္၀န္းက်င္ရုိက္ခတ္မႈအေပၚမမဦးလုိစိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ႔ခ်င္တတ္သူမဟုတ္ေပ။ မိဘမ်ားဆုံးပါးျပီးေနာက္မိန္းမသားႏွစ္ေယာက္တည္းေနထုိင္ေသာညိဳတုိ႔ညီအစ္မသည္ပတ္၀န္းက်င္၏မလုိတစ္မ်ိဳး၊ လုိတစ္မ်ိဳးဒဏ္ေတြကုိခံခဲ႔ရေပါင္းမ်ားေလျပီ။ပစၥည္းဥစၥာရွိသည္႔ပညာတတ္အပ်ိဳႀကီးေတြမုိ႔လုိလားသူေတြမ်ားသလုိ၊မလုိလားသူေတြလည္း ရွိေသး၏။

ညိဳကေတာ႔ကုိယ္႔ပညာႏွင္႔ကုိယ္ဣေျႏၵရရအလုပ္လုပ္ရင္းခပ္မွန္မွန္သာေနခဲ႔၏။မမဦးကေတာ႔သူ႔ကုိကပ္ရပ္ေျမွာက္ပင္႔ေနသူကုိခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္၍ေ၀ဖန္အျပစ္ဖုိ႔တတ္သူကုိ လက္စားေခ်တုံ႔ျပန္ခ်င္တတ္သူျဖစ္ေလရာပတ္၀န္းက်င္ႏွင္႔အေခ်အတင္ျဖစ္ရသည္မ်ားရွိေလ၏။ခုလည္းညိဳတုိ႔တုိက္ေအာက္ထပ္ငွား၍ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဖြင္႔ထားေသာကုိလူေခ်ာသည္မမဦးကုိအပုိင္သိမ္းယူႏုိင္ေလၿပီ။

ညိဳသည္မမဦး၌အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ဖုိ႔ကံမပါလုိ႔သာအိမ္ေထာင္ျပဳရသည္ဟုေျဖေတြးလ်က္မမဦးအေပၚခြင္႔လႊတ္နားလည္လုိက္ရေတာ႔၏။ ညိဳကေတာ႔အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ဖုိ႔ကံဇာတာပါေလသည္လားမသိ။အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ကိစၥကုိညိဳဳဘယ္တုန္းကမွစိတ္ကူးယဥ္မၾကည္႔ဖူးခဲ႔။ ညိဳသည္ဆံပင္ရွည္လွလွႀကီးကုိပုိင္ဆုိင္လ်က္ေခါင္းတုံးႏွင္႔သီလရွင္မ်ားကုိျမင္လွ်င္တေငးတေမာၾကည္႔မိရင္းအလုိလုိၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ေနတတ္သူသာတည္း။

(၂)

ညိဳ႕ေခါင္းမွပယ္ျဖတ္လုိက္သည္႔ဆံပင္ရွည္ႀကီးကုိကုိင္ကာၾကြက္ကုိက္ထားသလုိျဖစ္ေနေသာညိဳ၏တုံးလက္စေခါင္းတုံးကုိစုိက္ၾကည္႔ရင္း က်ိတ္၍ငုိေနေသာမမဦး၏ရွိဳက္သံကုိညိဳ ေခါင္းငုံ႔လ်က္ကပဲၾကားရေလ၏။မမဦးဘာေၾကာင္႔ငုိေလသနည္း။ ညီမျဖစ္သူေခါင္းတုံးႀကီးျဖစ္သြားရသည္႔အျဖစ္ကုိမၾကည္႔ရက္ႏုိင္စြာဝမ္းနည္းရျခင္းတုိ႔ေၾကာင္႔လား။သူ႔ကုိခြဲခြာ၍ထားခဲ႔ေလျပီဟူေသာအေတြးျဖင္႔ေဆြးကာေၾကကြဲမဆုံးရွိ၍ေပေလာ။

ညိဳသည္မ်က္ရည္တလိမ္႔လိမ္႔က်ေနေသာမမဦး၏မ်က္ႏွာကုိၾကည္႔မိရင္းမမဦးတစ္ေယာက္ေတာ႕ေရွ႕ေလွ်ာက္ငုိရေပဦးေတာ႔မည္ထင္ပါရဲ႕ဟုေတြးမိကာစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေလ၏။ ညိဳသည္ မမဦး စိတ္သက္သာရာရေစရန္ -

"မမဦးကလည္းေလညိဳတစ္သက္လုံးသီလရွင္၀တ္ေတာ႔မွာက်ေနတာပဲ။ခြင္႔ကသုံးလတည္းပါမမဦးရဲ႕။ သုံးလဆုိတာဘာမွၾကာတာမဟုတ္ဘူး။ေတာ္ၾကာေနညိဳသာအိမ္ျပန္ေရာက္လာေရာမမဦးတုိ႔ကပ်ားရည္ဆမ္းခရီးကေတာင္ျပန္မလာေသးဘူး ျဖစ္ေနဦးမယ္" ဟုရယ္ရယ္ေမာေမာဆုိလ်က္မမဦးကုိႏွစ္သိမ္႔ရေလ၏။မမဦး၏အသစ္စက္စက္ခင္ပြန္းသည္ျဖစ္သူကုိမင္းထုိက္ကလည္း -"ဟုတ္သားပဲမမဦးရယ္။ရိပ္သာကုိ ေန႔တုိင္းလာေတြ႔လုိ႔လည္းရတာပဲ။ညိဳေနာက္ဆံတင္းေအာင္ငုိမေနပါနဲ႔ဗ်ာ။ သတိရရင္မမဦးစိတ္ႀကိဳက္ေတြ႔ခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ကၽြန္ေတာ္လုိက္ပုိ႔ေပးပါ႔မယ္" ဟုေျပာ၍ေခ်ာ႔ေမာ႔ရေလ၏။

သီလရွင္၀တ္၍ကုိးပါးသီလခံယူျပီးမမဦးတုိ႕ျပန္သြားသည္႔ေနာက္ေတာ႔သီလရွင္၀တ္ခ်င္လြန္းလွပါေသာညိဳသည္ပင္ရိပ္သာေက်ာင္း၌မ်က္ရည္၀ဲ၍က်န္ရစ္ေလ၏။ ညိဳသည္ကုိယ္ကထားရစ္ခဲ႔ျခင္းအေပၚ၀မ္းသာေက်နပ္ႏုိင္လ်က္ကုိယ္႔ကုိထားရစ္ခဲ႔ျခင္း၌၀မ္းနည္းအားငယ္ေနတုန္းပါလားဟုကုိယ္႔ကုိယ္ကုိဆင္ျခင္လ်က္မ်က္ရည္သုတ္မိ၏။ မၾကာခင္အခ်ိန္၌ရိပ္သာေက်ာင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံ၀ယ္တရားေတာင္း၍တရားစခန္း၀င္ရေတာ႔၏။

(၃)

ညိဳသည္နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း၀ိပႆနာတရားကုိအားထုတ္ခဲ႔ဖူးသူမဟုတ္ေခ်။ရတနာသုံးပါးကုိမူအၿမဲမျပတ္ဆည္းကပ္ကုိးကြယ္သူျဖစ္၏။ေထရ၀ါဒျမတ္ဗုဒၶ၏အဆုံးအမကုိယုံၾကည္စြာနာခံလ်က္တတ္ႏုိင္သမွ်အလွဴအတန္းျပဳ၊ ေန႔ၾကီးရက္ႀကီးမ်ား၌ဥပုသ္သီလေဆာက္တည္။ ေန႔စဥ္သံဃာေတာ္မ်ားအားဆြမ္းေလာင္းလွဴ၊ ျမတ္စြာဘုရားအားဆြမ္းေရခ်မ္းကပ္၊ညမနက္မွန္မွန္ဘုရား၀တ္ျပဳစေသာအလုပ္မ်ိဳးကုိမူအေမ႔အေလ်ာ႔မရွိလုပ္ခဲ႔၏။

ညိဳအတိတ္ဘ၀မ်ားကဘယ္လုိပါရမီရွိေလသည္မသိေခ်။ညိဳသည္သီလရွင္မ်ားဆြမ္းဆန္စိမ္းခံၾကြလာလွ်င္မူအိမ္ထဲပင္႔ဖိတ္၍အခ်ိန္အခါအလုိက္စားေသာက္စရာတစ္ခုခုကပ္လွဴကာအလွဴပစၥည္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင္႔မပ်က္မကြက္၀တ္ျပဳခဲ႔သူျဖစ္၏။

"ဒီတစ္သက္သီလရွင္မ၀တ္ဘဲငါမေသရဘူး"ဟုဆုံးျဖတ္ကာသီလရွင္၀တ္ဖုိ႔ကုိအစဥ္အၿမဲစဥ္းစားအားထုတ္ေနခဲ႔သူလည္း ျဖစ္၏။

တရားအားထုတ္ရန္ကားစိတ္အားထက္သန္လွသည္မဟုတ္ေခ်။အခြင္႔သာ၍သီလရွင္၀တ္ျဖစ္ေသာအခ်ိန္တြင္မူရုိးရုိးသီလရွင္ထက္တရားစခန္း၀င္ကာ၀ိပႆနာတရားအားထုတ္ေသာသီလရွင္ကပုိ၍စင္ၾကယ္ျမင္႔ျမတ္ေပသည္ဟုယူဆလ်က္ရိပ္သာေက်ာင္း၌၀တ္ျဖစ္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္၏။

ရိပ္သာ၌တရားစခန္း၀င္လုိက္ျပီျဖစ္ေသာညိဳမဟုတ္ေတာ႔သည္႔သီလရွင္မစႏၵာသိဂၤ ီသည္မနက္ေစာသုံးနာရီခြဲအိပ္ရာထ၍ ေလးနာရီတရားထုိင္ရသည္႔အလုပ္ကုိမလြယ္လုိက္ေလျခင္းဟုေတြးကာပထမဦးစြာစိတ္ပ်က္သြားမိေလသည္။နံနက္ေျခာက္နာရီထုိးျပီးမွသာအိပ္ရာထေလ႔ရွိေသာညိဳသည္ငါသုံးနာရီခြဲမွာႏုိးမွႏုိးပါ႔မလား၊ႏုိးခဲ႔ေသာ္လည္းအိပ္ေရးပ်က္ကာမူးေ၀ေနမည္လားဟု ေတြးကာစုိးရိမ္ေနခဲ႔၏။ သုိ႔ေသာ္မစႏၵာသည္မနက္သုံးနာရီ၌ဆြမ္းထခ်က္ေလ႔ရွိေသာမိမိထက္ငယ္ရြယ္သူသီလရွင္မ်ားပင္စိတ္လက္ၾကည္လင္စြာလုပ္ကုိင္ေနေသးသည္ပဲဟူ၍လည္းေကာင္း၊သမာဓိအားေကာင္းစြာတရားအားထုတ္ေနေသာရွစ္ႏွစ္ကုိးႏွစ္အရြယ္ကုိရင္ေလးမ်ားကုိၾကည္႔ျမင္၍လည္းေကာင္းအားတက္လ်က္ထူးျမတ္ေသာတရားကုိငါရ,ရမည္ဟုသႏၷိ႒ာန္ခ်လုိက္ေလ၏။

အံ႔ၾသစရာေကာင္းစြာပင္မစႏၵာသည္မနက္ေလးနာရီမထုိးမီအလုိလုိအိပ္ရာမွႏုိးလ်က္စိတ္ႏွလုံးခ်မ္းေျမ႕ၾကည္သာစြာျဖင္႔ ေလးနာရီအတိ၌တရားစ,ထုိင္ႏုိင္ေလသည္။မစႏၵာတုိ႕ရိပ္သာေက်ာင္း၌တစ္ေန႔လွ်င္ရွစ္ႀကိမ္တရားထုိင္ရ၏။တစ္နာရီထုိင္၍တရားရွဳမွတ္ရျပီးတစ္နာရီစၾကၤ ံေလွ်ာက္ကာတရားမွတ္ရ၏။ ပထမသုံးေလးရက္တြင္က်င္႔သားမရေသးေသာမစႏၵာသည္တရားထုိင္ရသည္႔ဒုကၡမွာႀကီးမားလြန္းလွပါလားဟုထင္မိကာအားေလွ်ာ႔ခ်င္မိေလ၏။တရားထုိင္တုိင္းမမဦးမ်က္ႏွာကုိသာတ၀ဲလည္လည္ ျမင္ေယာင္ေနမိေလ၏။သုံးေလးရက္ၾကာ၍မမဦးေပၚမလာလွ်င္သူတုိ႔ကေတာ႔အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနၾကျပီ၊ငါ႔ကုိေမ႔ျပီဟုေတြးထင္မိကာ၀မ္းနည္းရျပန္၏။ မစႏၵာသည္သီလရွင္တစ္ပါး ေစာင္႔ထိန္းရသည္႔သိကၡာပုဒ္အေပၚလည္းစိတ္ညစ္ညဴးလာ၏။ငါးရက္တစ္ခါရိတ္ေနရသည္႔ ေခါင္းကုိလည္း"ထြက္ပဲထြက္လာႏုိင္လြန္းတဲ႔ဆံပင္အလုပ္ကုိရွဳပ္တယ္။လူသာကိစၥမ်ားတာမဟုတ္ဘူး၊သီလရွင္လည္းကိစၥမ်ားတာပဲ"အျပစ္ရွာမိျပန္၏။ဆံပင္ရိတ္ေပးေသာသီလရွင္ဆရာႀကီးမ်ားအားလည္း'တစ္လမွတစ္ခါရိတ္လုိ႔မရဘူးလား'ဟုအထြန္႔တက္လုိက္ေသး၏။

ဆရာႀကီးမ်ားက'ရဟန္းတုိ႔၊ဘိကၡဳနီမတုိ႔ဆုိတာဦးေခါင္းေျပာင္လက္ေနမွတင္႔တယ္တာကြဲ႔။ဆံပင္ရိတ္တာအလြယ္ေလးပါကြယ္။ ေနာက္ေတာ႔ကုိယ္႔ဘာသာရိတ္တတ္သြားမွာပါ။ဆံပင္ရိတ္တာငါးမိနစ္မၾကာပါဘူး။ဆံပင္နဲ႔အမ်ိဳးသမီးမ်ားဆုိ ေန႔တုိင္းဆံပင္ျဖီးရ၊အလွျပင္ဆင္ထုံးဖြဲ႔ရ၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ေပးရသလဲ။အဲဒီေလာက္အလုပ္မမ်ားပါဘူး။ ေန႔စဥ္ဆံပင္ကိစၥ ျပင္ဆင္ရတာနဲ႔စာရင္တစ္ပတ္မွတစ္ခါေလာက္ ေခါင္းရိတ္ရတာ အပန္းမႀကီးပါဘူးကြယ္'ဟုဆုိေလေတာ႔မွ ေန႔ရွိသမွ်ဟန္ေဆာင္ျပင္ဆင္ေနရသည္႔မိန္းမတုိ႔၏အျဖစ္ကုိဆင္ျခင္မိကာ ေခါင္းရိတ္တတ္ေအာင္ႀကိဳးစားမိေလသည္။

သုံးပတ္ရွိေသာအခါမစႏၵာ ေခါင္းေကာင္းေကာင္းရိတ္တတ္သြားေလ၏။သုိ႔ေသာ္မမဦးကုိကား ေမွ်ာ္တတ္ၿမဲ။တစ္ခါတစ္ရံ၌မစႏၵာသည္တရားရွဳမွတ္ေနစဥ္အခုိက္ပင္မမဦးမလာ၍၀မ္းနည္းအားငယ္ျဖစ္ကာမ်က္ရည္က်မိတတ္ေသး၏။ ထုိအခါတရားျပဆရာေတာ္သည္လည္းေကာင္း၊ ေယာဂီအေစာင္႔သည္လည္းေကာင္း'၀မ္းနည္းရင္၀မ္းနည္းတယ္မွတ္၊ငုိခ်င္ရင္ငုိခ်င္တယ္မွတ္၊အမွတ္မလြတ္ေစနဲ႔။အာရုံေနာက္ကုိမလုိက္မိေစနဲ႔။စူးစုိက္မွတ္စူးစုိက္မွတ္'ဟုတဖြဖြအားေပးေသာအခါမစႏၵာ၏စိတ္တုိ႔သည္ပိန္းၾကာရြက္ေပၚမွ ေရစက္မ်ား ေလွ်ာက်သြားသည္႔ပမာပကတိၾကည္လင္သြားၾကျပန္ေလသည္။

ေနာက္ေတာ႔မစႏၵာသည္တစ္ပတ္ဆယ္ရက္မွတစ္ခါလာသည္႔မမဦးကုိပင္"ဒကာမႀကီး၊မအားရင္မလာခဲ႔နဲ႕၊ဆရာေလးဘာမွမလုိဘူး"ဟုတားမိသည္အထိ ျဖစ္လာခဲ႔၏။တရားစခန္း၀င္ေနစဥ္အခုိက္အတန္႕စကားမေျပာျဖစ္ေအာင္ေနျခင္းျဖင္႔အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေအာင္အက်ိဳးမ်ားေၾကာင္းမစႏၵာသိရေလျပီ။ ေလာကီကိစၥမ်ားကုိ ျဖတ္ေတာက္ႏုိင္သမွ် ျဖတ္ေတာက္ထားျခင္းျဖင္႕တရားရွဳမွတ္စဥ္အမွတ္စိတ္ကသမာဓိအားေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းလာျခင္းကုိ မစႏၵာယုံၾကည္သြားျပီျဖစ္၏။တရားစခန္းစ,၀င္စဥ္အေဖာ္မရွိ၍အားငယ္ခဲ႔ေသာမစႏၵာသည္စကားေျပာေဖာ္မရွိသျဖင္႕ပုိတရားရသည္ကုိ၀မ္းသာေနရေတာ႔၏။မစႏၵာတရားစခန္း၀င္ေသာအခ်ိန္သည္ပုံမွန္တရားစခန္းဖြင္႔ထားေသာရိပ္သာေက်ာင္းႀကီး၌ ေယာဂီတစ္ေယာက္မွမရွိေသာအခ်ိန္ ျဖစ္ေလ၏။သီလရွင္ဘ၀ျဖင္႕တစ္လေက်ာ္ႏွစ္လနီးပါးတရားအားထုတ္ျပီးေသာအခ်ိန္၌မစႏၵာသည္လူ၀တ္ျပန္လဲရမည္႔အျဖစ္ကုိမလုိလားေတာ႔ေခ်။ ေလာကီသုိ႔ ျပန္၀င္ရျခင္းသည္ ငရဲတြင္းထဲသုိ႔ခုန္ဆင္းရျခင္းသာျဖစ္သည္ဟုမစႏၵာထင္ျမင္လာေတာ႔၏။ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္လုိက္၊ပ်က္သြားလုိက္၊ညတစ္ညျဖစ္လုိက္၊ပ်က္သြားလုိက္ႏွင္႔ ျဖစ္ျပီးတုိင္းပ်က္ေနေသာ ျဖစ္ပ်က္တရားကုိမစႏၵာတစ္ေန႔တျခား ေၾကာက္ရြံ႕လာခဲ႔၏။မစႏၵာဘ၀မွညိဳ ျပန္ျဖစ္လွ်င္အမွတ္မရွိသတိေပါ႔ေလ်ာ႔စြာျဖင္႔သာတစ္ေန႔ျပီးတစ္ေန႔ကုန္ဆုံးပစ္ရမည္႕အျဖစ္အေပၚေတြး၍ ေၾကာက္လာမိ၏။ အရင္ကလုိ'အရြယ္ရွိပါေသးတယ္။တရားအားထုတ္ဖုိ႔အခ်ိန္က်န္ပါေသးတယ္'ဟုကုိယ္႔ကုိယ္ကုိဆင္ေျခမေပးရဲေတာ႔ေပ။ဆရာေတာ္ႀကီး၏'မုိးရြာတုန္းေရခံ၊အေျခအေနေပးတုန္းႀကိဳးစား၊ကုိယ္႔ထက္ႀကီးသူ၊ငယ္သူရြယ္တူေတြ ေသမင္းႏုိင္ငံဆီသြားႏွင္႔ၾကတာမ်ားလွျပီ။ ေသမင္းကအသက္အရြယ္အခ်ိန္မေရြးဘူး'ဟူေသာၾသ၀ါဒကုိသာထပ္တလဲလဲၾကားေယာင္ေနေတာ႔၏။

အဆုံးေတာ႔ပါရမီအခံရွိသလုိဇြဲလုံ႔လ၀ီရိယလည္းရွိေသာမစႏၵာသည္ေခါင္းတုံးဘ၀ျဖင္႔အသက္ထက္ဆုံး ေနေတာ႔မည္ဟုဆုံးျဖတ္ခ်က္ပုိင္ပုိင္ခ်ႏုိင္ေလသည္။

 

(၄)

"ဆရာေလးလူ၀တ္မလဲေတာ႔ဘူးဒကာမႀကီး။ဆရာေတာ္ဘုရားကုိလည္း ေလွ်ာက္ထားျပီးျပီ"ဟူေသာမစႏၵာ၏ယတိျပတ္စကားကုိၾကားရေသာအခါမမဦးအႀကီးအက်ယ္အံ႔ၾသေလ၏။ ၿပီးေတာ႔၀မ္းနည္းပက္လက္ငုိေၾကြးေလေတာ႔၏။ကုိယ္၀န္ပ်က္ထားသျဖင္႔ကရုဏာသက္ဖြယ္ပိန္ေခ်ာင္က်ေနေသာမမဦးကုိၾကည္႔ကာမစႏၵာစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ၏။ သံေယာဇဥ္မီးကား ပူေလာင္လွေပစြ။

"ဆရာေလးကဒီရိပ္သာမွာဆက္ေနလုိ႔ရလုိ႔လား။တရားစခန္းကထြက္ေတာ႔ဘယ္မွာေနမွာလဲ"မမဦးကအသံတုန္ေလးႏွင္႔ ေမးရွာ၏။

"စိတ္မပူပါနဲ႔ဒကာမႀကီးရယ္။တရားရွိသူေတြအတြက္ ေနစရာရယ္၊စားစရာရယ္အၿမဲအဆင္သင္႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရိပ္သာကထြက္ရင္စိတၱသုခေက်ာင္းေလးမွာဆရာႀကီးတစ္ပါးနဲ႔အတူေနရမယ္။အဖိတ္ေန႔တစ္ရက္ဆြမ္းခံထြက္လုိ႔ရတယ္။ မထြက္ခ်င္လည္းရတာပဲ။ဆရာေလးရဲ႕လက္၀တ္လက္စားေတြ ေရာင္းျပီးရာသက္ပန္ဆြမ္းပေဒသာပင္ထဲထည္႔လုိက္ခ်င္တယ္၊ရိပ္သာအသစ္ ေဆာက္ေနတဲ႔အထဲဆရာေလးလွဴခ်င္ေသးတယ္။အဲဒါေတြေတာ႕ဒကာမႀကီးလုပ္ေပးပါဦး"

မမဦးသည္မစႏၵာ၏ပကတိၾကည္လင္ေနသည္႔တည္ၿငိမ္လွေသာမ်က္၀န္းမ်ားကုိေငးၾကည္႔ကာမ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်လ်က္ပင္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ေလ၏။ညီမေလးကား ေလာကီကုိအမွန္တကယ္ ျဖတ္ေတာက္ႏုိင္ေခ်ျပီဟု ေတြးကာ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ျဖစ္ရေတာ႔၏။ သူ႔မွာေတာ႔တစ္ေန႔တစ္ေန႔လင္ေတာ္ေမာင္စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔စီမံခ်က္ျပဳတ္ရ၊ကုိယ္တုိင္ရုံးသြားဖုိ႔ျပင္ဆင္ရ၊အခ်ိန္အားေလးရျပန္လွ်င္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေကာင္တာထုိင္ရႏွင္႔အိပ္ရာ၀င္မွဘုရားကုိပုဆိန္ေပါက္ဦးခ်ရုံသာလုပ္ႏုိင္ေလ၏။ ေနထုိင္မေကာင္း၍ခြင္႔ယူကာအလုပ္မလုပ္ဘဲေနေတာ႔လည္းအိမ္၌အနားရသည္မရွိ။

အပ်ိဳႀကီးပီပီအစဥ္အၿမဲ ေက်ာ႔ရွင္းလွပခဲ႔ေသာမမဦးသည္အလုပ္ရွဳပ္၍တစ္ေၾကာင္း၊ ေနထုိင္မေကာင္း၍တစ္ေၾကာင္းသနပ္ခါးပင္မွန္မွန္မလိမ္းႏုိင္ ျဖစ္ေနရေလၿပီ။ကုိယ္႔ရုပ္ကုိမွန္ထဲၾကည္႔မိမွဘာမွမၾကာေသးေသာအခ်ိန္ကာလအေတာအတြင္းသိသိသာသာက်သြားေၾကာင္းသိရ၏။ ကုိယ္ကရုပ္ရည္က်သြားသေလာက္လင္ေတာ္ေမာင္ကေတာ႔မမဦး၏အျပဳအစုေကာင္းမႈေၾကာင္႔ရယ္မဟုတ္ဘဲဘီယာတန္ခုိးျဖင္႕တစ္ေန႔တျခားပုိ၍သန္႔လ်က္ခံ႔ေနေသး၏။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကုိယ္႔ေယာက္်ားဝေန,လွေနေတာ႕လည္းတစ္မ်ိဳးစိတ္ခ်မ္းသာရျပန္တာပါပဲ။

"ဒကာမႀကီးက်န္းမာေရးလည္းဂရုစုိက္ဦးေလ။ရုံးတစ္ဖက္နဲ႔အလုပ္မႏုိင္ရင္ရြာက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွာဦးေပါ႔"

"မျဖစ္ပါဘူးဆရာေလးရယ္။ ျပႆနာရွဳပ္ပါတယ္။လူပုိမရွိေတာ႔မပူရေတာ႔ဘူးေပါ႔"

တရားတန္ခုိးျဖင္႔က်က္သေရရွိစြာတင္႔တယ္ေခ်ာေမာေနေသာမစႏၵာ၏စုိလက္၀င္း၀ါေနေသာပါးျပင္ေလးကုိမမဦး ေငးၾကည္႔မိရင္းခပ္တုိးတုိးေျဖေလ၏။မစႏၵာ၏ညိဳေသာအသားအရည္တုိ႔ ႏွစ္လမွ်ေသာအခ်ိန္အေတာအတြင္းသိသိသာသာ၀င္း၀ါျဖဴစင္လာသည္မွာအံ႔ၾသစရာေကာင္းလွ၏။အရင္ကမစႏၵာသည္ ေစ႔ေစ႔ၾကည္႔မွ ေခ်ာမွန္းသိေသာအသားညိဳေခ်ာျဖစ္၏။ မမဦးကားထင္းခနဲ ေပၚလြင္လွပေသာအမ်ိဳးသမီးျဖစ္၏။

ခုေတာ႔ျဖင္႔ၾကည္႔ပါဦး။ကိေလသာအညစ္အေၾကးတုိ႔မွလြတ္ေျမာက္ေအာင္ရုန္းထြက္ေနသူႏွင္႔ကိေလသာအညစ္အေၾကးတြင္းထဲသုိ႕တုိး၀င္ေနသူႏွစ္ဦး၏ ျခားနားခ်က္ကားအျဖဴႏွင္႔အမည္းပမာဆန္႔က်င္ေနေပသည္။

"ကဲ…ကဲ…ဒကာမႀကီး ျပန္ေတာ႔ေနာ္။တရားစခန္းကထြက္ေတာ႔ဆရာေလးတစ္ေခါက္လာပါဦးမယ္။ရုံးကိစၥေလးေတြလည္းလုပ္ရဦးမွာပဲ။သြားေတာ႔ေနာ္" မစႏၵာသည္မမဦးကုိတစ္ခ်က္မွ်ၾကည္႔လ်က္ေက်ာခုိင္းလုိက္ေလ၏။ထုိ႔ေနာက္စၾကၤ ံလမ္းအတုိင္းသိမ္ေမြ႔ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင္႔တရားရွဳမွတ္လ်က္ညင္သာစြာ ေလွ်ာက္သြားေလေတာ႔သည္။

(၅)

မစႏၵာေနေသာစိတၱသုခေက်ာင္းေလးေပၚသုိ႔မမဦး ေရာက္သြားေသာအခ်ိန္သည္မစႏၵာဘုရားပန္းအုိးလဲေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္ေလ၏။ဘုရားစင္ေပၚသုိ႔မစႏၵာတင္လုိက္ေသာပန္းအုိးထဲမွ ေရႊ၀ါေရာင္သစၥာပန္းခက္မ်ားကုိျမင္ေတာ႕မမဦးသည္အိမ္ဘုရားစင္ေပၚ၌ ေငါင္စင္းစင္းႏုိင္စြာတစ္အုိးတည္းရွိေနေသာအေရာင္မထြက္ေတာ႔သည္႔ ေၾကးပန္းအုိးႀကီးကုိ ျမင္ေယာင္သြားမိေလသည္။ အျမစ္တဖြားဖြားထြက္ေနျပီျဖစ္ေသာေဇာ္စိမ္းရြက္မ်ားကားပုိးေလာက္လန္းတလႊားလႊားတက္ေနမည္႔ ေရထဲ၌မေျပာင္းမလဲေနခဲ႔ရသည္မွာအခ်ိန္အေတာ္ၾကာခဲ႔ျပီ။ဆြမ္းေတာ္ကပ္ဖုိ႔ ေ၀းပါေရာ။ဘုရားပန္းအုိးလဲဖုိ႕ပင္ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနေပါ႔လား။

မစႏၵာအိမ္၌ရွိတုန္းက ေၾကးပန္းအုိးမ်ားတြင္အစြန္းအကြက္တစ္စုံတစ္ရာမရွိေစဘဲ ေျပာင္လက္ေအာင္တုိက္ခၽြတ္လ်က္ဘုရားပန္းကုိအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲထုိးျခင္းေၾကာင္႕မမဦး၏ဘုရားစင္သည္အစဥ္အၿမဲတင္႔တယ္သပၸာယ္ေနခဲ႔၏။ခုေတာ႔ပန္းအုိးသုံးအုိးတင္ရျခင္းကုိပင္အလုပ္ရွဳပ္သည္ယူဆမိလ်က္တစ္အုိးတည္းထားကာဘယ္ေတာ႔မွမညွိဳးႏုိင္သည္႔ ေဇာ္စိမ္းပန္းမ်ားကုိၿပီးစလြယ္ထုိးထားခဲ႔၏။ ဘုရားပန္းအုိးလဲဖုိ႔ကုိအေမ႔ေမ႔အေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ျဖစ္လာေသာမမဦးသည္ေသးမွ်င္ေအာင္တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းႏႈတ္ထားေသာမ်က္ခုံးေမႊးတုိ႔ ျပန္ထြက္လာတုိင္းဇာဂနာျဖင္႔အနာခံႏႈတ္ဖုိ႔ဘယ္ေတာ႔မွမေမ႔ေခ်။

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေကာင္မေလးေတြကမ်က္ခုံးေမႊးႏႈတ္ကာလုံခ်ည္ဒရြတ္ဆြဲ၀တ္ေနၾကေခ်ျပီမဟုတ္ပါလား။ဒီေတာ႔မမဦးလည္း ေခတ္အလုိက္ ေျပာင္းလဲရေတာ႔၏။လင္ေတာ္ေမာင္ကအဲဒီလုိဒီဇုိင္းကုိမွမ်က္စိက်ေနသည္မဟုတ္လား။စင္စစ္မမဦး၏အသက္အရြယ္ကအေျပာင္းအလဲဗေလာင္းဗလဲႏုိင္လွေသာ ေခတ္ေရစီး၌ေမ်ာေနရမည္႕အရြယ္မဟုတ္ေတာ႔။ဒါကုိမမဦးမသိမဟုတ္သိ၏။သုိ႔ေသာ္အေျခအေနကုိကမမဦးကုိဒီအတုိင္းဖန္တီးေပးခဲ႔ၿပီး ေနထုိင္မေကာင္း၍တစ္ေန႔တျခားက်လာေသာရုပ္ရည္ကုိမျပဳမျပင္ပစ္ထားလွ်င္ဒါထက္ပုိဆုိးဖုိ႔သာရွိ၏။ဒီေတာ႔မမဦးသည္အေပၚယံေရႊမႈန္ၾကဲရေလ၏။ မ်က္ခုံးေမႊးတစ္ေၾကာင္းဆြဲ၊ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲ၊ထဘီဒရြတ္ဆြဲျဖင္႔ရွိသည္႔အသက္ထက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ငယ္သေယာင္ဟန္လုပ္ရေလ၏။ သုိ႔ေပမယ္႔ဖူးငုံစႏွင္းဆီပြင္႔တစ္ပြင္႔၏အလွႏွင္႔ ေၾကြလုလုႏွင္းဆီပြင္႔၏အလွကတူႏုိင္မတဲ႔လား။"မမဦးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကသိပ္က်က္သေရရွိတာပဲ။ကၽြန္ေတာ္ၾကည္႔လုိ႔ကိုမ၀ဘူး"ဟုပလီပလာဆုိခဲ႔ေသာ ေယာက္်ားသည္မမဦး၏ကမၼ႒ာန္းမထုိင္ဘဲကမၼ႒ာန္းရုပ္ေပါက္လာေသာမ်က္ႏွာကိုၾကည္႔မ၀မျဖစ္ေတာ႔ဘဲၾကည္႔မရျဖစ္ေနေခ်ျပီ။ မမဦးသည္သူ႔အတြက္အလွၾကည္႔စရာေကာ္ပတ္ရုပ္တစ္ရုပ္မဟုတ္ေတာ႔ဘဲသူလုိသမွ်ဆြဲထုတ္ယူငင္သုံးလုိ႔ရသည္႔ဒဏ္ရာဗရပြႏွင္႔လုိတရစုဘူးရုပ္ၾကီးသာျဖစ္ခဲ႔ျပီ။

မစႏၵာသည္မမဦး၏ထူထဲမည္းေမွာင္ေသာမ်က္ခုံးႀကီးေနရာေသးမွ်င္လွသည္႔တစ္ေခ်ာင္းတည္းေကြးညႊတ္ေနေသာမ်က္ခုံးကုိေတြ႔ရ၍မမဦး၏မ်က္ႏွာမွာ ေျပာင္စပ္စပ္ႏုိင္လြန္းသည္ဟုထင္မိေလ၏။ မမဦးသည္မစႏၵာ၏ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းလွေသာမ်က္ႏွာေလးကုိၾကည္႔ရင္းကုိယ္႔ကုိယ္ကုိယူက်ံဳးမရျဖစ္ေနမိေလသည္။ 

"ထုိင္ေလဒကာမႀကီး၊ဒကာမႀကီးၾကည္႔ရတာအေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနပုံရတယ္။ပိန္သြားလုိက္တာအရမ္းပဲ။ဒကာႀကီးေရာ ေနေကာင္းတယ္မုိ႔လား"

"သူကေတာ႔ ေကာင္းလုိက္တာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္… ျမည္ေနတာပါပဲ။တပည္႔ေတာ္သာမေကာင္းတာ"ဟုမသက္မသာဆုိလ်က္မစႏၵာအနား၌မမဦးက်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလး၀င္ထုိင္ေလ၏။

"ဆရာေလးဆီကုိလာမယ္လာမယ္နဲ႔မေရာက္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားျပီေနာ္။ဆုိင္ကိစၥအလုပ္ရွဳပ္ေနလုိ႔ဆရာေလးရယ္။ခုေတာ႕လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိသူမ်ားငွားထားလုိက္ရတယ္။ မမဦးလည္း ေနမေကာင္း၊သူကလည္းဆုိင္မျမဲေတာ႔မတတ္ႏုိင္ဘူး။ခုေတာင္ဆရာေလးကုိ ေတြ႔ခ်င္လြန္းလုိ႔ထြက္လာတာ။ ေနေကာင္းလွတယ္ေတာ႔မဟုတ္ဘူး"

"ေနေကာင္းမွလာေတြ႔လည္းရတာပဲမမဦးရယ္။ဆရာေလးကဘာမွလုိတာမွမဟုတ္ဘဲ။ဒီမွာအားလုံး ျပည္႔စုံေနတာပဲ"

"စိတ္ထဲမွာ ေနာက္က်ေနေတာ႔ဆရာေလးနဲ႔စကားေျပာလုိက္ရရင္သက္သာမလားလုိ႔ပါ။ ေနမေကာင္းေပမယ္႔လည္းသြားလာလႈပ္ရွားေနရတာပါပဲဆရာေလးရယ္။စီးပြားေရးကရွိေသးတာကုိး။ သူကဆုိင္ကုိမမဦးနဲ႔ခ်ည္းပစ္ထားတာေလ။ဒါေၾကာင္႔မလုပ္ႏုိင္ေတာ႔လုိ႔ ျပန္ငွားပစ္လုိက္တယ္။ငွားျပန္ေတာ႔ငွားရေကာင္းလားဆုိျပီး ျဖစ္ျပန္ေရာ"
မမဦးသည္ကုိယ္၀န္ရွိျပီးႏွစ္ႀကိမ္ႏွစ္ခါပ်က္စီးျပီးေလျပီ။တတိယေျမာက္ကုိယ္၀န္မွာ ေမြးဖြားႏုိင္ခဲ႔ေသာ္လည္း ေမြးကတည္းကအသက္မပါလာခဲ႔။တယုတယ ေမြးျမဴေနသည္႔ၾကားကပင္မမဦးကုိအေမမေတာ္ခ်င္ေသာရင္ေသြးသည္ထြက္ေျပးျပန္ေလ၏။

"ဆရာေလးရယ္မမဦးျဖင္႔ကေလးလည္းမလုိခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။အသက္ရွင္တာလည္းမဟုတ္ဘဲလူသာပင္ပန္းရတာ။ကုိယ္၀န္ကျမဲတာမွမရွိဘဲ။ ကန္ေတာ႔… ကန္ေတာ႔ေနာ္ဆရာေလး။မမဦးမွာကဆရာေလးအျပင္ ေျပာစရာမရွိလုိ႔ပါဆရာေလးရယ္"

"ဒကာမႀကီးတရားထုိင္ၾကည္႔ပါလား။စိတ္ေၾကာင္႔ျဖစ္ရတဲ႔ေရာဂါမ်ိဳးဆုိရင္တရားထုိင္လုိက္ရင္ ေပ်ာက္ပါတယ္"

"စိတ္ကမၾကည္ေတာ႔ဘုရား၊တရားကုိလုပ္ရတာကုိစိတ္မပါဘူးျဖစ္ေနတာ။တရားထုိင္လည္းစိတ္ကဟုိေရာက္ဒီေရာက္ ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။မထူးပါဘူးဆရာေလးရယ္။သူကလည္းကေလးမျမဲတာကုိအေၾကာင္းျပေကာင္းေနတာ"

"ကံတရားေပါ႔ဒကာမႀကီးရယ္။ ျဖစ္ျပီးပ်က္ရတာေတြခ်ည္းပဲမဟုတ္လား။ဒီေတာ႔ ျဖစ္ျပီးရင္ပ်က္တယ္လုိ႔ပဲမွတ္ေနေပါ႔ဒကာမႀကီးရဲ႕"

မမဦးသည္ကုိယ္၀န္ရွိလုိက္၊ပ်က္လုိက္၊ ျပန္ရွိလုိက္ျဖစ္ေနေသာသူ၏စိတ္ဆင္းရဲစရာအျဖစ္ႏွင္႔အံက်ျဖစ္ေနေသာမစႏၵာ၏တရားစကားကုိသေဘာက်လြန္း၍ၿပံဳးရယ္မိေလသည္။

"ဆရာေလးကေတာ႔ ေလာကီကုိ ျဖတ္ေတာက္ႏုိင္သူကုိး။မမဦးမွာျဖင္႔သံေယာဇဥ္မီးကုိပ်ိဳးမိလုိ႔မၿငွိမ္းႏုိင္ေတာ႔ပါဘူး။ဆရာေလးမ်က္ႏွာျမင္ရတာကုိပဲမမဦးစိတ္ခ်မ္းသာလွပါျပီ။ဆရာေလးကေတာ႔ပါရမီအခံေကာင္းသလုိကံလည္းေကာင္းပါတယ္"

"ကံဆုိတာလည္းကုိယ္ျပဳခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္းတရားကအက်ိဳးေပးလာတာပဲဒကာမႀကီးရဲ႕။အဆုိးေတြျဖစ္လာတုိင္းအတိတ္ကံေၾကာင္႔သာလုိ႔လည္းယုိးမယ္မဖြဲ႔နဲ႔ဦးေလ။ပစၥဳပၸန္မွာလုပ္တဲ႔လုံ႔လ၀ီရိယရွိမႈအက်ိဳးကလည္းရွိပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ႔စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ႏုိင္တာလည္းကုိယ္ပဲ၊စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ႏုိင္တာလည္းကုိယ္ပါပဲဒကာမႀကီးရယ္။လူေတြဟာသံသရာကုိရွည္ေအာင္ျပဳေနလုိ႔သာသံသရာရွည္ေနၾကရတာပါ"

မမဦးသည္မစႏၵာဆီမွတရားစကားကုိၾကားနာလ်က္ကပဲလင္ေတာ္ေမာင္မ်က္ႏွာကုိေျပး၍ ျမင္ေယာင္မိေသး၏။ ဒီေယာက္်ားကုိမယူခင္တုန္းကလည္းငါ႔ကုိတစ္သက္လုံးသစၥာရွိပါ႔မလားဟုပူရ၊ရျပီးျပန္ေတာ႔ငါ႔ကုိပစ္ပယ္ခဲ႔ေတာ႔မွာလားဟု ေတြးကာပူရ၊ကေလးမရွိေတာ႔ရွိခ်င္လြန္း၍ပူရ၊ရွိျပန္ေတာ႔သားသမီးေမြးျပီးမွပစ္ထားခဲ႔လွ်င္လူကဲ႔ရဲ႕ခံရေတာ႔မယ္ဟုေတြးကာပူရနွင္႕မမဦး၏အပူမီးတုိ႔ကမဆုံးႏုိင္ေသာႀကိဳးစကုိမီးညွိထားသည္႔ပမာအဆက္မျပတ္ ေလာင္ကၽြမ္းေနေခ်၏။
"ဟုတ္ပါတယ္ဆရာေလးရယ္။သံသရာကုိရွည္ေအာင္ဆြဲဆန္႔မိတာမမဦးကုိယ္တုိင္ပါပဲ။ဒါေၾကာင္႔ပဲမမဦးမွာပူလုိ႔မဆုံးႏုိင္ေတာ႔ပါဘူး။ခုေတာ႔မမဦးသူ႔အတြက္မပူခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ေဒါသက ျဖစ္လာေတာ႔သူႏုိင္ကုိယ္ႏုိင္အၿပိဳင္သာခ်ခ်င္ေတာ႔တာပဲ"

"ဒကာမႀကီးကစိတ္ကုိသိပ္ျပီးအလုိလုိက္ခ်င္တာကုိး။ခုလည္းစိတ္လုိက္မာန္ပါလုပ္ခ်င္ျပန္ျပီ။ ေဒါသနဲ႔လုပ္တဲ႔အလုပ္မွန္သမွ်ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိသာ ျပန္ျပီး ေလာင္ၿမိဳက္ေစတာပဲ။ရတနာသုံးပါးအေပၚအာရုံျပဳထားစမ္းပါဒကာမႀကီးရယ္။ကုိယ္႔စိတ္ကုိကုိယ္ႏုိင္ေအာင္ထိန္းမွဒကာမႀကီးစိတ္ေတြတည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈရလာမွာ။ ေလာကႀကီးမွာတည္ၿမဲတယ္ဆုိတာဘာမွရွိတာမဟုတ္ဘဲ။အားလုံဟာ ျဖစ္ၿပီးပ်က္ေနတာပဲ။ဒါကုိရွဳမွတ္ေနႏုိင္ရင္ဒကာမႀကီးစိတ္ခ်မ္းသာလာမွာပါ။ စိတ္ကေလးတစ္ခုကုိသာထိန္းထားပါ"

ၾကည္လင္ခ်ိဳျမေသာမစႏၵာ၏စကားသံတုိ႔ကုိ ေခါင္းငုံ႔နားေထာင္ေနေသာမမဦး၏မ်က္၀န္းအိမ္မွမ်က္ရည္မ်ားတစ္ေပါက္ခ်င္းက်လာေလ၏။မမဦးသည္အစ္မႀကီးျဖစ္ေနလ်က္ညီမငယ္ေလာက္မွတရားမသိ။ဆင္ျခင္တုံတရားမရွိသည္႔မျဖစ္ကုိ ေတြးမိကာရွက္ရြံ႕၀မ္းနည္းလာ၏။သုိ႔ေပမယ္႔မမဦးသည္မစႏၵာကဲ႔သုိ႕ကိေလသာမီးကုိၿငိွိမ္းႏုိင္သူမဟုတ္ဘဲပုိမုိေလာင္ကၽြမ္းေအာင္မီးစာျဖည္႔ေပးေနသူသာျဖစ္၏။ထုိမီးထဲ၌မမဦးနစ္ျမွဳပ္ေလာင္ကၽြမ္းခံေနရေလျပီ။ဘယ္လုိမွခုန္မထြက္ႏုိင္ေတာ႔။

"မငုိပါနဲ႔ဒကာမႀကီးရယ္။ဒကာမႀကီးကသိပ္ၿပီးစိတ္ေပ်ာ႔တာကုိး။ဆရာေလးတုိ႔မိဘႏွစ္ပါးဆုံးတုန္းကေတာင္ကုိယ္႔စိတ္ကုိယ္ပဲ ေျဖသိမ္႔နခဲ႔ရတာမဟုတ္လား။စိတ္ညစ္တယ္ဆုိတာစိတ္ကမျဖဴစင္လုိ႔ညစ္ရတာပဲဒကာမႀကီးရဲ႕။ ျဖဴစင္တဲ႔စိတ္ကေလးရေအာင္ ေမြးႏုိင္ရင္ဒကာမႀကီးဘယ္ေတာ႔မွစိတ္ညစ္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ဒကာမႀကီးအတြက္ဆရာေလးလည္း ေမတၱာပုိ႔ေပးေနပါတယ္။လာမယ္႔ဥပုသ္ေန႔သီလလာယူပါလား။ဆရာေတာ္ႀကီးတရားပြဲရွိတယ္။ အခ်ိန္ရသေလာက္တရားလည္းထုိင္ၾကည္႔ေပါ႔။ဒကာမႀကီးလည္းတရားထုိင္ဖူးတာပဲ။ဆရာေလးကေတာ႔တရားေဆးပဲ ေပးႏုိင္တယ္။ႀကိဳးစားၾကည္႔ပါ"

"မမဦး ႀကိဳးစားၾကည္႔ပါ႔မယ္ဆရာေလး"

"ႀကိဳးစားပါဒကာမႀကီးရယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ပ်က္တရားကုိရွဳမွတ္ႏုိင္ေအာင္သာႀကိဳးစားစမ္းပါ။ဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္တည္း ျပန္ရမွာမုိးခ်ဳပ္သြားလိမ္႔မယ္၊ ျပန္ေတာ႔ေနာ္။ဥပုသ္ေန႔ေတာ႕လာႏုိင္ရင္လာခဲ႔ဦးေပါ႔"

ညေန ေျခာက္နာရီထုိးျပီျဖစ္၍ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းေပၚမွအုန္းေမာင္းေခါက္ေပေတာ႔သည္။ရိပ္သာေက်ာင္းအတြင္းရွိ ေယာဂီႏွင္႔သီလရွင္မ်ားစုေပါင္းတရားထုိင္ၾကေပေတာ႔မည္။သံေယာဇဥ္မီးကုိၿငွိမ္းသတ္ေနေသာမစႏၵာ၏ဘ၀ေလးက ေအးခ်မ္းလွေပစြ။မမဦးသည္တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းလွေသာရိပ္သာေက်ာင္း၀င္းႀကီးအတြင္းမွ ေႏွးေကြးေလးလံေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင္႕ထြက္ခြာလာျပီးေနာက္လူသံသူသံမ်ားျဖင္႔ဆူညံပူေလာင္ေနေသာပတ္၀န္းက်င္ဆီသုိ႕ရုတ္ခ်ည္းေရာက္သြားေတာ႔၏။ ထုိ႔ေနာက္မမဦး၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္သုတ္သီးသုတ္ပ်ာျဖစ္သြားျပန္ေလသည္။ထုိအခ်ိန္၌မစႏၵာသည္သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ႔ေသာထြက္ေလ၀င္ေလ၏ ျဖစ္ပ်က္တရားကုိစိတ္ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းစြာရွဳမွတ္ေနေပလိမ္႔မည္။မမဦးမွာကား ေလာကီထဲမွ ျဖစ္ျခင္း,ပ်က္ျခင္းတုိ႔ကုိစိတ္ေနာက္က်ိရွဳပ္ေထြးစြာျဖင္႔ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ကာလအထိမွတ္ေနရဦးမည္မသိေခ်။

ေမတၱာျဖင္႔ - ယုဒါ

07082015 (10:20 PM)

ေရႊေအာင္လံရသစုံမဂၢဇင္း

ဇြန္လ၊ ၁၉၉၈