ကမၻာေျမႀကီးေပၚက ေျခတစ္စုံ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေက်ာတစ္ေနရာရဖုိ႔ အသည္းအသန္ႀကိဳးစားေနတဲ႔ မုိက္မုိက္မဲမဲလူေတြထဲမွာ ၿငိမ္းမုိးေ၀လုိ႔ေခၚတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္လည္း အပါအ၀င္ေပါ႔။ သူက ရူပေဗဒဘာသာရပ္နဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္က သိပၸံဂုဏ္ထူးဘြဲ႔ရထားတယ္။ ျပင္ပစာရင္းကုိင္ သင္တန္းတက္ဖူးတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ သုံးလတက္ဖူးတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း ေျခာက္လတက္ဖူးတယ္။ ဂ်ပန္စကားေျပာသင္တန္း တက္တာကေတာ႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပါ။ ၿပီးေတာ႔ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ လက္ႏွိပ္စက္ တစ္လျပတ္သင္ဖူးတယ္။ လက္ေရးတုိသင္တန္းလည္း တက္ဖူးတယ္။ သူ႔ရဲ႕အရည္အခ်င္းက အဲေလာက္ပါပဲ။ 

မိန္းတစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီမေျပာပေလာက္တဲ႔ သာမန္အရည္အခ်င္းေလးနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ တုိက္ခန္းတစ္ခန္း ပုိင္ဆုိင္ခြင္႔ရဖုိ႔ သဲသဲမဲမဲႀကိဳးစားေနခဲ႔သတဲ႔။ ခု ေလာေလာဆယ္ သူမ အရူးအမူး လုိခ်င္ေနတာက တုိက္ခန္းတစ္ခန္းပဲ ျဖစ္သတဲ႔။ ဘာပစၥည္းမွ မပါ၀င္တဲ႔ တုိက္ခန္းခြံတစ္လုံးကုိ ပုိင္ဆုိင္ၿပီးတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူဟာ သူ အင္မတန္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ႔ေယာက္်ား အဆုိေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ MTV အေခြကုိဖြင္႔ၾကည္႔ဖုိ႔ ေအာက္စက္နဲ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္တစ္ခုလုံး ပုိင္ဆုိင္ခြင္႔ရဖုိ႔ ထပ္ႀကိဳးစားပါလိမ္႔မယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူ႔အတြက္ ရွိသင္႔ရွိထုိက္တဲ႔ အေသးစားေရခဲေသတၱာတစ္လုံးရယ္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္တစ္လုံးရယ္၊ အဲသေလာက္ဆုိရင္ သူမရဲ႕တုိက္ခန္းဟာ သူမအတြက္ ေနခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ႏုိင္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ထားပါေတာ႔။ အဲဒါေတြအားလုံးကုိ သူမ ပုိင္ဆုိင္ခြင္႔ရၿပီပဲ။ ဆက္ဆံေရးက်ဲေတာက္လွတဲ႔ ရန္ကုန္တုိက္ခန္းေလာကထဲကုိ သူမက အေဖာ္မပါ တစ္ေယာက္တည္း ေျခစုံပစ္၀င္ေတာ႔မွာတဲ႔လား။ ျဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလား ၿငိမ္းမုိးေ၀။ ေလွကားထစ္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ျဖတ္ေက်ာ္တက္ၿပီးမွ ေရာက္ရတဲ႔ ကန္ထရုိက္တုိက္ခန္းတစ္ခုမွာ တစ္ကုိယ္ေတာ္ လာေရာက္စံျမန္းေနသူဟာ သူမ ဖတ္ဖူးတဲ႔ လုံးခ်င္း၀တၳဳတစ္ပုဒ္ထဲက မိန္းမေနာက္ပုိးတစ္ေယာက္ပါ။ ကဲ… စဥ္းစားစမ္း။ ၿငိမ္းမုိးေ၀ရဲ႕ မိဘေတြက အဲသေလာက္ လက္လြတ္စပယ္ႏုိင္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးနဲ႔ အသက္၁၈ႏွစ္ျပည္႔ၿပီမုိ႔ ဆႏၵရွိရာလုပ္ေပေတာ႔ဆုိၿပီး သူမကုိ လႊတ္ထားမတဲ႔လား။ ေ၀းပါေသးရဲ႕။ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ရင္ေတာင္ ေၾကးနန္းအခါခါရုိက္ၿပီး ျပန္လာမယ္႔ရက္ကုိ တေမးတည္းေမးေနတဲ႔ မိသားစုကုိ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရမယ္႔ ကိစၥဟာ ထင္သေလာက္ေတာ႔ လြယ္မွာမဟုတ္ဘူးေနာ္။

ဒါေပမယ္႔လုိ႔ အေျပာင္းအလဲ ျမန္လြန္းလွတဲ႔ မဟာရန္ကုန္ရဲ႕အရိပ္အေငြ႔ေအာက္မွာ အသားက်ေပ်ာ္ေမြ႔ေနၿပီျဖစ္တဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္မွာ တုိက္ခန္းလုိခ်င္တဲ႔ ေရာဂါတစ္ခု စြဲကပ္ေနခဲ႔ၿပီတဲ႔။

(၂)

ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ အျပစ္တင္ဖုိ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ စိတ္ကူးေလ႔မရွိတဲ႔သူမဟာ နံပါတ္တစ္တရားခံအျဖစ္ မိဘႏွစ္ပါးကုိ စြဲခ်က္တင္လုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ၿငိမ္းမုိးေ၀ကုိ ရန္ကုန္ပုိ႔ေပးခဲ႔တာ အေဖနဲ႔အေမပဲ။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္မွာ ပညာသင္ခုိင္းခဲ႔တာလည္း အေဖနဲ႔အေမပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ တရားခံဟာ အေဖနဲ႔အေမပဲျဖစ္ရမယ္။ ဒီေရာဂါဟာ အေဖနဲ႔အေမက ေက်နပ္၀မ္းသာစြာ အစပ်ိဳးေမြးျမဴေပးခဲ႔တဲ႔ေရာဂါ။ ေသခ်ာတယ္။ မဟုတ္ေသးဘူးေလ ကေလးမရဲ႕။ ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး စဥ္းစားဦးမွေပါ႔။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ဘြဲ႔ရမိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြ တလြဲတေခ်ာ္ျဖစ္ေနရင္ လူၾကားမေကာင္းဘဲ ရွိေရာ႔မယ္။ ပထမႏွစ္စတက္တယ္ဆုိကတည္းက အေဖနဲ႔အေမ မွာလုိက္တဲ႔စကား ျပန္ၾကားၾကည္႔ပါဦးလား။

"သမီး စာႀကိဳးစား၊ ရသမွ်ပညာကုိယူ၊ ပညာျပည္႔စုံတဲ႔အခါ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ တန္ဖုိးရွိေအာင္လုပ္၊ ၿပီးေတာ႔ မိသားစုအတြက္ တန္ဖုိးရွိေအာင္လုပ္၊ ၿပီးရင္ တုိင္းျပည္အတြက္ တန္ဖုိးရွိေအာင္လုပ္" တဲ႔။ မေမ႔ပါဘူးကြယ္။ ၿငိမ္းမုိးေ၀က မွတ္ဥာဏ္နည္းတဲ႔သူမွမဟုတ္ဘဲ၊ ျဖစ္ရမွာေပါ႔။ မိသားစုအတြက္ တန္ဖုိးရွိတဲ႔မိန္းမ ျဖစ္ေစရမွာေပါ႔။

"ဒါ ၿငိမ္းမုိးေ၀လုပ္အားနဲ႔ ၀ယ္ထားတဲ႔ တုိက္ခန္းေလ၊ အဲဒါ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္၀ယ္ထားတာ"

ကဲ… အဲသလုိ ေျပာခြင္႔ရရင္ ၿငိမ္းမုိးေ၀ရဲ႕ မိသားစု ဂုဏ္မတက္ရေပဘူးလား။ ၿငိမ္းမုိးေ၀တုိ႔ကေတာ႔ လုပ္ခ်လုိက္ျပန္ပါၿပီ။ မိန္းမတစ္ေယာက္က တုိက္ခန္းေလးတစ္ခန္း ပုိင္ရတာနဲ႔ တန္ဖုိးရွိသြားၿပီတဲ႔လား။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ၿငိမ္းမုိးေ၀တုိ႔ မိသားစု ပုိင္ဆုိင္တဲ႔ ၿခံႀကီးဟာ ၾကယ္ငါးပြင္႔ဟုိတယ္ႀကီးငါးလုံးေလာက္ ေဆာက္လုိ႔ရေအာင္ က်ယ္၀န္းေနတယ္ေလ၊ ၿပီးေတာ႔ ၿငိမ္းမုိးေ၀တုိ႔မိသားစုငါးေယာက္တည္းေနတဲ႔ ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီးကုိ ဘီးတပ္ၿပီး ကမာရြတ္လွည္းတန္း တစ္ေနရာရာမွာ ခ်လုိ႔ရရင္ ေဘာ္ဒါဆုိင္ဖြင္႔ဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလုိက္ေလမလဲ။ ခုတင္တစ္လုံးနဲ႔ စားပြဲတစ္လုံးစာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ မြန္းက်ပ္က်ပ္အသက္ရွဴခြင္႔ရဖုိ႔ တစ္ေထာင္တဲ႔။ အဲဒါေတြ အဲဒါေတြေၾကာင္႔ ရန္ကုန္မွာ တုိက္ခန္းတစ္ခန္းလုိပါတယ္လုိ႔ ေျပာရေပတာေပါ႔။ 

ေနစမ္းပါဦး၊ သူမရဲ႕ အသက္ရွဴခြင္႔ပါမစ္ဟာ ရန္ကုန္မွာသာ အက်ံဳး၀င္တယ္လုိ႔ ဘယ္သူက သတ္မွတ္ေပးတာလဲ။ ေကာ္ဖီပင္ေတြၾကားမွာ၊ လိေမၼာ္ပင္ေတြၾကားမွာ၊ ပန္းႏွမ္းခင္းေတြထဲမွာ အသက္ရွဴရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းသလဲဆုိတာ စဥ္းစားၾကည္႔စမ္းပါဦး။ ေတာင္တန္းေတြရယ္၊ စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြရယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ခရစၥမတ္ပန္းနီနီေတြရယ္၊ အဲဒါေတြ ရန္ကုန္မွာရွိလုိ႔လားတဲ႔။ ညီမေလးရဲ႕စကား ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ ရယ္စရာပဲေကာင္းေသးေတာ႔လုိ႔ ၿငိမ္းမုိးေ၀ဆုိလုိက္ခ်င္ရဲ႕။

"ေတာင္တန္းေတြ၊ စမ္းေခ်ာင္းေတြတင္ ဘယ္ကမလဲ၊ လိုဏ္ဂူေတြ၊ ေရတံခြန္ေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးက ဥယ်ာဥ္ပန္းျခံေတြထဲမွာ အစုံအလင္အကုန္အစင္ရွိတယ္" လုိ႔ ညီမေလးကုိ ေျပာျပရဦးမယ္။

"ေတာေတြေတာင္ေတြကုိ ဒီထက္ပုိၾကည္႔ခ်င္ေသးရင္ ေလွာ္ကားဥယ်ာဥ္ထိ လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္" လုိ႔ ေျပာျပတဲ႔အခါ သူမရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ခပ္တုံးတုံးေက်ာင္းဆရာမက အံ႔ၾသေနဦးေတာ႔မွာ။ သူမႏွင္႔ညီမေလး ဘယ္တုန္းကမွ ခံစားခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ခ်င္း မတူညီခဲ႔ၾကဘူးေလ။ ညီမေလးက ေတာင္တန္းေတြကုိၾကည္႔ရင္း ေပ်ာ္ေနတတ္သူ၊ ေတာင္ခုိးေတြ ျမဴႏွင္းေတြကုိ ခ်စ္သူ၊ ကဗ်ာေတြကုိ ျမတ္ႏုိးသူ၊ အနံ႔အသက္ဆုိး၀ါးလွတဲ႔ ကေလးေတြၾကားမွာ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနႏုိင္သူ၊ ၅မုိင္အကြာအေ၀းေလာက္ကုိ စက္ဘီးနဲ႔ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ရယ္ရယ္ေမာေမာ နင္းသြားႏုိင္သူ၊ သူမကေတာ႔ တစ္မွတ္တုိင္စာေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရမွာကုိပင္ မ်က္ႏွာရွံဳ႕၊ ႏႈတ္ခမ္းစူခ်င္တတ္သူ၊ မုိးထိမတတ္ျမင္႔မားခမ္းနားေသာ အေဆာက္အအုံႀကီးမ်ားကုိ သေဘာက်ႏွစ္သက္သူ၊ တုိက္ခန္းတစ္ခန္းပုိင္ဆုိင္ခြင္႔ရဖုိ႔ အိပ္မက္မ်ားျဖင္႔ ရူးသြပ္ေနသူ၊ လမ္းေဘးလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ား၊ ကက္ဆက္သံမ်ားအၾကား ေပ်ာ္ေမြ႔ခ်င္သူ။ ၿပီးေတာ႔ လုိင္းကားတုိးစီးရျခင္းဒုကၡကုိ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸာယ္တစ္ခုလုိ႔ ထင္မွတ္ေနသူ။ ျဖစ္ရမယ္မဟုတ္လားဟင္။ သူမရဲ႕ အသက္ရွဴခြင္႔ဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ တစ္ေနရာရာမွာပဲ။

(၃)

အတြင္းေရးမွဴးသင္တန္း တက္ေနတယ္ဆုိတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ရန္ကုန္မွာရွိေနတဲ႔ သူမဟာ အိမ္ကုိျပန္ရမယ္ဆုိတာသိလ်က္နဲ႔ ေမ႔ေနခဲ႔တယ္။ သင္တန္းၿပီးရင္ သူမ အိမ္ျပန္ရေတာ႔မယ္။ ျပန္မယ္ေလ၊ ခဏတစ္ျဖဳတ္ေပါ႔။ ၿပီးတဲ႔အခါ အလုပ္၀င္၊ ေလာေလာဆယ္ အေဆာင္မွာပဲဆက္ေန၊ တျဖည္းျဖည္းပုိက္ဆံစု၊ သူမက စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္လွလွေလးေတြနဲ႔ ၿပံဳးေနမိတယ္။ အားလုံးလုိလုိပါပဲ။ သူမရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမေတြလည္း အဲဒီေရာဂါတစ္ခုနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ရွိေနၾကတာ။ ေက်ာင္းေတြတက္၊ သင္တန္းေတြမ်ိဳးစုံတက္၊ အဲဒီလုိတက္ေနတာဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးထဲ ၀င္ဆန္႔ႏုိင္ဖုိ႔ပဲမဟုတ္လား။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးထဲက မထြက္ခြာခ်င္သူေတြဟာ ဒီနည္းနဲ႔ပဲ ကုပ္တြယ္ေနၾကမွာမဟုတ္လား။ အထူးသျဖင္႔ သူမတုိ႔လုိ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ အမ်ိဳးေကာင္းသားသမီးေတြေလ။ ဒါမွသာ ၿငိမ္းမုိးေ၀ဟာ ကုိယ္႔ဘ၀ကုိယ္ ထူေထာင္ႏုိင္သူ၊ တန္ဖုိးရွိသူ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ရမွာ မဟုတ္လားကြဲ႔။ သူမ ေက်နပ္ေနတယ္။ ညီမေလး ခမ္းဆီ စာျပန္ရဦးမယ္၊ သင္တန္းၿပီးရင္ ျပန္လာခဲ႔မယ္။ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ စုံစမ္းထားတယ္။ ဒီမွာပဲ အလုပ္၀င္ေတာ႔မယ္လုိ႔။ ၿငိမ္းမုိးေ၀ဆုိတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာ္ကုိ လူျဖစ္ခြင္႔ေပးခဲ႔တဲ႔ ေဆာင္းရာသီမွာ ေရခဲလုနီးပါးေအးတဲ႔ ေဒသေလးကုိ သူမ စြန္႔လႊတ္ရေတာ႔မယ္၊ အေဖနဲ႔အေမရယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ကုိကုိႀကီးနဲ႔ ခမ္းရယ္။

အုိ… သူတုိ႔ကုိ ဘယ္အခ်ိန္သြားေတြ႔ေတြ႔ရႏုိင္တာပဲဟာ။ လူ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခြဲခြာေနထုိင္ရတဲ႔ ကိစၥဟာ ဆန္းတာမွမဟုတ္ဘဲ။ ႏြားေျခရာခြက္ကုိ သမုဒၵရာထင္ေနလုိ႔ ၿငိမ္းမုိးေ၀ဘ၀ တုိးတက္လာမတဲ႔လား။ တန္ဖုိးရွိလာမတဲ႔လား။ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ တန္ဖုိးရွိလွၿပီလုိ႔ထင္ေနတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက သူတစ္ေယာက္ ေလ်ာ႔သြားရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခုလုံး တန္ဖုိးေလ်ာ႔သြားေတာ႔မယ္ဟန္နဲ႔ ေကာ္လံေတာင္ေထာင္လုိ႔။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အတြင္းမ်ာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ သူလုိလူမ်ိဳးေတြ မ်ားမ်ားလာလုိ႔ ေအာက္စီဂ်င္ေတြ ေလ်ာ႔နည္းလာလိမ္႔လုိ႔ေတာ႔ မထင္မိပါဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဟာ ဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနတာပဲမဟုတ္လား။ အဲသေလာက္ အတြက္အခ်က္ မေကာင္းစမ္းပါနဲ႔ဦး။ တစ္ခုပဲစဥ္းစား၊ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႀကီးက ေမြးထုတ္ေပးလုိက္တဲ႔ လူ႔အဖုိးတန္ အမ်ိဳးေကာင္းသားသမီးေတြ အားလုံးနီးပါးဟာ ၿငိမ္းမုိးေ၀ကုိ AIDS ထက္ ကုရခက္တဲ႔ ေရာဂါသစ္တစ္ခုနဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္မဟာရန္ကုန္ကုိပဲ ဖက္တြယ္ေနမယ္ဆုိရင္ ဘုရားေရ… ဘတ္(စ္)ကားေပၚမွာမဟုတ္ဘဲ အသက္ရွဴက်ပ္ေနၿပီ။

(၄)

"ၿငိမ္းမုိးေ၀၊ အေမ အသည္းအသန္ျဖစ္၊ အျမန္ျပန္လာ"

ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေမ႔အိမ္သီခ်င္းကုိညည္းရင္း ေမွာင္မည္းမည္းေလွကားထစ္ကေလးေတြကုိ နင္းၿပီး အေဆာင္ျပန္လာတဲ႔ ၿငိမ္းမုိးေ၀ကုိ အခန္း၀ေသာ႔ခ်က္ၾကားက ေၾကးနန္းတုိကေလးက ႀကိဳေနခဲ႔တယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ မလင္းခဲ႔တဲ႔ သူမရဲ႕အခန္းေလး ေမွာင္အတိက်သြားတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ကယ္မေစာင္႔ေရွာက္ေတာ္မူပါ၊ အေမ ဘာမွမျဖစ္လုိက္ပါနဲ႔။ မေမ႔ဘူး အေမ၊ ေမ႔ေနခဲ႔တာမဟုတ္ပါဘူး။ အေမ႔ကုိ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးဖုိ႔ ၿငိမ္းမုိးေ၀ဆုိတဲ႔မိန္းမ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ခဲ႔ပါဘူး။ အစီအစဥ္ရွိတယ္ေလ။ အေမ အသက္ ၇၀ ျပည္႔တဲ႔အခါ ၿငိမ္းမုိးေ၀ အေမ႔အနားမွာ ရွိေနမွာ။ အေဖနဲ႔အေမကုိ ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳစုေပးမွာ။ ခု ဘယ္ေလာက္လဲဟင္ အေမ႔အသက္။

အေမ႔အသက္ အခုမွ ၅၆ ႏွစ္သာမဟုတ္လား။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕သက္တမ္းကုိ အခုိင္အမာတြက္ခ်က္သူကမ်ား စီမံကိန္းခ်မွတ္လုိ႔။ လာပါၿပီအေမ။ အေတာင္ပံမရွိတဲ႔ အေမ႔သမီး ေလယာဥ္ႀကီးစီးလုိ႔ ျပန္လာခဲ႔ပါမယ္။ စပယ္ရွယ္ဖလုိက္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ အက္ဖ္အီးစီဖလုိက္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အုိ… ဘယ္ဟာရရ ခုံတစ္ေနရာရဖုိ႔ပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲကုန္ကုန္ ကုန္ေစရမွာေပါ႔။ ခုတင္ေအာက္က သံေသတၱာေလးကုိ ဖြင္႔ေနတဲ႔ သူမရဲ႕လက္ေတြ တုန္ယင္ေနပုံက နတ္၀င္သည္တစ္ေယာက္လုိ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ အေဖနဲ႔အေမ တစ္လတစ္လပုိ႔ေနတဲ႔ ေက်ာင္းစရိတ္နဲ႔ သင္တန္းေၾကးေတြကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေခၽြတာသုံးလုိ႔ သူမ စုေဆာင္းထားခဲ႔တာ လူတကာေျပာင္းေျပာင္းေျပးတဲ႔ အေမွာင္ခန္းေလးထဲက မထြက္ႏုိင္တဲ႔အထိေပါ႔။ ေအာက္စီဂ်င္နည္းပါးတဲ႔အခန္းေလးရဲ႕ ပုံမွန္၀န္ေဆာင္ႏုိင္မႈက အမ်ိဳးသမီးသုံးေယာက္စာတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ၿငိမ္းမုိးေ၀ရယ္ နီနီနုိင္ဆုိတဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သာ ဒီအခန္းကုိ အပုိင္စားရထားတာ။ က်န္တဲ႔ ခုတင္တစ္လုံးကေတာ႔ ၿငိမ္းမုိးေ၀တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စုံစီနဖာေတြတင္ဖုိ႔အျဖစ္သာ ရွိေနေလရဲ႕။ ၿငိမ္းမုိးေ၀တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ဘယ္သူေတြေျပာင္းေျပာင္း ကုိယ္မေျပာင္းတဲ႔မူနဲ႔ဒီအခန္းေလးကုိ သံေယာဇဥ္ႀကီးေနခဲ႔ၾကတယ္။ ဒါဟာ ၿငိမ္းမုိးေ၀လုိခ်င္တဲ႔ တုိက္ခန္းတစ္ခုရဲ႕အရင္းအႏွီးတစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္ ျဖစ္ခဲ႔တယ္မဟုတ္လား။ ျခစ္ျခဳတ္သိမ္းဆည္းထားခဲ႔တဲ႔ သူမပုိင္ ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕နဲ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ ပစ္ေပါက္ၿပီးတဲ႔အခါ သူမ အေမနား ေရာက္သြားေတာ႔မွာ။

(၅)

"နင္က ေစာေစာမွ ျပန္မလာခဲ႔တာ" သူမရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြအေပၚ ဘယ္ေတာ႔မွ ေ၀ဖန္အျပစ္တင္ေလ႔မရွိတဲ႔ ညီမေလးရဲ႕စကားက ၿငိမ္းမုိးေ၀ကုိ ေဆာက္တည္ရာမဲ႔ေစခဲ႕တယ္။ အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာၿပီး သင္တန္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ပညာေတြရွာေနခဲ႔တဲ႔ သူမရဲ႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြ အၿမဲေနာက္က်ခဲ႔တာကုိ ရည္ရြယ္လုိက္တာမ်ားလား။

"အေမက နင္ျပန္လာမလားလုိ႔ အၾကာႀကီးေစာင္႔ေနခဲ႔တာ။ ဒါေပမယ္႔ အသက္ ၇၀ ျပည္႔တဲ႔အထိေတာ႔ ေစာင္႔မသြားႏုိင္ခဲ႔ဘူးေပါ႔ေလ"

ေတာ္ေတာ႔… ေတာ္ပါေတာ႔…ခမ္း။ ကဗ်ာဆရာမပီပီ စကားလုံးလွလွေတြနဲ႔ မပစ္ေပါက္ပါနဲ႔ေတာ႔။ အေမ႔ရဲ႕အသက္ရွဴခြင္႔ကုိ မတားဆီးႏုိင္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ တရားခံဟာ ၿငိမ္းမုိးေ၀ပဲျဖစ္ရမွာပါ။ နင္လုိတရားရွိတဲ႔၊ တရားသိတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ေတာင္ အေမ႔ကုိဆုံးရွံဳးလုိက္ရတဲ႔အတြက္ ေျဖမဆည္ႏုိင္ေအာင္ ေၾကကြဲေနေသးရင္ အရာရာကုိ အခ်ိန္ေတြ၊ တန္ဖုိးေတြနဲ႔ တြက္ခ်က္ၾကည္႔တတ္တဲ႔ ၿငိမ္းမုိးေ၀ဆုိတဲ႔ မိန္းမဟာ သူေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ စီမံကိန္းတစ္ခု တစ္စစီ ၿပိဳပ်က္သြားရတဲ႔ အျဖစ္အေပၚ ဘယ္ေလာက္နာက်င္ေၾကကြဲေနမယ္ဆုိတာ နားလည္ေပးလုိက္ပါလား ခမ္း။

အေမ႔ရဲ႕ စ်ာပနဟာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ပဲ ၿပီးဆုံးသြားခဲ႔တယ္။ ေစတနာ၊ ေမတၱာတရား ႀကီးမားလြန္းလွတဲ႔ ရပ္ရြာအက်ိဳးကုိ ေဆာင္တတ္တဲ႔ လူခ်စ္လူခင္မ်ားတဲ႔ အေမ႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံးခရီးကုိ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္သူေတြက အေမ႔ရဲ႕ဂုဏ္ပုဒ္ကုိ စီကာပတ္ကုံး တဖြဲ႔တႏြဲ႔တ,ၿပီး မငုိၾကတဲ႔ သမီးႏွစ္ေယာက္ကုိ အျပစ္တင္လုိတဲ႔ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ၾကည္႔ေနခဲ႔ၾကတယ္။ ၿငိမ္းမုိးေ၀ကုိၾကည္႔တဲ႔ မ်က္လုံးေတါက ပုိလုိ႔အေရာင္ေတာက္ေနခဲ႔တယ္ထင္တယ္။ အေမ မရွိတဲ႔ေနာက္ပုိင္း သူမနဲ႔ညီမေလး စကားေလးလုံးကြဲေအာင္ မေျပာျဖစ္ခဲ႔ၾကဘူး။ အစ္ကုိႀကီးကေတာ႔ သူမျပန္လာတဲ႔အတြက္ ထုံးစံအတုိင္း သူမအႀကိဳက္ေတြကုိ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၀ယ္ေကၽြးၿပီး ၿပံဳးေနခဲ႔တယ္။ အေဖကေတာ႔ အတုိင္းအဆမရွိတဲ႔ ပီတိေတြနဲ႔ေပါ႔။ အေမ႔ကုိေသတဲ႔အထိ စကားမာမာမေျပာဖူးဘဲ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးခဲ႔တဲ႔ အေဖဟာ အေမမရွိေပမယ္႔ အေမ႔ေနရာမွာ ၀င္လာမယ္႔ သမီးႀကီးေရာက္လာၿပီမုိ႔ အားတက္လာရပါသတဲ႔။ သူမရဲ႕ စီမံကိန္းေတြခ်ျပဖုိ႔ အစည္းအေ၀းအတြက္ သူမ ဖိတ္စာမရုိက္ရဲဘူး ျဖစ္ေနခဲ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တက္ေရာက္သူႏွစ္ဦးတည္းရွိတဲ႔ အေရးေပၚေဆြးေႏြးပြဲေလးတစ္ခုကုိ အေမ႔အုတ္ဂူဆီ သြားကန္ေတာ႔ၿပီး ျပန္လာတဲ႔ ညေနခင္းေလးတစ္ခုမွာ မထင္မွတ္ဘဲ က်င္းပျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ကဗ်ာဆရာမတစ္ေယာက္ စ,ဖြင္႔လုိက္တဲ႔ လွ်ပ္တစ္ျပက္ေဆြးေႏြးပြဲေလးရဲ႕ နိဒါန္းက အေတာ္႔ကုိအရုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္ပါတယ္။ "မမၿငိမ္း… နင္ ရန္ကုန္မွာ ေသမွာလားဟင္" တဲ႔။ အဲဒီလုိ စကားမ်ိဳးကုိ အင္မတန္ႏူးညံ႔တဲ႔ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ ေပါ႔ေပါ႔ေလး ေျပာႏုိင္ခဲ႔တာ ၿငိမ္းမုိးေ၀ရဲ႕ ညီမတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။

"လူေတြဟာ ကုိယ္႔သခ်ၤ ိဳင္းကုိ ကုိယ္ ေရြးခ်ယ္တတ္ၾကတယ္တဲ႔။ ငါလည္း ငါ႔သခ်ၤ ိဳင္းကုိ ငါ႔ဘာသာေရြးထားတယ္"

ပါးအုိ႔ႏွစ္ဖက္မွာ ပန္းနီေရာင္ဆုိးထားသလုိ နီရဲေျပာင္လက္ေနတဲ႔ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ေျပာလုိက္တာလုိ႔ တကယ္ကုိမထင္ရတာပါ။

"ဘယ္မွာလဲလုိ႔ေတာ႔ ေမးဦးမွေပါ႔ မမၿငိမ္းရယ္"

"ဘယ္မွာလဲ"

ၿငိမ္းမုိးေ၀ ကေယာင္ကတမ္း ထ,ေမးလုိက္မိတယ္။

"ဒီမွာပဲေလ၊ အေမ႔ရဲ႕ ေဘးမွာေပါ႔"

သူမ ညီမေလးကုိ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ လွမ္းၾကည္႔ေနမိတယ္။ ခမ္းရဲ႕ မ်က္လုံးေလးေတြက ၾကည္လုိ႔ၿပံဳးလုိ႔။ ၿငိမ္းမုိးေ၀မ်က္လုံးေတြလုိ ကစဥ္႔ကလ်ား ေၾကာင္စီစီမႏုိင္ခဲ႔ဘူး။

"မမၿငိမ္း ကုိကုိႀကီးကုိ ေလယာဥ္လက္မွတ္ လုပ္ခုိင္းၿပီးၿပီလား"

"ဟင္႔အင္း၊ ငါ ဘာမွမွမေျပာရေသးတာ"

"ဒါေပမယ္႔ သူတုိ႔သိပါတယ္၊ မမၿငိမ္း ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ဦးမွာဆုိတာ"

"ငါ.. ငါ… မျပန္သင္႔ဘူးလားဟင္"

"နင္က ငါ႔ထက္ ပညာေတြအမ်ားၾကီးပုိသင္ထားတာပဲ မမၿငိမ္းရယ္၊ သင္႔ေတာ္တာေတြ မသင္႔ေတာ္တာေတြကုိ ငါ႔ထက္ ပုိသိမွာပါ။ ၿပီးေတာ႔ တန္ဖုိးရွိတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ နင္႔ကုိယ္နင္ ယုံၾကည္ေနၿပီပဲ မဟုတ္လား"

ဘုရားေရ.. သူ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ည႔ံဖ်င္းလြန္းလွတဲ႔ ေတာေကာင္းက ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ဟာ ရန္ကုန္လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္ထဲမွာ က်င္လည္ေနၿပီျဖစ္တဲ႔ ခပ္ထက္ထက္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ စကားစစ္ထုိးဖုိ႔ စိန္ေခၚလုိက္တာမ်ားလား။

"ငါ သိသေလာက္ေတာ႔ လူ႔တန္ဖုိးဆုိတာကုိ အဲဒီလူရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္က သတ္မွတ္ေပးတာပါ။ အေဖနဲ႔အေမကုိၾကည္႔စမ္း။ အတန္းပညာအေနနဲ႔ ကုိးတန္းထိပဲ စာသင္ခဲ႔ရတဲ႔ ေတာေက်ာင္းေလးတစ္ခုရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ အေဖဟာ တုိ႔ေတြအပါအ၀င္ အေမေမြးထုတ္ေပးတဲ႔ လူငယ္ေတြအမ်ားႀကီးကုိ အသိဥာဏ္ပညာရွိတဲ႔လူေတြျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ႔တယ္။ (၇)တန္းပညာပဲတတ္တဲ႔ အေမက လူ႔ေလာကႀကီးထဲကုိ လူသားအသစ္ေတြ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္လာဖုိ႔ သူ႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲေခၚေပးခဲ႔တယ္။ အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ တန္ဖုိးက ေဟာဒီက လူေတြအားလုံး သိၾကတယ္။ ဆယ္တန္းမေအာင္ခဲ႔တဲ႔ ကုိကုိႀကီးက ဒီၿခံႀကီးထဲက အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္၊ ထမင္းရွင္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။

ပညာတတ္လာတဲ႔လူေတြက ကုိယ္႔ရြာကုိ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္လာေလ႔မရွိဘူးတဲ႔။ အဲဒါ ဘာေၾကာင္႔ျဖစ္မလဲဟင္ မမၿငိမ္း။ ငါ ထင္တာေတာ႔ သူတုိ႔တတ္ထားတဲ႔ပညာကုိ ျဖန္႔ေ၀အသုံးမခ်တတ္လုိ႔ပဲလုိ႔ ထင္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ အသက္ေမြးခ်င္တဲ႔လူတစ္ေယာက္က လက္ႏွိပ္စက္ေတာင္မရွိတဲ႔အရပ္မ်ိဳးမွာ အသက္မရွဴႏုိင္တာ အဆန္းေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ေလ။ အဲဒီလုိ ကြန္ပ်ဴတာမရွိတဲ႔ အရပ္တစ္ခုကုိ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံးေလာက္ ပုိ႔ႏုိင္သူေတြရွိလာရင္ ကြန္ပ်ဴတာစက္တစ္လုံးရဲ႕ တန္ဖုိးကုိ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပႏုိင္သူေတြမ်ားလာရင္ တုိ႔တုိင္းျပည္ႀကီးက ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ ရယ္စရာေကာင္းလာမွာပါ။

ၿမိဳ႕ျပကုိ အရူးအမူးတြယ္ဖက္ေနခ်င္ၾကတဲ႔ လူအေယာက္တစ္ရာထဲက တစ္ေယာက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲအတၱကုိ ေလွ်ာ႔ခ်ၿပီး ေက်းလက္ေတာရြာေတြကုိ ဆင္းလာခဲ႔ရင္ တုိ႔လုိ ေတာမွာေနတဲ႔ လူေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား တန္ဖုိးရွိလုိက္မလဲ"

ညီမေလးမ်က္ႏွာကုိ သူမ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည္႔မိသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူမ မရည္ရြယ္ဘဲ စကားေျပာျဖစ္လုိက္တယ္။

"လူေတြဟာ ကုိယ္႔ေျခေထာက္ေပၚမွာကုိယ္ ရပ္တည္ခြင္႔ရဖုိ႔ စြန္႔လႊတ္သင္႔တဲ႔အရာေတြကုိ စြန္႔လႊတ္ပစ္ၾကရတယ္ေလ၊ အဲဒီစြန္႔လႊတ္မႈေတြထဲမွာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ႔လူေတြလည္း ပါရင္ပါမယ္၊ ေနရာေဒသေတြလည္း ပါရင္ပါမယ္"

ညီမေလးက သူမရဲ႕စကားကုိ သေဘာက်ဟန္နဲ႔ ပခုံးေလး လႈပ္ယမ္းသြားတဲ႔အထိ ရယ္ေနတာကေတာ႔ သူမကုိ အခံရခက္ေစပါတယ္။

"ကုိယ္႔ေျခေထာက္ေပၚကုိယ္ ရပ္ႏုိင္ဖုိ႔ေလးအတြက္ စြန္႔လႊတ္ရတာခ်င္းအတူတူ အဲဒီစြန္႔လႊတ္မႈဟာ ပတ္၀န္းက်င္ကုိပါ အက်ိဳးျပဳႏုိင္တဲ႔ စြန္႔လႊတ္ျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ရင္ ပုိမေကာင္းဘူးလားဟင္။ ကုိယ္႔ရဲ႕တုိးတက္ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ကုိယ္႔မိသားစုကုိ စြန္႔ခြာရတယ္။ ကုိယ္ေနထုိင္ခဲ႔တဲ႔ အရပ္ေဒသေတြကုိ စြန္႔ခြာရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကုိယ္႔ရဲ႕တုိင္းျပည္ကုိပါ စြန္႔ခြာေနတဲ႔လူေတြ ရွိလာၾကၿပီ။ အဲဒီလုိ စြန္႔လႊတ္မႈမ်ိဳးေတြအတြက္ ကုိယ္ျပန္ရတဲ႔ တန္ဖုိးကေရာ ကုိယ္ေပးဆပ္လုိက္ရတာေတြထက္ ပုိအဖုိးတန္ရဲ႕လားဆုိတာေတာ႔ စဥ္းစားၾကည္႔ဖုိ႔ ေကာင္းတာေပါ႔ေနာ္ မမၿငိမ္း"

ခမ္းက သူမ မ်က္လုံးမ်ားကုိ စုိက္ၾကည္႔ၿပီးမွ ၿခံေထာင္႔ရွိ သရက္ပင္အုိးႀကီးဆီ အၾကည္႔လႊဲခဲ႔တယ္။

"မမၿငိမ္းကုိ ရန္ကုန္မျပန္ပါနဲ႔လုိ႔ ခမ္း တားေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဘယ္ေနရာမွာပဲေနေန လူမႈပတ္၀န္းက်င္ကုိ အနည္းနဲ႔အမ်ား အက်ိဳးျပဳႏုိင္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔သာ အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာ သတိေပးတာပါ။ ခမ္းတုိ႔က အေဖနဲ႔အေမ႔သမီး ပီသဖုိ႔ လုိတယ္မဟုတ္လားဟင္။ မမၿငိမ္း စဥ္းစားၾကည္႔ဦးေပါ႔။ ညေန စာေပေဟာေျပာပြဲရွိတယ္။ ငါ ဧည္႔ခံေပးရဦးမွာ၊ စက္ဘီးနင္းရမွာနဲ႔ ေစာေစာသြားမွျဖစ္မယ္၊ ကဲ… ငါသြားေတာ႔မယ္ေနာ္"

ေျပာေျပာဆုိဆုိပဲ သူမေဘးကေန ခမ္း ထြက္သြားခဲ႔တယ္။ ၾကည္႔စမ္း… အဲဒါ ေခ်ာင္က်က် နယ္ေကာလိပ္ေလးတစ္ခုမွာ အေ၀းသင္ ဒုတိယႏွစ္တက္ေနတဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တဲ႔။ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ႔ ေရွာက္ပန္းသီးစိမ္းစိမ္းႀကီးေတြကုိၾကည္႔ရင္း ျခံထဲမွာပဲ ၿငိမ္းမုိးေ၀ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေတြးေနမိတယ္။ မိသားစုကုိ စြန္႔ခြာၿပီး ကုိယ္႔ဘ၀ကုိယ္ ထူေထာင္ဖုိ႔ႀကိဳးစားေနတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ မိသားစုနဲ႔အတူေနရင္း သူတစ္ပါးဘ၀ေတြကုိ ထူေထာင္ေပးေနတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖုိးဆုိတာကုိ။

(၆)

"ငါ တကယ္ဆုံးျဖတ္လုိက္တာ နီ၊ ငါ ဒီအလုပ္က ထြက္ေတာ႔မယ္"

သူမစကားကုိ နီ အံ႔ၾသတႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ႔မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ၾကည္႔ေနတယ္။ ေဒၚလာ ၁၅၀ ရတဲ႔ ဂ်ပန္ကုမၸဏီတစ္ခုကေန အလုပ္ထြက္ၿပီး ေဒၚလာ ၂၀၀ ရတဲ႔ ကုမၸဏီအသစ္ကုိ ေျပာင္းအလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ သူမရဲ႕ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမဟာ သူရတဲ႔လစာနဲ႔ ၿငိမ္းမုိးေ၀ရတဲ႔လစာကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည္႔ၿပီး "လစာနည္းလုိ႔လားဟင္" ဆုိတဲ႔ ေမးခြန္းကုိေမးမွန္း သူမ သိလုိက္ပါတယ္။ ရုကၡေဗဒဘာသာရပ္နဲ႔ အေ၀းသင္တကၠသုိလ္က ဘြဲ႔ရထားတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္လစာ၀င္ေငြနဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္မွာ ေန႔ေက်ာင္း၅ႏွစ္တက္ၿပီး ဘြဲ႔ရထားတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ လစာ၀င္ေငြကြာဟမႈဟာ အခ်ိဳးအစား မမွ်တလြန္းဘူးဆုိတာ သူမ သိခဲ႔သားပဲ။ ဒါ ဆန္းတဲ႔ကိစၥမွ မဟုတ္တာ။

"ဒီလုိပါပဲ ၿငိမ္းရယ္၊ ငါ ရန္ကုန္ စ,ေရာက္လာတုန္းကဆုိရင္ အေဒၚ၀မ္းကြဲအိမ္မွာ မၾကည္မျဖဴ ကပ္ေနခဲ႔ရတာ၊ အသက္ကလည္း ငယ္၊ အေတြ႔အၾကံဳကလည္းမရွိဘဲ ဆယ္တန္းေအာင္တယ္ဆုိတဲ႔ အရည္အခ်င္းေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔ အရဲစြန္႔ၿပီး အလုပ္ရွာခဲ႔ရတာ။ ကုိယ္႔ဘ၀မပ်က္စီးေအာင္ သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ ေနလာခဲ႔ေတာ႔ စ,ရတဲ႔အလုပ္ရဲ႕လစာက ကားစီးရတာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဖုိးေလာက္နဲ႔တင္ ကုန္ေရာ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ လူ၀င္ဆန္႔လာမွ ေကာင္းႏုိးရာရာ အလုပ္ေတြေျပာင္းလုပ္ရင္း ဒီလုိအေျခအေနေရာက္လာခဲ႔တာ။ လစာေကာင္းတာေတာ႔ လူေတြျမင္တာေပါ႔။ ငါ ဘယ္ေလာက္စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းရတယ္ဆုိတာ နင္သိပါတယ္ ၿငိမ္းရယ္၊ ဒါေပမယ္႔ ငါ႔ ကုိယ္က်င္႔တရားကုိ ငါ နည္းနည္းေလးမွ အထိခုိက္မခံခဲ႔ဘူးၿငိမ္း။ သူတုိ႔ဆီက ထုိက္သင္႔တဲ႔ေငြေၾကးကုိရဖုိ႔ ငါလည္း ငါ႔ဦးေႏွာက္ကုိေရာ လုပ္အားကုိပါ အျပည္႔အ၀ေပးထားခဲ႔ရတာပါဟာ"

အသက္ ၂၄ ႏွစ္ဆုိတဲ႔ အရြယ္နဲ႔မလုိက္ေအာင္ ရင္႔က်က္တည္ၿငိမ္လြန္းတဲ႔ နီ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴေလးကုိ သူမ ၾကည္႔လုိက္မိတယ္။ နီ အလုပ္လုပ္တဲ႔ ကုမၸဏီက ၀န္ထမ္းအလြန္နည္းတဲ႔ ကုမၸဏီျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာ နီက ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ တုိက္ရုိက္ဆက္ဆံရတဲ႔လူျဖစ္လုိ႔ ပုိၿပီး ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရသူျဖစ္တယ္ဆုိတာ သူမ သိထားပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ နီဟာ သူ႔ရဲ႕လစာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ နယ္က သူ႔မိသားစုဆီ ပုိ႔ၿပီး အေဆာင္မွာ ျဖစ္သလုိစားေနတဲ႔ ၿငိမ္းမုိးေ၀နဲ႔ ဘ၀တူ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါ။ နီနီႏုိင္ရဲ႕ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္နဲ႔ ၿငိမ္းမုိးေ၀ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေတာ႔ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းပါ။

"ငါ ရန္ကုန္မွာ မေနခ်င္ဘူး ၿငိမ္းရဲ႕၊ အေျခအေနအရ ေနေနရတာ၊ အိမ္မွာ အဆင္ေျပရင္ ငါ နယ္မွာပဲ ျပန္ေနရမွာ။ ငါ႔မိသားစုအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနရတာမုိ႔ ငါ႔စိတ္ေတြကုိ တင္းထားရတာ၊ ငါက စုိက္ပ်ိဳးေရး၀ါသနာပါတာ ၿငိမ္းရဲ႕။ စုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသုိလ္တက္ဖုိ႔ဟာ အေျခအေနမေပးခဲ႔လုိ႔ မတက္လုိက္ရဘူးေလ" နီ ေျပာခဲ႔ဖူးတဲ႔စကားေတြကုိ သူမ ျပန္ၾကားေယာင္မိရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရတယ္။ နီ႔လက္ကေလးတစ္ဖက္ကုိဆုပ္ၿပီး -

"စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ နီရယ္၊ နင္ေျပာေပးတဲ႔အလုပ္က လစာနည္းလုိ႔မဟုတ္ပါဘူး၊ သုံးေထာင္ဆုိတဲ႔လစာဟာ အရာရွိလစာထက္ေတာင္ မ်ားေနပါေသးတယ္ နီရဲ႕၊ ငါ႔အေပၚထားတဲ႔ နင္႔ေစတနာကုိ ငါ ယုံၿပီးသားပါ။ ခုခ်ိန္မွာ လစာသုံးေထာင္မကလုိ႔ သုံးေသာင္းေပးမယ္ဆုိရင္ေတာင္ ငါ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ မျပင္ေတာ႔ပါဘူး နီ"

"နင္ လစာမ်ားမ်ား လုိခ်င္တယ္ဆုိ ၿငိမ္း"

"ဟုတ္တယ္၊ ငါ လစာမ်ားမ်ား လုိခ်င္ခဲ႔တယ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ တုိက္ခန္းတစ္ခန္း ပုိင္ဆုိင္ရဖုိ႔ ငမ္းငမ္းတက္ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္၊ ငါ႔မွာ ေနစရာအိမ္ေကာင္းေကာင္းတစ္လုံး ရွိေနလ်က္နဲ႔ ေနစရာရွာမရေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္၊ တကယ္ေတာ႔ ငါတုိ႔သာ တကယ္ေနခ်င္တယ္ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္ႀကီးထဲမွာတင္ ေနစရာေနရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတာကုိ ငါ ေမ႔ေနခဲ႔တယ္ နီ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးထဲမွာ ေနရာရဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာခ်င္းတူေပမယ္႔ နင္နဲ႔ငါ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က အျဖဴနဲ႔အမည္းလုိကြာျခားေနတာပါ။ နင္က သူတစ္ပါးဆီမွာ ေပါင္ႏွံထားရတဲ႔ နင္တုိ႔အိမ္နဲ႔ျခံကုိ ျပန္ေရြးဖုိ႔အတြက္ မေနခ်င္တဲ႔ေနရာမွာေနၿပီး အလုပ္လုပ္ေနခဲ႔ရတာ၊ ငါကေတာ႔ ငါလုိခ်င္တယ္ဆုိရင္ ငါတစ္ဦးတည္းေတာင္ ပုိင္ဆုိင္ခြင္႔ရတဲ႔ အိမ္ႀကီးတစ္လုံးရွိေနပါလ်က္နဲ႔ ငါ မရွိလည္း ျဖစ္တဲ႔ေနရာတစ္ခုကုိ ဇြတ္တုိး၀င္ေနရာယူခ်င္ခဲ႔တာ၊ ရန္ကုန္မွာ တုိက္ခန္းတစ္ခန္းပုိင္ရေတာ႔ေရာ၊ ဒါနဲ႔တင္ ငါ႔ရဲ႕လုိခ်င္ရမၼက္ေတြက ဆုံးသြားမွာမုိ႔လား၊ မဆုံးပါဘူး နီ၊ ငါ႔အတြက္ၿပီးရင္ ငါ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြအတြက္ တစ္ေန႔တျခား လုိခ်င္ရမၼက္ေတြ မ်ားမ်ားလာရမယ္၊ အဲဒီကေလးေတြ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမွာ စာသင္ရဖုိ႔၊ ေနရာဌာနေကာင္းေကာင္းမွာ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ ဘယ္မ်က္ႏွာကုိမွ မေထာက္ဘဲ တုိက္ၾကခုိက္ၾကရမယ္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ သူတုိ႔လည္း ငါသြင္းတဲ႔ ပုံစံခြက္ထဲမွာ၀င္ၿပီး ငါလုိလူမ်ိဳးပဲ ျဖစ္သြားလိမ္႔မယ္ နီ"

"အဲဒီေတာ႔ နင္ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲဟင္ ၿငိမ္း"

"ရန္ကုန္မွာ ေနာက္ထပ္အလုပ္ရဖုိ႔ ငါ မႀကိဳးစားေတာ႔ဘူး နီ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တုိးတက္မႈေတြဟာ ငါမရွိတဲ႔အတြက္ ဆုတ္ယုတ္သြားမွာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ငါတစ္ေယာက္ရွိတဲ႔အတြက္ တုိးတက္လာမယ္႔ေနရာေတြကုိ ငါသြားမယ္ နီ၊ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ႔ ငါ႔စကားဟာ ဟာသျပက္လုံးတစ္ခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ငါလုိလူမ်ိဳးေတြ တစ္ေယာက္ထက္တစ္ေယာက္ ပုိမ်ားလာေလေလ ငါ႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ တစ္စထက္တစ္စ ေအာင္ျမင္လာေလေလ ျဖစ္လိမ္႔မယ္လုိ႔ ငါ ယုံတယ္ နီ၊ ငါ႔ကုိ နင္ ရယ္ခ်င္ေနၿပီ မဟုတ္လားဟင္"

ၿပံဳးၿပံဳးေလးၿငိမ္ေနတဲ႔ နီ႔မ်က္လုံးေတြက ၿငိမ္းမုိးေ၀ကုိ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ေနတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူးထင္ရဲ႕ေနာ္။

"ဘာျဖစ္လုိ႔ ရယ္ခ်င္ရမွာလဲ ၿငိမ္းရယ္၊ ငါ ၀မ္းသာေနတာ၊ ေက်နပ္ေနတာပါ ၿငိမ္းရာ၊ ငါ႔မွာ အဲဒီေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ိဳးေတြ ရွိေနေပမယ္႔ နင္႔လုိအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ အေျခအေနမေပးေသးဘူး ၿငိမ္းရယ္၊ ငါ႔မွာက ျပန္ၾကည္႔ရမယ္႔ မိသားစု ရွိေနေသးတယ္။ ငါက သမီးအႀကီးဆုံး ျဖစ္ေနတယ္ေလ"

"ဒီအတြက္ ၀မ္းမနည္းပါနဲ႔ နီ၊ နင္ ဆႏၵရွိရာ လုပ္ခ်င္ရာကုိ အခြင္႔အခါမေပးေသးလုိ႔ မလုပ္ႏုိင္ေသးေပမယ္႔ နင္ဟာ နင္႔မိသားစုအတြက္ အခုိင္အမာအက်ိဳးျပဳေနတဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ၊ အဲဒီအတြက္ နင္႔ကုိယ္နင္ လိပ္ျပာသန္႔စြာ ဂုဏ္ယူေနႏုိင္ပါတယ္ နီရယ္"

"အဲဒီ အားေပးစကားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ၿငိမ္း"

နီက သူမရဲ႕လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကုိ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကုိင္ၿပီးၿပံဳးေနတယ္။ နီရဲ႕ေႏြးေထြးတဲ႔ လက္ေတြဟာ သူမရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈကုိ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဂုဏ္ျပဳအားေပးတဲ႔လက္ေတြဆုိတာ ၿငိမ္းမုိးေ၀ ယုံတယ္။

ေလာကႀကီးရဲ႕တစ္ေနရာက တစ္ေနကုန္ လွ်ပ္စစ္မီးထြန္းထားရတဲ႔ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ အခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုထဲက မိန္းမႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ႏုိင္မႈေတြကုိ ျမင္ေတြ႔လုိက္ၾကသူေတြ ရွိမေနခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေနခဲ႔ၾကတယ္။

ေနာင္တစ္ခ်ိန္ တစ္ေနရာရာမွာ သူမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ဆုံေတြ႔ၿပီး ဒီလုိေႏြးေထြးတဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဦးကုိတစ္ဦး ႏႈတ္ဆက္ခြင္႔ရတဲ႔အခါ သူမတုိ႔ေဘးမွာ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် လက္ခုပ္တီးေပးေနတဲ႔လူေတြ ရွိမေနဘူးလုိ႔ ဘယ္သူျငင္းႏုိင္မွာတဲ႔လဲ။  ။

ေမတၱာျဖင္႔ - ယုဒါ

ေရႊအျမဳေတ

ေမလ၊ ၁၉၉၈