အျဖဴေရာင္လြင္ျပင္တစ္ခုဆီ

(၁)

ေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္မမုန္းတဲ႔အရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ကၽြန္မက ဆံပင္ရွည္ ဖုိးရုိးဖားရား နဲ႔ေယာက္်ား ေတြကုိမုန္းတယ္။ လမ္းေဘးေရအုိးစင္က ေသာက္ေရခြက္အေပၚ သစၥာမဲ႔ၾကသူေတြကုိ မုန္းတယ္။ ရုပ္ရွင္ရုံတစ္ရုံရဲ႕ အလင္းေရာင္မဲ႔မႈအေပၚ အခြင္႔အေရးယူတတ္ၾကသူေတြကုိမုန္းတယ္။ ဆိပ္ဖလူးပန္းနံ႔ကုိမုန္းတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ႕တန္ဖုိးကုိ ေငြေၾကးနဲ႔ပုိင္းျဖတ္ၿပီး အေလ်ာ္အစားေပး တတ္တဲ႔သူေတြကုိမုန္းတယ္။ ဒါေတြတင္မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မမုန္းတဲ႔ အေသးအဖြဲအရာေလးေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မ အမုန္းတကာ႔အမုန္းဆုံးအရာကေတာ႔ ေသာ႔ခေလာက္ေတြ နဲ႔ ေသာ႔တံေတြပဲျဖစ္တယ္။ ။

 (၂)

ကၽြန္မအေၾကာင္းက ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ေရးရေလာက္ေအာင္ ခမ္းနားလိမ္႔မယ္ေတာ႔မထင္ဘူး။ ျမန္မာစာအဓိကနဲ႔ မေကြးတကၠသုိလ္ကဘြဲ႔ရတယ္။ အသက္၂၄ႏွစ္မွာအိမ္ေထာင္က်တယ္။ အသက္၂၆ႏွစ္မွာ တစ္ခုလပ္ျဖစ္ တယ္။ အသက္၂၇ႏွစ္မွာ မႏၱေလးကေန ဖားကန္႔ကုိေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္မအစ္ကုိက ဖားကန္႔မွာ အေျခခုိင္ေနၿပီ။ အစ္ကုိ႔မိန္းမကဆရာဝန္မ။ ကၽြန္မအစ္ကုိကဆယ္တန္းက်။ က်န္တဲ႔အစ္ကုိ႔အရည္ အခ်င္းေတြကုိ ကၽြန္မေျပာျပဖုိ႔လုိမယ္မထင္ဘူး။ ရန္ကုန္ေဆးတကၠသုိလ္ကေပးလုိက္တဲ႔ ဆရာဝန္ဘြဲ႔ရ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ အရယူႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ မေကြးၿမိဳ႕သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္း ဟာ ေပါ႔ေသးေသးမဟုတ္ဘူး ဆုိတာေတာ႔သိမွာပါ။

ဆရာဝန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မအစ္ကုိ အလုပ္အကုိင္က ေက်ာက္အေရာင္းအဝယ္ပါ။ အစ္ကုိနဲ႔ကၽြန္မ  ကြဲသြားၾကတာ ကၽြန္မဆယ္တန္းစ,တက္တဲ႔ႏွစ္ကတည္းကဆုိပါေတာ႔။ အစ္ကုိက ခပ္ဆုိးဆုိးလူငယ္ တစ္ေယာက္ဘဝကေန ေက်ာက္ကုန္သည္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔သူေပါ႔။ ခပ္ဆုိးဆုိးဆုိတဲ႔ေဝါဟာရကုိ သုံးလုိက္ရေပမယ္႔ အစ္ကုိဟာ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုကုိ ဒုကၡေပးခဲ႔သူတစ္ေယာက္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆယ္တန္း သုံးႏွစ္ဆက္တုိက္က်၊ စီးကရက္ကုိ လက္ၾကားကမခ်တမ္းေသာက္၊ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္မွ အိမ္ကုိျပန္လာ၊ သြားခ်င္ရာေလွ်ာက္သြားစတဲ႔ စာေမြးပြဲက်လုိ႔ စိတ္ေလေနတဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ သာမန္ဆုိးသြမ္းမႈမ်ဳိးနဲ႔ ဆုိးေတေနခဲ႔သူေပါ႔။ ေနာက္ သူ ပညာေရးနဲ႔ အက်ိဳးမေပးဘူး၊ စီးပြားပဲရွာေတာ႔မယ္ဆုိျပီး အိမ္ကထြက္သြားလုိက္တာ ကၽြန္မအိမ္ေထာင္က်ျပီးတဲ႔အခ်ိန္ေရာက္မွ အစ္ကုိ အိမ္ကုိျပန္ေရာက္လာခဲ႔တာ။ အစ္ကုိက ကၽြန္မကုိ သိပ္ခ်စ္ခဲ႔တာပါ။ အိမ္က စီးပြားေရးမေျပလည္လုိ႔ ကၽြန္မအေဖေပးစားတဲ႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ ေခါင္းညိတ္လက္ထပ္လုိက္ရတယ္ဆုိတာသိေတာ႔ အစ္ကုိက တက္တေခါက္ေခါက္ နဲ႔ ရင္ထုမနာျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ အစ္ကုိက ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ထဲမွာ အငယ္ဆုံးျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မကုိ ပညာထူးခၽြန္တဲ႔ ဌာနဆုိင္ရာ အရာရွိမႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ႔တာ။

ဒါေပမယ္႔ အစ္ကုိမရွိတဲ႔ သုံးေလးႏွစ္ကာလအတြင္းမွာ အိမ္ရဲ႕စီးပြားေရးအေျခအေနက မထင္မွတ္ဘဲ ယုတ္ေလ်ာ႔က်ဆင္းသြားခဲ႔တာဆုိေတာ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အျပစ္တင္ေနဖုိ႔ အေၾကာင္းမရွိေတာ႔ဘူးေလ။ အိမ္ေထာင္အေစာဆုံးက်သြားတဲ႔ အစ္မကလည္း ကေလးႏွစ္ေယာက္ရတဲ႔အထိ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုနဲ႔ မခြဲမခြာရွိေနေလေတာ႔ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ရဲ႕စားအုိးက ေသးလွတယ္မဟုတ္ဘူးေလ။ အစ္မအမ်ိဳးသားကလည္း ရုိးသားေအးေဆးတဲ႔ သာမန္ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ဆုိေတာ႔ သူလည္း ဘာတတ္ႏုိင္မွာတဲ႔လဲ။

ေလာကႀကီးဟာ ရယ္စရာေကာင္းတာေနာ္လုိ႔ စကားအျဖစ္ကၽြန္မထည္႔ေျပာတတ္ခဲ႔တယ္။ တကယ္ေလာကႀကီးဟာ ကၽြန္မအတြက္ ရယ္စရာေကာင္းခဲ႔တာမဟုတ္ပါဘူး။ ငုိခ်င္စရာ သာေကာင္းေနခဲ႔တာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ မငုိတတ္ခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔တာေတြ ဘာတစ္ခုမွျဖစ္မလာ ခဲ႔ေတာ႔ ၀မ္းနည္းစရာတစ္ခုႀကံဳလာရင္ ကၽြန္မ မဲ႔ၿပံဳး,ၿပံဳးတဲ႔အေလ႔အက်င္႔တစ္ခု ရလာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ အၾကည္လင္ဆုံးကာလေတြနဲ႔ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံးဘဝဟာ ကၽြန္မတကၠသုိလ္ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္တက္ခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ေတြပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခြင္႔ရခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ လွပေနခဲ႔တယ္။ ပစၥဳပၸန္ဟာလည္း ေအးၿငိမ္းေနခဲ႔တယ္။

ကၽြန္မဒုတိယႏွစ္စာေမးပြဲကုိ ဂုဏ္ထူးေလးခုနဲ႔ ေအာင္ၿပီးတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင္႔တဲ႔အနာဂတ္ဟာ အစိတ္စိတ္အျမႊာျမႊာ စတင္ၿပိဳကြဲသြားခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္မကုိ ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ခြင္႔မေပးခဲ႔ဘူး။ ရုိးရုိးတန္း တတိယႏွစ္ကုိသာ တက္ခြင္႔ရခဲ႔တယ္။ စီးပြားေရးအဆင္မေျပလုိ႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ႔ ေဖေဖ႔စကားကုိ နားမေထာင္ရင္ ကၽြန္မ သမီးမုိက္ျဖစ္သြားမွာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွ အထူးေအာင္,ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး မဟာ၀ိဇၨာဆက္တက္မယ္လုိ႔ ကၽြန္မဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ကၽြန္မက တကၠသုိလ္ဆရာမ လုပ္ခ်င္တဲ႔သူ၊ စာေရးဆရာမ လုပ္ခ်င္တဲ႔လူျဖစ္ေနတာကုိး။ ကၽြန္မ တတိယႏွစ္မွာ ၀တၳဳတုိေလးေတြ စ,ေရးျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေက်ာင္းကထုတ္တဲ႔ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းထဲမွာ ကၽြန္မေရးတဲ႔ ၀တၳဳတုိေလးတစ္ပုဒ္ ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပျခင္း ခံရတယ္။

အဲဒီ၀တၳဳတုိေလးတစ္ပုဒ္ေၾကာင္႔ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ အနာဂတ္တစ္ခုလုံး ၿပိဳလဲပ်က္စီးသြားရလိမ္႔မယ္ ဆုိတာသိရင္ ကၽြန္မ အဲဒီ၀တၳဳေလးကုိ ေရးျဖစ္ခဲ႔မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကံဆုိးခ်င္ေတာ႔ အဲဒီ ၀တၳဳတုိေလးဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ပထမဦးဆုံးနဲ႔ေနာက္ဆုံး ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပျခင္းခံခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ပုဒ္တည္းေသာ ၀တၳဳ ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္ေလ။ ။

 

 (၃)

ကၽြန္မရဲ႕၀တၳဳတုိေလးဟာ အခ်င္းခ်င္းလက္တုိ႔ေ၀ဖန္ ေဆြးေႏြးရေလာက္ေအာင္ မေကာင္းခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီ၀တၳဳေလးဟာ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္၀ိဥာဥ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ပထမဆုံးပုံႏွိပ္ျခင္းခံရတဲ႔ ၀တၳဳေလးကုိ ထပ္ခါတလဲလဲ ျပန္ဖတ္မိရင္း ကၽြန္မ ၾကည္ႏူးမဆုံးျဖစ္ေန ခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ လက္ဖက္ရည္တုိက္ခုိင္းတဲ႔အခါ ကၽြန္မ ကုိယ္႔ကုိကုိယ္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္စြာနဲ႔ မညည္းမညဴ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ တုိက္ခဲ႔တယ္။ ေယာက္်ားေလးမ်ားသာ တက္ေရာက္ ခြင္႔ရွိတဲ႔ တကၠသုိလ္တစ္ခုမွာ ေရာက္ရွိေနတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မ ၀တၳဳတုိေလးပါတဲ႔ မဂၢဇင္းစာအုပ္ပုိ႔ေပးလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ အိမ္ကလူေတြဖတ္ဖုိ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထပ္၀ယ္လုိက္တယ္။ ကၽြန္မ၀တၳဳပါတယ္ဆုိျပီး တစ္အိမ္လုံးကုိ ၾကြားလုိ႔မဆုံးျဖစ္ေနရတယ္။

ကၽြန္မ၀တၳဳတုိေလးကုိ ေဖေဖဖတ္ၾကည္႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေမေမရယ္၊ မမရယ္၊ ကၽြန္မခဲအုိရယ္ အားလုံး ဖတ္ၾကည္႔ၾကတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက ကၽြန္မကုိ ၀တၳဳနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ တုံ႔ျပန္ခ်က္တစ္စုံတစ္ရာ မေပးခဲ႔ဘူး။ တတိယႏွစ္ စာေမးပြဲေျဖခါနီး အခ်ိန္ေလာက္မွာ အဲဒီ၀တၳဳနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ တုံ႔ျပန္ခ်က္တစ္ခုကုိ မမဆီက ကၽြန္မရခဲ႔တာ။

 

'မိ၀ါ နင္႔ကုိ ေဖေဖတုိ႔က ေယာက္်ားေပးစားေတာ႔မလုိ႔'တဲ႔။ ကၽြန္မ သိပ္ကုိအံ႔ၾသသြားရတယ္။ ေဖေဖက ကၽြန္မကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ေယာက္်ားေပးစားမွာတဲ႔လဲ။ ကၽြန္မမွာ ရည္းစားတစ္ေယာက္တေလမွ မရွိဘဲ၊ ကၽြန္မကုိ လာေရာက္ေစ႔စပ္ေတာင္းရမ္းသူဆုိတာလည္း မရွိဘဲ ဘယ္က ေယာက်္ားကုိ ကၽြန္မ ယူရမွာပါလိမ္႔။

'အုိး ငါ႔မွာ ရည္းစားမွမရွိဘဲ'

'ေအးေလ မရွိလုိ႔၊ ရွိသြားမွာစုိးလုိ႔ ေပးစားမွာတဲ႔'

'ဘယ္သူ… ဘယ္သူနဲ႔လဲဟင္'

'နာမည္ေတာ႔ ငါလည္း တိတိက်က်မသိဘူး။ ဒါေပမယ္႔ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္မဟုတ္ တာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္'

'ဘာ…'

ကၽြန္မရဲ႕အာေမဍိတ္သံဟာ မမကုိ ဆတ္ခနဲတုန္သြားေစတဲ႔အထိ က်ယ္ေလာင္သြားတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္ဟာ ကၽြန္မနဲ႔စိတ္တူကုိယ္တူျဖစ္ႏုိင္တဲ႔ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ရမယ္။ အဲဒါ ကၽြန္မ ၀တၳဳတုိေလးထဲက စာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္းပါ။ ကၽြန္မရဲ႕အိပ္မက္ေတြထဲမွာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ရွိေနခဲ႔တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာ စာေရးဆရာဆုိသူေတြ ရွိမေနခဲ႔ ဘူး။ ေနာင္လည္း ရွိလိမ္႔မယ္လုိ႔ ကၽြန္မမထင္ဘူး။ ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္မကုိေမတၱာကမ္းလွမ္းဖူးတဲ႔လူေတြထဲမွာ စာေရးဆရာေယာင္ေယာင္၊ ကဗ်ာ ဆရာေယာင္ေယာင္ ေယာက္်ားမ်ိဳးတစ္ေယာက္မွမပါခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မကုိ ခ်စ္ခြင္႔ပန္ဖူးၾကတဲ႔ လူေတြဟာ မန္က်ည္းပြဲစား၊ ၾကည္သြန္ပြဲစားေတြ၊ အစုိးရ အရာရွိႀကီးေတြရဲ႕သား ရွိဳးခပ္မ်ားမ်ားေကာင္ကေလးေတြ၊ ၿပီးေတာ႔ အလုပ္မရလုိ႔ေက်ာင္းတက္ျဖစ္သြားတာပါလုိ႔ ဆုိတဲ႔ အလုပ္တစ္ခုရဖုိ႔ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ေစာင္႔စားေနတဲ႔ ေကာင္ကေလးေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မသူတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိမွ ရင္ခုန္ၾကည္႔လုိ႔ မရတဲ႔အတြက္ သူတုိ႔အားလုံးဟာ ကၽြန္မရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြပဲျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။

 

ခ်စ္သူအျဖစ္ေနရာေပးမယ္ဆုိရင္ျဖစ္ႏုိင္ေလာက္တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႀကိဳက္ၾကေပမယ္႔ ကၽြန္မမႀကိဳက္တဲ႔ဘ၀တစ္ခုထဲမွာ ကၽြန္မနဲ႔ စည္းျခားသြားခဲ႔ပါျပီ။ သူ႔ရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ လုပ္ရပ္ဟာ ဘယ္ေတာ႔မွ မမွားႏုိင္တဲ႔ မွန္ကန္ျခင္းလုိ႔ ကၽြန္မလက္မခံႏုိင္ေပမယ္႔ သူ႔ရဲ႕ေဘးမွာမလုိက္ပါႏုိင္တာ ကၽြန္မရဲ႕ေသခ်ာျခင္းျဖစ္ေနတာမုိ႔ သူနဲ႔ကၽြန္မဟာ ရာသက္ပန္ သူငယ္ခ်င္းေတြသာ ျဖစ္သြားဖုိ႔ရွိတယ္။ 

'အစြန္းသိပ္ေရာက္လြန္းရင္လည္း မေကာင္းဘူးေပါ႔' ဆုိတဲ႔စကားမ်ိဳးနဲ႔ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေ၀ဖန္မႈကုိ ခံရ တတ္တဲ႔ ကၽြန္မဟာ ကုိယ္႔ရဲ႕ခံစားခ်က္၊ ခံယူခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြနဲ႔ လုံး၀ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေန တဲ႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ မျဖစ္မေနယူရမယ္မွန္းသိခဲ႔ရင္ ကၽြန္မခ်စ္တဲ႔သူရဲ႕လက္ကုိတြဲၿပီး ကၽြန္မမေနခ်င္တဲ႔ဘ၀ထဲမွာ ေနႏုိင္ခဲ႔မယ္လုိ႔ထင္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ေက်ာင္းျပီးသြား ခဲ႔ျပီေလ။

(၄)

အဲဒီေန႔ကေလးတစ္ေန႔ကေတာ႔ ကၽြန္မဘ၀မွာ မေမ႔ႏုိင္တဲ႔ေန႔ကေလးတစ္ေန႔အျဖစ္ ထာ၀ရရွိေနဦးမွာပါ။ ကၽြန္မ,အိမ္ေထာင္မျပဳခင္ တစ္လေလာက္အလုိ ေႏြကာလရဲ႕ ညေနခင္းတစ္ခုမွာေပါ႔။ ကၽြန္မတုိ႔ရပ္ကြက္ စာအုပ္ဆုိင္ေလးမွာ ကၽြန္မစာအုပ္သြားငွားၿပီးျပန္လာတဲ႔အခ်ိန္။ သူ (သူဆုိတာ ကၽြန္မကုိစြဲစြဲလမ္းလမ္း ခ်စ္ခင္ေနတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းပါ)က ကၽြန္မနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ လမ္းတစ္ခုကလာေနတာ။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဆုံတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူက ကၽြန္မစက္ဘီးကယ္ရီယာခုံ ကုိေနာက္ျပန္လွမ္းဆြဲရင္း မိ၀ါလုိ႔ေခၚလုိက္တယ္။ ကၽြန္မစက္ဘီး ယမ္းခါသြားလုိ႔ ကၽြန္မ လည္းေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ စက္ဘီးေပၚကဆင္းလုိက္မိတယ္။ သူကေတာ႔ စက္ဘီးေပၚကမဆင္း ဘဲ ေျမျပင္ကုိ ေျခလွမ္းေထာက္ျပီး ရပ္ေနတယ္။ သူျပန္ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မသိမထားေတာ႔ အရမ္းအံ႔ၾသသြားရတယ္။ 'နင္ ဘယ္တုန္းကေရာက္လဲ' လုိ႔ ကၽြန္မေမးလုိက္မယ္႔ဆဲဆဲမွာပဲ 'နင္ လက္ထပ္ေတာ႔မလုိ႔ဆုိ' ဆုိတဲ႔ ေမးခြန္းကုိ သူကစ,ေမးခဲ႔တာ။ ကၽြန္မ ဘာျပန္ေျဖရမွန္း မသိေအာင္ ေၾကာင္စီစီျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ 'ဟုတ္တယ္' ဆုိတဲ႔ စကားဟာ သူေမးတဲ႔ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ မေျဖခ်င္ခဲ႔ဘူး။

ကၽြန္မရဲ႕ရင္ခုန္သံေတြေယာက္ယက္ခတ္ဆူညံေနတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သူလုိခ်င္တဲ႔အေျဖေပးလုိက္ ရင္ေကာင္းမလားလုိ႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ကၽြန္မအေသအလဲေၾကာက္လန္႔ေနရတဲ႔ ေဖေဖက သူနဲ႔ကၽြန္မကုိ သေဘာတူႏုိင္ပါ႔မလား။ သူနဲ႔ကၽြန္မခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ႔ျပီးသားဆုိရင္ ေဖေဖသေဘာတူလိမ္႔မယ္လုိ႔ ခုခ်ိန္က်မွ ကၽြန္မဘာလုိ႔ေတြးျဖစ္ရတာတဲ႔လဲ။ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ ခ်စ္ေနခဲ႔မိတာကုိး။ ကၽြန္မ သူ႔ေနာက္လုိက္ သြားရင္ ျဖစ္ႏုိင္ေသးတာပဲလုိ႔ မုိက္မုိက္မဲမဲေတြးမိရင္း ရယ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တုိကပ္ေနတဲ႔ သူ႔ဆံပင္ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ေလးေတြကုိၾကည္႔ေနဆဲမွာ -

'ငါကေတာ႔ ေလးႏွစ္လုံးလုံး နင္႔ကုိ ေမွ်ာ္လင္႔ေနလုိက္ရတာ၊ နင္ကေတာ႔ ေဆာရီးပဲ မိ၀ါ၊ ငါ မွားသြားတယ္ဟာ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါေတြေျပာေနဖုိ႔မွ မလုိေတာ႔တာ၊ ငါ ေက်နပ္ပါတယ္ဟာ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင္ ဆုံးျဖတ္တာကုိ ငါ ေက်နပ္ရမွာေပါ႔'

အသံအတက္အက် အေျပာင္းအလဲျမန္ဆန္လြန္းလွတဲ႔ သူ႔စကားသံေတြၾကားမွာ ကၽြန္မ ေခတၱေသဆုံး သြားရတယ္။ 'သြားေတာ႔ေလ မိ၀ါ၊ ေမွာင္ေနလိမ္႔မယ္'  သူကၽြန္မကုိ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ၾကည္႔ေနခဲ႔ တယ္မသိဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ဝိဥာဥ္ေတြ ဘယ္ကမၻာထိ ေျပးထြက္သြားရတယ္ဆုိတာလည္း မသိဘူး။ သူက ကၽြန္မ စက္ဘီးဘဲလ္ကုိတီးျပီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ႔မွ 'အိမ္ကုိ လာလည္ဦးေလ' ဆုိတဲ႔ စကားတစ္ခြန္း ကုိ ေျပာမိျပီး ကၽြန္မ သူ႔ကုိ ေက်ာခုိင္းလုိက္မိတာ။

ခါတုိင္းဆုိရင္ ကၽြန္မစာအုပ္ဆုိင္သြားတုိင္း သူနဲ႔ဆုံရင္ သူ႔စက္ဘီးေနာက္က ကၽြန္မထုိင္လုိက္ေနက်။ သူကအျပန္ ကၽြန္မကအသြားျဖစ္ေနရင္ေတာ႔ 'ငါ႔ကုိျပန္လုိက္ပုိ႔' ဆုိျပီး ခုိင္းေနက်ေလ။ သူနဲ႔ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ ဆန္႔က်င္ဘက္မသြားခဲ႔ၾကဖူးဘူး။ အင္းေလ… အရင္က ကၽြန္မေဘးမွာ စက္ဘီးတစ္စီးမွ ရွိမေနခဲ႔တာပဲ။ ကုိယ္တုိင္က စက္ဘီးစီးေနလ်က္ သူမ်ား စက္ဘီးကယ္ရီယာေပၚမွာ ထုိင္လုိက္ခ်င္တဲ႔ ကိစၥဟာ သဘာ၀မက်တဲ႔ ကိစၥတစ္ခုပဲေနာ္။ ကၽြန္မတုိ႔ၿမိဳ႕ကေန သူ အလုပ္တာ၀န္က်တဲ႔ၿမိဳ႕ကုိ ထြက္ခြာ သြားျပီး ၃၄ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ကၽြန္မ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။

(၅)

အဲဒီေနာက္ပုိင္းကစလုိ႔ ေသာ႔ခေလာက္ေတြနဲ႔ ေသာ႔တံေတြ ကၽြန္မဘ၀ထဲကုိ စတင္ေရာက္ရွိလာေတာ႔တာ ပါပဲ။ ကၽြန္မလည္း ေသာ႔ဆုိရင္ စက္ဘီးေသာ႔ကုိေတာင္ အဖြင္႔အပိတ္လုပ္တတ္ခဲ႔သူမဟုတ္ဘူး။ အိမ္မွာ လည္း ကၽြန္မပုိင္ ေသတၱာနဲ႔ ဗီရုိႏွစ္မ်ိဳးစလုံးမွာ ေသာ႔မရွိဘူး။ ေသာ႔ခတ္ဖုိ႔ကိစၥက ကၽြန္မဦးေႏွာက္ထဲ ဘယ္လုိမွကုိ ေရာက္မလာခဲ႔တာ။ ကၽြန္မ အစ္မကေတာ႔ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကတည္းက သူ႔ရဲ႕ စိမ္းျပာေရာင္ သံေသတၱာႀကီးကုိ တစ္ခ်ိန္လုံး ေသာ႔ခတ္ထားတတ္တာ။ သူ႔မွာက ေဖေဖ၊ေမေမတုိ႔မသိေအာင္ ခုိးထားတဲ႔ ရည္းစားတစ္ေယာက္ ရွိေနခဲ႔တာကုိး။ သူ႔ရဲ႕ ရည္းစားစာေတြ လုံျခံဳစိတ္ခ်ႏုိင္ေရးအတြက္ ေသာ႔ခေလာက္ တစ္လုံးက မရွိမျဖစ္လုိအပ္ေနမွကုိး။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ ဘာေသာ႔ခေလာက္မွမလုိအပ္ခဲ႔ဘူး။ လုိလည္း မလုိခ်င္ဘူး။ အ၀တ္တစ္စုံ၀တ္ရဖုိ႔ ခတ္ထားတဲ႔ေသာ႔ကုိ ျပန္ဖြင္႔ယူရတဲ႔အလုပ္ကုိ ကၽြန္မဘယ္လုိမွ စိတ္ မရွည္ႏုိင္ဘူးေလ။

အဲဒီလုိမိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ေသာ႔ေတြကုိ အထူးတလည္ ဂရုစုိက္လြန္းတဲ႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီးမယား ျဖစ္လာခဲ႔ရတာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ကံဆုိးမႈတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ေသတၱာေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဗီရုိ အံဆြဲေပါင္းမ်ားစြာအျပင္ အိမ္ခန္းတံခါးေတြကုိပါ ေသာ႔အထပ္ထပ္ခတ္ရတဲ႔အလုပ္ကုိ သူက သင္ေပးေတာ႔ ကၽြန္မအေတာ္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္သြားရတယ္။ 'ကၽြန္မ မခတ္ခ်င္ဘူး၊ ရွင္႔ဘာသာရွင္ခတ္' လုိ႔ ေျပာျဖစ္ေတာ႔မလုိျဖစ္ၿပီးမွ ကၽြန္မကုိကၽြန္မ တားဆီးလုိက္ႏုိင္ခဲ႔တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မဟာ သူ႔ရဲ႕ တရား၀င္ ဇနီးသည္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ႔ျပီပဲ မဟုတ္လား။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္မဟာ မုန္းတီးလွတဲ႔ ေသာ႔ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးသြားဖုိ႔ ကၽြန္မႀကိဳးစားခဲ႔တယ္။ ခက္တာက ကၽြန္မဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ေသာ႔ကုိင္ဖူးသူမဟုတ္တဲ႔အတြက္ ပစၥည္းအထုတ္အသြင္း၊ ေငြအထုတ္အသြင္းလုပ္တုိင္း သူနဲ႔ကၽြန္မ ျပႆနာတက္ရေတာ႔တာပဲ။ တခ်ိဳ႕ေသတၱာနံပါတ္ေတြကုိ ကၽြန္မ မမွတ္မိဘူးေလ။ ထစ္ခနဲဆုိ စိတ္တုိတတ္တဲ႔သူက ကၽြန္မကုိ ဒီေလာက္ေတာင္ တုံးရ,အရသလားဆုိတဲ႔ အၾကည္႔မ်ိဳးနဲ႔ၾကည္႔လာ တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ပါးစပ္ကပါ ထုတ္ေဖာ္ေျပာလာတယ္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္နံပါတ္ေတြနဲ႔ဖြင္႔ရတဲ႔ ေသတၱာမ်ိဳးဆုိရင္ ကၽြန္မ ကုိင္မၾကည္႔ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကုိ မုန္းလာတယ္။ အဲဒီေတာ႔ သူက ကၽြန္မကုိ အျပစ္လုပ္လာ တာေပါ႔။ သူ႔ရဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္လုပ္ေနျပီး သူ႔စီးပြားေရးကုိ စိတ္၀င္စားမႈမရွိရေကာင္းလားရယ္ လုိ႔ ေဒါသူပုန္ထတယ္။

သူကဆုိလာတယ္။ မယားလုပ္သူဟာ လင္႔ရဲ႕စီးပြားေရးကုိ အၿမဲစိတ္ပါ၀င္စားေနရမယ္တဲ႔။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြကုိပါ သူက ေသာ႔ခတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားလာတယ္။ ကၽြန္မဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးတဲ႔ေနာက္ လင္ရွိမယားတစ္ေယာက္  ေစာင္႔ထိန္းရမယ္႔က်င္႔၀တ္ေတြကုိ လုိက္နာခဲ႔သားပဲ။ ခၽြင္းခ်က္အားျဖင္႔ သူ႔ရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကုိေတာ႔ ကၽြန္မစိတ္မ၀င္စားခဲ႔ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ ထိန္းသိမ္းေပးခဲ႔သားပဲေလ။ အၾကံဥာဏ္မေပးႏုိင္တာေတာ႔ စီးပြားေရးသမားလုပ္ဖုိ႔ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ညံ႔ဖ်င္းအားနည္းမႈေပါ႔။

ကၽြန္မရဲ႕ျမတ္ႏုိးျခင္းေတြထဲမွာ ေငြစကၠဴမပါဘူး။ အံ႔ဘြယ္ဘနန္းျဖစ္ရေလာက္တဲ႔ တုိက္တာအေဆာက္ အအုံေတြ မပါဘူး။ ရင္သပ္ရွဳေမာေငးရေလာက္ေအာင္ ဆန္းသစ္လွပတဲ႔ ရတနာစိန္ေက်ာက္ေတြ မပါဘူး။ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳးမရုိးႏုိင္ေအာင္ ေပၚေနတဲ႔ ဒီဇုိင္းလွလွအ၀တ္အထည္ေတြ မပါဘူး။ ေလာကႀကီးမွာ ရွိေနတဲ႔ မိန္းမတုိင္း မိန္းမတုိင္း ျမတ္ႏုိးမက္ေမာေလ႔ရွိတဲ႔ အရာေတြအေပၚ လုိလားေတာင္႔တမႈမရွိတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိျပပါဆုိရင္ မေကြးၿမိဳ႕က ေရႊ၀ါခုိင္ဆုိတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ လက္ညွိဳးထုိးျပႏုိင္ပါ တယ္။

ကၽြန္မ အျမတ္ႏုိးဆုံး သက္မဲ႔ပစၥည္းေတြဟာ စာအုပ္ေတြပဲျဖစ္တယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ႔ စီးပြားေရးသမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီးသည္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလ်က္ ကၽြန္မဟာ စာအုပ္စင္မွာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ စာအုပ္ေတြတုိးပြားလာဖုိ႔ေလာက္ကုိသာ စိတ္၀င္စားေနခဲ႔တယ္။ အခန္းတံခါးပိန္ၿပီး စာအုပ္ေတြကုိသာ တစ္ေယာက္တည္း သဲႀကီးမဲႀကီး ဖတ္ေနခဲ႔တယ္။ ဘယ္မဂၢဇင္းတုိက္ကုိမွ မပုိ႔ျဖစ္တဲ႔ ၀တၳဳေတြကုိ စိတ္ကူးတည္႔သလုိ ထုိင္ေရးေနခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မေရးတဲ႔ ၀တၳဳေတြဟာ တစ္ပုဒ္မွ ျပီးဆုံးသြားတယ္ဆုိတာ မရွိဘူး။

စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ သိတတ္တဲ႔အရြယ္ေလာက္ကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကၽြန္မဟာ 'ဘယ္လုိလဲ မင္း၀တၳဳေတြကုိ ကုိယ္ထုတ္ေပးရေတာ႔မလား' ဆုိတဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ခနဲ႔တဲ႔တဲ႔ စကားကုိ ၾကားတုိင္း ဘာျဖစ္လုိ႔ နာက်င္ခဲ႔တယ္မသိဘူး။ 'ရွင္႔မွာ ပုိက္ဆံရွိတုိင္း ကၽြန္မစာေရးဆရာမ ျဖစ္ႏုိင္လိမ္႔မယ္ထင္လား' ဆုိတဲ႔ စကားကုိ စိတ္ထဲကသာ ျပန္ေျပာေနမိခဲ႔တယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္မ ဆယ္မိနစ္ျပည္႔ေအာင္ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ဖူးတဲ႔အခ်ိန္ မရွိပါဘူး။ စကားမ်ားရန္ျဖစ္တာမရွိသလုိ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာေနျဖစ္တယ္ လုိ႔လည္း မရွိျပန္ဘူးေလ။ သူက မုိးလင္းမုိးခ်ဳပ္ အလုပ္,လုပ္၊ ည ၇ နာရီ ၈ နာရီေလာက္မွျပန္လာ၊ အရက္ေသာက္၊ ထမင္းစား၊ အိပ္ရာ၀င္ ဒါပဲေလ။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ေတာ႔ သူ အိမ္ျပန္လာတဲ႔အခ်ိန္ေတြဟာ ည ၁၁ နာရီေနာက္ပုိင္းပဲ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။

သူ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာလာ ကၽြန္မ ထူးထူးျခားျခား ခံစားခ်က္ျဖစ္မလာခဲ႔တဲ႔အတြက္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ညဥ္႔နက္မွျပန္လာတာလဲဆုိတဲ႔ ေမးခြန္းကုိ ကၽြန္မ မေမးျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ အိမ္ျပန္မအိပ္ဘူးလုိ႔မေျပာဘဲ သူ ျပန္မေရာက္လာတဲ႔ေန႔မ်ိဳးေတြမွာေတာ႔ ကၽြန္မ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ရတယ္။ တစ္ခါမက ႏွစ္ခါမက အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္လာေတာ႔ ' ရွင္ ညအိမ္ျပန္မအိပ္ဘူးဆုိရင္ ကၽြန္မကုိ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားထားပါ' လုိ႔ ကၽြန္မ ေျပာေတာ႔ 'ညဘက္ ကုိယ္ျပန္မလာတာ မင္း စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္လုိ႔လား' တဲ႔။ ကၽြန္မ ေခါင္းခါျပလုိက္တယ္။

'မျဖစ္ပါဘူး။ ရွင္ ျပန္မလာရင္ ညစာအတြက္ စီစဥ္ထားစရာမလုိဘူးေလ'

'ေၾသာ… ကုိယ္ျပန္မလာေတာ႔ မင္း ညစာစီစဥ္ေပးရတာ သက္သာတယ္ေပါ႔ ဟုတ္လား'

'ကၽြန္မအတြက္ မီးဖုိေခ်ာင္အလုပ္က အပန္းမႀကီးပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ခ်က္ျပဳတ္ထားၿပီးမွမစားေတာ႔ အလကားျဖစ္ကုန္တာေပါ႔။ မစားမွန္းသိရင္ ကၽြန္မ စီစဥ္ထားစရာမလုိဘူးေလ'

ကၽြန္မ အဲ႔ဒီလုိေျပာျပီးေနာက္ပုိင္း ညျပန္မအိပ္တဲ႔ေန႔ေတြမွာ ကၽြန္မကုိ ႀကိဳတင္အေၾကာင္းၾကား ထားတတ္ခဲ႔တယ္။ တစ္ခါတေလက်ျပန္ေတာ႔ သူက အိမ္ျပန္မအိပ္တဲ႔အေၾကာင္းကုိ သုံးေလးရက္စာ ခြင္႔တုိင္သြားတတ္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ နံေဘးမွာ တဖူးဖူးေဟာက္ျပီး အိပ္တတ္တဲ႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ရွိမေနတဲ႔ညေတြမွာ ကၽြန္မပုိျပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္အိပ္ရတာေပါ႔။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ သူနဲ႔ကၽြန္မ မဂၤလာသက္ တစ္ႏွစ္ရလာခဲ႔တယ္။

(၆) 

သူနဲ႔ကၽြန္မၾကားမွာ အႀကီးမားဆုံးျပႆနာတစ္ခု စ,ျဖစ္ခဲ႔တာက ကၽြန္မစာအုပ္စင္က စာအုပ္ တစ္အုပ္ေပ်ာက္သြားတဲ႔ကိစၥပဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကုိ ငွားေပးဖုိ႔ စာအုပ္ ရွာၾကည္႔ေတာ႔မွ သိရတာ။ စာအုပ္က ကၽြန္မသိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ စာေရးဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ 'သူလုိလူ' စာအုပ္ပါ။ စီးပြားေရးမဂၢဇင္းနဲ႔ သတင္းစာေလာက္သာ ဖတ္ေလ႔ရွိတဲ႔ သူ႔ကုိ ကၽြန္မစာအုပ္ ဖတ္ေနသလားလုိ႔ ေမးေတာ႔ သူက အနီေရာင္ရဲရဲစုိစုိ ေက်ာက္ကေလးတစ္လုံးကုိ မ်က္မွန္တစ္လက္၊ ဓာတ္မီးေသးေသးတစ္လက္နဲ႔ စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည္႔ေနရင္းက မဖတ္ပါဘူးတဲ႔။ ကၽြန္မ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ သြားတယ္။ ဒီအိမ္မွာ သူနဲ႔ကၽြန္မ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာ။ အိမ္အလုပ္ကူလုပ္ေပးဖုိ႔ ေခၚထားတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကလည္း ညေန ေလးနာရီခြဲရင္ သူ႔အိမ္သူျပန္ျပီ။ ဒီမိန္းမကလည္း ခပ္ရုိးရုိးရယ္ပါ။ ကၽြန္မစာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ခုိး၀ွက္ယူျပီး ေရာင္းစားမယ္႔မိန္းမမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္မ စဥ္းစားမရျဖစ္ေနရတယ္။ ေျခေထာက္မပါတဲ႔စာအုပ္က ကၽြန္မစာအုပ္စင္ေပၚကေန ဘယ္ကုိ ဆင္းသြားလုိ႔လဲ။ စာအုပ္စင္တစ္ခုလုံးကုိ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူက လွမ္းေျပာတယ္။ 

"မင္းစာအုပ္စင္က စာအုပ္တစ္အုပ္ တေလာကကုိယ္႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ယူသြားတယ္။ ရထားေပၚမွာဖတ္ဖုိ႔ထင္ပါတယ္"

ကၽြန္မ ေဒါသေထာင္းခနဲထြက္သြားတယ္။ သူ႔စာအုပ္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ပုိင္ရွင္ကုိအသိမေပးဘဲ ခြင္႔ျပဳစရာ လုိသလား။ စာအုပ္ငွားတဲ႔လူကုိေရာ စာအုပ္ငွားေပးတဲ႔လူကုိပါ ကၽြန္မ စိတ္ဆုိးသြားမိတယ္။ စာအုပ္ငွားသူ တစ္ေယာက္ဟာ စာအုပ္ပုိင္ရွင္ရဲ႕ ခြင္႔ျပဳခ်က္မရဘဲ မငွားရဘူး။ သူ အလြန္ဖတ္ခ်င္ေနတဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္ေနဦးေတာ႔ ပုိင္ရွင္ခြင္႔ျပဳမွသာ ယူသြားရမယ္။ ပုိင္ရွင္မသိဘဲ လက္ဆင္႔မကမ္းရဘူး။ စာအုပ္ကုိေရစုိစုတ္ျပဲျခင္းမျဖစ္ေအာင္ တာ၀န္ယူဖတ္ႏုိင္ရမယ္။ ဒါဟာ စာေပကုိ ျမတ္ႏုိးသူတစ္ေယာက္မွာ ရွိကုိရွိရမယ္႔စိတ္ပဲ။

ကၽြန္မ စာအုပ္ငွားရမွာ တြန္႔တုိတတ္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္ကုိ ဖတ္မိရင္ သူမ်ားေတြကုိလည္း ဖတ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ႔ ေစတနာနဲ႔ တုိက္တြန္းတတ္တဲ႔၀ါသနာ ကၽြန္မမွာရွိျပီးသားပါ။ စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္ဟာ စာအုပ္စင္ေပၚမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ရွိေနတာထက္စာရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္လက္ထဲမွာ ရွိေနတာက ပုိအက်ိဳးျဖစ္ေစႏုိင္တာမဟုတ္လား။ ဒါေပမယ္႔ မီးရထားေပၚမွာ ဟုိလွန္ဒီလွန္ လုပ္ဖုိ႔ေလာက္အတြက္နဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕အဖုိးတန္စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ အဆုံးမခံႏုိင္ ဘူး။ မျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္မ ၾကမ္းမွျဖစ္မယ္။

သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြအေၾကာင္းကုိလည္း ကၽြန္မသိေနျပီးသားေလ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ႕အရသာဆုိတာကုိ နည္းနည္းေလးမွ နားမလည္ၾကတဲ႔လူစားမ်ိဳးေတြ။ စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္ဖတ္ရဖုိ႔ထက္ ဘီယာ တစ္ငုံေလာက္ ေသာက္ရဖုိ႔ကုိသာ စိတ္၀င္စားတတ္ၾကသူေတြ။ ကာရာအုိေကစင္ျမင္႔ေပၚက ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးေတြရဲ႕ လည္တုိင္မွာ ေရာင္စုံပန္းကုံးေတြ သူ႔ထက္ငါ ပုိစြပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ရူးရူးမူးမူးႀကိဳးစားေန ၾကသူေတြ။ ကၽြန္မ အထင္ႀကီးလုိ႔ရတဲ႔လူ သူ႔အေပါင္းအေဖာ္ေတြထဲမွာ မရွိဘူးလုိ႔ထင္တယ္။

'ကၽြန္မစာအုပ္ကုိ တစ္ပတ္အတြင္း ျပန္ေတာင္းေပးပါ။ ကၽြန္မစာအုပ္ေတြကုိ ကၽြန္မဆီမွာ ခြင္႔မေတာင္းဘဲ ငွားတာ ကၽြန္မမႀကိဳက္ဘူး'

'ေနပါဦး၊ မင္းစာအုပ္က ဘယ္ေလာက္တန္တဲ႔ စာအုပ္မုိ႔လုိ႔ ဒီေလာက္အျဖစ္သည္းေနရတာလဲ'

ကၽြန္မေစြ႔ေစြ႔ခုန္သြားခဲ႔ရတယ္။ ဒီစာအုပ္ဟာ အသစ္ျပန္ရုိက္ထားတဲ႔ စာအုပ္မဟုတ္ဘူး။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ပုံႏွိပ္ထားတဲ႔ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္းစာအုပ္ပါ။ စာအုပ္ေဟာင္းကုိသာ လုိခ်င္တယ္ဆုိရင္ လည္း ျပန္ရွာ၀ယ္ရင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါလိမ္႔ဦးမယ္။ ကၽြန္မစာအုပ္ကုိ ယူဖတ္ျပီး ေဖ်ာက္ပစ္လုိက္ဦးေတာ႔ ဒီေလာက္ စိတ္ဆုိးမိမွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ ျမတ္ႏုိးတာ စာအုပ္ရဲ႕ေငြေၾကးတန္ဖုိးမဟုတ္ပါဘူး။ စာအုပ္ထဲက စာေတြရဲ႕ တန္ဖုိးပါ။ ခုေတာ႔ ကၽြန္မ စာအုပ္ကုိ လက္လြတ္စပယ္လည္း လုပ္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မကုိ လည္း ေစာ္ကားေသးတယ္။ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေနတဲ႔ မ်က္လုံးမ်ိဳးနဲ႔ၾကည္႔ျပီး သူ႔ေရွ႕ကေန ခ်ာခနဲလွည္႔ထြက္ခဲ႔မိတယ္။ အဲဒီကစလုိ႔ သူနဲ႔ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ အခဲမေက်ႏုိင္ ျဖစ္သြား ခဲ႔ၾကတာပါပဲ။

(၇)

ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္ေထာင္ေရးမသာယာရင္ အျပင္မွာ အေပ်ာ္ရွာတတ္ၾကတယ္ဆုိတာကုိ ကၽြန္မသိထားေပမယ္႔ အဲဒီလုိမျဖစ္ေအာင္ကာကြယ္ဖုိ႔ ကၽြန္မစိတ္မ၀င္စားခဲ႔ဘူး။ 'ငါ မိန္းမေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ တြဲခဲ႔ဖူးတယ္။ ေအး… ဒါေပမယ္႔ ငါ တရား၀င္လက္ထပ္ယူခဲ႔တဲ႔ မိန္းမဟာ မင္းတစ္ေယာက္တည္းပဲရွိတယ္' ဆုိတဲ႔ သူ႔ရဲ႕စကားဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူစရာ ျဖစ္မလာႏုိင္ခဲ႔ဘူး။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း တစ္ခုအတြက္ေတာ႔ ေပါင္ႏွံထားတဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ အိမ္နဲ႔ျခံကုိ တစ္စုံတစ္ေယာက္လက္ ေရာက္မသြားေအာင္ ကယ္တင္ေပးခဲ႔တဲ႔ သူ႔ေက်းဇူးေတြအတြက္ ေဖေဖက ျပန္လည္ေပးဆပ္လုိက္ရတာဟာ ေရႊ၀ါခုိင္ဆုိတဲ႔ သမိးတစ္ေယာက္ေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ သူ႔ကုိ 'ရွင္ဟာ ကၽြန္မကုိအေၾကြးနဲ႔ သိမ္းခဲ႔တဲ႔လူႀကီး' လုိ႔ လက္ညွိဳးထုိးစြပ္စြဲ ရန္ေတြ႔ျပီး ေပါက္ကြဲခြင္႔မရခဲ႔ဘူး။ ဘာေၾကာင္႔ဆုိေတာ႔ သူက ကၽြန္မကုိ ေဖေဖ႔ဆီမွာ ေတာင္းယူခဲ႔တာ မဟုတ္ဘဲ ေဖေဖကသာ သူ႔ဆီမွာ ကၽြန္မကုိ ထုိးအပ္ ခဲ႔တာျဖစ္ေနတာကုိး။ ဒီအတြက္ ေဖေဖ႔ကုိလည္း ကၽြန္မ အျပစ္မတင္လုိေတာ႔ပါဘူး။ ေဖေဖဟာ ကံတရားေၾကာင္႔ က်ဆုံးခဲ႔ရေပမယ္႔ အရာရာ အေပၚ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေခၚစဥ္းစားတတ္တဲ႔လူတစ္ေယာက္ဆုိတာ ကၽြန္မ သိေနတယ္ေလ။ အေကာင္းဆုံးေရြးခ်ယ္မႈတစ္ခုကုိ ေဖေဖ ေရြးခ်ယ္လုိက္တာပဲျဖစ္မွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ကုိယ္႔ကုိယ္ ကုိေတာင္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေနသင္႔ေသးတာ မဟုတ္လား။ ေရႊ၀ါခုိင္ဆုိတဲ႔ မိန္းမဟာ သိန္း ၅၀ ေလာက္တန္တဲ႔ တန္ဖုိးႀကီး မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္ေလ။

ကၽြန္မ ထင္ေတာ႔ မထင္ခဲ႔မိဘူး။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိ ကၽြန္မနဲ႔တစ္ခါမွ မေဆြးေႏြးဖူးခဲ႔တဲ႔ သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္မနဲ႔ အမုိးတစ္ခုတည္းေအာက္မွာ အတူေနထုိင္ရတဲ႔ လင္ေယာက္်ားျဖစ္လာလိမ္႔မယ္လုိ႔ေလ။ အခ်စ္ဆုိတာ လုံး၀မပါခဲ႔တဲ႔ သူစိမ္း မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ႏွစ္,ႏွစ္တာကာလၾကာေအာင္ ေပါင္းသင္းေနႏုိင္ခဲ႔တာပဲ အံ႔ၾသစရာပဲေနာ္။ ည,ည သူျပန္မအိပ္တဲ႔ ေန႔ေတြမွာ သူ ဘယ္မိန္းမအိမ္မွာ အိပ္တာပါလိမ္႔လုိ႔ ကၽြန္မစဥ္းစားလာတတ္ခဲ႔ေပမယ္႔ ဒါဟာ မနာလုိမႈမဟုတ္ဘဲ နာၾကည္းမႈသက္သက္ပဲဆုိတာ ခြဲျခား နားလည္ေနခဲ႔တယ္။

ကၽြန္မ သူ႔အေပၚ စြဲလမ္းတပ္မက္စိတ္ ျဖစ္ေနျပီလားလုိ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိျပန္ေမးၾကည္႔မိေတာ႔ ကၽြန္မရင္ထဲကုိ ပထမဆုံးတုိး၀င္လာတဲ႔ ခံစားမႈက ရွက္ရြံ႔ျခင္းဆုိတဲ႔ ခံစားမႈသာ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔အေပၚ ကၽြန္မဘက္က တစ္စတစ္စဖြဲ႔တည္လာတဲ႔ ေလ်ာ႔ရဲရဲ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးဟာ သူ မၾကာခဏထုတ္ေဖာ္ေျပာတတ္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးနာမည္ေတြရဲ႕ေအာက္မွာ အပုိင္းပုိင္း ျပတ္ထြက္ကုန္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ၾကားက ေအးစက္တဲ႔ ဆက္ဆံေရးကုိ ျပန္လည္ေႏြးေထြးလာေအာင္ ဖန္တီးေပးႏုိင္တဲ႔ သားသမီးရတနာ ကၽြန္မ၀မ္းၾကာတုိက္မွာ ၀င္ေရာက္မခုိလႈံခဲ႔တဲ႔ အခ်က္ကလည္း ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ အျပီးတုိင္ ေ၀းကြာ သြားေစဖုိ႔ တြန္းအားေပးခဲ႔တဲ႔ အခ်က္တစ္ခ်က္ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။

မုိက္မဲတဲ႔ ေရႊ၀ါခုိင္ဆုိတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးကေတာ႔ သားသမီးမရေတာ႔လည္း ငါနဲ႔သူ ကြဲကြာၾကမယ္ ဆုိရင္ ေထာက္ထားေနစရာမလုိေတာ႔ဘူးေပါ႔ဆုိတဲ႔ အေတြးမ်ိဳးနဲ႔ ေက်နပ္ေနခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မက အဆုိးဆုံးျဖစ္လာမယ္႔ အနာဂတ္ကုိ ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင္႔ထားခဲ႔ျပီးသားေလ။ တစ္ခုလပ္ဆုိတဲ႔ ရပ္တည္မႈ နဲ႔ ေလာကကုိ ႀကိဳတင္ရင္ဆုိင္ျပီးသား ျဖစ္ေနေတာ႔ ကၽြန္မဘာကုိမွ တုန္လႈပ္စရာ မရွိႏုိင္ေတာ႔ဘူး မဟုတ္လား။

သူနဲ႔ကၽြန္မၾကားက ေနာက္ဆုံးေပါက္ကြဲမႈကေတာ႔ ကၽြန္မ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကုိယ္ ကၽြန္မစိတ္နဲ႔ကၽြန္မ ခတ္ခဲ႔တဲ႔ ေသာ႔တစ္လုံးက စတင္ခဲ႔တာ။ ကၽြန္မ စာေရးစားပြဲအံဆြဲထဲက စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ သူ ကၽြန္မကုိ လာျပခဲ႔တယ္။ သူ စိတ္၀င္တစားယူလာေပးတဲ႔ စာအုပ္က ကၽြန္မ ကုိးတန္းႏွစ္ကတည္းက ပုိင္ဆုိင္ခဲ႔တဲ႔ မွတ္တမ္းစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ပါ။ အဲဒီစာအုပ္ကုိ ကၽြန္မ ေသာ႔ခတ္ထားခဲ႔တာၾကာျပီ။ ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ တစ္လအလုိကတည္းက အဲဒီစာအုပ္ကုိ မဖြင္႔ျဖစ္ေတာ႔တာ။

'ကုိယ္ ဒီစာအုပ္ကုိ ဖတ္ခြင္႔ရွိမလား' လုိ႔ သူကေမးေတာ႔ 'ဖတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္လည္း ဖတ္ေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီစာအုပ္ရဲ႕ ေသာ႔ ကၽြန္မမွာမရွိေတာ႔ဘူး' လုိ႔ ခပ္ေအးေအးပဲ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ေၾကမြခဲ႔ျပီျဖစ္တဲ႔ အနာဂတ္ေတြပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ရွင္သန္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ၀ိညာဥ္တစ္ခု ပါတယ္။ ေတဇာဆုိတဲ႔ နာမည္တစ္လုံးပါတယ္။ ဒါပါပဲ။ ကၽြန္မအတြက္ အဲဒီစာအုပ္ဟာ ရာသက္ပန္ ဖြင္႔စရာမလုိေတာ႔တဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္လုိက္ျပီမုိ႔ ေသာ႔ကုိ ကၽြန္မ လႊင္႔ပစ္လုိက္ျပီ။ အဲဒီေသာ႔ဟာ ဧရာ၀တီျမစ္ရဲ႕ တစ္ေနရာရာမွာ စီးေမ်ာကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ႔ျပီ။ 

 

 

'ေသာ႔ေတြကုိ ဒီေလာက္မုန္းတဲ႔သူက ဒီစာအုပ္ကုိမွ ဘာျဖစ္လုိ႔ ထူးထူးျခားျခား ေသာ႔ခတ္ထားရတာလဲ ဆုိတာ ကုိယ္ သိခ်င္တာ၊ ေသာ႔ခတ္တယ္ဆုိကတည္းက လုံျခံဳစိတ္ခ်ရေအာင္ ခတ္တယ္ဆုိတာေတာ႔ သိပါတယ္'

'ေသာ႔ခတ္တာခ်င္းတူေပမယ္႔ ေသာ႔ခတ္တဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ခ်င္းကေတာ႔ တူခ်င္မွတူမွာေပါ႔။ ရွင္႔အတြက္က ခတ္ျပီးသားေသာ႔ခေလာက္တစ္လုံးကုိျပန္ဖြင္႔ဖုိ႔ ေသာ႔တံတစ္ခု မရွိမျဖစ္လုိတယ္မဟုတ္လား။ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ႔ ပိတ္လုိက္တဲ႔ ေသာ႔ခေလာက္တစ္လုံးကုိ ျပန္ဖြင္႔ဖုိ႔ ေသာ႔တံတစ္ခုမလုိအပ္ဘူးေလ။ ကၽြန္မက ရာသက္ပန္ပိတ္ျခင္းအထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ေသာ႔ခတ္ခဲ႔တာ။ ဒါေၾကာင္႔ အဲဒီေသာ႔တံကုိ ကၽြန္မလည္ပင္းမွာ ဆြဲထားဖုိ႔လည္းမလုိဘူး။ ခါးၾကားမွာထုိးထားဖုိ႔လည္း မလုိဘူးေလ။ ရွင္ သိပ္ဖတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ျဖစ္တဲ႔ နည္းနဲ႔ ဖြင္႔ဖတ္လုိ႔ရပါတယ္'

ကၽြန္မရဲ႕ မွတ္တမ္းစာအုပ္ကုိ သူ ေဒါသတႀကီး ကုိင္ေပါက္ပစ္လုိက္တယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ျပီး ဆယ္ရက္္ေျမာက္တဲ႔ေန႔မွာ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တရား၀င္ကြာရွင္း ျပတ္စဲလုိက္ၾကတယ္။

(၈)

သူနဲ႔ကၽြန္မ ကြာရွင္းျပီးမၾကာခင္မွာ ေဖေဖ ဆုံးပါးသြားတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ တစ္ခုလပ္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ တင္႔တယ္စြာ ရပ္တည္ႏုိင္ေနႏုိင္ေလာက္တဲ႔ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ကၽြန္မ ပုိင္ဆုိင္ခြင္႔ရခဲ႔ တယ္။ ေဖေဖ႔ရဲ႕ ဇာတိရြာကေလးမွာ ေဖေဖ႔အတြက္ ရည္စူးျပီး စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္ေလး တစ္ခု ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းေပးခဲ႔တယ္။ က်န္တဲ႔ေငြနဲ႔ ပစၥည္းအားလုံးကုိ ေမေမ႔လက္ထဲ လႊဲအပ္ေပးလုိက္ တယ္။ ျပီးေတာ႔ ကုိကုိႀကီးရွိတဲ႔ ဖားကန္႔ၿမိဳ႕ေလးကုိ ေရာက္လာခဲ႔တယ္။

ေက်ာက္စိမ္းတုံးဆုိတာေတြကုိ လမ္းခင္းတဲ႔ေက်ာက္တုံးအျဖစ္သာျမင္ၾကည္႔တတ္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မဟာ အဲဒီေက်ာက္တုံးေတြရဖုိ႔ သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္း အလုပ္လုပ္ေနၾကရတဲ႔ ေက်ာက္တူးသမားေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ စိတ္၀င္စားလာမိတယ္။ ေငြသိန္းတစ္ရာရွိရာကေန သိန္းတစ္ေထာင္ရွိေအာင္၊ သန္းတစ္ေထာင္ရွိေအာင္ သဲသဲမဲမဲႀကိဳးစားေနတဲ႔ လူခ်မ္းသာေတြရဲ႕ စိတ္၀ိညာဥ္ေတြကုိ ကၽြန္မအံၾသတႀကီး စူးစမ္းေနမိ တယ္။ ျမန္မာျပည္က ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕လုိ႔ေတာင္ မထင္ရတဲ႔ ဖားကန္႔ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ စည္ကားမႈကို ရင္သပ္ရွဳေမာေငးၾကည္႔ေနမိခဲ႔တယ္။ ဥရုေခ်ာင္းေရဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ညစ္ညဴးေနာက္က်ေနတဲ႔စိတ္ေတြကုိ ၾကည္လင္လန္းဆန္းလာေအာင္ ကုစားေပးႏုိင္ခဲ႔တယ္။ ဖားကန္႔ဟာ ကၽြန္မကုိ ရင္ခုန္ေစခဲ႔တဲ႔ ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕ပါပဲ။ အစ္ကုိရဲ႕အရွိန္အ၀ါနဲ႔ ကၽြန္မဟာ ဖားကန္႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေန႔ညမျပတ္ဆူညံေနတဲ႔ အသံေတြၾကားမွာ ဣေျႏၵရရေမ်ာပါႏုိင္ခဲ႔တယ္။

အစ္ကုိက ဖားကန္႔မွာ ေအာင္ျမင္တဲ႔ စီးပြားေရးသမားတစ္ဦးအျဖစ္ ခုိင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္ႏုိင္ ခဲ႔ျပီေလ။ေက်ာက္တူးသမားေလးဘ၀ကေန အေရာင္းအ၀ယ္ ေက်ာက္ကုန္သည္ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာစ အခ်ိန္မွာပဲ ဖားကန္႔ၿမိဳ႕မွာ အေျခက်ေနတဲ႔ ကၽြန္မေယာက္မ ဆရာ၀န္မနဲ႔ ဖူးစာဆုံခဲ႔တာလုိ႔ အစ္ကုိက ေျပာျပခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မေယာက္ကဟာ အစ္ကုိ႔ကုိေတာ္ေတာ္ခ်စ္ႏုိင္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ပါ။ မိန္းမေကာင္းပီသတဲ႔ တကယ္ေတာ္တဲ႔ ဇနီးသည္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ အစ္ကုိ႔အိမ္မွာ သုံး,ေလးရက္ေနရုံနဲ႔ ကၽြန္မသိခဲ႔ရတယ္။

လူ႔ေလာကႀကီးထဲက တစ္ခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ မယုံၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အံ႔ၾသဖုိ႔ေကာင္းလွတယ္။ ငါ႔မိန္းမက ေရဆုိရင္ ခပ္ျပီးသား၊ ငါးေျခာက္ဆုိရင္ ဖုတ္ျပီးသားလုိ႔ ေျပာတုန္းက အစ္ကုိ႔စကားကုိ ကၽြန္မရယ္ေမာေနခဲ႔မိတယ္။ တကယ္တမ္း ကၽြန္မမ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔ႀကံဳရမွ အစ္ကုိ႔အမ်ိဳးသမီးရဲ႕အျဖစ္ေတြ ကုိ ကၽြန္မယုံၾကည္ႏုိင္ခဲ႔တာ။ အစ္ကုိဟာ အဘက္ဘက္ကျပည္႔စုံတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ဘာအတြက္ အလကားေနရင္း ႏုိင္စားေနရတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မဘယ္လုိမွ စဥ္းစားလုိ႔မရႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ရ တယ္။ ေယာက္မဘက္က မေျပာပေလာက္တဲ႔ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ႔ရင္ မျပီးႏုိင္မစီးႏုိင္ ဆူပူေန တတ္တဲ႔ အစ္ကုိဟာ အရင္တုန္းကအိမ္မွာ ေမေမဆူပူရင္ နားၿငီးတယ္ဆုိျပီး ထြက္သြားတတ္တဲ႔လူမ်ိဳးပါ။

တကယ္ဆုိ အစ္ကုိ ဒီလုိအေျခအေနေရာက္လာခဲ႔ေအာင္ ေယာက္မကအမ်ားၾကီး ပံ႔ပုိးေပးခဲ႔တာပါ။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ႔ မိန္းမမ်ိဳးကုိရထားႏုိင္ပါလ်က္ အစ္ကုိ႔ရဲ႕ေယာက္မအေပၚ နုိင္ထက္ကလူျပဳမႈေတြ ကုိ ျမင္ရေတာ႔ ကၽြန္မ အစ္ကုိ႔ကုိမေက်မနပ္ ျဖစ္လာတယ္။ ေယာက္မက 'သူက ဒီလုိပါပဲ' ဆုိတဲ႔ စကားကုိ အၿပံဳးမပ်က္ေျပေတာ႔ ကၽြန္မအံ႔ၾသမဆုံးျဖစ္ေနရတယ္။ 'ကၽြန္မလုိ မိန္းမသာဆုိ အစ္ကုိ႔လုိေယာက္်ားမ်ိဳး ကုိ ႏွစ္လျပည္႔ေအာင္ ေပါင္းမေနႏုိင္ဘူး' လုိ႔ ေျပာေတာ႔ 'ဒါေၾကာင္႔ ညီမေလး တစ္ခုလပ္ျဖစ္လာတာေပါ႔' လုိ႔ အစ္ကုိက ရယ္ေမာေျပာခဲ႔ေသးတယ္။

တစ္ခုလပ္ျဖစ္ရမွာစုိးတာနဲ႔ေတာ႔ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းႏြံထဲမွာ တစ္သက္လုံးအနစ္ျမဳပ္မခံႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ ကၽြန္မဆုိေတာ႔ ကၽြန္မကုိ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိၾကည္႔ျပီး အစ္ကုိနဲ႔ေယာက္မ ရယ္ေမာေနၾကတယ္။ ကၽြန္မေမ႔ေလ်ာ႔ေနခဲ႔မိတာကုိး။ ကၽြန္မေယာက္မက အစ္ကုိ႔ကုိအရူးအမူးခ်စ္ျပီးမွ လက္ထပ္ယူခဲ႔သူ။ ကၽြန္မကေတာ႔ အခ်စ္ဆုိတာ လုံး၀မပါဘဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ လက္ထပ္ခဲ႔ရသူ။ အေျခအေနခ်င္းမွ မတူခဲ႔တာကုိ ကၽြန္မထည္႔မတြက္မိခဲ႔ဘူးေလ။

ေယာက္မကေတာ႔ဆုိခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အတူတူပါပဲတဲ႔။ 'မိန္းမေတြဟာ မုိက္မုိက္မဲမဲ သတၱိရွိတဲ႔ေနရာမွာ ေယာက္်ားေတြထက္ ပုိတတ္ၾကတယ္ ညီမေလးရဲ႕၊ ညီမေလး အစ္ကုိကုိ မမ လက္ထပ္တုန္းက တစ္ေဆြလုံးတစ္မ်ိဳးလုံးကုိ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ႔ရတာ၊ မမမိသားစုကုိ စြန္႔လႊတ္ျပီးမွ သူ႔ကုိယူခဲ႔တာ၊ မမ ဂုဏ္သိကၡာေတြကုိ အထိခုိက္ခံျပီး သူ႔ကုိယူခဲ႔တာ၊ ညီမေလးလည္း ဘာထူးလုိ႔လဲ၊ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ ကုိယ္႔သေဘာနဲ႔ကုိယ္ ကြာရွင္းျပီး ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလုံးရဲ႕ ေ၀ဖန္ကဲ႔ရဲ႕သံေတြကုိ ရင္ဆုိင္ခဲ႔တာပဲမဟုတ္လား၊ ကုိယ္႔ရဲ႕ စိတ္၀ိညာဥ္လြတ္လပ္မႈအတြက္ ဂုဏ္သိကၡာဆုိတာေတြကုိ အထိခုိက္ခံႏုိင္ခဲ႔တာပဲမဟုတ္လား' တဲ႔။ ကၽြန္မစဥ္းစားၾကည္႔မိတယ္။ မိန္းမေတြဟာ ေယာက္်ားေတြထက္ပုိျပီး မုိက္မုိက္မဲမဲ သတၱိရွိၾကတယ္ဆုိတာ ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ေလ။

(၉)

ၾကာေတာ႔ဖားကန္႔ကုိ ကၽြန္မၿငီးေငြ႔လာတယ္။ ဖားကန္႔မွာ ကၽြန္မအတြက္ေနရာမရွိဘူးေလ။ ကၽြန္မအတြက္ ဖားကန္႔ၿမိဳ႕ဟာ ခဏတစ္ျဖဳတ္ေလာက္သာ ေနခ်င္စရာေကာင္းတဲ႔ေနရာတစ္ခုျဖစ္ေနတာကုိး။ ကၽြန္မ ဖားကန္႔ၿမိဳ႕မွာ ဘယ္လုိမွဆက္မေနခ်င္ေလာက္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိ ရင္ဆုိင္လုိက္ရတဲ႔ေန႔ကေတာ႔ ကၽြန္မလက္ထဲကုိ ေသာ႔ေတြေရာက္လာတဲ႔ေန႔ပါပဲ။ အစ္ကုိက ေယာက္မကုိအပ္ရမယ္႔ ေသာ႔ေတြကုိ ကၽြန္မလက္ထဲလာထည္႔ေပးခဲ႔တယ္။

လူေတြဟာ ေသာ႔ေတြကုိ ဘာလုိ႔ဒီေလာက္အေရးတယူ လုပ္ေနၾကရတာလဲ။ သစၥာမရွိတဲ႔ လူေတြေၾကာင္႔ ေသာ႔ေတြေပၚလာခဲ႔ၾကတာတဲ႔လား။ ေသာ႔ေတြအမ်ားၾကီး ပုိင္ဆုိင္ခြင္႔ရဖုိ႔ ဘာလုိ႔ဒီေလာက္ ႀကိဳးစားေနေနၾကတာလဲ။ သူတုိ႔လက္ထဲက ေသာ႔တံေတြကုိ တစ္စုံတစ္ေယာက္က လုယူသြားမွာကုိ အေသအလဲ ေၾကာက္ေနၾကတာ ရယ္စရာမေကာင္းဘူးလား။ တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္မရဲ႕ခင္ပြန္းသည္ကုိ ရွင္႔ရဲ႕ေသာ႔ေတြကုိ ဘယ္မွာမွလုိက္ရွာစရာမလုိေအာင္ လည္ပင္းမွာဆြဲထားရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္လုိ႔ အၾကံေပးမိတဲ႔အတြက္ သူ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဆုိးသြားခဲ႔ဖူးတယ္။

တကယ္ေတာ႔ လူေတြဟာ ဥစၥာရူးေတြပဲဆုိတဲ႔ စကားကုိေတာ႔ သူ႔ကုိ ကၽြန္မမေျပာျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ ငါ ဥစၥာရူးခဲ႔လုိ႔ မင္းကုိ ဒီလုိထားႏုိင္တယ္မွတ္ပါလုိ႔ သူကေျပာလာရင္ ကၽြန္မမွာ ျပန္ေျပာစရာစကားရွိမေနတဲ႔အတြက္ေပါ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဟာ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔တယ္ဆုိတာ ကၽြန္မဘယ္လုိမွ မျငင္းႏုိင္ပါဘူး။ ေခ်ာက္ထဲက်လုနီးနီးျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ ေဖေဖ႔ရဲ႕ဘ၀နဲ႔ မိသားစုတစ္ခုလုံးကုိ ကယ္တင္ခဲ႔သူ ဟာေဖေဖ႔ကုိ အလြန္ခ်စ္ေၾကာက္ရုိေသတဲ႔ အလုိေလာဘအင္မတန္နည္းတဲ႔ေဖေဖ႔ရဲ႕ သမက္ေက်ာင္းဆရာ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး။ေဖေဖ႔ကုိ မိတ္ေဆြတစ္ဦးလုိေပါင္းသင္းဆက္ဆံခဲ႔တဲ႔ အင္မတန္ေလာဘႀကီးတဲ႔ ဥစၥာရူးလုိ႔ ကၽြန္မယူဆသတ္မွတ္ထားခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းသည္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။

စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကုိ လုိေလေသးမရွိ ပုိင္ဆုိင္ခြင္႔ရဖုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ ဆုေတာင္းဖူးျခင္းမရွိခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မဟာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအားက်မက္ေမာေလာက္တဲ႔ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ခြင္႔ရခဲ႔တယ္။ ေမေမ ကေတာ႔ ဆုိခဲ႔တယ္။ ဒါဟာ ေရႊ၀ါခုိင္ဆုိတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ အရင္႔အရင္ဘ၀ကျပဳခဲ႔တဲ႔ ကုသုိလ္ကံရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြေၾကာင္႔တဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေရႊ၀ါခုိင္လုိလားေတာင္႔တခဲ႔တဲ႔ဘ၀မ်ိဳးကုိ ပုိင္ဆုိင္ခြင္႔မရခဲ႔တာ ကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ကံဆုိးမႈတစ္ခုသာျဖစ္မွာေပါ႔။ လူေတြက ကၽြန္မ ပုိင္ဆုိင္ခြင္႔ရလုိက္တဲ႔ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ကုိၾကည္႔ျပီး ေရႊ၀ါခုိင္ တစ္ခုလပ္ျဖစ္ခဲ႔ေပမယ္႔ ျမတ္လုိက္ပါတယ္လုိ႔ ဆုိခ်င္ၾကတယ္။ ကၽြန္မအရွံဳးကုိ ကၽြန္မကလြဲျပီး ဘယ္သူမွ မျမင္ႏုိင္ခဲ႔ၾကဘူး။ ကၽြန္မ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေစာင္႔စားေမွ်ာ္လင္႔ထားခဲ႔တဲ႔ အိပ္မက္ထဲက ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္ရတာကုိ သူတုိ႔ မျမင္ၾကဘူး။ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာ ကၽြန္မတကယ္တမ္း ခ်စ္မက္ျမတ္ႏုိးခဲ႔ရတဲ႔ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကုိ စြန္႔လႊတ္ခဲ႔ရတာ မျမင္ခဲ႔ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မရည္မွန္းတမ္းတခဲ႔တဲ႔ အနာဂတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ၿပိဳက်သြားခဲ႔တာကုိလည္း မျမင္ႏုိင္ၾကဘူး။ အားလုံးဟာ ကၽြန္မရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကုိ ျမင္မၾကည္႔တတ္ၾကသူေတြသာ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။

လူေတြဟာ ေရႊ၀ါခုိင္႔အေပၚ တစ္မ်ိဳးတည္းေသာ မွတ္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ တီးတုိးတီးတုိး စကားတင္း ဆုိေနခဲ႔ၾက တယ္။ ေအးသလုိလုိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္လည္တဲ႔မိန္းမတဲ႔။ သူတုိ႔အားလုံး ျမင္ေတြ႔ခဲ႔တာက ေရႊ၀ါခုိင္ဆုိတဲ႔ တစ္ခုလပ္မိန္းမတစ္ေယာက္ ပုိင္ဆုိင္ခြင္႔ရလုိက္တဲ႔ ေသာ႔ေတြပဲျဖစ္ခဲ႔တာကုိး။ သိန္းႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ တန္ဖုိးရွိတဲ႔ ကားေသာ႔တစ္ေခ်ာင္းရယ္၊ သိန္း၅၀ေအာက္ မေလ်ာ႔ႏုိင္တဲ႔ တစ္ထပ္တုိက္ျပာေလး တစ္လုံးရဲ႕ေသာ႔တစ္ေခ်ာင္းရယ္၊ ေနာက္ အဲဒီတုိက္အိမ္ေလးထဲက အဖုိးတန္ ေသတၱာေလးတစ္လုံးကုိ ဖြင္႔ဖုိ႔ ေသာ႔တစ္ေခ်ာင္းရယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ၿမိဳ႕လည္လမ္းမေပၚက ဆုိင္ခန္းတစ္ခုရဲ႕ ေသာ႔တစ္ေခ်ာင္းရယ္။ ဒါေတြကုိ သူတုိ႔ ျမင္ေတြ႔ခဲ႔ၾကတယ္ေလ။

အဲဒီေသာ႔ေတြကုိ ကၽြန္မ မမက္ေမာဘူးဆုိတာကုိ သူမ်ားေတြေ၀းလုိ႔ ကၽြန္မကုိေမြးထုတ္ ခဲ႔တဲ႔ ေမေမကေတာင္ မယုံၾကည္ႏုိင္ခဲ႔ဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ႔ သမီး အိမ္ေထာင္သစ္ ထူမိဦးမွာပါ၊ သမီးအသက္ဟာ ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာ၊ ဒီ ပစၥည္းဥစၥာေတြကုိ သမီးပဲ ထိန္းသိမ္းထားသင္႔တယ္ တဲ႔။ ေရႊ၀ါခုိင္ဆုိတဲ႔ မိန္းမဟာ ဘ၀တစ္သက္တာ ကာလတစ္ခုတည္းမွာ ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္ကုိ ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင္႔မွ ႏွစ္ခါလက္ထပ္မယ္႔သူမဟုတ္ဘူးဆုိတာ ေမေမကေတာင္ မယုံၾကည္ႏုိင္ဘူး တဲ႔ေလ။ မမကလည္း ဆုိခဲ႔တယ္။ 'မိ၀ါ ႏွစ္သက္တဲ႔လူေတြ႔ရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳပါ၊ တစ္ခုလပ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ လူေတြက အရုိအေသတန္ၾကတယ္၊ ကုိယ္႔အေပၚေကာင္းမယ္႔သူေတြ႔ရင္ စဥ္းစားပါ' တဲ႔။

ခုေတာ႔ ကုိကုိႀကီးနဲ႔ ေယာက္မကလည္း ဆုိလာျပန္ျပီ။ 'ညီမေလး သေဘာက်တဲ႔သူေတြ႔ရင္ေျပာပါ၊ သင္႔မသင္႔ ၾကည္႔ရတာေပါ႔၊ မရွိရင္လည္း သင္႔ေတာ္မယ္႔ထဲက မမတုိ႔ ရွာေပးလုိ႔ရတယ္၊ ညီမေလး ရုပ္နဲ႔ဆုိ လူပ်ိဳကေလးေတာင္ အသာေလးရႏုိင္ပါေသးတယ္' တဲ႔။ လူေတြဟာ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွလုိ႔ တစ္ခုလပ္ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ မိန္းမေတြကုိ ဘယ္လုိမ်က္လုံးမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည္႔ေနတာတဲ႔လဲ။ တစ္ခုလပ္မိန္းမတစ္ေယာက္ ဟာ သာမန္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္လုိပဲ ဣေျႏၵရရ ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္တည္ႏုိင္ျခင္း အေပၚ ေလးစားဂုဏ္ယူဖုိ႔ မေကာင္းေတာ႔ဘူးလား။

စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွတဲ႔ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစုံနဲ႔ ကၽြန္မကုိ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ဆြဲေဆာင္ထားႏုိင္တဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလးကေန ေျပးထြက္ဖုိ႔ ကၽြန္မ ႀကိဳးစားရျပန္တယ္။ ေရႊ၀ါခုိင္ဆုိတာ ရုပ္ရည္ အေတာ္ အသင္႔ေခ်ာေမာတဲ႔ လြတ္လပ္သူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ လူအမ်ားက စိတ္၀င္စားလာၾကျပန္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတုိ႔ကုိေတာ႔ ကၽြန္မ ၾကာရွည္စိတ္၀င္စားၾကည္႔လုိ႔ မရႏုိင္ခဲ႔ဘူး။ ကုိကုိႀကီးနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ခင္မင္ခြင္႔ရခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ မိတ္ေဆြသစ္ေတြဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းေဟာင္းနဲ႔ ထပ္တူနီးပါးတူတဲ႔ သူေတြ ျဖစ္ေနခဲ႔တာကုိး။ ကၽြန္မကုိ အခ်ိန္အေတာ္အတန္ ၾကာေအာင္ ျဖားေယာင္းထားႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ၿမိဳ႕ကေလး ကုိ ႏႈတ္ဆက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္မိတယ္။

'မိ၀ါကုိခြင္႔လႊတ္ပါ ကုိႀကီး၊ ဒီမွာေနရတဲ႔ အခုိက္အတန္႔ေလးမွာ ကုိကုိႀကီးရဲ႕ အရိပ္အေငြ႔ေၾကာင္႔ မိ၀ါ ဂုဏ္သိကၡာမပြန္းပဲ႔ခဲ႔ရတဲ႔အတြက္ ကုိကုိႀကီးကုိ မိ၀ါအျမဲေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ။ မိ၀ါ ေမေမတုိ႔ဆီ ျပန္ေတာ႔ မယ္၊ ကုိကုိႀကီးရဲ႕ ေသာ႔ေတြကုိ ထိန္းသိမ္းျပီး ကုိကုိႀကီးရဲ႕အလုပ္ေတြကုိ ကူမလုပ္ႏုိင္တဲ႔အတြက္ မိ၀ါကုိ နားလည္ေပးပါ၊ ကုိကုိႀကီးရဲ႕ေသာ႔ေတြကုိ မမက လုိလုိလားလား ထိန္းသိမ္းေပးႏုိင္တာကုိပဲ ကုိကုိႀကီး ေက်နပ္ပါေနာ္'

ကၽြန္မ ဖားကန္႔ၿမိဳ႕ေလးကုိ စြန္႔ခြာခဲ႔တယ္။ ကုိကုိႀကီးက ျမစ္ႀကီးနားေလဆိပ္အထိ လုိက္ပုိ႔ေပးခဲ႔ တယ္။ ျမစ္ႀကီးနားကေန မႏၱေလး။ မႏၱေလးကေန မေကြးထိ ကၽြန္မ ခရီးဆက္ရဦးမယ္။ မေကြးမွာ ေခတၱ ခဏနားခုိျပီးရင္ ကၽြန္မ ခရီးဆက္ရပါလိမ္႔ဦးမယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကုိ ေမြးဖြားေပးလုိက္တဲ႔ မေကြးၿမိဳ႕နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရြာကေလးတစ္ရြာဆီကုိေလ။

ေဖေဖ႔ရဲ႕ရြာကေလးမွာ ေဖေဖ႔နာမည္နဲ႔ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းထားတဲ႔ မူလတန္းေက်ာင္းေဆာင္ေလး တစ္ေဆာင္ရွိတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကေလးမွာ ကၽြန္မအတြက္ ေနရာတစ္ေနရာေတာ႔ ရွိေနလိမ္႔မယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းေလးနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကုိ ေသာ႔တံတစ္ေခ်ာင္းေပးတဲ႔ အခါ ကၽြန္မ ေက်ေက်နပ္နပ္ပဲ လက္ခံယူရလိမ္႔မယ္။ ကၽြန္မခ်စ္တဲ႔ စာသင္ခန္းတံခါးေတြကုိ ဖြင္႔ဖုိ႔ ေသာ႔တစ္ေခ်ာင္း ကၽြန္မမွာ ရွိေနဖုိ႔လုိတယ္ မဟုတ္လားေနာ္။  ။

သေျပေတးမဂၢဇင္း

ေမလ၊ ၂၀၀၀

ေမတၱာျဖင္႔ - ယုဒါ

07042015 (10:55 PM)