ခင္ဦးကုိ ငပိန္လုိေနခြင္႔မျပဳႏုိင္ပါ ႏွင္႔ ယုဒါကုိ ျပန္လည္ရွာေဖြျခင္း

ကမၻာ႔စာေပမွာပါမက ျမန္မာ႔စာေပေတြမွာလည္း သရုပ္မွန္၀ါဒတုိ႔ ျဖစ္တည္မႈပဓာန၀ါဒတုိ႔ဆုိျပီး ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ၀တၳဳေတြရွိပါတယ္။ (ေတာ္စတြိဳင္း)တုိ႔လုိ 'ေဘာလ္ဇက္'တုိ႔လုိ 'ဖေလာဘတ္'တုိ႔ 'ေဒၚစတြိဳင္ယက္စကီး'တုိ႔လုိ သရုပ္မွန္စာေပကုိ အားေကာင္းစြာေရးသားခဲ႔ၾကတဲ႔ ကမၻာ႔စာေပပညာရွင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ စာေတြဟာ ကမၻာ႔လူထုထဲ အရွိန္အဟုန္နဲ႔စိမ္႔ဝင္ပ်ံ႕ႏွံ႔အားေကာင္းခဲ႔သလုိမ်ိဳးပဲ ျဖစ္တည္မႈပဓာန၀ါဒစာေပကုိ ထုတ္ေဖာ္ေရးသားခဲ႔ၾကတဲ႔ 'ယန္းေပါလ္ေဆာတ္'တုိ႔လုိ 'အဲလ္ဘတ္ကမူး'တုိ႔လုိ 'ကပ္ဖ္ကာ'တုိ႔လုိ ကမၻာ႔စာေပပညာရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ စာေတြကလည္း လူထုပရိသတ္ေတြအၾကား ကေန႔အခ်ိန္အထိ အရွိန္မေသႏုိင္ဘဲ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ပ်ံ႕၀င္စီးဆင္းေနဆဲဆုိတာကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔လုိ ခံစားမႈတစ္စုံတစ္ရာကုိ လုိခ်င္တဲ႔ စာဖတ္သူေတြအဖုိ႔ ဘယ္လုိမူ၀ါဒေတြနဲ႔ အသက္သြင္းဖန္တီးထားတဲ႔ ၀တၳဳမ်ိဳးပဲျဖစ္ပါေစ၊ ရင္ဘတ္ကုိ လႈပ္ခတ္ထိခုိက္လာတဲ႔ ရသ၀တၳဳမွန္သမွ်ကုိ ခုံမင္ႏွစ္ျခိဳက္တာခ်ည္းပါပဲ။ ဥပမာ 'ဖေလာဘတ္'ရဲ႕ 'မဒမ္ဆုိဗြာရီ' ၀တၳဳကုိ ကၽြန္မအသည္းစြဲႀကိဳက္သလုိ 'ကမူး'ရဲ႕ 'စည္းအျပင္ကလူ' ၀တၳဳမ်ိဳးကုိလည္း အလြန္အမင္း ႏွစ္သက္တာပါပဲ။

ေျပာရရင္ေတာ႔ 'ခင္ႏွင္းယု'ကုိ ႀကိဳက္သလုိ 'ၾကည္ေအး'ကုိလည္း ျခြင္းခ်က္မရွိႀကိဳက္ခဲ႔တာပါပဲ။ သရုပ္မွန္ျဖစ္ျဖစ္၊ ျဖစ္တည္မႈပဓာနျဖစ္ျဖစ္၊ သေရာ္စာျဖစ္ျဖစ္ 'ရင္ကုိထိ'တဲ႔ စာမ်ိဳးဆုိရင္ ကၽြန္မက စြဲစြဲလမ္းလမ္းႀကီးကုိ ႀကိဳက္ေလ႔ရွိတာပါပဲ။ 'မာဂရက္မစ္ခ်ယ္' ရဲ႕(ေလရူးသုန္သုန္)၀တၳဳမ်ိဳးဆုိရင္ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး မေမ႔ႏုိင္ေအာင္ စြဲလမ္းေနရတဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားစရာအင္မတန္ေကာင္းတဲ႔ အဖြဲ႔မ်ိဳးေတြ၊ အဲသလုိ လက္ကခ်လုိ႔မရေလာက္ေအာင္ ႀကိဳက္လာျပီဆုိရင္ အဲဒီဖန္တီးသူကုိ လွမ္းျပီးၾကည္ညိဳေလးျမတ္ေတာ႔တာ။ သူဖန္တီးမႈအႏုပညာ ဖြဲ႔စည္းတင္ျပတဲ႔ အတတ္ပညာ၊ ဖန္တီးသူရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိသလဲ၊ သူဘာေတြေျပာမလဲဆုိတာ စိတ္၀င္တစား သိခ်င္လာတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ စာေပအင္တာဗ်ဴးကုိ ေစာင္႔ဖတ္ၿပီး ကုိယ္ၾကည္ညိဳေလးျမတ္ရတဲ႔ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ အျမင္၊ သူတုိ႔ရဲ႕အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ၊ သူတုိ႔ရဲ႕ေစတနာ သူတုိ႔သင္ျပမယ္႔ပုံသ႑ာန္၊ သူတုိ႔ရဲ႕ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ဒါေလးေတြကုိ ဖတ္ရ၊ သိရေတာ႔ ကုိယ္ဖတ္ခ်င္သလုိ ကုိယ္သိခ်င္သလုိ၊ စာဖတ္ပရိသတ္ကုိလည္း သိေစခ်င္၊ ဖတ္ေစခ်င္တဲ႔စိတ္၊ ကၽြန္မမွာ ျဖစ္လာေတာ႔တာပါပဲ။

'ယုဒါ' ဆုိတဲ႔ စာေရးဆရာမကုိ ကၽြန္မကစျပီး သတိျပဳဖတ္ျဖစ္ခဲ႔မိတာကေတာ႔ ျမွားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းလား၊ ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္းလား၊ မဂၢဇင္းကုိေတာ႔ ကၽြန္မ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ႔ပါဘူး။ အဲ႔ဒီမဂၢဇင္းမွာပါတဲ႔ 'ဖိနပ္'နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ၀တၳဳတုိေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ႔ 'ဖိနပ္စီးၾကသူမ်ား'ပါ။ အဲ႔ဒီ၀တၳဳတုိေလးကုိ ဖတ္ရျပီးကတည္းက 'ယုဒါ'ရဲ႕ ၀တၳဳေတြကုိ 'ေစာင္႔ဖတ္'ရတဲ႔အထိ စိတ္၀င္တစား ရွာေဖြဖတ္ရွဳလာခဲ႔ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕၀တၳဳေတြကုိေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အမွတ္ရခ်က္ ျပင္းေနတာမ်ိဳးရွိသလုိ အခ်ိဳ႕၀တၳဳေတြက် ရင္နာလြန္းလုိ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ဖတ္ဖုိ႔မ၀ံ႔ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ရတဲ႔ ၀တၳဳမ်ိဳးလည္းရွိပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီဘက္ ၂၀၀၀ျပည္႔ႏွစ္ေက်ာ္လြန္လာျပီးေနာက္ပုိင္း 'ယုဒါ'ရဲ႕ ၀တၳဳေတြ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ အေတြ႔ရက်ဲပါးလာခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ အေၾကာင္းစုဆုံေျပာျဖစ္ၾကတုိင္း 'ယုဒါ'ဆုိတဲ႔ အမည္နာမတစ္ခုဟာလည္း မေမ႔မေလ်ာ႔ပါလာတတ္ျမဲ ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ 'သူ႔၀တၳဳေတြကုိမေတြ႔ရတာ သိပ္ႏွေျမာဖုိ႔ေကာင္းတာပဲကြာ'လုိ႔ တစ္ေယာက္ကေျပာတုိင္း 'ဟုတ္တယ္ သူက စာေရးသိပ္ေကာင္းတာပဲကြာ' လုိ႔ က်န္တဲ႔အားလုံးက တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္းေထာက္ခံၾကေတာ႔တာပဲ။ အဲ႔သလုိမ်ိဳး ကၽြန္မတုိ႔စာေပသူငယ္ခ်င္းတစ္စုရဲ႕ စကား၀ုိင္းထဲကုိ မၾကာခဏေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ႔၊ တခုတ္တရေျပာဖုိ႔ရာ လုံေလာက္တဲ႔ အႏုပညဖန္တီးမႈနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ 'ယုဒါ'ကုိ ျပန္ရွာဖုိ႔ ကၽြန္မမွာျဖစ္လာေတာ႔တာပါပဲ။ အဲ႔ဒီအတြက္လည္း ကၽြန္မတုိ႔နည္းတူ 'စာေရးဆရာမ ယုဒါ'ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ေက်နပ္ႏုိင္ၾကလိမ္႔မယ္လုိ႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။

ေမး။    ။ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လုိ႔ရေအာင္ ႀကိဳက္ခဲ႔တဲ႔၀တၳဳတုိစာေရးဆရာမထဲမွာ 'ယုဒါ'ဟာလည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ အခုဒီဘက္ေနာက္ပုိင္းမွာ ဆရာမရဲ႕ ၀တၳဳေတြ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ အေတြ႔ရက်ဲပါးျပတ္ေတာက္သြားတာဟာ ဘာေၾကာင္႔မ်ားျဖစ္မွာပါလဲ။

ေျဖ။     ။ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင္႔ ၀တၳဳတုိစာသမားေတြအေပၚ အေလးထားျမတ္ႏုိးတတ္တဲ႔ ဆရာမလမင္းေအးက ကၽြန္မကုိ ႏွစ္သက္တယ္ဆုိလုိ႔ ပုိၿပီးေတာ႔ေတာင္ ေက်းဇူးတင္၀မ္းေျမာက္ရပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ ၀တၳဳေတြ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာမေတြ႔ရသေလာက္ က်ဲပါးသြားတဲ႔အေၾကာင္းကုိ အေျဖေပးရရင္ ဆင္ေျခေတြမ်ားလြန္းေနလုိ႔လုိ႔ ေျပာရပါလိမ္႔မယ္။ စာဘက္ကုိအခ်ိန္ေပးဖုိ႔ထက္ တျခားေသာ ဘက္ေပါင္းစုံဆီကုိ မထင္မွတ္ဘဲေရာက္ေနခဲ႔ရတဲ႔အတြက္ အေတြ႔ရနည္းသြားတာပါ။ စာလုံး၀မေရးျဖစ္ေတာ႔တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မျဖစ္မေနေရးေပးရမဲ႔ ဌာနဆုိင္ရာ မဂၢဇင္းအခ်ိဳ႕အတြက္ရယ္၊ ၿပီးေတာ႔ တကူးတကလာေတာင္းၾကတဲ႔ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ရယ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။

၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာျပီးတဲ႔ေနာက္ပုိင္း အရင္လုိ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာပဲ စိတ္ကုိျမွဳပ္ႏွံထားျပီး အားသြန္ခြန္စုိက္ စာမေရးျဖစ္ေတာ႔တာေတာ႔ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ထဲမွာေတာ႔ ယုဒါကုိ ျပန္ေတြ႔လာၾကပါလိမ္႔မယ္လုိ႔ ေျပာပါရေစရွင္႔။

ေမး။    ။ ဘယ္သူ႔ရဲ႕စာကုိႀကိဳက္ခဲ႔ၿပီး ဘယ္သူဟာ ကုိယ္႔ရဲ႕'ဟီးရုိး' ျဖစ္ခဲ႔ပါသလဲ။

ေျဖ။     ။ ကၽြန္မအႀကိဳက္ဆုံး စာေရးဆရာက ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ၀တၳဳအားလုံးကုိႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒီေန႔အထိ မေျပာင္းလဲေသးဘဲ အႀကိဳက္ဆုံးျဖစ္ခဲ႔ဲ႔ ၀တၳဳက 'သူမ'ပါ။ အတၳဳပၸတၱိအေနနဲ႔ေတာ႔ ဆရာႀကီးဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္အေၾကာင္းေရးထားတဲ႔ 'သူလုိလူ' ကုိႀကိဳက္ပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ ဟီးရုိးက ဘယ္သူလဲဆုိတဲ႔ေမးခြန္းကုိေျဖဖုိ႔ ဘယ္လုိေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။ ခု ဆရာမက ကၽြန္မကုိ စာေရးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေမးတာျဖစ္ေပမယ္႔ ကၽြန္မရင္ထဲမွာအမွန္တကယ္ရွိခဲ႔တဲ႔ ဟီးရုိးက စာေရးဆရာတစ္ေယာက္မဟုတ္တဲ႔အတြက္ အဲဒါကုိ ေျပာလုိ႔ေကာင္းပါ႔မလားလုိ႔ ေတြးမိသြားလုိ႔ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ကၽြန္မေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ သူလည္း သက္ရွိထင္ရွားရွိေနေသးတာမုိ႔ ေျပာရတာပုိထုိက္တန္ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ၀မ္းသာေက်နပ္ပါတယ္။

ကၽြန္မငယ္ငယ္ကတည္းက စြဲစြဲလမ္းလမ္း အထင္ႀကီးႏွစ္သက္အားက်ခဲ႔တဲ႔သူက အန္တီ၀ါ (ရုပ္ရွင္မင္းသမီးလည္းျဖစ္၊ ဒါရုိက္တာလည္းျဖစ္တဲ႔ ေဒၚ၀ါ၀ါ၀င္းေရႊပါ)။ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔လုိ႔ အန္တီ၀ါ႔ကုိ အထင္ႀကီးအားက်ခဲ႔တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။

အန္တီ၀ါ႔ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြၾကည္႔ျဖစ္တုန္းက ကၽြန္မအလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ပဲရွိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ အန္တီ၀ါ႔ကုိ စြဲစြဲလမ္းလမ္းႀကိဳက္တတ္ေနၿပီ။ သူ သရုပ္ေဆာင္လုပ္တာထက္ ဒါရုိက္တာလုပ္တာကုိ ပုိအားက်ေနမိတာ။ ကၽြန္မက ဒါရုိက္တာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တာကုိး။ အိပ္မက္ေပါ႔ေလ။ ဒါ ကၽြန္မရဲ႕ ငယ္ဘ၀အိပ္မက္တစ္ခုဆုိပါေတာ႔။

ေမး။    ။ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စာေပေလာကသားေတြနဲ႔ အေတာ္ကေလးကင္းကင္းကြာကြာေနတာ ဘာေၾကာင္႔မ်ားပါလဲ။ (စာကုိပဲသိခ်င္ျပီး လူကုိမသိခ်င္လုိ႔လား)။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ဆရာမကုိ အေတာ္ရွာယူရလုိ႔ပါ။ ဆရာမကုိ 'စာေရးဆရာမယုဒါ ဘယ္မွာေနတာလဲ၊ သူ႔ကုိမ်ားသိရင္ လမ္းညႊန္ျပပါ' လုိ႔ အားကုိးတႀကီးေမးတုိင္း အားလုံးက ဇေဝဇ၀ါပဲေျဖၾကႏုိင္လုိ႔။ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ပုန္းေနတာလဲမသိဘူးေနာ္။

ေျဖ။     ။ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စာေပေလာကသားေတြနဲ႔ တမင္ကင္းကြာေအာင္ေနတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ နီးစပ္မႈသိပ္မရွိခဲ႔လုိ႔ ကင္းကြာခဲ႔တဲ႔သေဘာပါပဲ။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မက စကားလည္းသိပ္မေျပာတတ္ဘူး။ အေနေအးတယ္ ေျပာပါေတာ႔ေနာ္။

စာကုိပဲသိခ်င္ၿပီး လူကုိမသိခ်င္လုိ႔လည္းမဟုတ္ပါဘူးရွင္႔။ ကၽြန္မကုိ ဆရာမလမင္းေအး အေတာ္ရွာယူရတယ္ဆုိတာကေတာ႔ ကၽြန္မက မထင္မရွားလူ တစ္ေယာက္မုိ႔ပါ။ တမင္ပုန္းေနတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူးရွင္႔။

ေက်ာင္းသူဘ၀ကေတာ႔ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္၊ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္း၊ ၀န္ထမ္းျဖစ္ျပန္ေတာ႔ ရုံးနဲ႔အိမ္၊ အိမ္နဲ႔ရုံး ျပီးေတာ႔ တျခားလူမႈေရးကိစၥ၊ အိမ္စီးပြားေရးကိစၥေတြနဲ႔ နိစၥဓူ၀လုံးခ်ာလည္ေနေတာ႔ စာေပအသုိက္အ၀န္းဆီ တကူးတက မသြားျဖစ္ခဲ႔လုိ႔ပါ။ ေျပာရရင္ ကၽြန္မစာမူပုိ႔တာကလည္း မဂၢဇင္းေတြမွာ ေတြ႔သမွ် လိပ္စာေတြကူးၿပီး စာတုိက္ကပဲပုိ႔လုိက္တာကုိး။ ကုိယ္႔၀တၳဳ ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပခံရတယ္ဆုိရင္ တခ်ိဳ႕မဂၢဇင္းေတြက နယ္လိပ္စာနဲ႔ဆုိ နယ္အထိ စာအုပ္နဲ႔စာမူခပုိ႔ေပတယ္။ တခ်ိဳ႕စာတုိက္ကပုိ႔မေပးတဲ႔ မဂၢဇင္းမ်ိဳးဆုိ ရန္ကုန္ေရာက္မွ စုထုတ္လုိက္တယ္။ မဂၢဇင္းတုိက္ေရာက္ေတာ႔လည္း တာ၀န္ရွိသူဆီက စာအုပ္နဲ႔စာမူခကုိ လက္မွတ္ေလးတစ္ခ်က္ထုိးျပီး ထုတ္လာလုိက္တာ ဘယ္သူနဲ႔မွမရင္းႏွီးခဲ႔လုိ႔ ဘယ္သူ႔ဆီမွ သြားမေနျဖစ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ တခ်ိဳ႕ မဂၢဇင္းတုိက္ေတြဆုိ ေရာက္သြားၿပီးမွ စာမူခထုတ္ေပးႏုိင္တဲ႔ တာ၀န္ခံမရွိလုိ႔ စာအုပ္ေရာစာမူခပါ မရခဲ႔ဘဲ ဒီအတုိင္းလွည္႔ျပန္ခဲ႔ရတာေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ႔လည္း ဘာခက္လုိ႔လဲေနာ္။

ကုိယ္႔စာမူပါတယ္ဆုိရင္ ပန္းဆုိးတန္းစာအုပ္တုိက္ေတြဆီက စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ေတာ႔ ကုိယ္႔ေငြကုိယ္ထုတ္ၿပီး ေက်ေက်နပ္နပ္၀ယ္ျပန္ခဲ႔တာပါပဲ။ ဒါလည္း ၀မ္းသာစရာ တစ္မ်ိဳးေကာင္းေနခဲ႔တာပဲ ဆရာမရဲ႕။

ေမး။    ။ 'ဖိနပ္စီးၾကသူမ်ား' က အစျပဳၿပီး 'ယုဒါ'ကုိ စိတ္၀င္တစား ေစာင္႔ဖတ္လာခဲ႔သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဆရာမရဲ႕အႏုပညာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ခံယူခ်က္ကေလးေတြ၊ ခံစားခ်က္ကေလးေတြ၊ ၿပီးေတာ႔ တင္ျပႏုိင္ဖုိ႔ အားထုတ္ပုံကေလးေတြကုိ နည္းနည္းေလာက္ ေျပာၾကည္႔ရေအာင္ပါ။ စာေပနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိစတင္ ရူးသြပ္လာခဲ႔သလဲ။ ပထမဆုံး ေဖာ္ျပခံရတဲ႔ ၀တၳဳတုိနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ႔ ဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္ရျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ႔ရပါသလဲ။ စာတစ္ပုဒ္ကုိေရးေတာ႔မယ္။ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ကုိ ဖန္တီးေတာ႔မယ္ဆုိရင္ ဆရာမအေနနဲ႔ ဘာကုိအားျပဳၿပီး ခံစားေရးဖြဲ႔တာပါလဲ။

ေျဖ။     ။ ေၾသာ္…၊ ဆရာမက 'ဖိနပ္စီးၾကသူမ်ား' ကုိမွတ္မိတယ္လား။ ေက်းဇူးပါပဲ ဆရာမ၊ မွတ္မိေနတယ္ဆုိတာေလးကုိပဲ ၀မ္းသာရပါတယ္။ ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ၾကာခဲ႔ၿပီမုိ႔ပါ။ အဲဒီ၀တၳဳက ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လထုတ္ ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ႔တာေလ။ ယုဒါ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ပထမဆုံး ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရတဲ႔ ၀တၳဳက ၁၉၉၇ခုႏွစ္ မတ္လထုတ္ မဂၤလာမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ႔ရတဲ႔စာပါ။ အမွန္ေျပာရင္ ဒီ႔အရင္က တျခားကေလာင္အမည္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မစာေလး၊ငါးပုဒ္ ပါဖူးျပီးသား။ ကၽြန္မအသက္(၂၀)မျပည္႔ခင္ကတည္းက ကၽြန္မစာမူ ပုံႏွိပ္စာလုံးျဖစ္ခဲ႔ျပီးပါျပီ။ ဆရာမ မွတ္မိဦးမွာပါ။ စာပန္းခင္းတုိ႔ ပန္းေ၀သီတုိ႔ ေခတ္ကေပါ႔။ ၁၉၈၉၊ ၁၉၉၀ ၀န္းက်င္ကထုတ္တဲ႔ ပန္းေ၀သီ၊ စာပန္းခင္းနဲ႔ ေရာင္စုံသုခုမ မဂၢဇင္းေတြမွာ ကၽြန္မ၀တၳဳတုိေလးေတြ ေဖာ္ျပခံခဲ႔ရဖူးပါတယ္။ စာစေရးစကေတာ႔ သူငယ္တန္းကတည္းကပဲဆုိရင္ အပုိေျပာတယ္လုိ႔ မထင္နဲ႔ေနာ္။ ကၽြန္မက ကေလးဘ၀ကတည္းက Feel သမားဆရာမရဲ႕။ ဘယ္သူနဲ႔ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မရင္ထဲကုိ ခံစားမႈတစ္ခုခု ထူးထူးျခားျခား၀င္လာရင္ စာေရးေလ႔ရွိတယ္။ အဲဒီအက်င္႔က စာေရးတတ္ၿပီဆုိကတည္းက ျဖစ္ေနတာ။ ကၽြန္မအေဖရဲ႕အေလ႔အက်င္႔တစ္ခုကုိ မသိစိတ္ကလက္ခံၿပီး လုိက္လုပ္မိတာလားမသိဘူး။ အေဖက ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေရးေလ႔ရွိတယ္။ သားသမီးေတြကုိလည္း မွတ္တမ္းစာအုပ္ေလးေတြ မၾကာမၾကာ၀ယ္ေပးတတ္တယ္။ ဒီေတာ႔ကၽြန္မက ေဖေဖ၀ယ္ေပးတဲ႕မွတ္တမ္းစာအုပ္ေပါက္စေလးေတြထဲမွာ စာေတြစေရးေတာ႔တာပဲ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ဆူလုိ႔ရုိက္လုိ႔ စိတ္ေကာက္ရင္လည္း စာေရးတယ္။ ေမာင္ႏွမခ်င္းရန္ျဖစ္ၿပီး မေက်နပ္ခ်က္ရွိရင္လည္း ေရးလာလုိက္တဲ႔စာေတြဟာ အမ်ားၾကီးပဲ ဆရာမေရ။ အိမ္ကလူႀကီးေတြေတြ႔ၿပီး ဖတ္မွာေတာ႔ အရမ္းေၾကာက္တာ။ ရွက္တာေပါ႔ေနာ္။ ေမာင္ႏွမေတြ ျပန္ေနာက္ေျပာင္မွာစုိးတာကုိး။

ကုိယ္႔ဘာသာ ေလွ်ာက္ေရးထားတဲ႔စာေတြ ထားစရာေနရာမရွိျဖစ္လာတဲ႔အခါ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လုိက္ျပန္ေရာ။ ေတာ္ျပီ၊ ဒီစာေတြ သိမ္းရတာခက္တယ္ ငါမေရးေတာ႔ဘူးလုိ႔ စိတ္ကူးလည္း အေၾကာင္းတစ္ခုခုေပၚလာရင္ ေရးမိျပန္တာပဲ။ မေရးဘဲမွ မေနႏုိင္ဘဲကုိး။ အဲဒါ ကၽြန္မစာေရးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာဖုိ႔ အေျခခံအေၾကာင္းအရင္းလုိ႔ ေျပာႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။

အလယ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မလုိင္းေျပာင္းသြားတယ္။ လားရွိဳးမွာေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ေဖေဖက အေရွ႕ေျမာက္ပုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္စခန္းရုံးမွာ စခန္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးဘ၀နဲ႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတုန္းေပါ႔။ ကၽြန္မ အလယ္တန္းတက္တာက အလက(၄)လားရွိဳး၊ ျမန္မာစာဆရာမ ေဒၚနန္းခင္စိန္။ စာစီစာကုံးေရးခုိင္းရင္ ကၽြန္မက ၀တၳဳဆန္ဆန္ေရးတတ္လုိ႔ဆုိျပီး ဆရာမက သိပ္သေဘာက်တာ။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းေပါင္းစုံစာစီစာကုံး ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ကၽြန္မကုိ ၀င္ၿပိဳင္ခုိင္းတယ္။ ဆရာမက အခ်က္အလက္ထုတ္ေပးတယ္။ လုိအပ္တာေတြ သင္ျပေပးတယ္။ စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲ၀င္မယ္ဆုိေတာ႔ ကၽြန္မလက္ေရးက လွတဲ႔ထဲမပါဘူးေလ။ ျဖစ္ပါ႔မလားဆုိေတာ႔ ဆရာမက 'မပူနဲ႔၊ ရတယ္၊ သိပ္လွၿပီး မရွင္းတဲ႔လက္ေရးေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ သမီးလက္ေရးက တန္ဖုိးရွိတယ္၊ ရွင္းတယ္၊ သပ္ရပ္တယ္'တဲ႔။ စာစီစာကုံးဆုရဖုိ႔ လက္ေရးသိပ္လွစရာမလုိဘူးဆုိတာေလး ကေလးေတြသိေစခ်င္လုိ႔ ထည္႔ေျပာတာပါ။ ဆရာမရဲ႕ အားေပးမႈနဲ႔ ကၽြန္မႀကိဳးစားခဲ႔တာ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္းစုံ(ရွမ္းေျမာက္)ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာပါ အၿမဲတမ္းဆုရတယ္။ ပထမ၊ ဒုတိယ ၿပိဳင္တုိင္းရတာခ်ည္းပဲ။ တကယ္ေတာ႔ စာစီစာကုံးဆုိတာလည္း အေျခခံအႏုပညာ ဖန္တီးမႈတစ္ခုပဲေလ။ အဲဒီကအစျပဳၿပီး ၀တၳဳေရးနည္း အတတ္ပညာကုိ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားလာတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မက စာစုံမဖတ္ႏုိင္ေသးဘူး၊ ရုပ္ရွင္ကေတာ႔ အရမ္းႀကိဳက္တတ္ေနၿပီ။ ကားသစ္တင္ရင္ ကၽြန္မက ထိပ္ဆုံးကပဲ။ ငါႀကီးလာရင္ ဒါရုိက္တာလုပ္မယ္ေပါ႔။ ရုပ္ရွင္ေတြမ်ားမ်ား ၾကည္႔ထားရမယ္ ဒီလုိေပါ႔ေလ။ ႀကီးလာတာ႔ ျဖစ္လည္းမျဖစ္ဘူးေနာ္။ ရယ္စရာေတာ႔ေကာင္းသား။ ေျပာရရင္ အလွမ္းေ၀းတာကုိးေနာ္။ ရုပ္ရွင္ရုိက္ကြင္းတစ္ခုကုိ ျမင္ရဖုိ႔ဆုိတာေတာင္ လြယ္မွမလြယ္ခဲ႔တာကုိး။ ကၽြန္မတုိ႔ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ကဆုိ ရုပ္ရွင္မွာ အမ်ိဳးသမီးဒါရုိက္တာဆုိလုိ႔ ေဒၚသင္းသင္းယုပဲရွိတာကုိး။ ၿပီးေတာ႔ အန္တီ၀ါေပါ႔။ ေဒၚသင္းသင္းယုကုိ ျမင္မွမျမင္ဖူးေတာ႔ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ႔ အန္တီ၀ါကုိပဲ အားက်တာေပါ႔။ အန္တီ၀ါ႔ ဇာတ္ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ငုိရတယ္ေလ။ ကၽြန္မကလည္း အငုိကသန္သန္ဆုိေတာ႔ ကြက္တိပဲ။

ဇာတ္လမ္းတုိင္းက အန္တီ၀ါေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီကတည္းက လူေတြကုိ ရယ္ရေအာင္၊ ငုိရေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ႔ အႏုပညာဖန္တီးမႈကုိ ကၽြန္မ သေဘာက်ေနတာ၊ ရယ္ရတာ စိတ္ႏွလုံးရႊင္လန္းၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈျဖစ္ေစသလုိ၊ ငုိရတာလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးပဲ။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ အလြမ္း၀တၳဳေတြကုိ ကၽြန္မပုိႀကိဳက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မဘာသာ ဇာတ္လမ္းထြင္ၿပီး ၀တၳဳေတြေရးၾကည္႔တယ္။ မဂၢဇင္းေတြပုိ႔တယ္။ ၀တၳဳတုိေရးနည္းကုိသိလုိ႔ ေရးတာမဟုတ္ဘူး။ ေရြးခံရတာလည္း ရွိပါရဲ႕။ ပယ္ခံရတာ ခပ္မ်ားမ်ားေပါ႔။ ပယ္ခံရမွာေပါ႔။ ကၽြန္မေရးတာ အခ်ိဳးမွမေျပဘဲ။ အဆီအေငၚ အစပ္အဟပ္မွ မတည္႔ဘဲကုိး။ ကၽြန္မဖတ္ျဖစ္တဲ႔စာေတြကလည္း ၀တၳဳတုိ ရွည္မည္မည္ရရ မရွိဘူးေလ။ ေဖေဖဖတ္တဲ႔စာအုပ္ေတြက ကမၻာေက်ာ္အထင္ကရ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိေတြ၊ သမုိင္းေတြ၊ တက္က်မ္းေတြပဲ ျဖစ္ေနတာကုိး။ စာေပကုိ ၀ါသနာပါလာေတာ႔ ဥာဏ္မီသမွ် လုိက္ေလွ်ာက္ဖတ္ၾကည္႔တာပဲ။ စာေလးႀကီးေတြဆုိေတာ႔ ပ်င္းလုိ႔ ဆုံးေအာင္မဖတ္ႏုိင္တာလဲရွိ၊ ႀကိဳက္တာလည္းရွိေပါ႔။ ကၽြန္မ ေဖေဖက အခ်စ္၀တၳဳလုံးခ်င္းေတြဖတ္တာ လုံး၀မႀကိဳက္ဘူး။ 'ေဖေတာ႔ေမာင္ေတာ႔ စာေတြမဖတ္ရဘူး' တဲ႔။ သူက စစ္သားကုိေနာ။ ေျပာမွာေပါ႔။

ကၽြန္မ တျဖည္းျဖည္း သိလာတာက ငါစာေတြကုိ ဒီလုိေလွ်ာက္ေရးေနလုိ႔ မရေတာ႔ဘူး။ ငါက ၀တၳဳတုိေရးခ်င္တာ။ ၀တၳဳတုိ ဘယ္လုိေရးသလဲဆုိတာ ေသခ်ာေလ႔လာရမယ္ဆုိျပီး စာကုိေရြးဖတ္ဖုိ႔ သိလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွာဖတ္တယ္။ ကၽြန္မႀကဳိက္တဲ႔စာကုိ ကၽြန္မ ေရြးဖတ္ျဖစ္တာက အသက္၂၀ေက်ာ္မွပါ။ လုံးခ်င္းေတြလည္းဖတ္တယ္။ ႏုႏုရည္(အင္း၀)၊ မစႏၵာ၊ ဂ်ဴး၊ မုိးမုိးအင္းလ်ား၊ အားလုံးဖတ္တယ္။ ဆရာႀကီး သိန္းေဖျမင္႔၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ ဇ၀န၊ ေသာ္တာေဆြ စာေတြလည္း ဖတ္တယ္။ နာမည္ေတြ အကုန္ထည္႔ေျပာေနရင္ေတာ႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေလာက္ ရွည္သြားလိမ္႔မယ္ေနာ္။ ေတြ႔သမွ် ႀကံဳးဖူးသမွ်စာဖတ္တာပါပဲ။ တစ္ခုေတာ႔ရွိတယ္။ ကၽြန္မ ဖတ္ဖူးသမွ်စာေတြကုိ ဘယ္လုိရယ္လုိ႔ တခုတ္တရလုပ္ ျပန္ေျပာႏုိင္တဲ႔ အရည္အခ်င္း ကၽြန္မမွာမရွိဘူး။ ဇာတ္လမ္းေတြကုိ ကၽြန္မေခါင္းထဲ အၾကာႀကီးထည္႔မသိမ္းထားႏုိင္တာက စာဖတ္တဲ႔အခါ သူတုိ႔ရဲ႕ တင္ျပပုံ၊ စာေရးသားနည္းေလာက္ကုိပဲ အဓိကဖတ္ထားခဲ႔လုိ႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မမွတ္ဥာဏ္ကုိက အားနည္းလုိ႔လားမသိဘူး။ တခ်ိဳ႔ ၀တၳဳေတြကေတာ႔ ဖတ္ၿပီး ႏွစ္အေတာ္ၾကာ မေမ႔ႏုိင္တာ ရွိတာေပါ႔ေနာ္။ ေလရူးသုန္သုန္တုိ႔၊ ေပၚလီယာနာတုိ႔ဆုိ ကၽြန္မအၾကာႀကီးစြဲေနတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဆရာျမသန္းတင္႔ရဲ႕ 'ႏြံထဲကၾကာ' ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ 'ေသြး' တုိ႔ 'မုန္း၍မဟူ' တုိ႔။ ၀တၳဳရွည္ေတြက်ေတာ႔ ကၽြန္မမျမင္ဖူးတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးေတြျဖစ္ေပမယ္႔ သူတုိ႔ရဲ႕ စာကုိ ပုိႀကိဳက္တယ္။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ၀တၳဳတုိကုိပဲ ကၽြန္မ ပုိအရသာေတြ႔တယ္။ ကၽြန္မ စာသိပ္ေရးခ်င္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔စာေတြဖတ္ခဲ႔ရေတာ႔ ကုိယ္႔အတြက္ အမ်ားၾကီးအက်ိဳးရွိခဲ႔တယ္ေလ။ ကၽြန္မမွာက ငယ္ကတည္းက စာေရးတဲ႔အက်င္႔ရွိခဲ႔ေတာ႔ ပါရမီတစ္မ်ိဳးလုိျဖစ္သြားတယ္ေျပာရမွာပဲ။ ကၽြန္မက စာနည္းနည္းဖတ္ရင္ မ်ားမ်ားေရးႏုိင္တယ္။ စာတစ္ပုဒ္ဖတ္ၿပီး ကူးယူခုိးခ်တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ဆင္႔ပြားျဖစ္တည္မႈေပါ႔။ ေၾသာ္ သူက ဒီဇာတ္လမ္းကုိ ဒီပုံစံနဲ႔ တင္ျပထားတာကုိး။ ငါဆုိရင္ ဘယ္လုိတင္ျပမွာလဲ၊ ျပန္သုံးသပ္တယ္။ ကုိယ္ႀကံဳေတြ႔ခံစားရတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြကုိပဲ ကၽြန္မခ်ေရးတယ္။ စာဖတ္မ်ားလာတာနဲ႔ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တည္ေဆာက္တတ္လာတယ္။ စာေတြဖတ္ၿပီးမွ ယုဒါ ကေလာင္အမည္ေျပာင္းၿပီး ကၽြန္မ စာျပန္ေရးတယ္။ ဒီအမည္ကုိ ေရြးေပးတာက ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕ ေရႊတန္ဆာ ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးေကာသိယ်၊ ဗုဒၶဟူးနဲ႔ စေနတြဲမွည္႔လုိ႔ ေန႔နံေပးတာကုိ ကၽြန္မဘာသာတြဲမွည္႔လုိက္တာ။ အဓိပၸာယ္တစ္ခုရယ္ မရွိပါဘူး။

ပထမဆုံး ေဖာ္ျပခံရတဲ႔ ၀တၳဳက ေရာင္စုံသုခုမမဂၢဇင္းမွာ ၾကာပါျပီ။ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀)ေက်ာ္ျပီေပါ႔။ ကၽြန္မ ၁၀တန္းေျဖၿပီးကာစ ကာလေလာက္က ေပ်ာ္တာေပါ႔။ စာမူခ ၁၅၀ ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၁၅၀က တန္ဖုိးရွိတယ္ေလ။ ဒါေပမယ္႔ ယုဒါျဖစ္ရတာကုိ ပုိေပ်ာ္တယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ယုဒါကေလာင္အမည္နဲ႔ စာမူေတြ အမ်ားၾကီးပုိ႔ထားေတာ႔ ပထမတစ္ပုဒ္စ ပါပါခ်င္း အရမ္းေပ်ာ္တာေပါ႔။ အံ႔ၾသစရာေကာင္းတာက ယုဒါအမည္နဲ႔ပုိ႔တဲ႔ စာမူတစ္ပုဒ္တေလေတာင္ အပယ္မခံရတာပဲ။ ဒါကလည္း ကေလာင္အမည္ထက္ စာက ပုိေကာင္းလာလုိ႔ ျဖစ္မွာပါ။ ေကာင္းတယ္ဆုိတာက အရင္ကေလာင္နာမည္မ်ိဳးစုံနဲ႔ ကေလးဘ၀က ေလွ်ာက္ေရးေနတာထက္ အေရးအသား တည္ၿငိမ္လာတာကုိ ေျပာတာပါ။ ဒါက စာဖတ္ျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးေတြေၾကာင္႔ေပါ႔။

စာတစ္ပုဒ္ စေရးမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အၾကမ္းဖ်င္းဇာတ္လမ္းရွိၿပီးသားပဲ။ ဘယ္လုိစမယ္ ဘယ္လုိဆုံးမယ္ ေတြးထားတာမ်ားတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ အေရးႀကီးတာက တင္ျပပုံပဲ။ ကုိယ္႔ရင္ဘတ္ထဲမွာ ရွိေနၿပီးသားဇာတ္လမ္းကုိ လူတကာေရွ႕ ထုတ္ျပရတဲ႔အခါ ဘယ္လုိတင္ျပပုံက ဖတ္ရသူရင္ကုိ ထိႏုိင္မလဲ။ ဒါေလးကုိ ပထမဆုံး အရင္စဥ္းစားတယ္။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ရဲ႕အစက အင္မတန္အေရးႀကီးတယ္။ စေရးလုိက္တဲ႔ စကားလုံးတစ္လုံး၊ စာတစ္ေၾကာင္းရဲ႕ေနာက္ကုိ အဆက္မျပတ္လုိက္ၿပီး စီးေမ်ာသြားဖို႔ဆုိတာ စာဖတ္သူေရွ႕ကုိ အဲဒီစာမေရာက္ခင္ စာေရးသူက ကုိယ္႔စာေနာက္ ကုိယ္ပါသြားမွျဖစ္တာ။ စာသုံးေလးမ်က္ႏွာေလာက္ေတာင္ ေလွ်ာက္ဆက္ေရးလို႔မရေအာင္ ဟုိလုိလုိ ဒီလုိလုိ ျဖစ္ေနၿပီဆုိရင္ ကၽြန္မ အဲဒီ၀တၳဳကုိ ဆက္မေရးေတာ႔ဘူး။ ေရးခဲ႔ရင္လည္း သိပ္ေကာင္းတဲ႔၀တၳဳမ်ိဳး မျဖစ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ ကုိယ္႔အာရုံကုိေတာင္ ကုိယ္တုိင္ဆြဲေခၚမသြားႏုိင္တဲ႔ ၀တၳဳမ်ိဳးကုိ တျခားသူ စိတ္၀င္စားမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ကၽြန္မမူနဲ႔ ကၽြန္မသတ္မွတ္တယ္။ ဇာတ္လမ္းက ရင္ထဲကမထြက္ႏုိင္ေအာင္ ကုိယ္႔ကုိ ဖမ္းစားထားႏုိင္ေသးတယ္ ဆုိရင္ေတာ႔ တင္ျပပုံကုိ ေျပာင္းၿပီးေရးတယ္။ ေျပာင္းမွပဲျဖစ္မယ္ေလ။ ကုိယ္ေရးတဲ႔စာကုိေတာင္ ဖတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရင္ ဘယ္သူက ဖတ္ခ်င္ေတာ႔မွာလဲေနာ္။ စာေရးသူတစ္ေယာက္ဟာ သူမ်ားစာကုိ ႀကိဳက္တတ္ဖုိ႔လုိသလုိ၊ ကုိယ္ေရးတဲ႔စာကုိ ကုိယ္႔ဘာသာ ျပန္ႀကိဳက္ဖုိ႔လည္း လုိေသးတာပဲ။

၀တၳဳတုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အရွည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အမ်ားအားျဖင္႔ေတာ႔ ဇာတ္လမ္းအားျပဳေရးတာကုိ ကၽြန္မက ပုိအားသန္တယ္။ ပုံေသကားက် ေျပာလုိ႔ေတာ႔မရပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ႔ ေခါင္းစဥ္ေလးတစ္ခုကုိ ကုိယ္႔ဘာသာစဥ္းစားမိလုိ႔ ခ်ေရးရင္း ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိတာပါပဲ။ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလုံးအဆုံးသတ္ၿပီးတာေတာင္ ေခါင္းစဥ္ရွာမရလုိ႔ မဂၢဇင္းတုိက္ပုိ႔ခါနီးမွ ေကာက္ခါငင္ခါ ေခါင္းစဥ္တပ္လုိက္ရတဲ႔ ၀တၳဳမ်ိဳးလည္း ရွိတာပဲ။ ဇာတ္လမ္းရယ္လုိ႔မရွိဘဲ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ခံစားမႈသက္သက္ကုိ ဖြဲ႔တာလည္းရွိတာပဲ။ ကၽြန္မက ဒါရုိက္တာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တာဆုိေတာ႔ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကုိ ခ်ေရးတဲ႔အခါ ကုိယ္ကဒါရုိက္တာျဖစ္ၿပီပဲေလ။

ဒါရုိက္တာဆုိတာ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ပါ၀င္သူအားလုံးရဲ႕ခံစားမႈ လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ ေထာင္႔ေပါင္းစုံကေန အေသးစိတ္ေစာင္႔ၾကည္႔ ကြပ္ကဲႏုိင္ရတယ္။ တစ္ခန္းေလးပဲ ပါ၀င္ရမဲ႔သူျဖစ္ပါေစ။ သူ႔ကုိ ဘယ္လုိစကားေပးေျပာမွာလဲ။ ဘယ္လုိလႈပ္ရွားမႈေပးလုပ္မွာလဲ။ သူ႔ပုံရုပ္ကုိ ဘယ္လုိခ်ျပမွာလဲ။ ထိထိမိမိ ညႊန္ၾကားႏုိင္ရမယ္။ ဇာတ္လုိက္မဟုတ္ေပမယ္႔ ခဏတာဇာတ္ေကာင္မွ်သာျဖစ္တဲ႔ ဇာတ္ေဆာင္တစ္ဦးဦးရဲ႕ အျပဳအမူအေျပာအဆုိဟာ ဇာတ္လမ္းရဲ႕အသက္လည္း ျဖစ္ေနတတ္တယ္ မဟုတ္လား ဆရာမ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မ စာေရးတဲ႔အခါ ဇာတ္ေကာင္တုိင္းကုိ တေလးတစား အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ေရးပါတယ္။

ငယ္ဘ၀ေတြက ရုပ္ရွင္ဒါရုိက္တာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေပမယ္႔ စာေရးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတဲ႔အခါမေတာ႔ စာေရးဆရာဘ၀ကုိ ေက်နပ္ပါတယ္။ (စာေရးဆရာဆုိတာ ဘယ္သူနဲ႔မွညွိစရာမလုိဘဲ၊ ဘယ္သူ႔ေၾကာင္႔က်မႈမ်ိဳးကုိမွ ခံစားစရာမလုိဘဲ လြတ္လပ္စြာ ခံစားေပးဆပ္ႏုိင္သူျဖစ္တယ္။ မိမိစိတ္တုိင္းက် စီစဥ္ညႊန္ၾကားႏုိင္သူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ စာေရးဆရာဘ၀ကို ပုိႀကိဳက္သြားပါၿပီ။)

ေမး။    ။ ဆရာမရဲ႕၀တၳဳေတြထဲ တူးႏႈိက္ၾကည္႔လုိက္တဲ႔အခါ 'ဓမၼ' နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုကိန္းေနတယ္လုိ႔ ကၽြန္မခံစားမိလုိ႔ပါ။ 'ေအးရိပ္' လုိ ၀တၳဳမ်ိဳး၊ 'ၾကာတစ္ပြင္႔ရဲ႕ဒ႑ာရီ' ၀တၳဳမ်ိဳး၊ 'အမွတ္မရွိၾကသူမ်ား'လုိ ၀တၳဳမ်ိဳးေတြကုိဖတ္ၿပီး ဆရာမကုိ တစ္ခုေလာက္ ေမးပါရေစ။ ဆရာမရဲ႕ ဘာသာေရးခံယူခ်က္က ဘယ္လုိမ်ိဳးလဲ။ ဆရာမေပးခ်င္တာ 'ကံ'လား 'ခံႏုိင္ရည္'လား 'အတၱ'လား။

ေျဖ။     ။ ဟုတ္ကဲ႔ပါ။ ဓမၼနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မရင္ထဲတစ္ခုခု ကိန္းေနသလားလုိ႔ ဆရာမလုိပဲ ကၽြန္မရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္က ေမးေလ႔ရွိတယ္။ ရင္းႏွီးတဲ႔သူေတြေမးတာကေတာ႔ 'သီလရွင္လုပ္ေတာ႔မလုိ႔လား' တဲ႔။ သီလရွင္၀တၳဳေတြ ေရးလုိ႔ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီ၀တၳဳေရးတဲ႔အခ်ိန္က ျမစ္ႀကီးနားမွာ ကၽြန္မတရားစခန္းတစ္လ၀င္ၿပီး သီလရွင္၀တ္တာ ထြက္ျပီးကာစအခ်ိန္ေတြေပါ႔။ တရားစခန္းက လတ္တေလာထြက္လာတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ဆုိေတာ႔ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ဓမၼကအျပည္႔ကိန္းေနတာ။

ေျပာရရင္ သီလရွင္ တစ္လေလး၀တ္ရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရလုိက္တဲ႔ခံစားမႈကုိ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းလြန္းလုိ႔ အဲဒီလုိျဖစ္သြားတာထင္တယ္။ သီလရွင္၀တ္တဲ႔အခ်ိန္ကလည္း တရားစခန္းေတြမွာ လူမ်ားတဲ႔ ရာသီခ်ိန္မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းဆုိေတာ႔ ဘ၀မွာ ဘာနဲ႔မွ လဲလွယ္လုိ႔မရႏုိင္တဲ႔ အက်ိဳးေတြရခဲ႔လုိ႔ အဲဒီလုိ၀တၳဳမ်ိဳးေတြ ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ ေနာက္ေတာ႔လည္း အိမ္မွာလူေတြနဲ႔ ျပန္ေနလုိက္ေတာ႔ ကုိယ္လုပ္စရာရွိတာကုိ ဆက္လုပ္ရတာပဲေပါ႔ေနာ္။

ကၽြန္မရဲ႕ ဘာသာေရးခံယူခ်က္က 'ကံေကာင္းခ်င္ရင္ ကံေကာင္းေစမဲ႔အလုပ္'ေတြကုိသာ လုပ္ေနဖုိ႔ပါပဲ။ လူတုိင္းကုိလည္း ဒါေလးပဲ ကၽြန္မေပးခ်င္တာပါ။ ဆရာမေမးသလုိ တစ္ခုခ်င္းခြဲထုတ္ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈရဲ႕ ကံကုိလည္း ေပးခ်င္ပါတယ္။ ခံႏုိင္ရည္လည္းေပးခ်င္ပါတယ္။ ေရွာင္လႊဲလုိ႔မရတဲ႔ အနတၱကုိလည္း ဆင္ျခင္ရင္းေပါ႔။

ေမး။    ။ ၁၉၉၉ စက္တင္ဘာလထုတ္ ျမွားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းမွာပါတဲ႔ 'သံသရာေၾကြး' ဆုိတဲ႔ ၀တၳဳနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ ဆရာမကုိ စိတ္ေတာင္ဆုိးမိပါတယ္။ မရင္ေမဟာ ပညာတတ္ အဆံေခ်ာင္ပီပီ၊သူယုတ္မာပက္စက္တာကုိ ခံႏုိင္ေပမင္႔လုိ႔ (မရင္ေမတုိ႔လုိ မိန္းမယုတ္ေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အထိ အဲ႔သလုိပဲ ယုတ္မာေနၾကဦးမွာမုိ႔) 'ႏြဲ႔' လုိ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ ေၾကးစည္တေနာင္ေနာင္ထုၿပီး အရပ္တကာကုိ ေမတၱာပုိ႔လုိ႔၊ အမွ်ေ၀လုိ႔၊ အိမ္ေဖာ္မေလးျဖဴျဖဴကုိ သမီးအရင္းလုိ ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ကယ္မထားလုိ႔ ကၽြန္မက သူေတာ္ေကာင္းမႀကီးလုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆထားတဲ႔အတြက္ ႏြဲ႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံးလုပ္ရပ္ကုိ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ႔မွ ခြင္႔လႊတ္ခ်င္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ 'မရင္ေမ'မုိ႔ပဲ အိမ္ေဖာ္မေလး 'ခင္ဦး' ကုိ 'အိမ္ေဖာ္' လုိ႔ သေဘာထားၿပီး ယုတ္မာရက္စက္ႏုိင္ေပမင္႔လုိ႔ ႏြဲ႔က ဒီလုိလူလား။ ႏြဲ႔ဟာ ခင္ဦးရဲ႕ 'ဟစ္တုိင္' ျဖစ္ခဲ႔သူ။ ခင္ဦးရဲ႕ 'ထြက္ေပါက္' ျဖစ္ခဲ႔သူက ခင္ဦးကုိ ေက်ာသပ္ရင္သပ္ႏွစ္သိမ္႔ရုံအျပင္ မိခင္စိတ္မဆန္ခဲ႔ဘူး။ မရင္ေမရဲ႕သား ဖုိးသံလုံး ၀ရံတာေပၚက ျပဳတ္က်ေသတာကုိ မရင္ေမက 'ခင္ဦး' သတ္တယ္ခ်ည္း၊ တရားခံ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ယုိးစြပ္တြန္းပုိ႔ေနတာကုိ ျမင္ေတြ႔ေနပါရဲ႕နဲ႔၊ ခင္ဦးကုိ အသူရာနက္တဲ႔ ေခ်ာက္ထဲတြန္းခ်ခံေနရတာကုိ ဒီအတုိင္း လက္ပုိက္ၿပီး အ,အႀကီးတစ္ေယာက္လုိ ၾကည္႔ေနႏုိင္တဲ႔အတြက္..၊ ခင္ဦး မသတ္ဘူးဆုိတာ၊ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ခင္ဦး မလုပ္ဘူးဆုိတာ ႏြဲ႔သိေနရဲ႕နဲ႔၊ ဒီအျပစ္မဲ႔လွတဲ႔ မ်က္ႏွာမြဲမေလး၊ မ်က္ႏွာငယ္မေလးရဲ႕ အနာဂတ္နဲ႔၊ ဘ၀တစ္ခုလုံး ပ်က္စီးေတာ႔မယ္ဆုိတာ သိပါရက္နဲ႔ မတရားသျဖင္႔ အႏုိင္က်င္႔ခံေနရမွန္း သိပါရဲ႕နဲ႔ ခင္ဦးေရွ႕ကေန တစ္ခ်က္ကေလးမွ ၀င္မကာလုိက္တာ၊ ခင္ဦးရဲ႕လက္ကေလးကုိ တစ္ခ်က္ကေလးေလာက္ေတာင္ လွမ္းမဆြဲလုိက္တာကေတာ႔ ႏြဲ႔အေနနဲ႔ ရက္စက္ရာက်လြန္းပါတယ္။ ႏြဲ႔ကုိ 'သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္သူ' 'သူရဲေဘာေၾကာင္သူ' 'လုံးလုံးသတၱိမရွိသူ' 'လူသားမဆန္သူ' 'ယုံၾကည္ကုိးစားမႈ' နဲ႔ မထုိက္တန္သူလုိ႔ ကၽြန္မက အမ်ားၾကီးအျပစ္တင္ ယုိးစြပ္လုိက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ခင္ဦးကုိ ရေအာင္ ျပန္ေခၚေပးပါလုိ႔ ႏြဲ႔ကုိ ေျပာေပးပါဆရာမ။

ေျဖ။     ။ ဟုတ္ကဲ႔၊ အဲဒါေလး ျပန္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ 'သံသရာေၾကြး'ကုိ ကၽြန္မရဲ႕ ပထမဆုံး၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္မွာ ထည္႔ထားပါတယ္။ ကၽြန္မေရးတဲ႔ စာေတြထဲမွာ အဲဒီ၀တၳဳကလည္း ကၽြန္မရင္ကုိ အနာတရျဖစ္ေစၿပီးမွ ေရးခဲ႔တဲ႔၀တၳဳစာရင္းမွာ တစ္ပုဒ္အပါအ၀င္ေပါ႔။

ဆရာမရဲ႕ ေ၀ဖန္သုံးသပ္ခ်က္ေတြအတြက္ ကၽြန္မ၀မ္းသာအားရ ေက်းဇူးတင္တယ္ဆုိတာေတာ႔ ကၽြန္မၿပံဳးေနတာျမင္ရုံနဲ႔ ဆရာမသိမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မျပန္ရွင္းဖုိ႔လုိမယ္မဟုတ္လား။ ဆရာမ လမင္းေအးရဲ႕ ယုိးစြပ္ခ်က္ေတြက ျပင္းထန္လြန္းလုိ႔ ႏြဲျဖင္႔ငုိေတာ႔မွာပဲ။ ဒါဆုိလည္း ႏြဲ႔က ငုိရုံသာငုိတတ္သူလုိ႔ ဆရာမက ေျပာဦးမွာေနာ္။ ႏြဲ႔႕ကုိ ခ်ီးျမွင္႔လုိက္တဲ႔ ဘြဲ႔ငါးဘြဲ႔မွာ 'လူမဆန္သူ' ဆုိတဲ႔ဘြဲ႔အတြက္ေတာ႔ ႏြဲ႔က ႏွလုံးကြဲၿပီးေတာင္ ေသခ်င္ဦးမွာ။ ဘာေၾကာင္႔ဆုိေတာ႔ ႏြဲ႔က ခင္ဦးနဲ႔ အိမ္ခ်င္းကပ္ေနခဲ႔သူပါ။ ခင္ဦးအေၾကာင္းကုိ ႏြဲ႔သိပါတယ္။ ခင္ဦးခံစားခ်က္ကုိ ႏြဲ႔နားလည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ခင္ဦးအတြက္ ႏြဲ႔ဘာလုပ္ေပးႏုိင္မလဲလုိ႔ အၿမဲစဥ္းစားခဲ႔ပါတယ္။ ခင္ဦးကုိ ႏွစ္သိမ္႔အားေပးေနသူကလည္း ႏြဲ႔ပါပဲ။ ဖုိးသံလုံး သူ႔ဘာသာ ၀ရန္တာေပၚက ျပဳတ္က်ေသသြားခဲ႔တဲ႔ ျဖစ္ရပ္မွာ ခင္ဦးက သူသတ္တာလုိ႔မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ထြက္ဆုိလုိက္တယ္။ ဒါကုိ ႏြဲ႔႕၀င္ေျပာခ်င္ခဲ႔ပါလ်က္ ၀င္မေျပာႏုိင္ခဲ႔တာ။ ဒါက ႏြဲ႔ရဲ႕ လူမဆန္တဲ႔သရုပ္ကုိျပခ်င္လုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာမ လမင္းေအးက ႏြဲ႔ကုိ လူမဆန္လုိက္တာလုိ႔ ယုိးစြပ္ခ်င္ေပမယ္႔ ကၽြန္မကေတာ႔ လူဆန္တဲ႔သဘာ၀ကုိျပခ်င္တာပါ။ လူဆုိတဲ႔ သဘာ၀က ကုိယ္႔ထမင္းကုိယ္စားၿပီး ႀကီးေတာ္ႏြားမေက်ာင္းခ်င္ဘူးဆုိတဲ႔ အမ်ိဳးပါ။ အမႈအခင္းတစ္ခုျဖစ္လုိ႔ စပ္စပ္စုစု ရပ္ၾကည္႔မိရင္ေတာင္ အဆုံးသတ္မွာေတာ႔ 'လာလာ ျမန္ျမန္သြားရေအာင္၊ အမႈထဲမွာ ပါေနဦးမယ္' ဆုိၿပီး ကုိယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔လူကုိေတာင္ ဆြဲေခၚေရွာင္ထြက္သြားတတ္တာ လူ႔သဘာ၀ပဲ။ လူ႔ေလာကီထဲမွာရွိေနေသးတဲ႔လူဆုိရင္ေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ ေမတၱာတရားႀကီးတဲ႔ လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္႔ ကုိယ္ကုိယ္ အထိခုိက္ခံၿပီး အမွန္တရားဘက္က ၀င္ရပ္တဲ႔သူရွားပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္အထိခုိက္ခံၿပီး ၀င္ရပ္ရဲရင္ေတာ႔ အဲဒီလူ သူရဲေကာင္းပဲ၊ ႏြဲ႔က သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး။ စိတ္ႏုတဲ႔ ခပ္ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါ ဆရာမ။

မရင္ေမ ဆုိတာက စိတ္အလုိမက်ရင္ အိမ္နီးနားခ်င္းကုိေတာင္ ေစာင္းခ်ိတ္ဆူပူတတ္တဲ႔သူမ်ိဳး၊ ဒီေတာ႔ ႏြဲ႔လုိအေအးသမားက မရင္ေမကုိယွဥ္ၿပီး လုပ္ရမယ္႔အလုပ္မ်ိဳးကုိ ဘာမွလုပ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအေျခအေနမွာ ကုိယ္ကဘာမွ လုပ္မေပးႏုိင္ေတာ႔တဲ႔ အတူတူ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ ဒီလုိအဆုံးသတ္လုိက္တာပဲ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ႏြဲ႔က ယူဆတယ္။

ဆရာမက ခင္ဦးကုိ အသူရထက္နက္တဲ႔ေခ်ာက္ထဲ တြန္းခ်ခံေနရတယ္ဆုိတဲ႔ ယူဆခ်က္နဲ႔ အမွန္တရားဘက္ ၀င္မရပ္ခဲ႔တဲ႔ ႏြဲ႔ကုိ မေက်နပ္ႏုိင္တာပါ။ ႏြဲ႔က ဒီလုိမယူဆဘူး ဆရာမရဲ႕။ ခင္ဦးဟာ မရင္ေမ အိမ္မွာေနရတာထက္စာရင္ ေထာင္ထဲမွာေနရင္ေတာင္မွ ေကာင္းလိမ္႔ဦးမယ္လုိ႔ ေတြးပုံရပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ တရားဥပေဒက ဒီအတုိင္း လက္လြတ္စပယ္ မလုပ္ပါဘူးဆရာမ။ ခင္ဦးရဲ႕ အနာဂတ္ကုိ သူ႔ရင္ထဲက မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ နာလြန္းလုိ႔ ထြက္လာတဲ႔ စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔ ဖ်က္စီးပစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအျဖစ္အပ်က္အတြက္ ႏြဲ႔ရင္ထဲမွာလည္း နာပါတယ္။ ဒီေလာက္အထိျဖစ္မသြားခင္၊ ခင္ဦးကုိ ကယ္မထုတ္ႏုိင္ခဲ႔တဲ႔အတြက္လည္း ႏြဲ႔က ကုိယ္႔ဘာသာ စိတ္ဆုိးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ႏြဲ႔က ခင္ဦး လြတ္ေျမာက္သြားၿပီလုိ႔ ေျဖလုိက္ခ်င္တဲ႔လူမ်ိဳးပါ။ ကဲ ဒီေလာက္ဆုိရင္ ဆရာမ အခဲမေက်ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ႏြဲ႔အေပၚ နည္းနည္းေတာ႔ ေက်နပ္ႏုိင္ၿပီ ထင္ပါတယ္ေနာ္။

ေမး။    ။ 'လမင္းဖတ္ဖုိ႔စာ'၊ (ၾကာတစ္ပြင္႔၏ဒ႑ာရီႏွင္႔ အျခား၀တၳဳတုိမ်ား ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီထဲက) ဒီလုိ၀တၳဳမ်ိဳးမ်ားမ်ား ေရးဖြဲ႔ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ကၽြန္မ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ဆရာမ။ ဒီလုိ ၀တၳဳအသြားမ်ိဳးက သိပ္ၿပီး ႏွစ္လုိခ်စ္မက္စရာေကာင္းတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ဟာ ျပဳျပင္ေရး၀ါဒသမားေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မတုိ႔ကုိုယ္တုိင္ ဘာမွ၀င္ၿပီး စြက္ဖက္စရာမလုိဘဲနဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ျဖဴစင္ရုိးသားလွတဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ပကတိႏွလုံးတစ္စုံနဲ႔ အာဃာတအလြဲေတြနဲ႔ အေမွာင္ပိတ္ဖုံးေနတဲ႔ ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ မ်က္လုံးအစုံကုိ အျမင္မွန္ေရာက္ေအာင္လုိ႔ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ဆြဲတင္ရုံေလး ဆြဲတင္ေပးသြားခဲ႔တာ သိပ္လွတဲ႔အျပကေလးပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ပ်ိဳးေထာင္ဖုိ႔အတြက္ မိဘေတြရဲ႕ရင္ဟာ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အတၱျမဴေတြပိတ္မေနဘဲ ရွင္းလင္းေနဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္လုိအပ္တယ္ဆုိတာ ထင္းထင္းႀကီးျမင္လုိက္ရလုိ႔ပါပဲ။ ဒါက အေရးတႀကီး သတိျပဳရမယ္႔ အခ်က္ပဲေလ။ ဒီ၀တၳဳကုိ ဆရာမ ဘယ္လုိခံစားေရးဖြဲ႔ခဲ႔တယ္ဆုိတာ သိပါရေစ။

ေျဖ။     ။ 'လမင္းဖတ္ဖုိ႔စာ'၊ ဟုတ္ကဲ႔၊ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလထုတ္ ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမွာ ေဖာ္ျပခဲ႔တဲ႔ ၀တၳဳပါ။ အဲဒီ၀တၳဳကုိ ကၽြန္မျမစ္ႀကီးနားမွာ ေနတုန္းက ေရးခဲ႔တာပါ။ ျမစ္ႀကီးနားမွာ ကၽြန္မ ေလးငါးေျခာက္လေနဖူးတယ္။ ဒီေတာ႔ တစ္ခါတေလ ကမ္းနားကုိ လမ္းေလွ်ာက္သြားျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ႔ ဧရာ၀တီျမစ္ဆိပ္ကမ္း (၀ုိင္းေမွာ္ဘက္ကုိကူးတဲ႔ ေလွဆိပ္) တစ္ခုမွာထုိင္ရင္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုကုိ ေတြ႔ခဲ႔တယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေလွေပၚတက္သြားတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ေနာက္ကုိ လူမွားၿပီး ဇြတ္အတင္းေျပးလုိက္ရင္း ေရနစ္တဲ႔အျဖစ္အပ်က္ေပါ႔။

သူတုိ႔ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတြဆုိတာ ကၽြန္မ မသိပါဘူး။ ကၽြန္မက ကမ္းနားမွာေနတဲ႔သူလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဧည္႔သည္တစ္ေယာက္ကုိး။ ဒါေပမယ္႔ ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္ျဖစ္ေနတဲ႔ အဲဒီျမင္ကြင္းေလးကုိ ခပ္လွမ္းလွမ္းကၾကည္႔မိရင္း ေၾကကြဲသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အဲဒီကေလးမေလးကုိယ္စား လမင္းဖတ္ဖုိ႔စာကုိ စေရးျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ငယ္ဘ၀ခံစားခ်က္တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းကုိ အေျခတည္ၿပီး ဆင္႔ပြားဖန္တီးတာေပါ႔ေနာ္။ ကၽြန္မ အေဖကလည္း စာေမးပြဲစစ္တာကုိ ၀ါသနာပါတဲ႔ လူမ်ိဳးေလ။ ကၽြန္မကလည္း ငယ္ဘ၀ကတည္းက စာေရးတတ္ခဲ႔သူကုိး။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီ၀တၳဳေလးက အသက္ပါၿပီး ႏွစ္လုိခ်စ္မက္ဖြယ္ ေကာင္းသြားတာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုလုိ အေသးစိတ္ ေ၀ဖန္သုံးသပ္ျပတာေလးကုိပဲ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ဆရာမ။

ေမး။    ။ ဆရာမရဲ႕ ၀တၳဳေတြထဲမွာေတာ႔ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ ေရႊေအာင္လံ မဂၢဇင္းမွာပါခဲ႔တဲ႔ 'ၾကယ္ေၾကြညရဲ႕ လတစ္စင္း' ဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ကုိ အႀကီးအက်ယ္လာထိခုိက္တဲ႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ပဲ ဆုိပါေတာ႔။ ဒီ၀တၳဳကုိဖတ္ၿပီး ခံစားရတယ္။ နာက်င္၀မ္းနည္းရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဂုဏ္ယူခ်ီးေျမွာက္ရျပန္သလုိ၊ ပကာသနမက္တဲ႔ ေယာက္်ားေတြအဖုိ႔၊ ဂုဏ္အေဆာင္အေယာင္ကုိသာ ေရွ႕တန္းတင္ဖုိ႔ သတိျပဳေနတတ္တဲ႔ ေယာက္်ားေတြအဖုိ႔ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္နဲ႔ မထုိက္တန္ မအပ္စပ္ဘူးဆုိတာကုိပါ သိခြင္႔ရလုိက္ပါတယ္။ တိတ္ဆိတ္စြာသည္းခံျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ၊ အသံမျမည္၊ အသံမထြက္ေအာင္ ရင္ထဲမွာ လႈိင္းႀကီးေလႀကီးက်ေလာက္ေအာင္ က်ိတ္ၿပီးပြက္ထေလာင္ၿမိဳက္ေနခဲ႔ရတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပးဆပ္ျခင္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ရွိေနခဲ႔တာဟာ ဘာပဲရယ္လုိ႔ မျမင္ႏုိင္ မသိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အခ်စ္ကုိ ပမာမခန္႔ျပက္ရယ္ျပဳ၊ ကန္းခဲ႔တဲ႔ေနာက္မွေတာ႔၊ လရဲ႕ေအးျမတဲ႔အရိပ္ကုိ ခံစားရယူဖုိ႔ မထုိက္တန္တဲ႔သူေတြအဖုိ႔ ေရွ႕ဆက္ၿပီး သူတုိ႔ေလွ်ာက္ရမယ္႔လမ္းက ေမွာင္ေနဦးမွာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က အေမွာင္ကုိႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား ဆရာမ။

ေျဖ။     ။ 'ၾကယ္ေၾကြညနဲ႔ လတစ္စင္း' ကုိေရးေတာ႔ ဒီ၀တၳဳကုိ လူႀကိဳက္မွႀကိဳက္ပါ႔မလားလုိ႔ ကၽြန္မ စုိးရိမ္ခဲ႔မိတယ္။ ေရးၿပီးေတာ႔ ျမမုိးယံကုိယ္စား သူနဲ႔ထပ္တူခံစားၿပီး ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ေရးဖြဲ႔ႏုိင္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ ကၽြန္မ ၀မ္းလည္း၀မ္းသာတယ္၊ ၀မ္းလည္းနည္းခဲ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ဖတ္ဖတ္ ရင္ဘတ္ေတြေအာင္႔နာေနေအာင္ ငုိရတဲ႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ပါ။ တိတ္တိတ္ေလးေၾကကြဲေနခဲ႔တဲ႔ ျမမုိးယံအတြက္ မွ်ေ၀ခံစားေပးၾကတဲ႔ ဆရာမနဲ႔အတူ တျခားပရိသတ္အားလုံးကုိပါ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႔။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မေရးတာထက္ ဆရာမလမင္းေအးရဲ႕ အညႊန္းေတြက ပုိမ်ားေကာင္းေနသလားလုိ႔ပါ။

ေမး။    ။ ဆရာမက 'ညႊန္းတယ္' လုိ႔ ထင္တဲ႔အတြက္ ဒီေနရာမွာ စာဖတ္ပရိသတ္ကုိ နားလည္ခြင္႔လႊတ္ပါလုိ႔ ကၽြန္မက ေတာင္းပန္ရေတာ႔မွာပါ။ ကၽြန္မက စာတစ္ပုဒ္တုိင္းကုိ ရင္ဘတ္နဲ႔ ဖတ္တတ္ခဲ႔လုိ႔ပါ။ 'ဒုတိယေျမာက္ ေပးဆပ္ျခင္း ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္ ၂၀၀၅ စက္တင္ဘာလထုတ္' ထဲမွာပါတဲ႔ 'သူစိမ္းသက္သက္' က 'မ'သဘာ၀ကုိ ပီပီျပင္ျပင္ ေဖာ္ျပဖန္တီးသြားႏုိင္တဲ႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ပါ။ ကမၻာကေမၻထဲက ျဖစ္ေနက်အတုိင္းျဖစ္လာတဲ႔ 'ေယာကၡမနဲ႔ ေခၽြးမ'တုိ႔ရဲ႕ မသဘာ၀ ျပႆနာရပ္ေတြနဲ႔၊ ေရွာင္လႊဲလုိ႔မရေအာင္ ေန႔စဥ္ရင္ဆုိင္ေနၾကရရင္း အဆုံးတစ္ေန႔မွာ ေၾကကြဲစြန္႔ခြာရျခင္းေတြနဲ႔ ၿပီးဆုံးရတဲ႔အေၾကာင္းေလး။ သမာရုိးက် အေၾကာင္းအရာေပမယ္႔လုိ႔ တင္ျပပုံေလးက လွလြန္းလုိ႔ ဖတ္ရတာ အင္မတန္ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ႔ ၀တၳဳပါ။ ဒါ ထားပါေတာ႔။ ကၽြန္မ သိခ်င္တာက ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ကုိ ကုိယ္႔ဘာသာ ထုတ္ေ၀တဲ႔အခါက်ေတာ႔ ေတြ႔ႀကံဳရင္ဆုိင္ျဖတ္ေက်ာ္ရတဲ႔ အခက္အခဲေလးကုိ ေျပာျပေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္လာဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္အားထုတ္ရတယ္ဆုိတာ၊ ပင္ပန္းခက္ခဲတယ္ဆုိတာ သိရေအာင္လုိ႔ေပါ႔ေလ။

ေျဖ။     ။ မထင္မရွား ကၽြန္မ၀တၳဳေလးေတြကုိ အျမတ္တႏုိးေျပာျပႏုိင္တဲ႔ ဆရာမကုိ ဘယ္လုိေက်းဇူးတင္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ပါဘူး။ စာေရးဖုိ႔ စိတ္အားေလွ်ာ႔သြားတဲ႔ ယုဒါကုိ ဆရာမက ျပန္ဆြဲေခၚလုိက္သလုိပါပဲ။ ဟုတ္တယ္။ 'သူစိမ္းသက္သက္' က ဒုတိယေျမာက္ေပးဆပ္ျခင္း စာအုပ္မွာထည္႔ထားတယ္။ အဲ႔ဒီ ဒုတိယ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္၊ အဲ… ကၽြန္မကေတာ႔ မဂၢဇင္း၀တၳဳရွည္မ်ားလုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတာ။ အဲဒီစာအုပ္ေလးအေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။ 'ငပိန္' ၀တၳဳကလြဲရင္ က်န္တာ ၀တၳဳရွည္ေတြခ်ည္းပဲ စုထားတာပါ။ အဲဒီစာအုပ္ကုိထုတ္ဖုိ႔ ကၽြန္မမိတ္ေဆြ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ဆီမွာ အပ္ထားတာ။ ပထမ စာအုပ္ကလည္း သူပဲ အားလုံး အစ-အဆုံး လုပ္ေပးခဲ႔တာေလ။ စီးပြားေရးအရလုပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကုိယ္႔၀တၳဳေလးေတြ ျပန္စုသိမ္းတဲ႔ သေဘာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ သူနဲ႔တုိင္ပင္ၿပီး ထုတ္မယ္ေပါ႔။ သူပဲ မ်က္ႏွာဖုံးပန္းခ်ီအပ္တယ္၊ စာေပစိစစ္ေရးတင္တယ္။ စိစစ္ေရးက စာအုပ္ျပန္မက်ခင္ ျဗဳန္းဆုိ သူကေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။ ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိဘူးျဖစ္သြားတယ္။ စာအုပ္ထုတ္တာတုိ႔ ဘာတုိ႔ဆုိတာ ကၽြန္မ လုံး၀မကၽြမ္းက်င္တဲ႔ကိစၥ။ ဒါေပမယ္႔လည္း စာအုပ္က တုိးလုိ႔တန္းလန္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ မတတ္သာတဲ႔အဆုံး ကၽြန္မဘာသာ ဆက္လုပ္ခဲ႔ရတယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ေတြ တင္တာကအစ ကၽြန္မလုိက္ေလွ်ာက္လုပ္ခဲ႔ရတယ္။

ေျပာရရင္ အဲဒီစာအုပ္ကုိ ကၽြန္မက လွလွပပကေလးျဖစ္ဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ထားတာ။ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ မသိနားမလည္မႈနဲ႔ ညံ႔ဖ်င္းမႈေပါင္းၿပီး ကၽြန္မေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ရတဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သြားတယ္။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္စီအတြက္ သရုပ္ေဖာ္ပုံထည္႔မယ္ဆုိေတာ႔လည္း ဒီဇုိင္းဆရာက 'ပုံေတြမထည္႔နဲ႔ေတာ႔ ဆရာမစာအုပ္က အရမ္းထူေနၿပီ' တဲ႔။ အသုံးမက်တဲ႔ ကၽြန္မကလည္း 'ဟုတ္လား' ေပါ႔။ သူေျပာသမွ်အဟုတ္ေပါ႔။ ထြက္လာေတာ႔ စာအုပ္က စာစီစာကုံး စာအုပ္လုိလုိ၊ ခပ္ညံ႔ညံ႔လုံးခ်င္း၀တၳဳစာအုပ္လုိလုိနဲ႔၊ အညႊန္းမပါ ဘာမပါ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ၊ အဲဒီေနာက္ပုိင္း ကၽြန္မစာေရးဖုိ႔ အင္အားေတြေတာင္ ေလွ်ာ႔က်သြားခဲ႔တယ္။ ကုိယ္မကၽြမ္းက်င္တဲ႔ အလုပ္တစ္ခုကုိ မလုပ္တတ္ မကုိင္တတ္နဲ႔ လုပ္လုိက္ရေတာ႔ စာေပေလာကကုိေတာင္ စိတ္ကုန္သြားသလုိပါပဲ။ အခက္အခဲေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ခဲ႔ရတာကုိး။ သင္ခန္းစာတစ္ခုရတယ္ပဲ ေအာက္ေမ႔ရေတာ႔တာေပါ႔ ဆရာမရယ္။ ဒါေပမယ္႔ စာအုပ္ရဲ႕ အျပင္အဆင္ကုိေဘးဖယ္ထားၿပီး စာကုိပဲ အဓိကထား ဖတ္ေပးခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ပရိသတ္ကုိ အားနာစြာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ရပါေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေမး။    ။ ၂၀၀၈ ႏုိ၀င္ဘာလထဲ ထုတ္ေ၀တဲ႔ 'ေခတ္ၿပိဳင္မ်ားရဲ႕သတုိ႔သမီး' ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ဆရာမရဲ႕ 'ငပိန္' ၀တၳဳေလး ျပန္သုံးထားပုံကုိေတြ႔ရပါတယ္။ 'ငပိန္'ကုိ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ေမလထုတ္ မဂၤလာမဂၢဇင္းမွာ ကၽြန္မတစ္ခါမက ဖတ္ခဲ႔ရပါတယ္။ အခုထပ္ေတြ႔ရျပန္ေတာ႔ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ မဂၢဇင္း၀တၳဳတုိေတြ ေရြးခ်ယ္တဲ႔ အဲဒီ အယ္ဒီတာေတြနဲ႔ ကၽြန္မ အႀကိဳက္တူေနလုိ႔ေလ။ ဆုိပါစုိ႔။ အေျပာက်ယ္လြန္းလွတဲ႔ ေဟာ႔ဒီ ကမၻာေျမႀကီးေပၚမ်ာ ေခြးေလေခြးလြင္႔မကေလးျဖစ္တဲ႔ 'ငပိန္' လုိ႔ ေနစရာေျမမရွိခဲ႔ဘူး။ ေက်ာခ်စရာတစ္ေနရာအတြက္ ႀကီးႏုိင္ငယ္ညွင္း ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ေနစရာတစ္ခုရဖုိ႔ ငပိန္ဘယ္လုိ ေနထုိင္နည္းေတြနဲ႔ ဘ၀သစ္ကုိထြင္ၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ႔ရသလဲ။ 'လြတ္လပ္စြာမွ်ေ၀သုံးစြဲခြင္႔ရႏုိင္လိမ္႔မယ္' လုိ႔ ထင္ရတဲ႔ လမ္းေဘးအမႈိက္ပုံႀကီးမွာေတာင္ ငပိန္ အလူးအလဲ အကြဲအျပဲခံခုိက္ရတယ္။ 'ဂိန္'လုိ႔ ေအာ္ျမည္တတ္တဲ႔ ငပိန္ကေန 'ဂဲ' ကနဲ႔ ျဖဲေခ်ာက္တတ္တဲ႔ ငပိန္ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္မွာေတာ႔ ငပိန္ဟာ ၀လင္ဆူၿဖိဳးလာခဲ႔ၿပီး ေခြးရုပ္ပီျပင္လာခဲ႔တယ္။

'ငပိန္'ဟာ ေတြးစရာေတြကုိ အမ်ားၾကီးခ်န္ထားေပးခဲ႔တဲ႔ ၀တၳဳတုိပီျပင္တဲ႔ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ပါ။ တတ္ေျမာက္ဖုိ႔၊ ကၽြမ္းက်င္ဖုိ႔၊ လိမၼာပါးနပ္စြာ ရပ္တည္ႏုိင္ဖုိ႔ ငပိန္ဘယ္ေလာက္အထိနာခဲ႔ရသလဲ။ ငပိန္ ဘာေတြေပးဆပ္ခဲ႔ရသလဲ။ ေနနည္းကုိ ဘယ္လုိေျပာင္းလဲခဲ႔သလဲ။ ဒီ၀တၳဳကုိဖတ္ၿပီး 'သံသရာေၾကြး' ဆုိတဲ႔ ၀န္စည္စလြယ္ကုိ ေခါင္းေပၚရြက္သယ္ရင္း မခ်ိမဆံ႔၊ မတန္မရာ အႏုိင္က်င္႔ခံေနရတဲ႔ 'ခင္ဦး' ကုိ ေျပးျမင္မိပါရဲ႕။ 'ခင္ဦး'သာ ငပိန္လုိ ေနခြင္႔ရခဲ႔မယ္ဆုိရင္မ်ား…။

ေျဖ။     ။ 'ငပိန္'၀တၳဳေလးကုိ ဖတ္ဖူးသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႀကိဳက္ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္လည္း အဲဒီ၀တၳဳေလးကိုႀကိဳက္တယ္။ ကၽြန္မက ၀တၳဳတုိေရးသူဆုိေပမယ္႔ ကၽြန္မေရးတဲ႔ ၀တၳဳအမ်ားစုက ခပ္ရွည္ရွည္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ 'ငပိန္'ကေတာ႔ ၀တၳဳတုိပီသတဲ႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္လုိ႔ ဆုိေပမယ္႔ အားရတယ္ေျပာပါေတာ႔။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မက သေရာ္စာေတြကုိလည္းႀကိဳက္တယ္။ ကၽြန္မ မ်က္လုံးထဲမွာ အဆီအေငၚမတည္႔တဲ႔လူေတြနဲ႔ ကေမာက္ကမျဖစ္ေနတဲ႔ ေလာကႀကီးကုိ သေရာ္ခ်င္လုိ႔ ငပိန္ ၀တၳဳကုိ ေရးျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ ဟာသေလးတစ္ခု ျပန္ေျပာျပမယ္။ ကၽြန္မေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ အိမ္တစ္အိမ္ေဘးမွာ ငပိန္ကုိ အသားလြတ္မုန္းေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းဆုိပါေတာ႔။ အဲဒီလူက ေခြးျမင္ရင္ ခဲနဲ႔ေပါက္ခ်င္ဆုိတဲ႔လူေပါ႔။ ရယ္စရာလည္း ေကာင္းပါရဲ႕။ ငပိန္၀တၳဳထဲမွာ ငပိန္ေျပာတဲ႔အတုိင္းပဲေပါ႔ ဆရာမရယ္။ ေခြးကုိ ခဲနဲ႔ေပါက္တယ္ဆုိ ထိျပီး ဂိန္လုိ႔ ေအာ္သံၾကားမွ သေဘာက်တတ္တဲ႔လူစားမ်ိဳးေပါ႔။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေခြးနဲ႔သူျဖစ္ေနတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကုိ ကၽြန္မက က်ိတ္ၿပီးသေဘာက်လြန္းလုိ႔ ဒီ၀တၳဳေရးျဖစ္သြားတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ေယာက္တည္းကုိ ရည္ရြယ္ၿပီး ဒီ၀တၳဳကိုေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ တေလာကလုံးက လူေတြအတြက္ပါ။

ခင္ဦးကုိေတာ႔ ကၽြန္မက ငပိန္လုိ ေနခြင္႔မျပဳႏုိင္ဘူးဆရာမရဲ႕။ ခင္ဦးကုိ ငပိန္လုိ ေနခြင္႔ျပဳလုိက္ရင္ ဒီထက္ရင္နင္႔နာက်င္စရာ ဇာတ္လမ္းေတြျဖစ္သြားမွာစုိးလုိ႔ပါ။

ေမး။    ။ ေနာက္ဆုံးေမးခြန္းေလးပါ။ အႏုပညာဟာ ဆရာမအေနနဲ႔ ဘယ္သူ႔အတြက္ရယ္လုိ႔ ခံယူထားပါသလဲ။ ၀တၳဳတုိအားေကာင္းလွတဲ႔ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံယူခ်က္ကေလးကုိ သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ရုိးရုိးသားသားေမးတာပါ။ ဖန္တီးသူေတြအတြက္ခ်ည္းလား။ ခံစားသူအတြက္ ဖန္တီးပုံေဖာ္တာလား။ ျပည္သူ႔ဘက္က ရပ္တည္မဲ႔ ျပည္သူ႔အတြကလား။ အႏုပညာဟာ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ မဟုတ္ဘဲ အႏုပညာသက္သက္အတြက္ရယ္လုိ႔ ရည္စူးပါသလား။ သိခြင္႔ရပါရေစ။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ စာဖတ္ပရိသတ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆုိရင္၊ ဆရာမကုိ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚကုိ ျပန္လာခဲ႔ပါလုိ႔ ေလးေလးစားစား ေတာင္းဆုိလုိက္ပါရေစ။

ေျဖ။     ။ အဲဒီေမးခြန္းမ်ိဳးက ကၽြန္မအတြက္ နည္းနည္းႀကီးက်ယ္ေနသလုိပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ကုိယ္႔ကုိေမးလာေတာ႔လည္း ကုိယ္႔ခံယူခ်က္နဲ႔ကုိယ္ေျဖရမွာပဲေပါ႔ေနာ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အႏုပညာ။ ကၽြန္မက ၀တၳဳတုိ၊ ရွည္ေရးသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔အတြက္ စာေရးျခင္းအႏုပညာေပါ႔။ ရသမ်ားကုိ ထုဆစ္သူေပါ႔။ ကၽြန္မရင္ထဲက အမွန္စကားတစ္ခြန္းကုိ ဆုိပါ႔မယ္။ အႏုပညာဟာ ဘယ္သူ႔အတြက္ဆုိတဲ႔ ခံယူခ်က္ ကၽြန္မမွာမရွိပါဘူး။ အႏုပညာတစ္ခုကုိ ဖန္တီးတာဟာ ကၽြန္မကုိတစ္စုံတစ္ေယာက္က ဖန္တီးခုိင္းလုိ႔ ဖန္တီးတာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခု ထူးျခားခ်က္ရွိတာကေတာ႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးခ်င္မိတဲ႔အခါမွာ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ မွ်ေ၀ခံစားလုိစိတ္ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ခ်ေရးျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ကကုိ မေရးရရင္ မေနႏုိင္လုိ႔ ေရးတာ၊ ဒီေတာ႔ ယုဒါ ဖန္တီးလုိက္တဲ႔ အႏုပညာဟာ ဖန္တီးသူအတြက္လုိ႔ ယူဆႏုိင္စရာျဖစ္သြားတယ္။

ဒီလုိေတာ႔လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ကၽြန္မ ဖန္တီးတဲ႔ အႏုပညာကုိ ခံစားသူရွိမွသာ အႏုပညာမည္ပါတယ္။ ကုိယ္႔အိမ္ထဲမွာ ကုိယ္ေနၿပီး ခံစားခ်က္တစ္ပုံတပင္ႀကီးနဲ႔ ဒုိင္ယာရီေရးေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကုိ အႏုပညာဖန္တီးသူလုိ႔ အမည္မတပ္ၾကပါဘူး။ ဒီလုိပဲ စက္ခ်ဳပ္တတ္လုိ႔ ကုိယ္႔အက်ၤ ီကုိယ္ ခ်ဳပ္၀တ္တဲ႔သူကုိ အႏုပညာသမားလုိ႔ မသတ္မွတ္ပါဘူး။ လူအမ်ားအတြက္ ဆန္းသစ္တဲ႔ပုံစံထုတ္ၿပီး အထည္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ဖန္တီးခ်ဳပ္လုပ္ေပးႏုိင္မွသာ ဒီဇုိင္နာျဖစ္ပါတယ္။ အႏုပညာ ဖန္တီးသူျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္းဆုံးေျပာရရင္ ပရိသတ္ေရွ႕ခ်ျပႏုိင္မွ အႏုပညာလုိ႔ လူေတြက ေခၚတြင္ၾကတာပါ။ ဘာလုပ္ငန္းပဲလုပ္လုပ္ လူအမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးႏုိင္မွသာ တန္း၀င္တဲ႔ အႏုပညာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႔မုိ႔ ကၽြန္မ နားလည္တာကေတာ႔ လူတုိင္းဟာ ကုိယ္႔အတြက္ ကုိယ္လုပ္တယ္။ ကုိယ္႔အတြက္မပါဘဲ သူမ်ားအတြက္ သက္သက္လုပ္တဲ႔ အႏုပညာမရွိဘူးလုိ႔ ကၽြန္မ ယူဆပါတယ္။ အႏုပညာသက္ ရင္႔လာတဲ႔အခါ၊ အႏုပညာအရည္အေသြး ျမင္႔လာတဲ႔အခါမွသာ ျပည္သူ႔အတြက္ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ ကၽြန္မလည္း စာေရးခ်င္လုိ႔ ေရးခဲ႔တာျဖစ္ေပမယ္႔ အႏုပညာသက္ရင္႔လာတာနဲ႔အမွ် သူမ်ားေတြအတြက္ ေပးခ်င္တဲ႔စိတ္နဲ႔ အႏုပညာကုိ ဖန္တီးတတ္လာပါတယ္။ ဘယ္အႏုပညာသမားမဆုိ တခ်ိန္လုံး ကုိယ္႔ဖုိ႔ခ်ည္းပဲေတာ႔ လုပ္မေနႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ဆရာမ။ အႏုပညာနဲ႔ပတ္သက္နဲ႔ ကၽြန္မသေဘာထားကုိ ဒီေလာက္ဆုိ သိႏုိင္ၿပီထင္ပါတယ္။

ဆရာမရဲ႕ ေတာင္းဆုိမႈကုိ ႏွစ္လုိစြာျဖည္႔ဆည္းတဲ႔အေနနဲ႔ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္နဲ႔အတူ ကၽြန္မ ျပန္လာခဲ႔ပါမယ္လုိ႔ ကတိေပးရင္း ယုဒါရဲ႕ပရိသတ္ကုိလည္း အစဥ္ထာ၀ရ ခ်စ္ခင္စြာ ေမတၱာထားလ်က္ ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ပန္းအလကၤာမွတစ္ဆင္႔ ေျပာလုိက္ပါရေစ။

ေမးျမန္းသူ။ ဆရာမ လမင္းေအး