အသည္းႏုသည္၊ ဆူးမစူးေစႏွင့္

          "ဒီေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနရင္လည္း ႀကိဳသိရေအာင္ အာထရာေဆာင္း ရုိက္ၾကည့္လုိက္ေပါ့ နီရယ္" ဟူေသာ ခင္ပြန္းသည္၏စကားကုိ နီ ေခါင္းခါျငင္းပယ္ခဲ့မိေလသည္။ နီ စိတ္လႈပ္ရွားေနရတာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္၏။ တကယ္ေတာ့ တတိယေျမာက္ကုိယ္၀န္ကုိ ေဆာင္ထားရသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ နီ ဤမွ် စိတ္လႈပ္ရွားေနဖုိ႔ မေကာင္းပါ။ ပထမအႀကိမ္ သားဦး ကုိယ္၀န္ေဆာင္စဥ္ကပင္လွ်င္ နီ ဒီေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းမျဖစ္ခဲ့ဘဲ၊ သမီးႀကီးကုိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေမြးဖြားခဲ့ေပၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒုတိယေျမာက္သမီးကေလး။ ေျပာပေလာက္ဖြယ္ အခက္အခဲႏွင့္ ဒုကၡမရွိခဲ့။ သဘာ၀ကေပးေသာ မိခင္ေလာင္းတစ္ေယာက္၏ သတၱိႏွင့္ အင္အားအျပည့္ နီ႔ဆီမွာ ရွိခဲ့သည္။ နီ ဘာကိုမွ ေၾကာက္လန္႔မေနခဲ့။

တုိင္တည္ခြင့္

ယု…

            ကုိယ့္လက္ေရးကုိ မင္းျမင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ တုန္လႈပ္သြားလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ မယုံၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသသြားေလမလားဘဲ။ ကုိယ္ မင္းဆီကုိ စာေရးဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဆုိတာထက္ ဒုကၡ သုကၡေတြကုိ မင္းဆီမွာ ဖြင့္ဟေျပာဖုိ႔ဆုိတာ မင္းအတြက္ မတရားဘူးလုိ႔ထင္တယ္။ ကုိယ္ဟာ မင္းကုိ အဖန္ဖန္တလဲလဲ နာက်င္မႈေတြ ေပးေနတဲ့သူ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ အနည္းဆုံးေတာ့ ကုိယ္ ၿမိဳသိပ္ထားႏုိင္ရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ယုရယ္၊ ခုခ်ိန္ခါမွာ ကုိယ္ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာခ်င္ေနတယ္။ ယုမဟုတ္တဲ့ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေျပာခ်င္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။

            ယုမ်က္ႏွာကုိၾကည့္ၿပီး ေျပာဖုိ႔ဆုိတာ၊ ကုိယ္ ေတြးၾကည့္မိခဲ့ပါေသးတယ္ ယု။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကုိယ္ စာရြက္နဲ႔ ေဘာပင္ကုိပဲ ေကာက္ကုိင္ခဲ့မိတယ္။ ကုိယ္ေရးေနက် ေဖာင္တိန္ကုိ ယု မႀကိဳက္တာ ကုိယ္ သတိရေနဆဲပါ။ "ယုဆီကုိ စာေရးရင္ ေဘာပင္နဲ႔ပဲေရးပါ ကုိ၊ မင္စုိဆုိရင္ ေရထိမခံဘူး။ မ်က္ရည္ထိရင္ပဲ စာေတြက ပ်က္ကုန္ေရာ၊ ကုိ႔ကုိလြမ္းရင္ ယုက ကုိေရးတဲ့စာေတြ ခဏခဏ ျပန္ဖတ္ျဖစ္လုိ႔ပါ"

သတၱမေျမာက္ေန႔

          ကၽြန္မ တကယ္မယုံခ်င္ပါဘူး။ ေဒါသေသြးေတြ ဆူေ၀ၿပီး ရဲရဲနီေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ အလြန္အမင္း ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ သိသိသာသာႀကီး ပ်က္ယြင္းသြားခဲ့တာ တကယ္ကုိ သနားစရာေကာာင္းလွပါတယ္။

          "သင္သင္… သင္သင္…"

         

စူးနစ္ခဲ့ေသာ ျမားခ်က္မ်ားစြာတုိ႔ႏွင့္

စာစု (၁)

          မနက္ျဖန္ သူ ျပန္လာေတာ့မည္။ ဌာနဆုိင္ရာ တာ၀န္တစ္ခုႏွင့္ ဂ်ပန္သုိ႔ ႏွစ္လတာ ခရီးထြက္ခြာသြားေသာ ကၽြန္မ၏ခ်စ္သူ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေတာ့မည္။ သူ႔ကုိ ကၽြန္မ မေတြ႔ျမင္ရသည္မွာ လအတန္ငယ္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ တကယ္ဆုိ သူႏွင့္ ကၽြန္မ ေ၀းကြာမႈက ႏွစ္လတာ အခ်ိန္မွ်သာ ျဖစ္သင့္သည္။ ငါးလ။ ေတြးၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ ငါးလဆုိေသာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုတုိင္ ကၽြန္မအား စာႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ဖုန္းႏွင့္လည္းေကာင္း မည္သုိ႔မွ် အဆက္အသြယ္မလုပ္ဘဲ ပစ္ပယ္ထားခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မ သြားေတြ႔သင့္ပါရဲ႕လားဆုိတာ။