သံသရာေၾကြး

"ေနာင္ေ၀ေ၀ေ၀… ေနာင္ေ၀ေ၀…..ေ၀ေ၀"

ေရႊေရာင္ေျပာင္ေနသည္႔ ေၾကးစည္ေလး၏ ေကာ႔တက္ေနေသာ အဖ်ားစြန္းကုိ သစ္သားပြတ္လုံး လက္ခတ္ေလးျဖင္႔ နာနာထုခ်လုိက္ေသာအခါ လြင္လြင္စည္စည္ထြက္လာသည္႔ ႏြဲ႕၏ ေၾကးစည္သံသည္ အိမ္အနီးအနား၀န္းက်င္တစ္ခြင္သုိ႔ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ အသံတစ္ခုအျဖစ္ တုိး၀င္ပ်ံ႕လြင္႔သြားေလ၏။ ႏြဲ႔၏ေၾကးစည္သံကုိ ၾကားျပီဆုိတာႏွင္႔ အေရွ႕ဘက္အိမ္မွ ကုိသက္ေမာင္ မိခင္ႀကီး ေဒၚစိန္သုံ သာဓုေခၚတတ္ၿမဲျဖစ္၏။ ေဒၚစိန္သုံကား မနက္ေစာ ေလးနာရီခြဲကပင္ ဘုရား၀တ္ျပဳၿပီးေခ်ၿပီ။

ၾကာတစ္ပြင္႔ရဲ႕ ဒ႑ာရီ

ဘုရားဝတ္ျပဳရန္ ဘုရားခန္းထဲ၀င္လာခဲ႔ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ သင္းသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ေမႊးေနသည္႔ ပန္းရနံ႔ယဥ္ယဥ္ေလးကုိ ရွဴရွိဳက္လုိက္ရ၍ ဘုရားစင္ေပၚသုိ႔ ဖ်တ္ခနဲ ေမာ႔ၾကည္႔လုိက္မိ၏။ ဘုရားပန္းအုိး သုံးအုိးလုံး၌ တင္႔တယ္က်က္သေရရွိလွေသာ ၾကာနီပန္းခုိင္မ်ားကုိ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႀကီးေတြ႔လုိက္ရ၏။ ၾကာပန္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ျမင္ရသည္မွာ ၾကာျပီ။ မခူးဆြတ္ရသည္မွာလည္း ႏွစ္,လၾကာရွည္ခဲ႔ျပီ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘဝတုန္းကေတာ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္း အတြင္းရွိ ေရကန္ႀကီးမွၾကာမ်ားကုိ မၾကာခဏ ခူးဆြတ္ခဲ႔ရသည္။

ပန္းဖတ္ဖုိ႔အတြက္ အလြမ္းဇာတ္

တကယ္ေတာ႔သူသည္ ဘာမွထူးျခားလွသည္႔လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပ။ သူသည္ ေယာက္်ားေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားတုိ႔၏ သဘာ၀အတုိင္း မိန္းမေခ်ာေလးမ်ားကုိ စိတ္ဝင္စားတတ္၏။ လက္ဖက္ရည္ (က်ဆိမ္႔)ႀကိဳက္ ၏။ စီးကရက္ႀကိဳက္၏။ အလကားေသာက္ရသည္႔ ဘီယာဆုိလွ်င္ႀကိဳက္၏။ စတုိးဆုိင္မ်ားကုိ အပ်င္းေျပ လည္ပတ္ၾကည္႔ရွဳရျခင္းကုိ ၀ါသနာပါ၏။ အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ၤ ီႀကိဳက္၏။ ကခ်င္ပုဆုိးရုိးရာဆင္ကုိ ႀကိဳက္၏။ မႏၱေလးလုပ္ သားေရဖိနပ္ကုိႏွစ္သက္၏။ ထီးကုိင္ရမွာကုိပ်င္း၏။ ထမင္းဘူးကုိင္ရမွာကုိ ပုိ၍ပ်င္းေသး၏။

လိုင္စင္ရ၏ မရ၏

ခုတေလာ ဘာမဟုတ္သည္႔ ကိစၥေလးေတြႏွင္႔ပင္ မေျပမလည္ျဖစ္ေနသည္။ ကေတာက္ကဆ စကားမ်ားဖူးသည္ မရွိ  ေသာ အေမႏွင္႔ပင္ အေခ်အတင္ ေျပာေနရၿပီ ဆိုေတာ႔ သူ႔ကိုယ္သူ သံသယပင္ ၀င္လာ မိေတာ႔၏။ သူ႔မွာ စိတ္က်ေရာဂါ ၀င္ေလၿပီလား၊ အလိုလိုေနရင္း ဘ၀င္မက် ျဖစ္ေနတာကို ေရာဂါ လကၡဏာ တစ္ခုဟု  သတ္မွတ္ႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။ အလုပ္ထဲမွာလည္း အလုပ္မွာမို႔၊ လမ္းေပၚမွာလည္း လမ္းမွာ မို႔ အဆင္မေျပမႈေတြက ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး မရိုးႏိုင္စြာ လွည္႔ပတ္ျဖစ္ေနသည္။ ျပႆနာေၾကာင္႔ အဆင္မေျပမႈေတြျဖစ္ရတာလား။ အဆင္မေျပ မႈေတြကပဲ ျပႆနာကို ေခၚ  ေဆာင္လာ တာလား။ က်ဳိးေၾကာင္းဆက္ႏြယ္မႈေတြကိုပင္ သူေခါင္းရႈပ္ခံ စဥ္းစားမေန ခ်င္ေတာ႔။

ငပိန္

      

          ေလာကႀကီးကို ငပိန္ စိတ္နာေနမိသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ခိုကိုးရာမဲ့ဘဝ၌ က်ယ္ေျပာလွသည္ဆိုေသာ ေလာကႀကီးသည္ က်ဥ္းေျမာင္းေလစြ။ ခုပဲၾကည့္။ ငပိန္႔မွာ ေနစရာမရွိေတာ့ၿပီ။

          အေမသည္ ငပိန္ကို ကိုယ့္ဝမ္းကိုယ္မေက်ာင္းႏိုင္ေသးခင္အရြယ္ကပင္ ငပိန္ကို ဖုတ္ေလသည့္ ငါးပိ ရွိသည္ ဟုပင္ မထင္ေတာ့ဘဲ အပ်ိဳလုပ္ေနခဲ့၏။ အေဖဆိုသည္မွာ ဘယ္အရပ္ကလာေလသည္မသိ။ ငပိန္ကို ေမြးေတာ႔ေမြးခဲ့ေလၿပီ။    ဒါေၾကာင့္လည္း လူေတြက ငပိန္ကို ကေလးကဝဟု ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ျခင္းေပေလာ။

           

ေကာင္းကင္သစ္သုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း

"ေမာင္ ထမင္းစားလာခဲ႔တယ္ မီ၊ ေမေမက သေဘၤာပြင္႔ေတြျပဳတ္ၿပီးသုတ္ေကၽြးေနလုိ႔ စားလုိ႔ေကာင္းလုိက္တာကြာ အရမ္းပဲ"

            ၿပံဳးခ်ိဳေသာမ်က္ႏွာထားျဖင္႔ ႏူးညံ႔စြာေျပာလုိက္ေသာ ဆရာ၀န္၏စကားသံအဆုံး၌ ဆရာ၀န္ကေတာ္၏     ေဒါသမီးေတာင္ စတင္ေပါက္ကြဲခဲ႔ျခင္းျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာ၀န္ကေတာ္သည္ သူမ၏ခ်စ္လင္အေပၚ မရွည္ခ်င္ေတာ႔သည္႔စိတ္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံးႀကိဳးစားဆြဲဆန္႔လ်က္ -

            "မီ မဲဇလီဖူးသုပ္ထားတယ္ေမာင္၊ ထမင္းစားျပီးလည္း အသုပ္ေလးေတာ႔ စားလုိက္ပါဦး"

            "ေမာင္႔ဗုိက္ တအားျပည္႔ေနျပီကြ၊ ထားလုိက္ပါကြာ။ ေနာက္ေတာ႔စားတာေပါ႔။ ေမာင္ ခု လုံး၀မစားႏုိင္ေတာ႔   လုိ႔ပါ"

            "ေနာက္ေတာ႔စားမယ္ ဟုတ္လား"

            ထမင္းစားပြဲေဘး၌ရပ္ေနေသာ ဆရာ၀န္ကေတာ္၏မ်က္လုံးမ်ားက မီးစတစ္စလုိ၀င္းခနဲေတာက္ပသြားေလ၏။ အမ်ိဳးသမီး၏တစ္ကုိယ္လုံး၌ ထူးျခားစြာလွပေနေသာအရာဆုိ၍ မ်က္လုံးတစ္ခုသာရွိေလ၏။ ၀ုိင္းစက္လွပေသာထုိမ်က္၀န္းမ်ားသည္ ေဒါသေၾကာင္႔ ေၾကာက္လန္႔စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေတာက္ေျပာင္ေနေလ၏။

အရိပ္တခုေအာက္၌ ခိုလႈံျခင္း

တခုေသာ႐ုံးပိတ္ရက္က အင္တာနက္သတင္းမ်ားထဲမွ သတင္းတပုဒ္ကို ဖတ္ခဲ့ရသည္။ ျမန္္မာႏိုင္ငံမွ အမ်ဳိးသမီးအိမ္အကူမ်ား ေဟာင္ေကာင္တြင္ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ခြင္႔ျပဳမည့္သတင္းျဖစ္ပါသည္။ အိမ္အကူတေယာက္၏ တလအတြက္လစာကို ျမန္မာေငြ ေလးသိန္းခြဲ၀န္းက်င္ေပးမည္ဟု ဆိုပါသည္။ ရရွိမည့္လစာကလက္ရွိအိမ္အကူလုပ္ေနသူေတြမေျပာႏွင့္ က်မတို႔လို႐ုံး၀န္ထမ္းပင္ ထြက္လုပ္ခ်င္ေလာက္သည့္ ပမာဏ ျဖစ္၏။ အိမ္အကူဆုိေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ထမင္းေကၽြး၊ စားရိတ္ၿငိမ္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ ပို႔ေပးသည့္ကုမၸဏီက တလ ေဒၚလာ၃၆၀ ႏႈန္းျဖင့္ ေျခာက္လ ျဖတ္ယူမည္ဟု ဆိုသည္။ လုပ္ငန္းတြင္အဆင္ေျပေစရန္ အေျခခံဘာသာစကားကို ႏွစ္လသင္တန္းေပး တက္ေရာက္ ေစမည္တဲ့။