လမင္းဖတ္ဖုိ႔စာ

 (၁)

"၈နာရီ ထုိးေတာ႔မယ္ ေဖေဖ"

ေဖေဖ႔စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ႔ နာရီေပါက္စေလးကုိ လွမ္းၾကည္႔ရႈ္း ပူစူး မရဲတရဲေျပာလုိက္တယ္။ ဒီေန႔ ပူစူး စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔ေလ။ ၉ နာရီထုိးရင္ ပူစူး၊ စာေမးပြဲေျဖရေတာ႔မွာ။ ၈ နာရီထုိးၿပီးတာနဲ႔ ပူစူး စာက်က္စခန္းသိမ္း၊ ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္လဲၿပီး ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ျပင္ဆင္ေနက်။ ဒါေပမယ္႔ "စာေတြ အကုန္ေႏႊးၿပီးၿပီလား၊ ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ျပင္ေတာ႔" ဆုိတဲ႔ ေဖေဖ႔အမိန္႔ရမွသာ စာၾကည္႔စားပြဲက ပူစူးခြာရတာပါ။ ဒီေန႔ေတာ႔ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔မုိ႔ ပူစူး စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနမိတယ္။ ေက်ာင္းကုိလည္း အေစာႀကီး သြားခ်င္ေနမိတယ္။

"စာေတြၿပီးၿပီလား၊ ျပင္ေတာ႔ေလ၊ ဒီေန႔ ေဖေဖလုိက္မပုိ႔ႏုိင္ဘူး၊ အလုပ္ေတြမျပတ္ေသးလုိ႔၊ ဆုိက္ကားနဲ႔သြား၊ အျပန္လည္း ဆုိက္ကားနဲ႔ျပန္လာခဲ႔"

"ဟုတ္ကဲ႔"

ပူစူး အရမ္းဝမ္းသာသြားတယ္။ ပူစူးကုိ ေဖေဖလုိက္မပုိ႔ဘူးတဲ႔။ ဆုိက္ကားနဲ႔ေက်ာင္းကုိ သြားရမွာတဲ႔။ ပူစူး ေပ်ာ္လုိက္တာ၊ ပူစူးက ဆုိက္ကားစီးရတာကုိ သိပ္သေဘာက်တာ။ ဒါထက္ ပုိသေဘာက်တာကေတာ႔ေဖေဖမပါဘဲ ေက်ာင္းသြားရတာကုိေပါ႔။ ခါတုိင္းဆုိ ေဖေဖက ေက်ာင္းတက္သံေခ်ာင္းေခါက္ခါနီးမွ ေက်ာင္းလုိက္ပုိ႔တာ။ ၿပီးေတာ႔ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းမထုိးခင္ လာႀကိဳတယ္။ ေဖေဖ လာမႀကိဳႏုိင္တဲ႔ေန႔ေတြဆုိရင္ ေဖေဖ႔မိတ္ေဆြ ဆုိက္ကားသမား ဦးေလးညိဳက ပူစူးတုိ႔ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ အဆင္သင္႔ေစာင္႔ေနေတာ႔တာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ပူစူး ေပ်ာ္တယ္။ ဦးေလးညိဳလာႀကိဳရင္ ပူစူးရယ္၊ ပူစူးသူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ ဆုိက္ကားအတူစီးၾကရတာ။ ေဖေဖ႔စက္ဘီးေနာက္မွာက ပူစူး တစ္ေယာက္တည္းလုိက္ရတာ၊ ဆုိက္ကားနဲ႔ဆုိ ပူစူးတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ေတာ႔ အသာေလးစီးလုိ႔ရတယ္။

ၾကည္႔ပါဦး၊ စာေမးပြဲၿပီးတဲ႔ေန႔မွာ ပူစူး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တေပ်ာ္တပါး ဆုိက္ကားစီး ျပန္ရမွာတဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္မလဲ။

"ပူစူး ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ၊ ဦးေလးညိဳေရာက္ေနၿပီ"

"ဟုတ္ကဲ႔ ၿပီးပါၿပီ ေဖေဖ" အိမ္ေရွ႕မွာ ဆုိက္ကားေရာက္ေနၿပီတဲ႔။ ပူစူး အိမ္ေပၚက ေျပးဆင္းခဲ႔တယ္။ ေဟာ႔ေတာ႔… ပူစူးလြယ္အိတ္ထဲမွာ ကြန္ပါဘူးမထည္႔ရေသးဘူး။ ပူစူး အိမ္ေပၚျပန္တက္ရျပန္တယ္။ ပူစူး အရပ္ထက္ပုိျမင္႔တဲ႔ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေရွ႕မွာ စုတ္တံေတြ၊ ေဆးဘူးေတြနဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ႔ ေဖေဖမျမင္ေအာင္ ကြန္ပါဘူးျပန္ယူဖုိ႔ တိတ္တိတ္ကေလး အိမ္ေပၚျပန္တက္ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖက ပူစူးကြန္ပါဘူးကုိ ယူလာၿပီးျဖစ္ေနၿပီ။

"ဟုိေလ… ပူစူး"

"ငါ ဒီေလာက္ေျပာေနတဲ႔ၾကားထဲက ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ေပါ႔ေပါ႔ဆဆအက်င္႔ေတြ မေဖ်ာက္ႏုိင္ေသးဘူးလား၊ ဘာကုိမွ အေလးအနက္မထားခ်င္တဲ႔ ေပါက္လြတ္ပဲစား အက်င္႔ေတြကုိပဲ နင္က အေမြယူထားတာလားဟင္၊ ေပတံေရာ ေပတံပါၿပီလား"

"ဟုတ္…ဟုတ္ကဲ႔ ကြန္ပါဘူးက လြယ္အိတ္ေအာက္ေရာက္ေနလုိ႔ ေမ႔သြားတာပါ"

"ဆင္ေျခမေပးနဲ႔၊ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔အိမ္တန္းျပန္လာေနာ္၊ ျပန္ေမးလုိ႔ မေျဖႏုိင္ရင္ အေသပဲ။ စာျပန္ေမးလုိ႔မရရင္ ေသာ႔ပိတ္ထားမယ္ သြားေတာ႔"

ေဖေဖလွမ္းေပးတဲ႔ ကြန္ပါဘူးကုိ ပူစူး ကတုန္ကယင္နဲ႔ လွမ္းယူလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဆုိက္ကားေပၚ ျပန္တက္တယ္။ ဆုိက္ကားေပၚကေန ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာကုိ လွမ္းၾကည္႔မိေတာ႔ ေဒါသတႀကီး စူးစူးရဲရဲစုိက္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ေဖေဖ႔မ်က္လုံးေတြရယ္ေလ။

အုိး… ပူစူး ေၾကာက္လုိက္တာ။

(၂)

"ကေလးမ ၿငိမ္လွခ်ည္လား"

"ပူစူး ေၾကာက္ပါတယ္၊ ပူစူး တကယ္ေၾကာက္တာပါ ေဖေဖရဲ႕"

"ပူစူးမ၊ ငါပါဟ" ပူစူး ပခုံးေပၚကုိက်လာတဲ႔ လက္ၾကမ္းႀကီးကုိ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည္႔မိသြားတယ္။ ဟင္…ေဖေဖလည္း မဟုတ္ပါလား၊ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေဖေဖ႔လက္ကေလးေတြက ႏုႏုကေလးရယ္၊ ေဖေဖ႔အသည္းနွလုံးကသာ။ "ပူစူးမရာ နင္ကလည္း ေၾကာက္စရာမဟုတ္ ၾကံဖန္ ေၾကာက္ေနေတာ႔တာပဲ။ နင္႔အေဖအေၾကာင္းလည္း နင္သိသားပဲ။ ပါးစပ္က ျခိမ္းေျခာက္ေနတာပါ။ နင္႔ကုိ ဘယ္ႏွစ္ခါ ရုိက္ဖူးလုိ႔လဲ။ နင္႔အေမရွိတုန္းကမွ နင္ ခဏခဏ အရုိက္ခံရေသး။ ခင္သန္းၿမိဳင္ကေတာ႔ ထစ္ခနဲဆုိ ေတြ႔ရာနဲ႔ေကာက္ရုိက္လုိက္တာ။ ခင္သန္းၿမိဳင္က ေဟာေဟာဒုိင္းဒုိင္း စိတ္ထင္ရာလုပ္တဲ႔သူ။ သစ္ဥိးက အႏုပညာသမား၊ စိတ္ထားကလည္း ခပ္ႏုႏု၊ အင္းေလ… ဒါေၾကာင္႔လည္း ဒီလုိ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတာေပါ႔။ ခင္သန္းၿမိဳင္ကုိက မုိက္တာပါဟာ၊ နင္႔အေဖ နာမယ္ဆုိလည္း နာေလာက္ပါတယ္။ သမီးေလး မ်က္ႏွာမွမေထာက္"

ဦးေလးညိဳက ခ်ိဳင္႔ခြက္တစ္ခုကုိ ေရွာင္ရင္းေျပာလုိက္တယ္။ သူက ေဖေဖ႔ဘက္ေတာ္သားပဲ။ ဘယ္တုန္းကမ်ား ေမေမ႔ကုိ အေကာင္းေျပာခဲ႔ဖူးလုိ႔လဲဟင္၊ ေမေမကေရာ သူ အေကာင္းေျပာရေလာက္ေအာင္ ေကာင္းခဲ႔သူမုိ႔လား။ သိပါတယ္။ ပူစူး သိပါတယ္ေလ။ ေဖေဖေျပာသလုိပဲ ေမေမဟာ…

"နင္ ၿမဲၿမဲမွတ္ထား ပူစူး၊ နင္႔အေမဟာ က်ီးအာသီးလုိ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆုိတာ ၿမဲၿမဲမွတ္ထား၊ က်ီးအာသီးဆုိတာ အေပၚယံကသာ အေရာင္စုိစုိလွလွေလးနဲ႔ လူကုိ ျမွဴဆြယ္ႏုိင္တာ။ အထဲကေတာ႔ ဘာမွအႏွစ္သာရရွိတာမဟုတ္ဘူး။ တန္ေၾကးမရွိတဲ႔အရာေတြက အေပၚယံ ဟန္လုပ္တဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ ပထမတန္းစားပဲ၊ နင္႔အေမက အဲသလုိမိန္းမ"

"စာမတတ္ ေပမတတ္ အသိဥာဏ္ဆင္ျခင္တုံတရားမရွိတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ငါက အေပၚယံေလးၾကည္႔ၿပီး မက္ေမာခဲ႔မိလုိ႔ နင္ျဖစ္လာရတာ။ နင္႔အေမေသြးေတြ နင္႔ကုိယ္ထဲမွာ တစ္စက္မွမက်န္ေအာင္ ေဖာက္ထုတ္ပစ္ရမယ္"

ျဖစ္ႏုိင္မွာလားဟင္၊ ပူစူးရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ ေမေမ႔ရဲ႕ေသြးေတြ တစ္စက္မွမက်န္ရစ္ေအာင္ လုပ္ပစ္ရမယ္ဆုိတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလား။

ဒါေပမယ္႔ ပူစူး နားလည္ပါတယ္ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမ႔လုိ အလုပ္မ်ိဳး ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ မလုပ္ဘူး။ ေဖေဖ႔ကုိ ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ ခြဲထြက္မသြားပါဘူး ေဖေဖ။ ေဖေဖမုန္းသလုိပဲ ပူစူးလည္း ေမေမ႔ကုိ မုန္းတယ္။ ေဖေဖ႔လုိပဲ ေမေမ႔ကုိ ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ ခြင္႔မလႊတ္ဘူး။ ခြင္႔မလႊတ္ခ်င္ေပမယ္႔ သတိေတာ႔ ရပါရေစလား ေဖေဖ။ ေဖေဖ ပူစူးကုိ ေဒါသတႀကီးဆူပူတဲ႔အခါ ေမေမ႔ကုိ ပုိသတိရတယ္။ ေမေမ႔မ်က္လုံးေတြက ေဖေဖ႔မ်က္လုံးေတြလုိ ေၾကာက္စရာမေကာင္းဘူး။ ပူစူးေက်ာကုိ ေမေမ တံျမက္စည္းနဲ႔ေကာက္ရုိက္တာက ပူစူးပခုံးကုိ ေဖေဖဆုပ္ကုိင္လႈပ္တာေလာက္ မနာက်င္ရဘူး။ ေမေမ ပူစူးကုိ ေအာ္ဆဲတာက ေဖေဖပူစူးကုိ မ်က္ခုံးရွံဳ႕ၾကည္႔တာေလာက္ ေၾကာက္စရာမေကာင္းဘူး။ ၿပီးေတာ႔ေလ…

လမ္းမေၾကာင္းေပၚမွာ ထမင္းဇလုံကုိင္ၿပီး ေမေမ ခြံ႕ေကၽြးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ထမင္းဆီဆမ္းဟာ စားပြဲေပၚမွာ ေဖေဖနဲ႔ပူစူး ၾကက္သားဟင္းနဲ႔စားရတဲ႔ ထမင္းထက္ စားလုိ႔ေကာင္းတယ္။ ေမေမနဲ႔အတူ သြားခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဗြီဒီယုိရုံဟာ ေဖေဖလုိက္ျပတဲ႔ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြထက္ ပုိစိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ အဲဒါေလးေတြကုိ ပူစူး သတိရမိရုံေလးပါ ေဖေဖ။

"ပူစူးမ ဘာေတြ ဒီေလာက္ေတြးေနတာတုန္းဟ၊ ေဟာဗ်ာ ညည္းက ငုိေနတာကုိး၊ ငါကလည္းငါပါပဲ။ စိတ္မေကာင္းစရာေတြ အစေဖာ္မိျပန္ၿပီ။ ကဲပါဟာ ၿပီးခဲ႔တာေတြ ျပန္ေတြးမေနပါနဲ႔ေတာ႔။ စာေတြေမ႔ကုန္လိမ္႔မယ္။ ဒီေန႔ ေနာက္ဆုံးေန႔မဟုတ္လား။ အျပန္ငါပဲလာႀကိဳရမွာ။ ညည္း သူငယ္ခ်င္းေတြေရာေခၚခဲ႔ ၾကားလား၊ ကဲ… သြားေတာ႔"

ပူစူး ဆုိက္ကားေပၚက ခုန္ဆင္းလုိက္တယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ေနၾကၿပီ။ ပူစူး သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ရွာၾကည္႔မိတယ္။ ေစာေသးလုိ႔ထင္ပါရဲ႕။ သူတုိ႔ မေရာက္ၾကေသးဘူး၊ ဟင္႔အင္း ပူစူး သူတုိ႔နဲ႔လည္း စကားမေျပာခ်င္ပါဘူး။ တိတ္တိတ္ေလးတစ္ေယာက္တည္းပဲ ထုိင္ေနခ်င္တယ္။ တိတ္တိတ္ကေလးမွ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလးပါပဲေလ။ ေမေမ႔ကုိ ပူစူး သတိရလုိက္တာ။

(၃)

"အခ်ိန္ျပည္႔ေတာ႔မယ္ေနာ္။ မိနစ္ ၂၀ပဲလုိေတာ႔တယ္။ ကုိယ္႔အေျဖလႊာေတြကုိယ္ ေသခ်ာျပန္စစ္ၾကပါ"

စာေမးပြဲအခန္းေစာင္႔ ဆရာမရဲ႕အသံဟာ ပူစူးေဘးက ကပ္ဝင္လာတာျဖစ္တာေၾကာင္႔ ပူစူး ကုိယ္ေလး ဆတ္ခနဲေတာင္ တုန္သြားတယ္။

"သမီးသိပ္ေျဖႏုိင္တာပဲလား" ပူစူးကုိသိေနတဲ႔ ဆရာမက တကုပ္ကုပ္ေရးေနတဲ႔ ပူစူး အေျဖလႊာစာရြက္ကုိ တစ္ခ်က္ငုံ႔ၾကည္႔ရင္း ၿပံဳးၿပံဳးေလးေမးတယ္။ ဆရာမကုိ ပူစူး ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္တယ္။

"အုိ…ကေလး ဘာေတြေရးေနတာလဲ"

ဆရာမက ပူစူးစာရြက္ကုိ အလန္႔တၾကားဟန္နဲ႔ ဆြဲယူၾကည္႔ရင္း ေမးလုိက္တာ။ ဆရာမဟာ ပူစူးရဲ႕အေျဖလႊာစာရြက္ေတြကုိ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ျမည္ေအာင္လွန္ၾကည္႔ရင္း အလြန္အမင္း အံ႔အားသင္႔ေနတယ္။ ပူစူးက "မၿပီးေသးဘူး ဆရာမ"လုိ႔ ေျပာၿပီး အေျဖလႊာစာရြက္ကုိ ခပ္တည္တည္ပဲ ျပန္ဆြဲယူလုိက္တယ္။

အခန္းေစာင္႔ဆရာမဟာ ပူစူးအနားကခပ္ျမန္ျမန္ေျပးထြက္သြားၿပီး အခန္းျပင္က ဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာေနၾကတယ္။ ခဏေနေတာ႔ ဆရာမႏွစ္ေယာက္စလုံး ပူစူးအနား ေရာက္လာၾကျပန္ေရာ။

"သူ ကုိသစ္ဦး သမီး မဟုတ္လား"

"ဟုတ္တယ္၊ ေျခာက္တန္းဘီက ပူစူးမေလ"

"ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလဟယ္"

ဆရာမႏွစ္ေယာက္ဟာ ပူစူးအနားမွာရပ္ၿပီး ဘာေတြေျပာေနၾကတယ္မသိဘူး။ အခ်ိန္ျပည္႔ေခါင္းေလာင္းထုိးလုိ႔ အေျဖလႊာစာရြက္ကုိ ပူစူး အပ္လုိက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ဆရာမႏွစ္ေယာက္က မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ ပုံစံနဲ႔ ပူစူးကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနၾကတယ္

"သမီး ဘာေတြေရးေနတာလဲကြယ္၊ ဒါ စာေမးပြဲခန္းေလ၊ ဒီေမးခြန္းထဲက ေမခြန္းေတြကုိ ေျဖေပးရမွာေလ သမီးရဲ႕"

စာေမးပြဲအေျဖလႊာေတြကုိ အခန္းေစာင္႔ဆရာမဆီ အပ္ၿပီး ေအာက္ဟစ္ခုန္ေပါက္ေျပးထြက္သြားၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ပူစူး လုိက္ၾကည္႔ေနမိတယ္။

"ပူစူး" ပူစူးရဲ႕အေျဖလႊာကုိ သိမ္းမယူေသးဘဲ ပူစူးအနား လာရပ္ေနတဲ႔ဆရာမကုိ ပူစူး စိတ္တုိတုိနဲ႔ ျပန္ၾကည္႔လုိက္တယ္။

"ပူစူး သမီး ဆရာမကုိ သိတယ္ေနာ္"

ဆရာမကုိ ပူစူး ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပလုိက္တယ္။ ပူစူး အေျဖလႊာကုိ ပူစူး ျပန္ငုံ႔ၾကည္႔လုိက္မိတယ္။ ဘုရား…ဘုရား ပူစူး ႏွစ္နာရီလုံးလုံး ဘာေတြေရးေနခဲ႔မိပါလိမ္႔။ ဒါ စာေမးပြဲေျဖေနတာေလ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါ စာေမးပြဲပဲဥစၥာ၊ ပူစူးဘဝအေၾကာင္း ပူစူးခံစားခ်က္ေတြကုိ ေရးျပလုိက္တဲ႔ စာေမးပြဲေလ။

"ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ ကေလးရယ္၊ ဆရာမေတာ႔ မၾကံတတ္ေတာ႔ပါဘူး"

ပူစူးရဲ႕ အေျဖလႊာစာရြက္ကုိ ကုိင္ထားတဲ႔ ဆရာမမ်က္ရည္ေတြ ၀ဲတက္လာတယ္။ ပူစူးကေတာ႔ ေမးခြန္းစာရြက္ကုိပဲ ေငးစုိက္ၾကည္႔ေနမိတယ္။ အုိး… ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ပူစူး စာေမးပြဲေျဖရဦးမွာပါလား။ ဟုတ္တယ္၊ ေက်ာင္းမွာ စာေမးပြဲေျဖၿပီးတုိင္း ေဖေဖ႔ဆီမွာ ပူစူး စာေမးပြဲထပ္ေျဖေနက်မဟုတ္လား။

"သမီး သိပါတယ္ ဆရာမရဲ႕၊ သမီး စာေမးပြဲေျဖရမွာကုိ"

"မဟုတ္ဘူးေလ ကေလးရယ္၊ စာေမးပြဲက အခုၿပီးသြားၿပီ။ ဒီေန႔ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေနေလ။ ခုပဲ အေျဖလႊာေတြအားလုံး အပ္ၾကေတာ႔မွာ။ ထပ္ေျဖလုိ႔မရေတာ႔ဘူး"

ဆရာမကုိ ပူစူး ေခါင္းယမ္းျပလုိက္မိတယ္။

"ဟင္႔အင္း၊ ပူစူး စာေမးပြဲေျဖရဦးမွာပါ။ ပူစူး သြားေတာ႔မယ္ေနာ္"

ေမးခြန္းစာရြက္ကုိ ကုိင္ၿပီးထြက္လာတဲ႔ ပူစူးကုိ ဆရာမႏွစ္ေယာက္က အံ႔ၾသထိတ္လန္႔ေနတဲ႔မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ၾကည္႔ရင္း က်န္ရစ္ခဲ႔တယ္။ ပူစူးစာေမးပြဲေျဖရေတာ႔မယ္။ ဘာေတြေျဖရမွာတဲ႔လဲ။ ေမးခြန္းေတြကုိေလ ဒီစာရြက္ထဲက ေမးခြန္းေတြကုိေလ ဒီစာရြက္ထဲက ေမးခြန္းေတြကုိပဲ ပူစူးျပန္ေျဖရမွာ။ ဘာေတြ ေမးထားတာပါလိမ္႔။ ပူစူး ဘာေတြေျဖခဲ႔ရတာလဲ။ ဟုတ္တယ္။ ပူစူး ေျဖခဲ႔တာေတြကုိ ေဖေဖကသိခ်င္တာ။ စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ ပူစူးေျဖခဲ႔တဲ႔အေျဖေတြ အားလုံးကုိ တစ္လုံးမက်န္ေဖေဖက သိခ်င္တာ။ ပူစူးေျဖခဲ႔တဲ႔ အေျဖေတြကုိ ေဖေဖ႔ေရွ႕မွာ ျပန္ရြတ္ျပရမွာ။ သခ်ၤာေတြဆုိလည္း ျပန္တြက္ျပရဦးမွာ။ ဘယ္ေလာက္ မုန္းစရာေကာင္းလုိက္သလဲ။ ပူစူးသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ ေမးခြန္းစာရြက္ထဲက စာလုံးေတြကုိ စ,ဖတ္ဖတ္ခ်င္း အရမ္းေၾကာက္သြားတာပဲတဲ႔။

ဟင္႔အင္း ေမးခြန္းထဲက စာလုံးေတြက ေၾကာက္ဖုိ႔မေကာင္းပါဘူးေနာ္။ ေဖေဖ႔မ်က္ႏွာက မ်က္လုံးေတြကသာ ေၾကာက္စရာေကာင္းလုိက္တာ။ အုိး…သူတုိ႔အေဖေတြကုိ သူတုိ႔မေၾကာက္ၾကပါဘူး။ သူတုိ႔အေဖေတြက ေမးခြန္းေတြကုိ ယူၾကည္႔တာမွမဟုတ္တာ။ မိတုတ္ရဲ႕အေဖဆုိ စာေတာင္ မဖတတ္တတ္ဘူးတဲ႔။ စုစုေအးရဲ႕အေဖကလည္း A.B.C.D ေတာင္ မရဘူးတဲ႔။ ေျဖႏုိင္လားလုိ႔ေမးရင္ "ေျဖႏုိင္တယ္" လုိ႔ ေျပာလုိက္ရုံပဲတဲ႔။ မေျဖႏုိင္ရင္လည္း ေျဖႏုိင္တယ္လုိ႔ ညာေျပာလုိ႔ ရေသးသတဲ႔။ မရဘူး၊ ေဖေဖ႔ကုိေတာ႔ ပူစူး ညာေျပာလုိ႔မရပါဘူးေလ။

ေဖေဖက စာေတြ အမ်ားႀကီးတတ္တာ။ အဂၤလိပ္စာေတြလည္း အမ်ားႀကီးတတ္တာ၊ ေမသူဇာရဲ႕ အေဖကလည္း စာေတြအမ်ားႀကီးတတ္တယ္တဲ႔။ ဘြဲ႔ႏွစ္ဘြဲ႔ေတာင္ရတာတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေမသူဇာကုိေတာ႔ စာသင္မေပးပါဘူးေနာ္။ ေဖေဖကသာ ပူစူးကုိ စာသင္ေပးတာ၊ စာသင္ေနတုန္း လမ္းမေပၚကုိ လွမ္းၾကည္႔မိရင္ ပူစူးစာအုပ္ေတြကုိ ေဒါသတႀကီး ကုိင္ေပါက္လႊင္႔ပစ္တတ္တာ။ "ေက်ာင္းစာကုိ စိတ္မဝင္စားဘဲ မဟုတ္မဟတ္ေတြ စိတ္၀င္စားေနတာကုိး၊ နင္႔အေဖရဲ႕ ဗီဇဆုိးေတြ နင္႔ဆီမွာ မက်န္ေအာင္ နင္႔တစ္ကုိယ္လုံးကုိ ေသြးသစ္လဲေပးရမွာလား ပူစူး" ဆုိၿပီး ေဖေဖ တအားေအာ္ဟစ္ေတာ႔တာ။ ပူစူးကုိ ေဖေဖစာသင္တုိင္း ပူစူးမငုိရတဲ႔ေန႔ ရွိခဲ႔လုိ႔လား။ ေဖေဖ႔ကုိေၾကာက္လြန္းလုိ႔ တုန္ေနတဲ႔ ပူစူးဦးေႏွာက္ထဲကုိ စာေတြ ၀င္ႏုိင္ဦးမွာတဲ႔လား ေဖေဖ၊ ေဖေဖ႔ကုိေၾကာက္လုိ႔ မ်က္ရည္ေတြ တေပါက္ေပါက္က်လာတဲ႔ ပူစူးကုိ ေဖေဖ ပုိေဒါသထြက္ျပန္ေရာ။ အဲဒီအခါ "အသုံးမက်တဲ႔ဦးေႏွာက္၊ အမွတ္သည္းေျခမရွိတဲ႔ အထုံအထုိင္းမ"ဆုိၿပီး စာအုပ္ေတြကုိ ပစ္ေပါက္ၿပီး ေဖေဖစိတ္ဆုိးသြားေတာ႔တာ။ အဲဒါ ေဖေဖနဲ႔ပူစူးၾကားက မရုိးအီႏုိင္တဲ႔ ပဋိပကၡပဲ။ တကယ္ေတာ႔ ေဖေဖထင္သေလာက္ ပူစူးမညံ႔ပါဘူးေနာ္။ ေက်ာင္းေပါင္းစုံ စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ပူစူး ခဏခဏ ပထမဆုရေနတာပဲ။

ေဖေဖကေတာ႔ ပူစူး စာညံ႔လုိ႔ဆုိၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ႔ဘူး။ အဆုိးဆုံးကေတာ႔ စာေမးပြဲတြင္းေတြမွာ မွတ္မွတ္ရရ ပူစူးေလးတန္းေျဖၿပီးတဲ႔ေန႔၊ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔မွာ ပူစူး အရွင္လတ္လတ္ ငရဲက်ခဲ႔ရဖူးတာ။ ေဖေဖျပန္ေမးတဲ႔ ေမးခြန္းေတြကုိ ပူစူး မေျဖႏုိင္ေတာ႔လုိ႔ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံး ျပစ္ဒဏ္တစ္ခု ေပးခဲ႔ဖူးတယ္။

"နင္႔ကုိ အဲသလုိ အရွက္အေၾကာက္ရွိေအာင္ဆုံးမထားမွ ေတာ္ကာက်မွာ"တဲ႔။ ပူစူးက ဘာကုိရွက္ရမွာလဲ။ ေဖေဖ႔ကုိေၾကာက္ရလြန္းလုိ႔ စာေတြေမ႔ကုန္တာ ရွက္ရမွာလား။ ဒီကမၻာႀကီးမွာ စာေမးပြဲေမးခြန္းတစ္ခုတည္းကုိ ႏွစ္ခါထပ္ေျဖရတဲ႔ ေက်ာင္းသားရွိလုိ႔လားဟင္။ ေဖေဖေမးတဲ႔ စာေမးပြဲေမးခြန္းကုိ မေျဖႏုိင္တဲ႔ ျပစ္မႈနဲ႔ တစ္ေလာကလုံးက ကေလးေတြ စာေမးပြဲေျဖၿပီးလုိ႔ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ -

"နင္စာေမးပြဲက်မွာပဲ" ဆုိၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားျခင္းခံခဲ႔ရတဲ႔ ပူစူးဟာ အဲဒီႏွစ္က စာေမးပြဲကုိ ပထမအဆင္႔နဲ႔ ေအာင္ခဲ႔တယ္ေလ။ အဲဒီအတြက္ ပူစူးကုိ ေဖေဖေပးခဲ႔တဲ႔ ဆုလက္ေဆာင္ကေတာ႔ "ဒါ ခပ္ညံ႔ညံ႔ေက်ာင္းမွာမုိ႔ ရတာ။ အႏူေတာမွာ လူေခ်ာျဖစ္ရတာကုိ ဟုတ္လွၿပီမထင္နဲ႔။ နင္႔အရည္အခ်င္းကုိ ငါ အသိဆုံး"ပါတဲ႔။ စာေမးပြဲေျဖၿပီးတာနဲ႔ ဘာသာရပ္တုိင္းကုိ ေဖေဖ႔ဆီမွာ ျပန္အစစ္ခံရတယ္။ စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ရက္ေတြမွာ ပူစူးကုိ ကစားခြင္႔မေပးဘူး။ အိမ္ထဲမွာပဲ တစ္ခ်ိန္လုံး စာေတြ ဖတ္ေနရတယ္။ ပုံျပင္ေတြ ၀တၳဳေတြကုိ ပူစူး စိတ္ဝင္စားေပမယ္႔ "ဒီစာအုပ္ေတြဖတ္"လုိ႔ ေဖေဖက စာအုပ္တစ္ထပ္ႀကီးခ်ေပးတဲ႔အခါ စာအုပ္ေတြကုိ ပူစူးမုန္းသြားတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးဆုိ ပူစူး ေမေမ႔ကုိသတိရလုိက္တာ။ ေမေမက ေဖေဖ႔လုိစာအုပ္ေတြ မဖတ္ဘူး။ ဗီဒီရုံပဲအၿမဲတမ္းသြားတတ္တာ။ ညတုိင္းညတုိင္း ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ ဗြီဒီယုိ သြားၾကည္႔ေနက်ေလ။ ခုေတာ႔ ၾကာခဲ႔ပါၿပီ။ ပူစူးနဲ႔ေဖေဖ႔ကုိ ေမေမထားရစ္ခဲ႔တာပဲ ၅ ႏွစ္ ေက်ာ္ခဲ႔ပါၿပီ။ ဗီဒီယုိမင္းသား မင္းသမီးေတြ နာမည္ကုိေတာင္ ပူစူး မသိသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီေလ။

တစ္ခါတုန္းက ေနၾကာေစ႔ထုပ္၊ ဆီးသီးထုပ္ေတြထဲက မင္းသမီး၊ မင္းသားလွလွေလးေတြရဲ႕ ရုပ္ပုံစာရြက္ေလးေတြကုိ ပူစူးသိမ္းထားတာ ေဖေဖေတြ႔သြားခဲ႔တယ္။ ယြန္းေသတၱာေလးထဲက ရုပ္ပုံလွလွေလးေတြကုိ ျပန္႔က်ဲေနေအာင္ လႊင္႔ပစ္ၿပီး ပူစူးဆံပင္ေတြကုိ ဆြဲေဆာင္႔လုိက္တာ။ ၿပီးေတာ႔ 'တန္ေၾကးမရွိတာေတြကုိ စိတ္၀င္စားေန၊ ဘာမဟုတ္တဲ႔အလုပ္'တဲ႔။ ေဖေဖေျပာတာေတြကုိ ပူစူးနားမလည္ပါဘူး။ ပူစူးသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဒီလုိပဲ ရုပ္ပုံလွလွေလးေတြ စုၾကတာပဲ။ သူတုိ႔က ခ်စ္စရာေကာင္းၾကတယ္ေလ။ မင္းသမီးေလးေတြမ်ား လွလုိက္တာ။ ေမေမ႔ထက္ေတာင္ ပုိလွေသးတယ္။ ပူစူးကုိလည္း အၿမဲၿပံဳးျပၾကေသးတာ။ မင္းသမီးလွလွေလးေတြကုိ ပူစူး သိပ္ခ်စ္တာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ပူစူး ေဖေဖ႔ကုိေၾကာက္ပါတယ္။ ေဖေဖမႀကိဳက္တဲ႔အလုပ္မ်ိဳးကုိ ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ မလုပ္ပါဘူးေနာ္။ ဒီေန႔ေတာ႔ ပူစူး ေမေမ႔ကုိ သတိရပါရေစေဖေဖ။ ဟုတ္တယ္။ ပူစူး ေမေမရွိတဲ႔ေနရာကုိ သြားရမယ္။ တိတ္တိတ္ကေလး သြားမယ္။ ခဏေလးပါ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမ႔ကိုျမင္ရရုံ ခဏေလးပဲ။ ပူစူး ေမေမ႔ကုိမေခၚပါဘူး။ လုံး၀မေခၚပါဘူး ေဖေဖ၊ ေမေမ႔ကုိ ေဖေဖ႔လုိပဲ ပူစူးလည္း မုန္းတယ္ေလ။

 

(၄)

အုိ…ၾကည္႔စမ္းပါဦး။ လူေတြဟာ ေပ်ာ္ေနလုိက္ၾကတာ။ အေဖေတြ၊ အေမေတြက သူတုိ႔သားသမီးေတြရဲ႕လက္ကုိဆြဲလုိ႔ ခရီးထြက္သြားၾကတာ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္သလဲေနာ္။ ေဟာ ဟုိက သေဘၤာႀကီးကုိစီးသြားရင္ ေမေမရွိတဲ႔အရပ္ကုိေရာက္မွာ။ ဦးေလးညိဳကေျပာဖူးတယ္ေလ။

"ခင္သန္းၿမိဳင္ကုိ ကမ္းနားမွာ ခဏခဏေတြ႔တယ္ဟ၊ သူက ဟုိဘက္ကမ္းမွာေနတာထင္တယ္။ ငါကလည္း ခရီးသည္နဲ႔မုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္မရလုိက္ပါဘူးဟာ။ သူ႔ပုံစံကလည္း ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာနဲ႔ ေမာ္ေတာ္မီေအာင္ မနည္းအခ်ိန္လုေနရတဲ႔ပုံပါပဲ"

ဟုတ္တယ္၊ ေမေမ ဟုိဘက္ကမ္းမွာပဲ ေနတာျဖစ္မွာပါ။ ဟုိမွာ စက္ေလွေပၚက ဆင္းလာတာေမေမလားမသိဘူး။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေမေမက အသားျဖဴျဖဴေလးပါ။ ၿပီးေတာ႔ ေမေမက အၿမဲတမ္းႏႈတ္ခမ္းနီ ရဲရဲဆုိးထားတတ္တာ။

ေဟာ ဟုိေက်ာက္တုံးႀကီးနားနားမွာ ေရခ်ိဳးေနတဲ႔ မိန္းမကေရာ။ ေအာင္မယ္ သူက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ ဂ်ီး(ေခ်း)ေတြတြန္းေပးေနေသးရဲ႕။ သူတုိ႔ေဘးနားမွာ ေဆာ႔ေနတဲ႔ကေလးဟာ သူတုိ႔သားေလးပဲျဖစ္မွာ။ ဟင္႔အင္း ေမေမ႔မွာ ပူစူးအျပင္ ကေလးမရွိပါဘူး။ ဒီကေလးေလးက ငယ္ငယ္ေလးပဲရွိေသးတာ။ ဟုိလူႀကီးနဲ႔ ထပ္ရတဲ႔ကေလးျဖစ္ရင္ ျဖစ္မွာေနာ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီမိန္းမက ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔ပါ။ ေမေမက ဆံပင္အတုိကုိ အၿမဲေကာက္ထားတတ္တာ။ ေကာက္ထားတဲ႔ဆံပင္ေတြေျပလာရင္ ပုိက္ဆံမရွိတာေတာင္ ေဖေဖမသိေအာင္ အေၾကြးသြားေကာက္ေသးတာေနာ္။ ဆံပင္မေကာက္ရရင္ ေမေမေနတတ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါ ေမေမမဟုတ္ပါဘူး။

ဟုိးက ေက်ာက္ျပားႀကီးေပၚမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးကေရာ အသားျဖဴတယ္ေလ။ နည္းနည္းေတာ႔ နီသလုိပဲ။ ဒါ ေနေရာင္ထုိးေနလုိ႔ ျဖစ္မွာပါ။ အုိ ေမေမက ဒီမွာေနတာမွမဟုတ္ဘဲ ဘယ္လုိလုပ္ ဒီဘက္ကမ္းမွာ အ၀တ္လာေလွ်ာ္မွာလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ေမေမက ဒီမိန္းမေလာက္ အားမသန္ပါဘူး။ ေမေမ အ၀တ္ေလွ်ာ္တဲ႔အခါ အားမထည္႔ဘဲျဖစ္သလုိေလွ်ာ္တတ္လုိ႔ ေဖ႔ေဖ႔အက်ၤ ီျဖဴေတြ ၀ါညစ္ညစ္ ျဖစ္ကုန္ရတာတဲ႔။

အ၀တ္ကေလးကုိမွ ျဖဴစင္ေအာင္ မေလွ်ာ္ဖြပ္ႏုိင္ဘူးတဲ႔။ ေဖေဖကသာ အ၀တ္ေတြကုိ ေဖြးစင္ေနေအာင္ ေလွ်ာ္တတ္တာ။

"မွတ္ထား ပူစူး၊ အရြယ္ေရာက္လာတဲ႔အထိ ကုိယ္၀တ္တဲ႔ အ၀တ္ေလးကုိမွ ျဖဴစင္ေအာင္ မေလွ်ာ္ႏုိင္တဲ႔လူမ်ိဳးဟာ ညစ္ညမ္းတဲ႔ဘ၀မ်ိဳးကေန ဘယ္ေတာ႔မွ ရုန္းထြက္ႏုိင္မယ္႔လူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ေလွ်ာ္တဲ႔အ၀တ္ေတြလုိပဲ ေလွ်ာ္ေလ ညစ္ေလ ျဖစ္လာမွာ" လုိ႔ ေဖေဖ ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္။ ပူစူးကေတာ႔ အ၀တ္ေတြကုိ ျဖဴစင္ေအာင္ ေလွ်ာ္တတ္ပါတယ္ေနာ္။ ပူစူးကုိ ေဖေဖသင္ေပးထားတာပဲ။ အ၀တ္ဟာ အခ်ိန္ၾကာလာလုိ႔ ေဟာင္းခ်င္ေဟာင္းမယ္။ စုတ္ခ်င္စုတ္လာမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေပေပေရေရ အညစ္အေၾကးေတြမရွိဘဲ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ၿပီး ေျပာင္စင္ေနရမယ္ေလ။

ေနပါဦး ၾကည္႔စမ္းပါဦး။ ဟုိမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးေတာ႔မွာ ထင္တယ္။ ေဟာ႔ေတာ္ ထဘီရင္မလ်ားရေသးဘဲနဲ႔ သူ ေရကူးေနၿပီ။ ေမေမက ေရမွမကူးတတ္တာေနာ္။ ၿပီးေတာ႔ ေမေမက ဒီဘက္ကမ္းကုိ တစ္ခါတေလမွလာမွာပါ။ ဘုရားေရ၊ ေသခ်ာၾကည္႔ပါဦး။ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းႀကီး ဆြဲထားတဲ႔ မိန္းမကုိေလ။ သူ…သူ၊ ေမေမပဲ၊ ေဟာ စက္ေလွေပၚတက္ေနၿပီ။ သူ သြားေတာ႔မွာ။ အုိ စက္ေလွထြက္ေတာ႔မွာပဲ။ သူ သြားေတာ႔မွာ။ ဒီမွာ ေစ်းလာ၀ယ္ၿပီး ျပန္တာပဲျဖစ္မွာေနာ္။ ၾကည္႔စမ္း၊ သူ ဒီကုိလွမ္းၾကည္႔ေနၿပီ။ ဟယ္ ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲ ဆုိးလုိ႔ပါလား ေမေမ၊ ဒါ ပူစူး ေမေမ အစစ္၊ ျမစ္ဆိပ္က အုတ္ေလွကားထစ္ေလး တစ္ခုမွာထုိင္ေနရင္း ပူစူး ထ,ရပ္လုိက္တယ္။ ေလွကားထစ္ေတြကုိ ခုန္ေပါက္ေက်ာ္လႊားၿပီး ကမ္းေျခေရာက္ေအာင္ ေျပးဆင္းရတာေပါ႔။ ေလွကားထစ္ေတြကလည္း မ်ားလုိက္တာ။

စက္ေလွက စက္ႏႈိးေနၿပီ။ ဆူညံေနတဲ႔ စက္ေလွအင္ဂ်င္သံၾကားမွာ 'ေမေမ၊ ေမေမ' လုိ႔ ပူစူး အဆက္မျပတ္ လွမ္းေအာ္လုိက္တယ္။ ေမေမက ပူစူးကုိ ၾကည္႔ေနတာေနာ္။ ဟင္…ေမေမ႔မ်က္လုံးေတြက တစိမ္းဆန္လုိက္တာ။ ပူစူးကုိေတာင္ ေမေမ မမွတ္မိေတာ႔ဘူးလား၊ ပူစူးဟာ ေမေမ႔သမီးလုိ႔ ေျပာစရာမလုိေအာင္ ေမေမ႔ရုပ္နဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တူတဲ႔သမီးဆုိ။

"ေမေမ၊ ေမေမ" စက္ေလွက လူးလြန္႔ထြက္ခြာစျပဳေနၿပီ။ ေမေမ ပါသြားေတာ႔မွာ။

"ေမေမ၊ေမေမ၊ ပူစူးေလ၊ ပူစူး ဒီမယ္"

"လုပ္ၾကပါဦးရွင္၊ ကေလး…ကေလး…အုိ… မလုိက္ခဲ႔နဲ႔ေလ"

"ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေလးလား"

"မဟုတ္ဘူး၊ စက္ေလွေပၚက ကေလးမဟုတ္ဘူး၊ လူမွားတာ ထင္တယ္"

"လုပ္ၾကပါဦးဗ်ာ၊ ကေလးကုိ ဆြဲထားေပးလုိက္ၾကပါ"

"လုပ္ပါဦး၊ လုပ္ပါဦး၊ ကေလး ေရထဲနစ္ေနၿပီ"

"အဲဒါ ပန္းခ်ီဆရာကုိသစ္ဦး သမီးေလးေတာ႔ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ သူ႔ အေမထင္လုိ႔ေနမွာ၊ သူ႔အေမက ဟုိဘက္ကမ္းမွာရွိတယ္ၾကားတာပဲ၊ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေလးငါးႏွစ္ကတည္းက လင္ငယ္ေနာက္လုိက္သြားတာ၊ ၾကာ,ၾကာလွေပါ႔"

ဘာေတြေျပာေနၾကတာလဲ၊ စက္ေလွေပၚက လူေတြကလည္း ပူစူးကုိ ဘာေတြလွမ္းေျပာေနတာလဲ၊ ကမ္းေျခကလူေတြ အသံကလည္း က်ယ္လုိက္တာ၊ ေမေမေရာ၊  ေမေမ သမီးလုိ႔ေတာင္ တစ္ခြန္းမွ မေခၚပါလား၊ နားအူလုိက္တာ၊ အုိ ပူစူး အသက္ရွဴလုိ႔မရေတာ႔ဘူး၊ ေရေတြ၊ ေရေတြ ငန္လုိက္တာ၊ ေဖေဖေရ…ေဖေဖေရ၊ ေမေမ႔ေနာက္ကုိ ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ မလုိက္ေတာ႔ပါဘူး။ ေဖေဖ႕ကုိတစ္ေယာက္တည္း ပူစူး မထားရစ္ခဲ႔ပါဘူးေနာ္၊ ေဖေဖေရ။

(၅)

"ေဟာ…သတိရလာၿပီ၊ ကေလး သတိရလာၿပီ"

"ပူစူး…သမီး၊ ဆရာမေလ… ဆရာမကုိ သမီးသိလားဟင္"

"ပူစူးမ၊ ဦးေလးညိဳ ရွိတယ္ေနာ္၊ သမီး သိလား"

ပူစူး ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ၊ ဒါ ပူစူးအိမ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ေက်ာင္းလား၊ ဆရာမေတြလည္း ရွိေနတယ္ေလ၊ ဒါေပမယ္႔ ပူစူးတုိ႔ေက်ာင္းက အုတ္နံရံေတြမရွိဘူးေလ။ ပန္ကာေတြလည္း မရွိပါဘူးေနာ္။

"စိတ္ပူလုိက္ရတာ ပူစူးမရယ္၊ သမီး တစ္ေန႔လုံး တစ္ညလုံး သတိေမ႔ေနတာ"

'ဆရာမ'။ ပူစူး နဖူးကုိ ဖြဖြေလး ကုိင္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ပူစူးတုိ႔ အတန္းပုိင္ဆရာမကုိ ပူစူးၿပံဳးျပလုိက္မိတယ္။ ဟင္…ဆရာမ… စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲ၀င္တုိင္း ပူစူးကုိ အခ်က္အလက္ထုတ္ေပးတဲ႔ (၈)တန္း (A)က အတန္းပုိင္ ဆရာမေလ။ ျမန္မာစာ သိပ္ အသင္အျပေကာင္းတဲ႔ ဆရာမေပါ႔။

"သမီး ေနေကာင္းတယ္ေနာ္၊ စိတ္ကုိ ေအးေအးထားေနာ္ သမီး၊ သမီးေဘးနားမွာ အားလုံးရွိၾကတယ္" ဂ်ဴတီကုတ္ ျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ မမက လွလုိက္တာ၊ ဆရာ၀န္မေလးထင္ပါရဲ႕၊ ဒါဆုိ ဒါ…ဒါ ေဆးရုံလား၊ ပူစူး စာေမးပြဲေျဖရဦးမွာ၊ ေဖေဖေရာ၊ ေဖေဖ ေစာင္႔ေနေတာ႔မွာ။

"ေဖေဖေရာဟင္"

"သမီး ေဖေဖလား၊ ရွိတယ္ သမီး၊ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ သမီး စာေမးပြဲေျဖၿပီးၿပီေနာ္၊ သမီးေဖေဖက သမီးကုိ ဘာမွမေမးဘူးတဲ႔၊ သမီးကုိ ေဖေဖကသိပ္ခ်စ္တာ သိလား ပူစူးမ၊ သမီးကုိခ်စ္တဲ႔လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ဆရာမေတြအားလုံးကလည္း ပူစူးကုိခ်စ္ၾကတယ္ေနာ္"

"ပူစူး ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္"

"သမီး ကမ္းနားမွာ ေရနစ္တယ္၊ ၿပီးေတာ႔ သတိေမ႔ေနတာ၊ ဟုိမွာ သမီးေဖေဖလည္းရွိတယ္၊ သမီး ေဖေဖကုိ သမီး မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္"

ပူစူးအိပ္ေနတဲ႔ ခုတင္နားကုိ ျဖည္းျဖည္းေလးေလွ်ာက္လာတဲ႔ ေဖေဖ႔ကုိ ပူစူးေငးၾကည္႔ေနမိတယ္။ ၾကည္႔ပါဦး ေဖေဖ႔မ်က္ႏွာက ထူးျခားလုိက္တာ၊ မ်က္လုံးေတြ၊ ေဖေဖ႔မ်က္လုံးေတြက ခါတုိင္းနဲ႔လည္း မတူပါလား၊ ေဖေဖ ညက မအိပ္ဘဲ ပန္းခ်ီထုိင္ဆြဲေနခဲ႔လုိ႔မ်ားလား။

"သမီး…သမီးေလး" ေဖေဖက ပူစူး လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကုိ ဆုပ္ထားတယ္။ ေဖေဖ႔လက္ကေလးေတြက ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေလးေနာ္"

"ေဖေဖ"

"သမီးရယ္" ပူစူးကုိ ငုံ႔ၾကည္႔ေနတဲ႔ ေဖေဖ႔မ်က္လုံးေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ပါလား။ ဟင္… ေဖေဖ႔မ်က္ရည္ေတြ ပူစူး ရင္ဘတ္ေပၚက်လာၿပီ။ ေဖေဖ ငုိေနတာလား။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေဖေဖ ငုိေနတာ။ ဘယ္ေလာက္ အံ႔ၾသစရာေကာင္းလုိက္သလဲေနာ္ ေဖေဖက ပူစူးကုိ တစ္ခါမွမၾကည္႔ဖူးတဲ႔မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ေငးစုိက္ၾကည္႔ရင္း ငုိေနတာေလ။ ေဖေဖ႔မ်က္ရည္ေတြက ပူစူးရင္ထဲထိ ၀င္ၿပီး အသည္းႏွလုံးကုိ ေရာက္သြားၾကၿပီထင္တယ္။ ေအးလုိက္တာ ေဖေဖရယ္။ ဆရာမေတြရယ္၊ ဦးေလးညိဳရယ္၊ ပူစူး သူငယ္ခ်င္း မိဘုတ္တုိ႔ သားအမိရယ္က ပူစူးနဲ႔ေဖေဖ႔ကုိ ၀ုိင္းၾကည္႔ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ ၿပံဳးေနၾကတာေနာ္။

"ပူစူး စာေမးပြဲေျဖရဦးမွာလားဟင္" ေဖေဖက မ်က္ရည္ေတြၾကားက ၿပံဳးျပၿပီး ေခါင္းယမ္းတယ္။

"ေဖေဖ႔ဆီမွာ သမီး ဘယ္ေတာ႔မွ စာေမးပြဲျပန္မေျဖရေတာ႔ဘူးေနာ္။ သမီးကုိ ေဖေဖ ယုံသြားၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ သမီးေက်ာင္းမွာေတာ႔ စာေမးပြဲေျဖရမယ္ေနာ္။ ေမးခြန္းစာရြက္ထဲက ေမးတာေတြကုိပဲ ေျဖေပးရမယ္ေနာ္ သမီး။ သမီးကုိ ေဖေဖဘယ္ေတာ႔မွ မရုိက္ေတာ႔ဘူး၊ သမီးက ေဖေဖ႔စကားနားေထာင္ၿပီး လိမၼာတာ ေဖေဖသိတယ္။ ေက်ာင္းကုိလည္း သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ အၿမဲသြားရမယ္"

"တကယ္ေျပာတာလား ေဖေဖ"

"တကယ္ေပါ႔ သမီးရဲ႕။ ပူစူး ဆရာမေတြကုိ ေမးၾကည္႔ပါလား"

ပူစူး ဆရာမေတြကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္တယ္။ ၿပံဳးလက္ေနတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ေငးၾကည္႔ေနတဲ႔ ဆရာမေတြက ပူစူးကုိ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ျပလုိ႔ ပူစူး ေပ်ာ္လုိက္တာ။ ပူစူး ေက်နပ္ပါၿပီ ေဖေဖ။ ၿပီးေတာ႔ ပူစူး နားလည္ပါၿပီ။ မရႏုိင္ေတာ႔တဲ႔ အရာတစ္ခုကုိ မရႏုိင္မွန္းသိလ်က္နဲ႔ တမ္းတေမွ်ာ္ကုိးေနတာထက္ ရႏုိင္တဲ႔ အခြင္႔အေရးတစ္ခုကုိ ရေအာင္ယူၿပီး ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားရမွာက ပူစူးအတြက္ အေကာင္းဆုံးဆုိတာကုိေလ။

ဒါေပမယ္႔ ပူစူးနဲ႔ ေဖေဖ႔ၾကားမွာ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးတဲ႔ အၿပံဳးေတြ အၿမဲရွိေနမွ ျဖစ္မယ္ဆုိတာကုိေတာ႔ ေဖေဖ သိမွျဖစ္မယ္ေနာ္။  ။

ေအာက္တုိဘာလ၊ ၁၉၉၉

ေမတၱာျဖင္႔ - ယုဒါ

22082015 (9:08 PM)